Wednesday, October 28, 2009

Οι Dresden Dolls, ο Χένρι Ρόλινς και η Αστυνομία του Ζεν


Εχτές, είδα την Αμάντα Πάλμερ (Amanda Palmer) των Dresden Dolls (το καινούριο μου αγαπημένο ντουέτο ντραμς και πιάνο –ένας συνδυασμός καμπαρέ της Βαϊμάρης και πανκ) να συμμετέχει σε ένα πράγμα που οργανώνει το Μουσείο Χάμερ (Hammer Museum) κοντά στο UCLA και που λέγεται «Συζητήσεις» (Conversations). Βασικά, οι τύποι του μουσείου καλούν δύο διασημότητες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και τις βάζουν να καθίσουν σε μια σκηνή στην αυλή του μουσείου και να κουβεντιάσουν για δύο ώρες. Αρχικά κάλεσαν την Αμάντα και εκείνη είπε ότι η διασημότητα που θα ήθελε να γνωρίσει ήταν ο Χένρι Ρόλινς (Henry Rollins –νομίζω ότι αρχικά ζήτησε τον Νόαμ Τσόμσκι, όμως αυτός δεν μπορούσε να πάει). Η συζήτηση μεταξύ τους ήταν πολύ, πολύ ενδιαφέρουσα και ομολογώ ότι εξεπλάγην ευχάριστα, καθώς δεν ήξερα τι να περιμένω και νομίζω ότι το ίδιο ίσχυε και για την Αμάντα και τον Χένρι –μάλλον εξεπλάγησαν κι αυτοί όπως κι εμείς οι υπόλοιποι.

Είμαι βέβαιος ότι αν ψάξετε γενικά στο Δίκτυο, θα βρείτε κάποιον που να έχει σηκώσει κάποιο μπλογκ για τη συζήτηση αυτή, οπότε εγώ θα μείνω στις δικές μου εντυπώσεις. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έθιξαν, ήταν ότι σχεδόν όλοι στον χώρο της ψυχαγωγίας έχουν την αίσθηση ότι δεν ανήκουν εκεί και ότι οι μόνοι που είναι αρκετά ξιπασμένοι ώστε να πιστεύουν ότι αξίζουν τη δημοσιότητα είναι αυτοί που, πιθανότατα, δε θα μείνουν διάσημοι για πολύ καιρό. Ο Χένρι Ρόλινς, έλεγε ότι όταν παίζει σε κάποια ταινία, έχει μερικές φορές την αίσθηση ότι θα μπουκάρει η Αστυνομία των Ηθοποιών και θα τον συλλάβει επειδή δεν είναι «αληθινός» ηθοποιός και ότι την ίδια αίσθηση έχει και για τα άλλα πράγματα που κάνει (όταν γράφει βιβλία, όταν τραγουδάει κ.λπ.). Στη συνέχεια, η Αμάντα (νομίζω ότι ήταν η Αμάντα), είπε ότι έχει δει να συμβαίνει αυτό και σε πολλούς άλλους και ιδιαίτερα σε ανθρώπους που είναι πολύ καλοί σ’ αυτό που κάνουν. Αν είναι γιατροί, αισθάνονται ότι θα μπουκάρει η Ιατρική Αστυνομία, αν είναι δικηγόροι, η Δικηγορική Αστυνομία και πάει λέγοντας.

Την αίσθηση αυτή την έχω κι εγώ –με τη διαφορά ότι εγώ ανησυχώ για την Αστυνομία του Ζεν. Μπορεί μάλιστα αυτός να είναι και ο λόγος που αισθάνομαι τόσο άβολα όταν φοράω βουδιστικά άμφια: αισθάνομαι ότι από στιγμή σε στιγμή κάποιος θα με «ξεφωνίσει» ότι δεν είμαι πραγματικός μοναχός.

Ξέρετε, αυτό όντως συμβαίνει, όμως αυτοί που προσπαθούν να σε ξεφωνίσουν, δεν είναι ποτέ άνθρωποι που έχουν πραγματικά βουδιστικά διαπιστευτήρια –αντίθετα, είναι πάντα κάτι μαλάκες που έχουν διαβάσει ένα σκασμό βιβλία του Ν.Τ. Σουζούκι (D.T. Suzuki) και του Άλαν Ουάτς (Alan Watts) και που έχουν διαμορφώσει κάτι ιδιαίτερα επιτηδευμένες ιδέες για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει ένας δάσκαλος Ζεν. Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι οι τύποι που μου ουρλιάζουν «Ο ΒΟΥΔΑΣ ΕΙΠΕ ΝΑ ΜΗΝ ΒΛΑΠΤΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!!!!» από τα μπλογκάκια τους κάθε φορά που λέω κάτι που τους προσέβαλε (έβλαψε) ή, πιο συχνά, που μπορεί να προσέβαλε κάποιον άλλον. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ γι αυτούς τους τύπους είναι ότι πρέπει να βρεθούν όλοι μαζί και να το ρίξουν στις αλλαξοκωλιές.

Όταν έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο περί Βουδισμού, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια τεράστια πίεση για συμμόρφωση με το συγκεκριμένο ιδεώδες περί του πώς πρέπει να είναι ένας δάσκαλος του Ζεν –πρόκειται για μια πολύ ασαφή αλλά γενικά αποδεκτή συμφωνία που κουβαλάμε όλοι μέσα στο κεφάλι μας, και όταν λέω «όλοι» συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου και πολλούς άλλους ανθρώπους που μελετούν και ασκούνται στο Ζαζέν για πολλά χρόνια και που θα έπρεπε να έχουν μια πιο σωστή αντίληψη. Όμως όλοι μας έχουμε τη συνήθεια να αποδεχόμαστε τη συμφωνημένη εικόνα που μας δίνει η κοινωνία –στην περίπτωση του Ζεν, η εικόνα αυτή προβάλλεται μέσω φανταστικών χαρακτήρων όπως ο Γιόντα στον Πόλεμο των Άστρων, ο Κουάι Τσανγκ Κέιν (Chang Caine) στο Κουνγκ Φου (Kung Fu) ή ακόμα οι αλλόκοτες εξιδανικευμένες εικόνες που δίνουν τα ΜΜΕ για πραγματικούς ανθρώπους όπως ο Δαλάι Λάμα ή ο Τικ Νιοτ Χαν (Tich Nhat Hahn). Φυσικά, υπάρχει και ένα τεράστιο πλήθος από μαλάκες (και δε θα πω ονόματα, αν και είμαι βέβαιος ότι μπορείτε να μαντέψετε μερικά) που χρησιμοποιούν την εικόνα αυτή και προσπαθούν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως τη ζώσα ενσάρκωση της. Ναι καλά. Πιστέψτε ό,τι θέλετε, φίλοι και γείτονες.

Σε κάποια φάση της και καλά «καριέρας» μου στην πιάτσα αυτή, έκανα μια απόπειρα να συμμορφωθώ με τη συγκεκριμένη εικόνα, όμως την έκανα με μισή καρδιά –αισθανόμουν εντελώς χάλια και έβλεπα ότι με έβλαπτε (βλ. παραπάνω) το να προσπαθώ να γίνω αυτό το ανύπαρκτο πράγμα που οι άλλοι ήθελαν να είμαι. Επίσης, είναι πολύ βλαβερό (και μερικές φορές, ανεπανόρθωτα βλαβερό) για κάποιους ανθρώπους όταν κάποιος γκουρού αυτοπαρουσιάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο –δημιουργούνται τραγικές φαντασιώσεις που είναι σχεδόν αδύνατο να ξεγίνουν. Ο καλύτερος τρόπος να «μην βλάπτεις», είναι να παρουσιάζεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι.

Μπορώ να πιάσω πολύ καλά αυτό που λένε η Αμάντα και ο Χένρι, επειδή ξέρω ότι –πιθανότατα– δε θα αισθανθώ ποτέ «αληθινός» δάσκαλος του Ζεν. Θέλω να πω, έχω όλα τα διαπιστευτήρια και τη γενεαλογία, όμως συχνά έχω την αίσθηση ότι κορόιδεψα κάποιους για να τα αποκτήσω –η Αμάντα Πάλμερ, είπε ότι όταν κάνει συναυλίες, υπάρχουν φορές που κοιτάζει το κοινό έκπληκτη και σκέφτεται «Ουάου, στ’ αλήθεια τους έχω δουλέψει όλους αυτούς τους ανθρώπους» (παραφράζω τα λόγια της, καθώς δεν κρατούσα σημειώσεις, όμως κάπως έτσι το είπε). Τέλος πάντων, κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ μερικές φορές όταν δίνω διαλέξεις περί Ζεν –ή ακόμα και όταν γράφω ένα βιβλίο ή ένα χαζό ποστ σαν αυτή που διαβάζετε αυτή τη στιγμή.

Υπάρχει όμως μια διαφορά –ίσως. Δεν ξέρω αν η Αμάντα Πάλμερ ή ο Χένρι Ρόλινς το ξέρουν, όμως υποπτεύομαι ότι πρέπει να το ξέρουν γιατί αν δεν το ήξεραν, δε θα ήταν οι εκπληκτικοί περφόρμερ που είναι. Και αυτό είναι ότι όλοι αυτοί που μπορεί να αποπειραθούν να σε «ξεφωνίσουν» ως μη «αληθινό» οτιδήποτε (επειδή νομίζουν ότι ξέρουν καλά τι είναι αυτό το οτιδήποτε), είναι εξίσου ποζεράδες μ’ εσένα –και αυτό περιλαμβάνει και την Αστυνομία των Ηθοποιών, και τη Μουσική Αστυνομία και, κυρίως, την Αστυνομία του Ζεν. Όλος ο κόσμος αποτελείται από ποζεράδες και από τίποτα άλλο και το μόνο «αληθινό» που μπορείς να είσαι, είναι ο εαυτός σου. Η εξάσκηση στο Ζαζέν είναι φτιαγμένη για να έχει μόνο ένα αποτέλεσμα και αυτό είναι να σε βοηθήσει να καταλάβεις τι πραγματικά είσαι και να σε κάνει να γίνεις το άτομο αυτό. Και είναι απολύτως άσχετο το αν το άτομο αυτό δεν είναι αυτό που νομίζει η κοινωνία.

Αυτό είναι που λέει ξανά και ξανά ο Ντόγκεν στο Σομπογκένζο, όταν γράφει για το να «γνωρίσεις έναν πραγματικό άνθρωπο» –όχι κάποιον που προσπαθεί να ανταποκριθεί σε κάποιο ανερμάτιστο ιδεώδες για το πώς πρέπει να είναι ένας δάσκαλος ή ένας μαθητής του Ζεν, αλλά κάποιον που είναι πραγματικά ο εαυτός του. Έχετε όμως κατά νου ότι αυτό που νομίζετε ότι είστε και αυτό που πραγματικά είστε, είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα και ότι μπορεί να μην υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της εικόνας και του γεγονότος.

Μπλα, μπλα, μπλα.

Σήμερα είναι Κυριακή, πράγμα που σημαίνει ότι σε κάνα-δυο ώρες θα είναι Δευτέρα στο Τόκιο. Ήτοι, πρέπει να πα’ να κάνω και καμιά «αληθινή δουλειά». Τα λέμε!

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

ΥΓ
Για τους Dresden Dolls, μπορείτε να βρείτε στοιχεία τόσο στη WikiPedia, όσο και στο δικό τους σάιτ. Για το μουσείο τέχνης Χάμερ, στοιχεία υπάρχουν εδώ και εδώ. Ο Χένρι Ρόλινς βρίσκεται παντού στο Ίντερνετ, οπότε ξεκινήστε και γι αυτόν από τη WikiPedia και συνεχίστε στο δικό του σάιτ ή οπουδήποτε αλλού. Τον Νόαμ Τσόμσκι (Noam Chomsky) νομίζω ότι τον ξέρουμε όλοι πλέον, όμως αν θέλετε να φρεσκάρετε τις γνώσεις σας, περάστε μια βόλτα από εδώ. Η ίδια η συζήτηση μεταξύ Αμάντα Πάλμερ και Χένρι Ρόλινς, όντως υπάρχει στο Ίντερνετ –προσωπικά τη βρήκα στο σάιτ του ίδιου του μουσείου, όμως σίγουρα υπάρχει και εδώ. Για τον πολύ γνωστό Βιετναμέζο δάσκαλο του Ζεν, Τικ Νιότ Χαν, ρίξτε μια ματιά εδώ, ενώ για τον Κουάι Τσανγκ Κέιν και την τηλεοπτική σειρά Κουνγκ Φου που ανέδειξε τον (μακαρίτη πλέον) Ντέιβιντ Κάραντιν (David Carradine -όσοι μεγαλώσαμε με το Κουνγκ Φου, τον ξέραμε Καραντάιν), μπορείτε να βρείτε περισσότερα εδώ.

Saturday, October 24, 2009

Ντέιβιντ Τσάντγουϊκ, κίνητρα, ασκήσεις Γιόγκα και Σουζούκι Ρόσι


Ένας αναγνώστης, ο Λόουν Γουλφ (Lone Wolf) άφησε ένα σχόλιο σχετικά με ένα βίντεο-συνέντευξη με τον Ντέιβιντ Τσάντγουϊκ (David Chadwick), συγγραφέα του Crooked Cucumber, της βιογραφίας του Ρόσι (Roshi/Δασκάλου) Σούνριου Σουζούκι. Κάντε κλικ εδώ για να πάτε στο σάιτ που έχει τη συνέντευξη (Σ.τ.Μ. βρίσκεται λίγο πιο πάνω από τη μέση της σελίδας) –δεν την έχω δει ολόκληρη, όμως περιέχει το μόνο οπτικό απόσπασμα που έχω δει από μια ομιλία του Σουζούκι Ρόσι. Πολύ κουλ.

Στη συνέντευξη, τέλος πάντων, ο Τσάντγουϊκ απαντά σε μια ερώτηση που ακούω συχνά και η οποία είναι «Πώς βρίσκει κανείς κίνητρο για να ασκηθεί στο Ζαζέν». Η απάντηση, την οποία ο Τσάντγουϊκ δίνει πολύ πιο πολιτισμένα από ό,τι πρόκειται να κάνω εγώ, είναι γάμα το κίνητρο και απλώς κάνε την άσκηση. Ο Τσάντγουϊκ συγκρίνει το όλο πράγμα με το γράψιμο, κάτι που μπορώ να καταλάβω πολύ καλά –όλοι οι συγγραφείς ξέρουν ότι αν γράφεις μόνο όταν έχεις κάποιο ειδικό κίνητρο, δεν πρόκειται ποτέ να φτιάξεις κάτι της προκοπής. Απλώς κάθεσαι και το κάνεις και το ίδιο ισχύει και με το Ζαζέν: αφιερώνεις μια ώρα κάθε μέρα για το Ζαζέν και το κάνεις τότε, είτε θέλεις είτε δε θέλεις, είτε έχεις την αίσθηση που νομίζεις ότι θα ‘πρεπε, είτε όχι. Απλώς κάθεσαι και το κάνεις.

Μια άλλη ερώτηση που μου κάνουν συχνά τελευταία, και μερικές φορές με μια αίσθηση επείγοντος που με τρομάζει κάπως, είναι το «τι είδους ασκήσεις Γιόγκα μπορεί να κάνει κανείς ώστε να γίνει αρκετά ευλύγιστος και να μπορεί να κάτσει στην πλήρη στάση του λωτού». Προσωπικά, μπορούσα να κάτσω στην πλήρη στάση του λωτού από πολύ πιτσιρικάς, όμως δεν μπορούσα να την κρατήσω για πολύ –το πράγμα ήταν πολύ περίεργο, καθώς γενικά δεν ήμουν ιδιαίτερα ευλύγιστος. Τέλος πάντων, κατάφερα να λυθώ αρκετά ώστε να μπορώ να κάνω ένα πλήρες κάθισμα στη στάση του λωτού με το να κάθομαι όσο περισσότερο άντεχα. Στην αρχή μπορούσα όσο μπορούσα, μετά άρχισα να προσθέτω μερικά λεπτά κάθε μέρα και όποτε δεν άντεχα άλλο, το γύρναγα στη στάση της Βιρμανίας (Burmese Pose/Posture). Μετά από μερικούς μήνες, κατάφερα να μπορώ να κάθομαι γύρω στα 40 λεπτά χωρίς πρόβλημα.

Ως προς τις ασκήσεις Γιόγκα, δεν είμαι και πολύ σχετικός, χώρια που το να προσπαθείς να περιγράψεις ασκήσεις Γιόγκα με κείμενο είναι φοβερά σπαστικό. Ωστόσο, λέγεται ότι όλες οι ασκήσεις της Γιόγκα είναι στην ουσία προετοιμασία για να μπορέσει κανείς να καθίσει σε πλήρη στάση του λωτού, οπότε πηγαίνετε στην κοντινότερη σχολή Γιόγκα, δώστε 15 δολάρια για ένα μάθημα και στη συνέχεια πιάστε τον δάσκαλο και ζητήστε του να σας πει πώς να το κάνετε –αυτό είναι ούτως ή άλλως πολύ καλύτερο από το να ρωτάτε εμένα γιατί εκεί θα μπορέσετε να μιλήσετε ζωντανά με κάποιον ο οποίος θα μπορέσει να δει και σε τι κατάσταση βρίσκεται το σώμα σας. Οι δάσκαλοι της Γιόγκα είναι γενικά πολύ καλοί άνθρωποι και θέλουν να βοηθήσουν όλον τον κόσμο, οπότε εκμεταλλευτείτε τα, τα κορόιδα! (όμως όχι τόσο πολύ, έτσι;)

Πα’ να κάνω καμιά δουλειά.

[...]

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 1 Ιουλίου 2007

ΥΓ
Το σάιτ του Ντέιβιντ Τσάντγουϊκ βρίσκεται εδώ –περιέχει πολλά ενδιαφέρονται (και ωραία!) κείμενα σχετικά με το Ζεν (και όχι μόνο) και αξίζει να το ψάξει κανείς. Παρεμπιπτόντως, θα πρέπει να πω εδώ ότι ο Τσάντγουϊκ έχει γράψει ένα συμπαθέστατο βιβλίο για την καθημερινή ζωή στους ιαπωνικούς ναούς Ζεν, το Thank You and Okay: An American Zen Failure in Japan. Τέλος, σχετικά με τη στάση της Βιρμανίας στο κάθισμα, επειδή όπως λέει και ο ίδιος ο Ουόρνερ, το να προσπαθείς να περιγράψεις στάσεις του σώματος με κείμενο είναι μάταιο, κάντε μια αναζήτηση με εικόνες στο Google για «Burmese pose» ή «Burmese posture». Μια τέτοια εικόνα υπάρχει εδώ (και εδώ, από το ίδιο σάιτ μπορείτε να δείτε όλες τις παραλλαγές της στάσης του λωτού), όμως δεν ξέρω για πόσο καιρό θα είναι ενεργά τα λινκ.

Join Us


[..]

Αυτή την εβδομάδα πηγαίνω στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Άντζελες (LA Film Festival) –κατά κάποιον τρόπο σχετίζεται με την «πραγματική» μου δουλειά, όμως βασικά βλέπω τις ταινίες που μου φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες. Ως τώρα, έχω δει το Απόδραση από το ΛΑ
(Escape from LA), ένα κλασσικό τρας στο οποίο ο Κερτ Ράσελ δραπετεύει από το Λος Άντζελες το οποίο –σύμφωνα με την ταινία– το 1998 έγινε αποικία καταδίκων, όταν ένας φασίστας και θρησκευτικά φανατισμένος πρόεδρος εξελέγη ισόβιος ηγέτης. Το 1998 ήμουν στην Ιαπωνία, οπότε δεν είχα ακούσει τίποτα για όλη αυτή την ιστορία, και τώρα που είμαι εδώ, ο κόσμος με τον οποίο συναναστρέφομαι δεν το συζητάει. Αν ωστόσο, λάβει κανείς υπόψη πώς λειτουργεί αυτή η πόλη, η εξήγηση αυτή βγάζει κάποιο νόημα...

Προσπάθησα να βρω εισιτήρια για την πρεμιέρα του Transformers απόψε, όμως είχαν πουληθεί όλα και ακόμα και η άκρη μου στο γραφείο του Μάικλ Μπέι (Michael Bay) αποδείχτηκε άχρηστη. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να καταφέρω να μπω με κάποιον τρόπο.

Τη Δευτέρα, είδα μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που λεγόταν Join Us –είναι ένα ντοκιμαντέρ για μια θρησκευτική αίρεση (cult) στη Νότια Καρολίνα. Σύμφωνα με την ταινία, το καινούριο είδος αίρεσης που κυκλοφορεί δεν είναι οι τεράστιες οργανώσεις όπως οι Μούνις ή η Σαϊεντολογία, αλλά μικρές οργανώσεις που έχουν την έδρα τους σε μικρές επαρχίες και που δεν τις ξέρει πολύς κόσμος. Η ταινία καταγράφει την πτώση μιας από τις οργανώσεις αυτές, μια φανατική χριστιανική αίρεση με επικεφαλής έναν Γερμανό μετανάστη ονόματι Ράιμουντ Μελτζ (Raimund Melz).

Θα προσπαθήσω να γράψω μια κριτική της ταινίας για την επόμενη στήλη μου στα Suicide Girls, όμως για να πω κάτι κι εδώ, έτσι στο φτερό, τον τελευταίο καιρό έχω την εντύπωση ότι οποτεδήποτε βλέπω μια ταινία, εστιάζω την προσοχή μου σε λάθος σημεία. Θέλω να πω, έχω την τάση να εστιάζω σε πράγματα που οι δημιουργοί της ταινίας μοιάζουν να θέλουν να περάσουν στο ντούκου. Στην προκειμένη περίπτωση, οι «ήρωες» της ταινίας είναι οι θαρραλέες ψυχές που έφυγαν από την αίρεση και που έδειξαν στους αδελφούς τους που παρέμειναν εκεί, πόσο ύπουλη ήταν η οργάνωση στην οποία συμμετείχαν, καταφέρνοντας τελικά να ανατρέψουν την εκκλησία. Οι «κακοί» του έργου, είναι ο ηγέτης της αίρεσης, Ράιμουντ και η γυναίκα του.

Εγώ, από την άλλη, εστίασα περισσότερο την προσοχή μου στον Ράιμουντ. Ως ηγέτης της δικής μου αίρεσης, μπορώ να καταλάβω καλύτερα τη δική του πλευρά από ό,τι την πλευρά των υποτιθέμενων ηρώων της ταινίας. Σκέφτομαι, πώς θα μπορούσα να κάνω τους οπαδούς μου να μου αγοράσουν έναν στόλο από σπορ αυτοκίνητα και να μου χτίσουν τζάμπα μια ολόκληρη γειτονιά, ώστε να μπορέσω μετά να τους νοικιάσω τα ίδια σπίτια σε ακριβότερες τιμές; Πώς γίνεται να πληρώνω από την τσέπη μου το νοίκι στο Κέντρο της Χιλ Στριτ (Hill Street Center) για να γίνονται τα σέσιν και τα μαθήματα του Ζαζέν και να χάνω ένα σκασμό λεφτά κάθε φορά που εμφανίζονται μόνο πέντε άτομα; Τι τρέχει μ’ αυτή την ιστορία; Δε γαμιέται –μου φαίνεται πρέπει ν’ αρχίσω κι εγώ να χρεώνω 185 δολάρια κάθε συνεδρία και να υπνωτίζω τον κόσμο για να τον κάνω να πιστεύει ότι έχει καταφέρει να βρει τη φώτιση μέχρι το απόγευμα, όπως κάνουν κάτι άλλοι Δάσκαλοι του Ζεν.

ΟΧΙ! ΟΧΙ!! ΟΧΙ!!! Κάνω πλάκα. Πλάκα –εντάξει; Όμως στ’ αλήθεια μπορώ να καταλάβω καλύτερα την πλευρά του Ράιμουντ και της γυναίκας του από ό,τι την πλευρά των οπαδών του. Μπορώ να καταλάνω ακριβώς πώς γίνεται νε μπουρδουκλωθεί έτσι ένας άνθρωπος. Και αυτό επειδή, αντίθετα από αυτό που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι δημιουργοί της ταινίας, οι οπαδοί μιας αίρεσης δεν είναι απλώς τα αθώα πλασματάκια που τα κοροϊδεύει ένας κακός, βρωμερός και άσχημος τύπος αλλά, συνήθως, πρόκειται για εκμεταλλευτές ανθρώπους που έχουν μια βαθιά ανάγκη να εξαπατηθούν. Μάγκες, το εισπράττω κι εγώ ο ίδιος μερικές φορές από διάφορους ανθρώπους που έρχονται να με δουν και που καταλαβαίνω ότι πραγματικά ψάχνουν για κάποιον σαν τον Ράιμουντ ή τον Τσαρλς Μάνσον ή τον Μπιν Λάντεν ή τον Χίτλερ. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν πρόκειται να σταματήσουν να ψάχνουν, μέχρι να βρεθεί κάποιος φουκαράς σαν τον Ράιμουντ τον οποίο θα πάρουν και θα τον μετατρέψουν στον διεφθαρμένο ηγέτη που τόσο ποθούν. Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι μονόπαντο, οπότε ο ηγέτης θα πρέπει να είναι ήδη αρκετά κακός, όμως ποτέ το πρόβλημα δεν είναι μόνο από τη δική του πλευρά –ποτέ, ποτέ, ποτέ. Ποτέ. Δεν υπάρχει ούτε ένα τέτοιο παράδειγμα. Επειδή οι σόλο επικεφαλής αιρέσεων, είναι κάτι τρελαμένοι που στέκονται και φωνάζουν στις γωνίες των δρόμων και που κανείς δεν τους δίνει σημασία.

Τέλος πάντων, θα γράψω και κάτι πιο ολοκληρωμένο για όλα αυτά και όταν τελειώσω τη μικρή μου πραγματεία, θα την παρουσιάσω στα Suicide Girls αυτό το Σαββατοκύριακο. Οπότε, συγχωρήστε με αν κλέψω μερικά από αυτά που έγραψα εδώ και τα χρησιμοποιήσω εκεί.

Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

ΥΓ
Για τον σκηνοθέτη και παραγωγό Μάικλ Μπέι (Michael Bay), περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ. Για τους Μούνις (Moonies), δηλαδή την οργάνωση Unification Church του Κορεάτη Σουν Μιούνγκ Μουν (Sun Myung Moon), μπορείτε να μάθετε περισσότερα εδώ και εδώ (αλλά και εδώ). Τέλος, για τον Τσάρλι Μάνσον (Charlie Manson) και την ομάδα του, μια ιστορία που συντάραξε τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του ’60 (και, για πολλούς, σήμανε το τέλος της αθωότητας της εποχής εκείνης), μπορείτε να ξεκινήσετε από τη WikiPedia αλλά υπάρχουν άφθονα στοιχεία και σε πολλά άλλα μέρη.

Wednesday, October 21, 2009

Ζαζέν Μόνος Σου – Μέρος Εκατομμυριοστό


ΟΚ. Σήμερα θα αποπειραθώ να απαντήσω σε μερικά από τα e-mail που μου στέλνουν διάφοροι. Όπως έχω πει και στο παρελθόν, διαβάζω τα πάντα, όμως συνήθως είμαι τόσο πηγμένος με τα της «αληθινής» μου δουλειάς που είναι σχεδόν αδύνατο να απαντήσω ακόμα και σε ένα μέρος από αυτά που μου στέλνετε.

Το παρακάτω e-mail εκφράζει ορισμένα πράγματα που με ρωτάνε πολλοί, οπότε αν απαντήσω σ’ αυτό, ίσως απαντώ έμμεσα και σε άλλους με παρόμοιες ερωτήσεις:

«Σκέφτομαι μήπως η ιστορία μου μπορεί να γίνει θέμα για κάποιο από τα ποστ σου. Κάνω διαλογισμό ζεν εδώ και δύο χρόνια. Ξεκίνησα με το να γίνω μέλος σε μια σότο σάνγκα στο Άμστερνταμ για έξι μήνες και δεν το μετανιώνω: μου έμαθαν πώς να κάθομαι και πώς να αναπνέω, ενώ το να κάνεις διαλογισμό μαζί με άλλους μπορεί να είναι όντως ενθαρρυντικό. Όμως υπήρχαν εκεί και ορισμένα πράγματα που δε μου άρεσαν: το να ψέλνεις σούτρες, το να κάνεις υποκλίσεις στο άγαλμα του βούδα και οι κάπως αυταρχικές συνήθειες του «υπεύθυνου μοναχού». Για παράδειγμα, στον τύπο αυτό δεν άρεσαν οι ερωτήσεις μου, παρότι νομίζω ότι ήταν αρκετά αθώες. Όταν τον ρώτησα γιατί το να φοράει κέσα είναι τόσο σημαντικό γι αυτόν, με κοίταξε για αρκετή ώρα με ένα βαθυστόχαστο ύφος και μου δήλωσε «Η κέσα μου είναι το σύμπαν». Και όταν τον ρώτησα τι ακριβώς είχε αποκομίσει μετά από 25 χρόνια ζεν, με κοίταξε με ένα ακόμα πιο βαθυστόχαστο (για να μην πω θυμωμένο) ύφος και μου είπε βλοσυρά: «Την πεμπτουσία». Δεν μπόρεσα να μη γελάσω, κάτι που δεν του άρεσε, οπότε έφυγα από τη σάνγκα του και άρχισα να κάθομαι μόνος μου, στο σπίτι.

»Πολλοί ζενάδες προσπαθούν να με πείσουν ότι το να κάθεσαι μόνος σου είναι αδύνατο και ότι δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς έναν καλό δάσκαλο. Βεβαίως, θα ήθελα να έχω έναν, όμως δεν μπορώ να τον βρω. Ο διαλογισμός μου σιγά-σιγά γίνεται όλο και πιο καλός και όλο και πιο βαθύς και μπορεί να μην έχω γίνει ο τέλειος ζεν-ΒΟΥΔΙΣΤΗΣ, όμως η γυναίκα μου, η οποία είναι Γιαπωνέζα, λέει πάντοτε ‘εσείς οι δυτικοί, μπερδεύετε πάντα τα παρελκόμενα της ανατολικής σοφίας με την ίδια την ανατολική σοφία. Ξέχνα την κέσα, τα αγάλματα και τις σούτρες’ Προσπαθώ να αποφεύγω το κακό και προσπαθώ να κάνω το καλό και επί πολλά χρόνια, προσπαθώ να δώσω απάντηση στον στίχο από τη Σούτρα της Καρδιάς ‘η μορφή είναι κενότητα και η κενότητα είναι μορφή’. Το ερώτημά μου είναι, είναι το ζεν μου χειρότερο από το ‘ζεν της σάνγκα’; Δεν είναι καλύτερα να αποφεύγεις τους μαλάκες δασκάλους και να μένεις στο κλασικό ζεν ρεπερτόριο και να αντιμετωπίζεις τη πρόκληση στο σπίτι σου; Επίσης, πρέπει να είμαι δηλωμένος βουδιστής ζεν για να ασκούμαι στο καθαρό ζεν; Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσες κάποια μέρα να γράψεις κάτι σχετικό αλλά και αν δεν μπορέσεις, τα κείμενά σου συνεχίζουν να με εμπνέουν και να με ενθαρρύνουν. Ευχαριστώ πολύ».

Κι εγώ ευχαριστώ που με ρώτησες!

Μόλις γύρισα από το Κέντρο Ζεν του Σαν Φρανσίσκο (San Francisco Zen Center /SFZC/ΚΖΣΦ)και σκεφτόμουν παραπλήσια πράγματα. Το ΚΖΣΦ είναι πιθανότατα σαν το μέρος που πήγες κι εσύ: ένα μεγάλο κέντρο Ζεν, το οποίο το τρέχουν με επαγγελματισμό, με συγκεκριμένο χώρο και με μόνιμο προσωπικό. Το προσωπικό στο ΚΖΣΦ είναι κυλιόμενο, όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα αντίστοιχα κέντρα, όμως οι θέσεις είναι καλυμμένες πάντοτε και προκειμένου να μπορέσει κανείς να κάνει ένα τέτοιο μέρος να λειτουργήσει, θα πρέπει να έχει διαδικασίες αντίστοιχες μ’ αυτές που έχουν οι εταιρείες. Πρέπει να υπάρχει ιεραρχία μέσα στην οργάνωση, πρέπει να υπάρχουν πολιτικές, πρέπει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών για όσους μελετούν εκεί και πρέπει να υπάρχουν κανόνες και τελετουργικά τα οποία να ακολουθούν τα μέλη. Αν δεν υπάρχουν όλα αυτά, το πράμα πάει κατά διαόλου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν σκέφτονται το Ζεν, σκέφτονται τέτοιου στιλ μέρη, είτε το συνειδητοποιούν, είτε όχι. Τα μεγάλα μοναστήρια στην Κίνα και την Ιαπωνία, τόσο τα αρχαία, όσο και τα σύγχρονα, λειτουργούν όλα σχεδόν με τον ίδιο τρόπο.

Αυτό είναι ένα ρεύμα του Ζεν –θα έλεγα ότι είναι και το κύριο, αυτό που πιθανότατα θα πετύχετε αν βάλετε μαζί στη Google τη λέξη «Ζεν» και το όνομα της πόλης σας και πάτε στο πρώτο μέρος που θα εμφανιστεί στ’ αποτελέσματα.

Εγώ έχει τύχει να μελετήσω σε ένα διαφορετικό στιλ. Οι δύο δάσκαλοι που είχα, ήταν από γραμμές που βρίσκονται κάτω από τη γενική ομπρέλα της σχολής Σότο, όμως και οι δύο αυτές γραμμές είχαν επαναστατήσει απέναντι στον τρόπο που τρέχει τα πράγματα –ως οργάνωση– η σχολή αυτή. Προς τιμήν της, η σχολή Σότο επιτρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο και, σε κάποιο βαθμό, το ενθαρρύνει κιόλας.

Επειδή οι βουδιστές δάσκαλοι έχουν την τάση να αυτοαποκαλούνται «ιερείς» και/ή «μοναχοί», ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι τα πράγματα λειτουργούν με τον τρόπο που τρέχει τα πράγματα η Καθολική Εκκλησία. Όμως αυτό δεν ισχύει –θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο σχετικά (και κατά κάποιον τρόπο, το κάνω), όμως εδώ υποτίθεται ότι είναι ένα απλό μπλογκ, οπότε δε θα μπω σε λεπτομέρειες).

Δεν μπορώ να πω συνολικά αν ο ιδρυματικός τρόπος να λειτουργείς τα πράγματα είναι καλύτερος ή χειρότερος από τον πολύ χαλαρό τρόπο που τα χειρίζονταν οι δάσκαλοί μου (και οι δάσκαλοι των δασκάλων μου) –εξαρτάται από το κάθε άτομο και από το τι πάει καλύτερα σ’ αυτό. Μπορώ να πω με σιγουριά όμως, ότι δε θα είχα ασχοληθεί τόσο πολύ μ’ όλη αυτή την ιστορία που λέγεται Ζεν, αν η μόνη εκδοχή του ήταν η ιδρυματική –ούτε μια στο εκατομμύριο. Ορισμένοι εκφραστές του ιδρυματικού ρεύματος ίσως να πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καλό. Ας πιστεύουν ό,τι θέλουν.

Ωστόσο, χαίρομαι πολύ που τα ιδρύματα αυτά υπάρχουν στο Ζεν και συχνά ενθαρρύνω ανθρώπους που μου γράφουν από πολύ μακρινά μέρη, να πάνε εκεί. Δεν ξέρω από πρώτο χέρι αν οι συγκεκριμένοι δάσκαλοι στα συγκεκριμένα ιδρύματα είναι καλοί, κακοί ή αδιάφοροι –ορισμένοι όπως ο κ. «Βρήκα την Πεμπτουσία» με τον οποίο μίλησες, παίρνουν τον εαυτό τους πολυυυυυυυυυυυυυύ στα σοβαρά. Ορισμένοι ασχολούνται πολύ με ζητήματα πρωτοκόλλου, τυπικού, με το ποιος είναι ανώτερος από τον άλλον στην ιεραρχία και με διάφορες άλλες τέτοιες ανοησίες. Ορισμένοι δε δίνουν μια για αυτές τις σαχλαμάρες όμως τις επιτρέπουν σε κάποιον βαθμό στους χώρους τους, προκειμένου τα πράγματα να πηγαίνουν ομαλά. Μέχρι να περάσεις κάποιον χρόνο με τον κάθε δάσκαλο, δεν ξέρεις τι περίπτωση είναι –και συνήθως δεν είναι κάτι που μπορείς να το κρίνεις πολύ γρήγορα.

Αν τα μόνα μέρη που έχεις στη γειτονιά σου για να ασκηθείς, μοιάζουν με βιομηχανίες μοναχών και αυτό στη σπάει, θα έλεγα να πας παρόλα αυτά. Κάτσε και ας στη σπάει. Ίσως να έχεις δίκιο, όμως κάτσε. Ίσως οι εντυπώσεις σου να είναι εντελώς εσφαλμένες. Μην ασχοληθείς –απλώς κάτσε. Αν το μέρος είναι όντως σφηκοφωλιά, πιθανότατα θα το καταλάβεις αρκετά σύντομα και μπορείς να φύγεις. Ή ίσως θα γίνεις κι εσύ ένας από αυτούς τους ηλίθιους που ακολουθούν τον ηγέτη της αίρεσης (cult) και πίνουν το Kool Aid®, οπότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω –άσε που έχω την εντύπωση ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι ούτως ή άλλως δε διαβάζουν αυτά που γράφω ή τα διαβάζουν και μετά γράφουν εξυπνάδες στα σχόλια.

Πιστεύω βαθιά ότι ο κατάλληλος δάσκαλος πάντα εμφανίζεται τελικά. Μερικές φορές χρειάζεται λίγο περισσότερος χρόνος, οπότε επίμεινε. Αν έχεις μέσα στο κεφάλι σου έναν στοιχειώδη ανιχνευτή παπαρολογίας, πιθανότατα δε θα ξεφύγεις πολύ. Απλώς πρόσεχε τι συμβαίνει γύρω σου, κάνε ερωτήσεις και μη δέχεσαι εύκολες απαντήσεις. Μην είσαι το πρόβατο που ακολουθεί το κοπάδι. Μην πίνεις το Kool Aid®.

Ακόμα, μην έχεις τη φαντασίωση ότι αν μπορούσες να έρθεις να καθίσεις μαζί μου –ή με οποιονδήποτε άλλο δάσκαλο, τα κείμενα του οποίου διαβάζεις– όλα θα είναι μέλι-γάλα. Ο πατέρας μου γνώρισε πρόσφατα μια τύπισσα η οποία είναι μέγας φαν των βιβλίων μου και αισθανόταν κάπως ανήσυχος που θα την συναντούσε από κοντά επειδή μπορεί αυτή να πίστευε ότι θα ήταν κι εκείνος σαν κι εμένα. Η απάντησή μου ήταν «Μπαμπά, ακόμα κι εγώ δεν είμαι ‘σαν κι εμένα’ όταν με γνωρίζουν από κοντά!» –και το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Αν μπορούσαμε να μπούμε σε μια χρονομηχανή και να συναντήσουμε τον Ντόγκεν ή τον Ναγκαρτζούνα ή ακόμα και τον ίδιο τον Βούδα, βάζω στοίχημα ό,τι θέλεις ότι θα σε απογοήτευαν οικτρά. Και μπορώ να σου εγγυηθώ ότι εγώ τουλάχιστον, σίγουρα θα σε απογοητεύσω!

Δεν υπάρχει πρόβλημα να κάθεσαι μόνος σου και δεν υπάρχει πρόβλημα να αντιμετωπίζεις με σκεπτικισμό τους διάφορους δασκάλους που συναντάς. Είναι γεγονός ότι χρειάζεσαι έναν δάσκαλο, όμως δε χρειάζεται να βιάζεσαι του σκοτωμού να τον βρεις. Αν ξέρεις πώς να ακούς, όλοι και όλα μπορούν να γίνουν ο τέλειος δάσκαλος.

Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

ΥΓ
Η κέσα (kesa) ή κασάγια (kasaya) είναι ένας μανδύας, χαρακτηριστικός των βουδιστών μοναχών/ιερέων. Μερικά στοιχεία δίνει η WikiPedia, περισσότερα στοιχεία υπάρχουν εδώ, ενώ εδώ μπορείτε να βρείτε ένα βιντεάκι στο οποίο ο Γκούντο Νισιτζίμα (δάσκαλος του Μπραντ Ουόρνερ) δείχνει πώς φοριέται η κέσα πριν το Ζαζέν. Η φράση «να αποφεύγεις το κακό και να κάνεις το καλό» είναι ένα από τα βασικά βουδιστικά διδάγματα –ο Ντόγκεν έχει αφιερώσει στο Σομπογκένζο ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη φράση αυτή (είναι το κεφάλαιο Σοάκου Μακούσα [Shoaku Makusa] και μπορεί κανείς να το βρει εδώ ενώ ένα σχετικό σχόλιο του Γκούντο Νισιτζίμα υπάρχει ηχογραφημένο εδώ). Για το Κέντρο Ζεν του Σαν Φρανσίσκο, ένα ιστορικό ίδρυμα για την πορεία του Ζεν στις Η.Π.Α., το καλύτερο σημείο εκκίνησης είναι το σάιτ του ίδιου του Κέντρου. Τέλος, υπάρχει το ζήτημα της Σούτρας της Καρδιάς (Heart Sutra), του πιο σημαντικού –ίσως– κειμένου για τον Βουδισμό Ζεν. Μάλλον θα πρέπει να γράψω κάτι αναλυτικότερα για τη σούτρα αυτή, όμως στο μεταξύ μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από τη WikiPedia και να βρείτε το ίδιο το κείμενο από τον ίδιο τον Ουόρνερ, στη σχετική σελίδα του παλιού του σάιτ. Η αναφορά στο αναψυκτικό Kool Aid®, έχει να κάνει με την αίρεση (cult) Peoples Temple του Τζιμ Τζόουνς (Jim Jones) και τη μαζική αυτοκτονία (900 ατόμων) στο Τζόουνσταουν της Γουιάνα το 1978 –έκτοτε, έχει καθιερωθεί η έκφραση «πίνω το Kool Aid®» να σημαίνει «ακολουθώ τυφλά κάποιον».

Tuesday, October 20, 2009

Οι Rubber City Rebels απόψε στο Φρίσκο –επίσης, ο Μπέντζαμιν Μπόγκιν μπορεί να πα’ να γαμηθεί


[Σ.τ.Μ. Το κείμενο αυτό με προβλημάτισε κάπως επειδή τόσο στον τίτλο, όσο και σε πολλά άλλα σημεία, υπάρχει η φράση «bite me» η οποία είναι μια μέτριας έντασης βρισιά και συνήθως λέγεται σε κάποιον που μας ενοχλεί με τη συμπεριφορά του ή με τα λόγια του. Φευ, στα Ελληνικά δεν έχουμε ακριβώς κάτι τέτοιο –το κοντινότερο που μπορώ να σκεφτώ, είναι το «δε μας γαμάς κιόλας;», όμως (α) δεν είναι τόσο κοντινό, και, (β) δεν ταιριάζει συντακτικά με το κείμενο του Ουόρνερ. Έτσι, κατέληξα στο «να πα’ να γαμηθεί», εν γνώσει ότι είναι αρκετά πιο βαρύ. Παρακαλώ τους αναγνώστες να λάβουν υπόψη τη διαφορά μεταξύ των δύο φράσεων.]

Κατ’ αρχάς ένα διαφημιστικό μηνυματάκι της τελευταίας στιγμής και μάλιστα όχι για μένα: χτες το βράδυ, ανακάλυψα ότι οι φίλοι μου οι Rubber City Rebels παίζουν απόψε, 7 Ιουνίου 2007 στο Slim’s στο Σαν Φρανσίσκο, σε ένα ιβέντ που λέγεται Dirkfest. Τους είδα εχτές στο Safari Sam’s στο Χόλιγουντ (επίσης λάιβ της τελευταίας στιγμής) και ήταν γαμώ. Οπότε, πάτε να τους δείτε όσο προλαβαίνετε.

Οι Rubber City Rollers φτιάχτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 στο Άκρον και έβγαλαν ένα γαμάτο LP στην Capitol Records γύρω στο 1980. Στη συνέχεια, έπεσαν σε χειμερία νάρκη για περίπου 20 χρόνια και μετά έβγαλαν το δεύτερό τους LP (εντάξει, εντάξει, CD) στη Smog Veil Records. Το CD αυτό λέγεται Pierce My Brain και μπορείτε να βρείτε το πρόμο βίντεό του στο YouTube, στη διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=HzajMDiJ2Lk

Εχτές οι εκδότες μου, μου έστειλαν ένα αντίτυπο του τελευταίου τεύχους μιας φυλλάδας που λέγεται Buddhadharma και που είχε μια κακή κριτική για το καινούριο μου βιβλίο από έναν βλάκα ονόματι Μπέντζαμιν Μπόγκιν (Benjamin Bogin). Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μπορεί να πα’ να γαμηθεί. Φαντάζομαι ότι θα ‘πρεπε να χαίρομαι μόνο και μόνο επειδή κάποιος κάνει κριτική στο βιβλίο μου, όμως είθισται οι κριτικοί να διαβάζουν τα βιβλία για τα οποία γράφουν αντί να περνάνε απλώς τους τίτλους των κεφαλαίων και να τσιμπάνε τσιτάτα από το δελτίο Τύπου όπως έκανε ο κ. Μπόγκιν. Δε βαριέσαι.

Στο καινούριο μου βιβλίο, υπάρχουν απ’ ό,τι φαίνεται ορισμένα πράγματα που ενοχλούν διάφορους ανθρώπους που θεωρούν ότι «ασχολούνται με τον Βουδισμό». Το ένα είναι το εξώφυλλο για το οποίο οι απόψεις διίστανται. Οι τύποι που γουστάρουν εξώφυλλα με φωτογραφίες με νερά και λωτούς (σαν αυτά που έχουν όλα τα βουδιστικά βιβλία αυτόν τον καιρό), σιχαίνονται απολύτως το εξώφυλλο του Sit Down and Shut Up! ενώ υπάρχουν και εκείνοι που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με τα βουδιστικά βιβλία και που το γουστάρουν σε τρέλα. Εγώ το γουστάρω σε τρέλα, οπότε όποιος δεν το γουστάρει, μπορεί να πα’ να γαμηθεί.

Ένα άλλο πράγμα που ενοχλεί τον κόσμο είναι το στιλ που γράφω (με τα μπινελίκια). Εντάξει, μπορεί να πρέπει να συμμαζευτώ κάπως. Όμως το φχαριστιέμαι πολύ να γράφω για τον Βουδισμό με το στιλ ομιλίας των Μπίβις και Μπάτχεντ (Bevis and Butthead). Και γράφω πρωτίστως για να φχαριστηθώ εγώ ο ίδιος, οπότε οι υπόλοιποι μπορείτε, αν έχετε την καλοσύνη, να πα
να γαμηθείτε παρακαλώ.

Σοβαρά τώρα, νομίζω ότι είναι τραγικό το πώς ο Βουδισμός έχει γίνει κτήμα βαρετών διανοούμενων που φαίνεται να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να τον κάνουν όσο δυσπρόσιτο γίνεται για τους απλούς βλάκες όπως εγώ. Τα βιβλία που γράφουν είναι τόσο γεμάτα από ξύλινες εκφράσεις και δαιδαλώδη επιχειρήματα που γίνονται απολύτως ακατανόητα για ανθρώπους όπως εγώ –ανθρώπους δηλαδή που θεωρούν ότι οι στίχοι του «God of Thunder» των KISS είναι ένα βαθυστόχαστο σχόλιο στο θέμα της πνευματικότητας (δεν κάνω πλάκα σ’ αυτό –ακούστε το κάποια στιγμή και θα δείτε). Έχω προσπαθήσει να διαβάσω τέτοιου στιλ βιβλία και τα βαριέμαι θανάσιμα, οπότε σε τι χρησιμεύουν; Προσωπικά, βλέπω τον εαυτό μου σαν κάποιον που παλεύει να γλιτώσει τον Βουδισμό από τα χέρια των μαλακισμένων φυτών (που δεν ενδιαφέρονται σοβαρά ούτως ή άλλως) και να τον δώσω στους ανθρώπους που μπορεί να αποκομίσουν κάτι απ’ αυτόν. Ή, αν αυτό ακούγεται πολύ ηρωικό και μελοδραματικό, σαν κάποιον που τους κόβει τις γραβάτες με ένα μεγάλο ψαλίδι και τους πιτσιλάει νερό στα μούτρα. Μπορεί αυτό να είναι και που ενόχλησε τον Μπέντζι. Και, βεβαίως, αν το επιθυμεί, μπορεί να μου κάνει τη χάρη και να πα’ να γαμηθεί.

Ένα άλλο που φαίνεται ότι ενοχλεί κάποιους, είναι το ότι γράφω πράγματα του στιλ «γιατί θα ‘πρεπε να ενδιαφέρομαι για τον κάθε πεθαμένο Γιαπωνέζο;» –αυτό εκλαμβάνεται από το κοινό ως απόπειρα να τους καπελώσω και να προλάβω αυτά που σκέφτονται. Και, πάλι, ίσως θα έπρεπε αυτοί που το πιστεύουν αυτό να εξετάσουν σοβαρά το ενδεχόμενο να πα’ να γαμηθούνε, επειδή η άποψη αυτή έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το πώς αντέδρασα εγώ όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τον Ντόγκεν. Δεν τρέφω ιδιαίτερο σεβασμό στη λεγόμενη «αρχαία σοφία» και πιστεύω ότι πολλά από αυτά που στον κόσμο μας θεωρούμε αρχαία σοφία, δεν είναι παρά παλιές παπαριές που έχουν επαναληφθεί τόσες πολλές φορές ώστε φαίνονται πια σοφές. Η αρχική μου εντύπωση για τον Ντόγκεν ήταν ότι δε διέφερε από τους άλλους τύπους που όλοι βρίσκουν κουλ και γαμάτους επειδή έχουν πεθάνει εδώ και χίλια χρόνια (λες και αυτό από μόνο του είναι κάνα κατόρθωμα). Όμως έκατσα και ασχολήθηκα παραπάνω και ανακάλυψα ότι όντως έχει κάποιο περιεχόμενο.

Όπως και να ‘χει, μπορούν όλοι να πα’ να γαμηθούν, ΟΚ; Μπείτε σε μια σειρά από εδώ, στ’ αριστερά.

Επίσης, μην ξεχάσετε όλα τα διάφορα μέρη στα οποία πρόκειται να μιλήσω την άλλη εβδομάδα στο Σαν Φρανσίσκο –εκεί θα έχετε άφθονες ευκαιρίες να σας πω από κοντά να πα
να γαμηθείτε (αν κάτι τέτοιο επιθυμείτε).

Παρακαλώ, φροντίστε να αφήσετε χιλιάδες σχόλια που θα αποδεικνύουν ότι δεν πήρατε χαμπάρι ότι το κομμάτι αυτό ήταν σατιρικό. Και, αν ο σαρκασμός δε σας κάνει, φροντίστε να πα’ να γαμηθείτε.

Ευχαριστώ! ; 0 )

Μπραντ Ουόρνερ – Τρίτη 7 Ιουνίου 2007


ΥΓ
Το επίσημο σάιτ των Rubber City Rollers, βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.rubbercityrebels.com/ Για τους Μπίβις και Μπάτχεντ (πέρασαν όντως τόσα χρόνια από τότε που να πρέπει να βάλω υποσημείωση γι αυτούς;) το λήμμα της WikiPedia είναι εκτενέστατο.

Wednesday, October 14, 2009

Απόψε τα μεσάνυχτα στην εκπομπή των Suicide Girls!


[Σ.τ.Μ. Το βιβλίο που αναφέρεται στο κείμενο που ακολουθεί, είναι το δεύτερο βιβλίο του Μπραντ Ουόρνερ, Sit Down And Shut Up. Μπορείτε να το βρείτε –φυσικά– σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία τύπου
Amazon]

[…]

Αισθάνομαι ιδιαίτερα άβολα με τη διαδικασία προβολής ενός βιβλίου –θυμίζει τα εμπορικά πανηγύρια των ροκ σταρ. Όμως θεωρώ ότι το βιβλίο μου είναι πολύ καλύτερο από σχεδόν οτιδήποτε κυκλοφορεί στην πιάτσα, οπότε αν πρόκειται να αγοράσετε βιβλία, πάρτε το δικό μου. Στο Λος Άντζελες, είναι απολύτως κοινωνικά αποδεκτό να προωθείς διαρκώς τον εαυτό σου, ενώ εκεί που μεγάλωσα, στο Άκρον, δεν ήταν. Σιγά-σιγά το συνηθίζω, καθώς αποτελεί μέρος της δουλειάς μου.

Από πλευράς Βουδισμού, το ζήτημα παρουσιάζει ορισμένα διλήμματα. Μας λένε πάντοτε να αποφεύγουμε τον πλούτο και τη δόξα. Βεβαίως με την αποφυγή του πλούτου δεν έχω κανένα πρόβλημα –θα σας σοκάρει αν δείτε πόσο άσχημα πληρώνονται οι περισσότεροι συγγραφείς. Οι λίγοι που βγάζουν ένα σκασμό λεφτά είναι αυτοί που ακούγονται πολύ, όμως οι περισσότεροι ίσα που τη βγάζουμε. Προσωπικά είμαι ΟΚ επειδή έχω και μια πραγματική δουλειά, όμως δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω τη δουλειά αυτή και να ζήσω μόνο μ’ αυτά που βγάζω από το γράψιμο.

Η δόξα, από την άλλη μεριά, έχει αρχίσει να με περικυκλώνει ταχύτατα. Ως βουδιστική μούρη, έχω πολλά από τα δυσάρεστα της δόξας, χωρίς πολλά από τα καλά της. Θέλω να πω, δε βγάζω λεφτά και κάθε φορά που μιλάω δεν έχω από κάτω μια λεγεώνα γκόμενες να μου πετάνε τα εσώρουχά τους. Δέχομαι, ωστόσο, δριμύτατη κριτική από ανθρώπους που δεν ξέρω, μου κάνουν προσωπικές ερωτήσεις άγνωστοι που νομίζουν ότι με ξέρουν και πολλοί έχουν απαιτήσεις από τον χρόνο μου. Δεν παραπονιέμαι στ’ αλήθεια –όλα αυτά τα κάνω μόνος μου και μπορώ να σταματήσω όποτε θέλω (το ξέρω ότι ακούγομαι σαν αλκοολικός, όμως αλήθεια μπορώ).

Στα μαθήματά μου, έχω μερικούς ηθοποιούς και απ’ ό,τι λένε, έχουν κι αυτοί ανάλογες ανησυχίες. Όμως, αν είσαι ηθοποιός, χρειάζεσαι κάποιο επίπεδο διασημότητας –το ίδιο και αν είσαι βουδιστής δάσκαλος. Ο Ντόγκεν έφυγε από το Κιότο επειδή είχε αρχίσει να γίνεται πολύ διάσημος, κάτι που δεν άρεσε στους άλλους δασκάλους. Ωστόσο, δεν πήγε στην επαρχία Φουκούι για να αποφύγει τα φώτα της δημοσιότητας –πήγε για να αποφύγει τις μαλακίες αυτών των τύπων στο Κιότο. Δεν έγραψε αυτά που έγραψε και μετά τα παράτησε σ’ ένα ντουλάπι για να σαπίσουν. Τα έγραψε επειδή πίστευε στ’ αλήθεια ότι είχε κάτι αξιόλογο να συνεισφέρει στην κοινωνία. Ακόμα και ο ίδιος ο Βούδας ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην εποχή του και δεν κατέβαλλε καμία προσπάθεια να περιορίσει τη δημοτικότητά του αυτή.

Το μεγάλο πρόβλημα με τη δόξα είναι το να τη φλερτάρεις για να γίνεις διάσημος ή για να βγάλεις λεφτά –ο δρόμος αυτός είναι που δεν οδηγεί πουθενά. Αν, από την άλλη, είσαι ένας καλλιτέχνης που πιστεύει στην τέχνη του, δεν είναι κακό να την προωθείς.

Ακούστε λοιπόν απόψε τη συνέντευξή μου στη ραδιοφωνική εκπομπή των Suicide Girls και δείτε αν μου πετάξουν τίποτα εσώρουχα λάιβ στο στούντιο. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν κάποια το έκανε...

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 20 Μαΐου 2007

ΥΓ
Η ραδιοφωνική εκπομπή των Suicide Girls η οποία αναφέρεται στο κείμενο, υπάρχει ακόμα ονλάιν στο αρχείο του σάιτ. Μπορείτε να την ακούσετε ή να την κατεβάσετε σε ΜΡ3 εδώ.

Το Σότο Είναι Καλό


Η φίλη μου, η Τόνεν Ο’ Κόνορ (Tonen O'Connor) από το Κέντρο Ζεν του Μιλγουόκι (Milwaukee Zen Center) ενοχλήθηκε από ορισμένα από τα σχόλια που έκανα στο προηγούμενο κείμενό μου για τη γραμμή Σότο του Ζεν (http://en.wikipedia.org/wiki/Soto), οπότε είπα να ξεκαθαρίσω κάπως τα πράγματα. Την αγαπώ τη σχολή Σότο! Μερικοί από τους πιο καλούς μου φίλους είναι από τη σχολή Σότο!

Πέραν της πλάκας, στ’ αλήθεια δεν έχω κανένα σοβαρό πρόβλημα με το σύνολο της σχολής Σότο. Και οι δύο δάσκαλό μου ήταν (και είναι) από τη σχολή Σότο, το ίδιο και η Τόνεν, και τα περισσότερα μέρη στα οποία πάω και μιλάω, σχετίζονται κάπως με την ίδια σχολή. Αν θέλει κανείς να μελετήσει τον Βουδισμό, νομίζω ότι καλά θα κάνει να βρει κάποιον δάσκαλο από τη γενεαλογία αυτή –αν και θα πρέπει επίσης να αναφέρω το Still Point στο Ντιτρόιτ το οποίο συνδέεται με μια κορεάτικη γενεαλογία και είναι ένα καταπληκτικό μέρος.

Πέραν αυτών, υπάρχει ωστόσο μια γιγάντια επιχείρηση στην Ιαπωνία που λέγεται Σότο Σου. Όπως μπορείτε να δείτε στη σελίδα της WikiPedia που αναφέρω παραπάνω, υπάρχουν 14.700 ναοί Σότο με 7 εκατομμύρια πιστούς –μιλάμε για έναν τεράστιο μηχανισμό, με τον οποίο δεν έχω παρά ελάχιστη σχέση, καίτοι είμαι κανονικό μέλος του. Ο Κόμπουν Τσίνο (Kobun Chino), ο δάσκαλος του πρώτου μου δασκάλου, παραιτήθηκε από την οργάνωση (νομίζω) παρότι ο ίδιος του ο αδελφός ήταν κάποτε επικεφαλής της –δεν είμαι 100% σίγουρος για την παραίτηση του Κόμπουν, οπότε αν κάποιος ξέρει, παρακαλώ να με ενημερώσει. Ο δάσκαλός μου, ο Γκούντο Νισιτζίμα, πήρε το χρίσμα από τον τότε επικεφαλής του Σότο Σου (όχι τον αδελφό του Κόμπουν), όμως εξακολουθεί να αποφεύγει κάθε εμπλοκή με την ευρύτερη οργάνωση. Οι μεγάλοι οργανισμοί είναι όλοι λίγο-πολύ το ίδιο –προφανώς κάποιοι είναι πιο κακοί από άλλους και το Σότο Σου κάνει πολύ περισσότερα καλά πράγματα παρά κακά, όμως όπως όλοι οι μεγάλοι οι οργανισμοί, έχει και αυτό την τάση να λειτουργεί σαν μια γιγάντια μηχανή. Και προσωπικά δεν είμαι και μεγάλος φαν της γραφειοκρατίας.

Δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τα τεκταινόμενα και τις εσωτερικές μετακινήσεις στην οργάνωση Σότο, οπότε οι περισσότερες πληροφορίες μου προέρχονται από τις ίδιες Ιντερνετικές πηγές στις οποίες έχουν πρόσβαση όλοι. Όπως έχω πει και άλλοτε, τα πιο πολλά σάιτ που έχω δει στο γουέμπ σχετικά με το Ζεν είναι –θα έλεγα, «σκατά», όμως κρατήθηκα, είδατε πόσο ώριμος είμαι!– ας πούμε χωρίς πολλή ουσία. Όμως πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι καλοί δάσκαλοι δεν είναι γραφιάδες. Και γιατί να είναι; Έχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνουν από το να κάθονται και να γράφουν στον υπολογιστή τους και μετά να ξαμολάνε στον κυβερνοχώρο αυτά που έγραψαν.

ΤΕΣΠΑ, ήθελα απλώς να βεβαιωθώ ότι δεν πέρασε η άποψη ότι μισώ όλους τους δασκάλους Σότο που υπάρχουν στον κόσμο. Από την άλλη, μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί οποιοσδήποτε να νοιάζεται για το τι πιστεύω. Αν κάνετε κλικ εδώ, θα δείτε μια φωτογραφία μου από το πάρτι που έκαναν εχτές το βράδυ τα Suicide Girls. Πραγματικά σας νοιάζει αν αυτός ο τύπος σας πει να πάτε στον έναν βουδιστικό ναό ή στον άλλον; Βγείτε έξω, ακούστε τους δασκάλους της περιοχής σας και κρίνετε μόνοι σας.

Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 18 Απριλίου 2007

ΥΓ
Τα στοιχεία που δίνει το κείμενο για τους ναούς και τα μέλη του Σότο Σου πιθανότατα έχουν αλλάξει μέσα στα σχεδόν τρία χρόνια που μεσολάβησαν, όμως εξακολουθούν να δίνουν ένα μέτρο της διείσδυσης της οργάνωσης. Για τον Κόμπουν Τσίνο, έναν πολύ ενδιαφέροντα δάσκαλο Ζεν, μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερα εδώ.

Ο.Γ. Κρισναμούρτι, Σέκτα Σότο και Κουλ Κουρέματα


Κάπως στενοχωρήθηκα όταν άκουσα πρόσφατα ότι πέθανε ο Ο.Γ. Κρισναμούρτι (U.G. Krishamurti). Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξα ποτέ καθ’ οιονδήποτε τρόπο οπαδός του, δε διάβασα ποτέ κανένα από τα βιβλία του και δεν παρακολούθησα καμία από τις ομιλίες του –τον ξέρω μόνο από τα ηχητικά (και βίντεο;) αποσπάσματα που βρίσκεις στο YouTube και τα κομμάτια από τις ομιλίες του που σκάνε μύτη καμιά φορά στο Ίντερνετ. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να είπε κάτι εξαιρετικά βλακώδες και να μην το ξέρω, οπότε μη θεωρήσετε ότι μ’ αυτά που γράφω τον υποστηρίζω και ένθερμα, έτσι;

Τον Ο.Γ. τον άκουσα για πρώτη φορά όπως άκουσα για πρώτη φορά τον Ρόμπιν Χίτσκοκ (Robyn Hitchcock). Όταν άρχισα να βγάζω ψυχεδελικούς δίσκους με το όνομα Dimentia 13, διάφοροι κριτικοί έλεγαν ότι ακούγομαι σαν τον Ρόμπιν Χίτσκοκ ή το γκρουπ του, τους Soft Boys. Δεν είχα ακούσει ούτε τον μεν, ούτε τους δε, όμως αγόρασα μερικούς δίσκους τους, μου άρεσαν και άρχισα να παραδέχομαι ότι τα κομμάτια μου κάπως θύμιζαν αυτό το στιλ. Αντίστοιχα, όταν άρχισα να εμφανίζομαι ονλάιν ως βουδιστής, κάποιοι έγραψαν ότι τους θύμιζα τον Ο.Γ. Κρισναμούρτι τον οποίο επίσης δεν είχα ακουστά –τον έψαξα και κατάλαβα πώς προέκυψε η σύγκριση. Ποτέ δεν έγινα φαν του Ο.Γ. όπως έγινα του Ρόμπιν Χίτσκοκ (παρεμπιπτόντως, αύριο το βράδυ παίζει στο Spaceland και θα πάω να τον ακούσω), όμως αυτά που διάβασα και άκουσα από το έργο του, μου άρεσαν.

Το μόνο πραγματικό επικριτικό σχόλιο που έχω για τον Ο.Γ. είναι το ίδιο μ’ αυτό που έχω και για τον Τζιντού Κρισναμούρτι (Jiddu Krishamurti): νομίζω ότι ίσως να ήταν πιο έξυπνοι από όσο έπρεπε –αν όχι για τον εαυτό τους, τουλάχιστον για τους οπαδούς τους. Και οι δύο είχαν, προφανώς, μια σαφή αντίληψη περί του τι είναι πραγματικό και τι παπαριές, όμως και οι δύο αρνήθηκαν εντελώς την αξία που έχει οποιαδήποτε οργάνωση ή μεθοδολογία.

Από λογικής πλευράς, μπορεί κανείς να μπει στον πειρασμό να πει ότι όλες οι μεθοδολογίες είναι, τελικά, λάθος –είναι προφανές ότι ακόμα και άνθρωποι που έχουν περάσει δεκαετίες ασκούμενοι στο Ζαζέν μπορούν να είναι απολύτως μαλάκες, χωρίς καμία αντίληψη περί πραγματικότητας και χωρίς να έχουν να πουν τίποτα αξιόλογο. Αυτό συμβαίνει όταν κάθεται κανείς στο μαξιλάρι και περνάει τον χρόνο του βουλιάζοντας όλο και πιο βαθιά στις ίδιες του τις ψευδαισθήσεις και όταν οι ψευδαισθήσεις αυτές ενθαρρύνονται από ανεπαρκείς δασκάλους. Παρότι εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι μειονότητα, παραμένει το γεγονός ότι δεν μπορείς να πάρεις κάτι σαν το Ζαζέν και να πεις ότι αυτό θα λειτουργήσει αυτόματα για τους πάντες και πάντα.

Από την άλλη, το λέω αυτό και όντως το πιστεύω, επειδή ένα μέρος της άσκησης του Ζαζέν είναι η καλλιέργεια της σωστής στάσης απέναντι στις ίδιες μας τις ψευδαισθήσεις.

ΤΕΣΠΑ, νομίζω ότι τόσο ο Ο.Γ. Κρισναμούρτι, όσο και ο Τζιντού Κρισναμούρτι απέρριψαν τις μεθοδολογίες όπως το Ζεν κάπως βιαστικά. Το αστείο είναι ότι συχνά μπαίνω κι εγώ στον πειρασμό να κάνω το ίδιο –για παράδειγμα, όντας μέρος της γραμμής Σότο του Βουδισμού Ζεν, θεωρούμαι μέλος της ομάδας αυτής και όσοι βρίσκονται εκτός έχουν την τάση να θεωρούν ότι συμφωνώ με οτιδήποτε κάνουν τα άλλα μέλη της οργάνωσης και ειδικά οι υποτιθέμενοι ηγέτες της. Θέλω να πω, αν συναντήσω κάποιον και μου πει ότι είναι στην Κου Κλουξ Κλαν, πιθανότατα θα υποθέσω ότι μισεί τους μαύρους, τους ομοφυλόφιλους και τους Εβραίους. Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι στην ΚΚΚ που γίνονται μέλη μόνο και μόνο για να πηγαίνουν στα μπάρμπεκιου και που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το πολιτικό μήνυμα της οργάνωσης. Είναι πιθανό. Όμως εγώ, όντας εκτός, έχω την τάση να θεωρώ δεδομένο ότι όλα τα μέλη πρέπει να συμφωνούν με τις θέσεις της οργάνωσης, έστω και λίγο.

Σε ό,τι αφορά την οργάνωση Σότο, δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για αυτό που φαίνεται να εκπροσωπεί. Δεν ασχολούμαι με τις ακριβές κηδείες οι οποίες απ’ ό,τι φαίνεται είναι η βασική λειτουργία της οργάνωσης στην Ιαπωνία και, όπως έχω πει και άλλοτε, δεν αισθάνομαι και πολύ χαρούμενος με αυτά που κάνουν ορισμένοι Αμερικανοί δάσκαλοί της. Από την άλλη, δεν έχω αποκηρύξει ακόμα τη σέκτα Σότο –ο Γκούντο Νισιτζίμα διαχωρίζει πάντοτε την οργάνωση στην Ιαπωνία (που ονομάζεται Σότο Σου) και τη γραμμή δασκάλων που «κατάγονται» από τον Δάσκαλο Ντόγκεν, τον άνθρωπο που έφερε τη γενεαλογία Σότο στην Ιαπωνία. Όμως και ο ίδιος δεν παραιτήθηκε ποτέ από μέλος του Σότο Σου και αμφιβάλλω ότι θα το κάνει. Και ούτε κι εγώ το έχω κάνει.

Νομίζω ότι το θέμα είναι πρακτικό. Ως μέλος του Σότο, έχω πρόσβαση σε κάποιο βαθμό εξουσίας –αυτό ισχύει όταν είσαι μέλος σε οποιαδήποτε μεγάλη οργάνωση. Για παράδειγμα, όταν εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο, οι εκδότες μου ήθελαν απόδειξη ότι ήμουν ένας πραγματικός και αναγνωρισμένος δάσκαλος μιας πραγματικής βουδιστικής γενεαλογίας και επειδή μπορούσα να τους δώσω αυτή την απόδειξη, το βιβλίο μου εκδόθηκε. Βεβαίως, τα πράγματα στην Αμερική είναι τόσο χύμα αυτόν τον καιρό που οποιοσδήποτε έχει διαβάσει το Ζεν και η Τέχνη της Συντήρησης της Μοτοσικλέτας (Zen and the Art of Motorcycle Maintenance) μπορεί να αρχίσει να δηλώνει Δάσκαλος του Ζεν και κανείς δε θα τον αμφισβητήσει, όμως παρόλα αυτά, οι πραγματικές γενεαλογίες είναι σημαντικές –και αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερος κόσμος, ακόμα και εδώ στην Αμερική.

Παρότι το να έχεις πάρει αποδεικτικό μετάδοσης από έναν ή από περισσότερους πραγματικούς δασκάλους δε σημαίνει πάντα ότι όλα είναι μια χαρά, δεν αρνούμαι και την ισχύ που έχουν οι γενεαλογίες αυτές ή τη χρησιμότητά τους. Το να πάρεις το αποδεικτικό μετάδοσης είναι το εύκολο –το δύσκολο είναι το να αποδειχθείς άξιος αυτού που σου έχει μεταδοθεί.

ΤΕΣΠΑ, παρότι είμαι απολύτως βέβαιος για αυτό που θέλω να πω, δεν έχω καμία ψευδαίσθηση σχετικά με την ικανότητά μου να το πω. Χώρια που ότι και να πεις, μπορεί να παρεξηγηθεί και θα παρεξηγηθεί από τους ανθρώπους που είναι αποφασισμένοι να παρεξηγούν τα πράγματα. Οπότε, λες απλώς αυτό που λες, το κάνεις όσο πιο σαφές γίνεται και μετά πας να κάνεις τη φορολογική σου δήλωση –αυτό δηλαδή που θα πάω να κάνω κι εγώ μόλις ανεβάσω το κείμενο αυτό.

ΤΕΣΠΑ, στενοχωρήθηκα κάπως που άκουσα ότι πέθανε ο Ο.Γ. Ήταν ενδιαφέρων τύπος και το κούρεμά του ήταν κουλ.

Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 11 Απριλίου 2007

ΥΓ
Για τον Ο.Γ Κρισναμούρτι, καλή αφετηρία είναι –όπως πάντα–το σχετικό λήμμα της WikiPedia καθώς και το σάιτ UGKrishnamurti.org. Για τον (γνωστότερο) Τζιντού Κρισναμούρτι, μπορεί κανείς επίσης να ξεκινήσει από τη WikiPedia και να συνεχίσει με το Ίδρυμα Κρισναμούρτι. Για το Σότο Σου, υπάρχει μόνιμο λινκ στα αριστερά (εκεί που λέει «Σότο Ζεν»), ενώ ο Ρόμπιν Χίτσκοκ έχει επίσημο σάιτ στη διεύθυνση http://www.robynhitchcock.com/ Τέλος, για το θρυλικό βιβλίο Το Ζεν και η Τέχνη της Συντήρησης της Μοτοσικλέτας (το οποίο, παρόλα αυτά δεν έχει καμία σχέση με το Ζεν), μια ιδέα δίνει η WikiPedia, όμως μπορεί κανείς να το βρει και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Κάκτος.

Tuesday, October 13, 2009

Ξέρω και ΞΕΡΩ


Στο τελευταίο μου κομμάτι για τα Suicide Girls, έγραψα το εξής:

«Το να ξέρεις ότι δεν ξέρεις είναι στ’ αλήθεια πολύ δυνατό πράγμα. Όταν ξέρεις σαφώς ότι δεν ξέρεις, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν ξέρει και κανένας άλλος».

Σε απάντηση στο παραπάνω, ένας τύπος με το ψευδώνυμο Εϊπσαμόνγκας (Apesamongus), έγραψε το εξής:

«Βεβαίως και δεν έχω ιδέα από πράγματα που όντως ξέρουν κάποιοι άλλοι. Είναι αλαζονεία να θεωρείς ότι οι άλλοι συμμερίζονται την άγνοιά σου».

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι άλλο το ξέρω και άλλο το ΞΕΡΩ. Πολλοί άνθρωποι ξέρουν πράγματα που δεν ξέρω –π.χ. να κάνουν τη φορολογική τους δήλωση μόνοι τους, να παίζουν φαγκότο ή να μαγειρεύουν λαζάνια– και ποτέ δε θα θεωρούσα ότι επειδή εγώ δεν τα ξέρω αυτά τα πράγματα, δεν τα ξέρει κανείς. Υπάρχουν επίσης κάποιες γνώσεις που προκύπτουν από το να καταναλώνεις χώρο στον πλανήτη αυτόν για αρκετό καιρό –η γιαγιά μου, ας πούμε, θυμάται την εποχή που η τηλεόραση ήταν κάτι καινούριο και, έχοντας ζήσει τις αλλαγές που πέρασε η Αμερική το μεγαλύτερο κομμάτι του αιώνα αυτού, μπορεί να μεταφέρει ένα μέρος από τη γνώση της.

Και μετά έχουμε το να ΞΕΡΕΙΣ. Το να ΞΕΡΕΙΣ είναι αυτό που διάφοροι ασυνείδητοι πνευματικοί δάσκαλοι (καθώς και πολιτικοί, διαφημιστές και άλλοι σκοτεινοί τύποι) ισχυρίζονται ότι εκείνοι έχουν και εσύ δεν έχεις. Πρόσφατα, κάποιοι άρχισαν να θεωρούν ότι συγκαταλέγομαι κι εγώ μεταξύ αυτών που ΞΕΡΟΥΝ –έχουν αρχίσει να μου ‘ρχονται διάφορες παραλλαγές της ίδιας ερώτησης, μιας ερώτησης που η βασική της εκδοχή είναι: «Πώς βλέπεις τον κόσμο;» Λες και πιστεύουν ότι κάθε φορά που κοιτάω μια ντομάτα, βλέπω την κοσμική φιγούρα του Βίσνου με τα οκτώ χέρια.

Μου ήρθε ένα e-mail από έναν τύπο που μου έλεγε ότι μιλούσε κατ’ ιδίαν με τον Δάσκαλό του και αυτός του είπε «Είσαι στο τρίτο επίπεδο (ή ό,τι στον πούτσο επίπεδο πνευματικών διαστάσεων μετρούσε), όμως αν θέλεις, μπορώ να σε φέρω στο δεύτερο επίπεδο». Ο δάσκαλος, βλέπετε, ΗΞΕΡΕ ενώ ο φουκαράς ο μαθητής το μόνο που μπορούσε να κάνει, ήταν να καθίσει δίπλα του και να νοιώσει εξ αντανακλάσεως τη θαλπωρή της δόξας του. Αδέλφια, αν κάποιος αρχίσει να σας λέει τέτοια, πάρτε δρόμο όσο πιο γρήγορα μπορείτε.

Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν ΞΕΡΕΙ. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι σκέφτεστε αυτή τη στιγμή «Και που το ξέρεις εσύ ότι κανένας δεν ΞΕΡΕΙ; Δεν έχεις γνωρίσει τον Μέγα Δάσκαλο Σρι Σρι Ράμα Λάμα Πωστολέν –αυτός σίγουρα ΞΕΡΕΙ». Δεν έχω πρόβλημα να πιστεύετε τέτοιες μαλακίες. Αλήθεια δεν έχω πρόβλημα. Επειδή το να ΞΕΡΕΙΣ δεν υπάρχει. Δεν είναι κάτι που έχει κάποιος άλλος και μπορεί να σου το πουλήσει. Δεν μπορείς να δανειστείς την εμπειρία κάποιου άλλου –στις παλιές βουδιστικές ιστορίες, αυτό το λένε «να μετράς τον θησαυρό του άλλου».

Κάποιος άλλος μπορεί να ξέρει καλά τον εαυτό του. Όμως δεν ξέρουν εσένα και δεν μπορούν να σε ξέρουν. Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα κάποτε με τον πρώτο μου δάσκαλο του Ζεν, τον Τιμ: του είχα πει κάτι σε στιλ «Αλλά εσύ ξέρεις. Τα ‘χεις περάσει όλα αυτά» και εκείνος μου απάντησε «Μπραντ, δεν έχω περάσει τίποτα».

Η αντίληψη ότι κάποιος άλλος ΞΕΡΕΙ είναι πάντα ένας τρόπος να μεταφέρεις τις ευθύνες σου σε κάποιον άλλον. Αυτοί ΞΕΡΟΥΝ, οπότε μπορούν να σου πουν κι εσύ μπορείς απλώς να αράξεις και να ρουφήξεις.

Δεν πάει έτσι. Υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να πήγαινε, όμως δεν πάει. Και από τη στιγμή που θα καταφέρεις να το αντιληφθείς αυτός, ίσως να έχεις μια πιθανότητα να ανακαλύψεις μόνος σου την πραγματική γνώση.

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 1 Απριλίου 2007

Sunday, October 11, 2009

Η μηχανή της φώτισης


[Σ.τ.Μ. Το παρακάτω κείμενο είναι το παλιότερο από την τριάδα των κειμένων που αναδημοσιεύω από το παλιό σάιτ του Μπραντ Ουόρνερ. Όπως έγραψα και τα προηγούμενα, το μεταφράζω αφενός επειδή αναφέρεται σε νεώτερα κείμενα και αφετέρου επειδή εκφράζει αρκετά γλαφυρά τη θέση του Ουόρνερ για τις διάφορες
«νέες μεθόδους» που υποτίθεται ότι κάνουν πιο προσιτό το Ζεν ]

Παίρνω πίσω όλα αυτά που λέω στο βιβλίο μου ότι η διαδικασία του Ζεν είναι μακρόχρονη και δύσκολη, ότι χρειάζονται πολλά χρόνια άσκησης και θέληση για να αντιμετωπίσεις την αλήθεια, όσο σκληρά και αν θέλεις να αντισταθείς. Ένας φίλος που διαβάζει τις σελίδες αυτές, είχε την καλοσύνη να μου στείλει ένα αντίτυπο του περιοδικού του Άντριου Κόεν (Andrew Cohen), What Is Enlightenment? (Τι Είναι Φώτιση;) για να δω την κριτική που έκαναν στο βιβλίο μου (παρεμπιπτόντως, η άποψή τους είναι ότι είμαι για τα μπάζα) και εκεί που το ξεφύλλιζα και γέλαγα με τον διάλογο μεταξύ του Άντι και του δικού του, του Κεν Ουΐλμπερ, πέτυχα μια διαφήμιση με τίτλο «Πώς να Διαλογιστείτε Πιο Βαθιά Από Έναν Μοναχό Ζεν!».

Σύμφωνα με τη διαφήμιση, μια καινούρια ηχητική τεχνολογία ονόματι Χόλοσινκ (Holosync), θα σας κάνει να φτάσετε στην ίδια υψηλή κατάσταση φώτισης και υπέρ-συνειδητότητας με τους παλιούς μοναχούς του Ζεν μέσα σε λίγα λεπτά. Βασίζεται, λένε, «εν μέρει στη βραβευμένη με Νόμπελ έρευνα γύρω από το πώς τα σύνθετα συστήματα (για παράδειγμα, οι άνθρωποι) εξελίσσονται σε υψηλότερα επίπεδα λειτουργικότητας» Ουάου! Βραβευμένη με Νόμπελ έρευνα! Σύνθετα συστήματα! Υψηλότερα επίπεδα λειτουργικότητας! «Ένας συνδυασμός ακριβείας από ηχητικά σήματα, δίνει στον εγκέφαλο πολύ συγκεκριμένα ερεθίσματα και δημιουργεί καταστάσεις βαθύ διαλογισμού» Κι εγώ σπατάλησα δεκαετίες να κάθομαι να κοιτάω έναν άδειο τοίχο, ενώ το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να βάλω ένα ζευγάρι ακουστικά και να «κατακτήσω τον σούπερ βαθύ διαλογισμό με το πάτημα ενός κουμπιού!» Έχει ακόμα και ένα τηλέφωνο χωρίς χρέωση για να πάρεις και να σου στείλουν την κασέτα τζάμπα (ενώ κανονικά κάνει 19.95 δολάρια!).

Βέβαια, αν είστε οι τύποι που τρώτε κάτι τέτοια εμπορικά τρικάκια, τότε σίγουρα διαβάζετε λάθος σελίδες. Δεν υπάρχει Μηχανή Φώτισης. Ούτε υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Είναι κρίμα που ο κόσμος τα πιστεύει κάτι τέτοια, όμως πράγματι τα πιστεύει.

Είναι πολύ εύκολο να δει κανείς πώς λειτουργεί αυτό το σκεπτικό. Η τεχνολογία μπορεί να είναι καταπληκτικό πράγμα –δείτε πόσα πράγματα μας έχει δώσει η επιστήμη: λάπτοπ, iPod, κινητήρες Βάνκελ. Η τεχνολογία έχει βελτιώσει τόσες διαστάσεις της ζωής μας, που δεν είναι δύσκολο να θεωρήσουμε ότι μπορεί κάποτε να ενισχύσει τον διαλογισμό τόσο ώστε να μπορούμε να βρούμε τη Φώτιση με το πάτημα ενός κουμπιού.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτού του τύπου οι υποθέσεις περί τεχνολογίας και περί διαλογισμού είναι εσφαλμένες. Η τεχνολογία λειτουργεί ως εξής: έχεις ένα πρόβλημα, ας πούμε θέλεις να ακούς μουσική όταν είσαι μέσα στο τρένο και πας στη δουλειά σου. Όμως δεν είσαι σίγουρος τι θέλεις να ακούσεις κάθε μέρα και δε θέλεις να κουβαλάς όλα σου τα CD όπου πας. Οπότε, φτιάχνεις έναν μικρό σκληρό δίσκο ο οποίος μπορεί να χωρέσει μερικές εκατοντάδες CD και, voila! Το iPod! Όλα σου τα προβλήματα λύνονται!

Προκειμένου λοιπόν να επινοήσεις μια τεχνική λύση, κοιτάς το πρόβλημα, το σκέφτεσαι πολύ, χειρίζεσαι ένα σωρό σύμβολα μέσα στο κεφάλι σου, δοκιμάζεις τη συμβολική σου λογική απέναντι στα πραγματικά δεδομένα του πραγματικού κόσμου και καταλήγεις με μια εφεύρεση που λύνει το πρόβλημά σου –πρόκειται για έναν πολύ καλό τρόπο να αντιμετωπίζεις τα πράγματα.

Ο διαλογισμός όμως, έρχεται κάπου εντελώς διαφορετικά. Δεν έχει καμία σχέση με τη σκέψη. Όλες οι μηχανές, ό,τι και αν κάνουν, είναι η υλική υπόσταση της ανθρώπινης σκέψης και μπορούν να λειτουργήσουν μόνο εντός των ορίων των σκέψεων που τις δημιούργησαν. Ο διαλογισμός έχει να κάνει με το να βλέπεις πέρα από τους περιορισμούς της σκέψης και με το να πηγαίνεις σε μέρη που η σκέψη δεν έχει καμία πιθανότητα να φτάσει.

Βεβαίως, η ιδέα ότι θα πας πέρα από όλες τις σκέψεις μπορεί να ακούγεται εξωτική. Όμως αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή έχουμε την τάση να πιστεύουμε πολύ στη σκέψη –στην πραγματικότητα, η σκέψη δεν πάει και τόσο μακριά, καθώς δεν είναι παρά ηλεκτρικά ερεθίσματα που χοροπηδάνε μέσα στο ενάμισι κιλό κρέας που κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας. Δεν είναι τίποτα περισσότερο. Το μέρος που βρίσκεται πέρα από όλες τις σκέψεις είναι ακριβώς εδώ και δεν έχει τίποτα το εξωτικό. Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να συλλάβει αυτό που είναι ακριβώς μπροστά σου και μέσα σου ακριβώς αυτή τη στιγμή.

Ένα μηχάνημα, μπορεί μόνο να λειτουργήσει μέσα στα όρια που τους θέτει η σκέψη. Ας πούμε ότι πιστεύετε ότι ίσως η χρήση της βίο-ανάδρασης θα ήταν ένας καλός τρόπος να ενισχύσετε την άσκησή σας του Ζεν. Ίσως να αποφασίσατε ότι ο διαλογισμός Ζεν έχει να κάνει με το να αυξήσετε τα εγκεφαλικά κύματα Θήτα και να μειώσετε τα εγκεφαλικά κύματα Δέλτα (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων –ποτέ δεν έδωσα μεγάλη βάση σ’ όλη αυτή την ιστορία). Καλωδιώνεστε λοιπόν στο μηχανάκι της βίο-ανάδρασης και εξασκείστε στο να ανεβάζετε τα γευστικότατα κύματα Θήτα σας. Αυτό είναι! Άμεσο Ζεν, έτσι;

Μπα. Η άσκηση του Ζεν δεν έχει καμία σχέση με το να βάζεις κάποιον στόχο στον νου σου και μετά να προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις την άσκηση για να επιτύχεις τον στόχο αυτόν. Η πραγματική άσκηση στο Ζεν είναι καθαρά άνευ επιλογών –έχει να κάνει με το να βλέπεις αυτό που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Αν έρθει ένας καθαρός νους, έρχεται ένας καθαρός νους. Αν έρθει ένας συννεφιασμένος νους, έρχεται ένας συννεφιασμένος νους.

Αν, τώρα, πιστεύετε ότι ένα μηχάνημα –το προϊόν της σκέψης που έχει γίνει ύλη– μπορεί να σας πάρει πέρα από όλη τη σκέψη, πάρτε τηλέφωνο σ’ αυτό το νούμερο χωρίς χρέωση που λέγαμε και αγοράστε την κασέτα. Εγώ θα συνεχίσω να κοιτάω άδειους τοίχους –ευχαριστώ πολύ.

http://homepage.mac.com/doubtboy/EnlightenmentMachine.htm

ΥΓ
Για τον Άντριου Κοέν, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Και για τον κινητήρα Βάνκελ, εδώ.

Τι Στον *Μπιπ* Μέρος Δεύτερο


[Σ.τ.Μ. Και αυτό το κείμενο είναι από το παλιό σάιτ του Μπραντ Ουόρνερ και συνεχίζει τον σχολιασμό του, εδώ για τη βουδιστική κοινότητα των Η.Π.Α., με αφορμή την ταινία
What The Bleep Do We Know. Το πρώτο κείμενο, βρίσκεται στη διεύθυνση http://hardcorezengr.blogspot.com/2009/10/blog-post_09.html ]

Αφότου έβαλα ονλάιν την κριτική μου για την ταινία What The Bleep Do We Know (Τι Στον *Μπιπ* Ξέρουμε), ένας αναγνώστης ονόματι Ντέιβιντ Γκάι (David Guy) μου επεσήμανε ένα άρθρο για την ταινία στο salon.com Το άρθρο υποστηρίζει ότι η ταινία είναι πολύ λιγότερο αντικειμενική από όσο υποστηρίζει και ότι κάποιοι από τους επιστήμονες που εμφανίζονται να δίνουν συνεντεύξεις σ’ αυτή, λένε ότι αυτά που είπαν, πειράχτηκαν στο μοντάζ έτσι ώστε να φαίνεται ότι πιστεύουν σε ιδέες που στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν. Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με το salon.com, η ταινία δημιουργήθηκε από μαθητές ενός υποτιθέμενου πνεύματος ηλικίας 35.000 ετών ονόματι Ράμθα (Ramtha) το οποίο κάποτε διοικούσε τη χαμένη ήπειρο της Ατλαντίδος και το οποίο, σύμφωνα με τους οπαδούς του «είναι ένα Φωτισμένο Ον, όπως ο Βούδας». Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Τσεκάρετε το σάιτ του στη διεύθυνση http://ramtha.com/ και αν το καταλάβατε, μπράβο σας. Εγώ πάντως, δεν το κατάλαβα!

Αν και δεν είμαι και πολύ πρόθυμος να δεχτώ ό,τι λέει το άρθρο του salon.com ως έχει, το κείμενο αυτό εξηγεί πολλά πράγματα. Το ίδιο το γεγονός ότι οι δημιουργοί της ταινίας, επέλεξαν να συμπεριλάβουν ένα πνεύμα/οντότητα είναι από μόνο του μια σημαντική ένδειξη για το ό,τι η ατζέντα τους, δεν είναι ακριβώς αυτή που ισχυρίζονται.

Στην πραγματικότητα, δε με νοιάζει ότι μπορεί να κυκλοφορεί μια ταινία που προπαγανδίζει ένα κουλό θρησκευτικό καλτ (cult) και που ισχυρίζεται ότι είναι μια σοβαρή παρουσίαση της σχέσης μεταξύ επιστήμης και θρησκείας. Αυτό που με ενοχλεί είναι το γεγονός ότι η αμερικανική βουδιστική κοινότητα δείχνει να έχει καταπιεί τη φόλα αμάσητη –και ότι αυτό μας δίνει ένα μέτρο για τη θλιβερή κατάσταση του Βουδισμού στην Αμερική της αυγής του 21ου αιώνα. Και για να ξέρετε, ο ένας από τους τύπους που είδα να υποστηρίζουν την ταινία δεν είναι κάνας τυχαίος Δάσκαλος Ζεν, αλλά ένα από τα πιο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα ενός από τα πιο διάσημα κέντρα Ζεν στην Αμερική, ιδιαίτερα αξιοσέβαστο στον χώρο και με πολλά βιβλία στο ενεργητικό του.

Γιατί οι Αμερικανοί βουδιστές δάσκαλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά μεταξύ του Βουδισμού και της φιλοσοφίας του Ράμθα; Δεν είναι δα ότι το πράγμα είναι και τόσο έξυπνα καμουφλαρισμένο. Αν ακόμα και ένας κόπανος όπως εγώ μπόρεσε να το καταλάβει –την αρχική μου κριτική (http://hardcorezengr.blogspot.com/2009/10/blog-post_09.html) την έγραψα πριν διαβάσω το κομμάτι στο salon.com και ακόμα και τότε ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά– τι καταλαβαίνουμε για τους υποτιθέμενους Δασκάλους Ζεν στη χώρα μας; Αν έχουμε έναν τύπο ο οποίος πιστεύει ότι η φιλοσοφία του Ράμθα έχει έστω και κάτι κοινό με τον Βουδισμό, μπορούμε να εμπιστευθούμε τον τύπο αυτόν να μας διδάξει Βουδισμό; Ή οι Αμερικανοί βουδιστές έχουν τέτοιο άγχος να εμφανιστούν σαν μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια που τρέμουν στην ιδέα ότι θα μιλήσουν εναντίον του κάθε μαλάκα που επικαλείται τον Βούδα για να δικαιολογήσει την ηλιθιότητά του;

Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Θυμόσαστε που πριν από λίγο καιρό, κορόιδευα μια διαφήμιση που έλεγε ότι μπορείς να βάλεις ένα ζευγάρι ακουστικά και σε μερικά λεπτά θα μπορείς να διαλογίζεσαι βαθύτερα από έναν μοναχό Ζεν; Πλέον, έχουμε έναν και καλά αληθινό Δάσκαλο Ζεν ο οποίος λίγο-πολύ, πουλάει την ίδια ιδέα. Πρόκειται για έναν τύπο ονόματι Γκέμπο Ρόσι (Genpo Roshi –το πραγματικό του όνομα είναι Ντένις), ο οποίος έχει εφεύρει μια ολοκαίνουρια τεχνική διαλογισμού για την οποία λέει «Η τεχνική Big Mind, είναι ένας πολύ απλός και ταυτόχρονα πανίσχυρος και ταχύτατος τρόπος να βοηθηθεί ένα άτομο να αλλάξει την οπτική του γωνία και να συνειδητοποιήσει τη σοφία που μέσω του συνηθισμένου διαλογισμού ενδέχεται να προκύψει μετά από 15 ή 20 χρόνια». Ο Γκέμπο Ρόσι αποκαλεί το πατενταρισμένο του κοκτέιλ από νιού έιτζ ανοησίες, εύκολη ποπ ψυχολογία και βουδιστικά σλογκανάκια, Big Mind™ και στα σεμινάριά του υποστηρίζει –και δεν υπερβάλλω– ότι οι παρευρισκόμενοι μπορούν να βιώσουν την Αφύπνιση, από την πρώτη μέρα, πριν το μπρέικ για μεσημεριανό.

Όχι, δεν μπορούν.

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Δεν υπάρχει καμία εύκολη απάντηση. Τα «δεξιοτεχνικά μέσα» τα οποία οι τσαρλατάνοι όπως ο κ. Γκέμπο υπόσχονται ότι θα σας βάλουν στη γρήγορη λωρίδα που οδηγεί στη Φώτιση, δεν είναι παρά χάσιμο χρόνου. Και ακόμα περισσότερο, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα –σας παρακαλώ πολύ, μην παίζετε μ’ αυτά τα πράγματα.

Ο Κεν Ουΐλμπερ (Ken Wilber) λέει ότι του αρέσει το Big Mind™, γεγονός το οποίο δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Όμως το Big Mind™ το υποστηρίζουν και ορισμένοι από τους πιο αξιοσέβαστους ηγέτες του Βουδισμού στην Αμερική. Ο Τζον Ντάιτο Λόρι (John Daido Loori), ούτε λίγο, ούτε πολύ, το αποκαλεί μια «άριστη» μέθοδο και, ειλικρινά, δεν μπορώ καν να φανταστώ γιατί κάποιος που έχει έστω και την ελάχιστη υποψία για το τι είναι Βουδισμός θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο.

Κάντε μου τη χάρη! Αν αυτό είναι ο Βουδισμός, χάρισμά σας! Δε θέλω να έχω την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε μορφή ή όψη ενός τέτοιου Βουδισμού της πλάκας.

Θέλω να είμαι σαφής ως προς κάτι: Εδώ, στις Η.Π.Α., υπάρχουν αρκετοί καλοί δάσκαλοι και ειλικρινείς βουδιστές και δε θέλω καν να τους περιορίσω σε μια συγκεκριμένη σέκτα, ούτε καν στον ίδιο τον Βουδισμό. Οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν, εν πολλοίς, άγνωστοι ακόμα και στη μάζα των διάφορων οπαδών και των μοδάτων που δηλώνουν με μεγάλη υπερηφάνεια «βουδιστές». Δυστυχώς όμως, υπάρχει και ένα νεφελώδες πράγμα που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «Αμερικάνικο Βουδισμό» και το οποίο προάγεται από μια
(τρόπον τινά) ομάδα θεωρητικών, επιχειρηματιών, τύπων που ποστάρουν σε τσατ περί Βουδισμού και αμφίβολων Δασκάλων Ζεν –η ομάδα αυτή ψάχνει να βρει και να εξοντώσει κάθε ψήγμα πραγματικού Βούδα-Ντάρμα έχει καταφέρει να φτάσει στη χώρα αυτή.

Χάρη στις προσπάθειες των εκλεκτών αυτών κυρίων, ο Βουδισμός στην Αμερική αντιμετωπίζει έναν πραγματικό κίνδυνο να γίνει ένα κάπως πιο αγαθό νιου έιτζ καλτ που δε θα έχει καμία σχέση με τον πραγματικό Βουδισμό, πέρα από μια προτίμηση στα αγάλματα του Βούδα έναντι πινάκων που δείχνουν τον Ράμθα να κραδαίνει το γιαταγάνι του πάνω από την Ατλαντίδα. Ο Βουδισμός στις Η.Π.Α. πνίγεται μέσα σε μια σούπα από κακή ποπ ψυχολογία, χαζό μυστικισμό και μοδάτες αριστερές πολιτικές ιδέες.

Ο Βουδισμός δεν είναι ένα σύνολο από ιδέες ή απόψεις. Δεν είσαι βουδιστής αν μπορείς να τσιτάρεις τον Ντόγκεν με μεγάλη ευκολία, αν μπορείς να ξεφουρνίσεις εκατόν οκτώ κοάν και τις απαντήσεις τους, αν μπορείς να απαγγείλεις όλη τη Σούτρα της Καρδιάς απ’ έξω ή ακόμα και αν μπορείς να πεις τις σωστές απόψεις στην εβδομαδιαία μάζωξη της σάνγκας της γειτονιάς σου. Και, παρεμπιπτόντως, δεν είσαι βουδιστής ειδικά όταν μπορείς να παπαγαλίσεις αυτά που λέω εγώ.

Ο Βουδισμός είναι ένας τρόπος να περπατάς, να τρως σοκολατάκια ή να σκουπίζεις τον κώλο σου αφού χέσεις. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα διάφορα κολπάκια των συνηθισμένων θρησκειών ή φιλοσοφιών –τη στιγμή που ο Βουδισμός αρχίζει να μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη θρησκεία στον κόσμο, χάνει όλη του την αξία.

Ορισμένοι μπορεί να σκεφτούν ότι τα χώνω σε όλους τους άλλους προκειμένου να πλασάρω τον εαυτό μου και να αποκτήσω περισσότερους οπαδούς. Πιστέψτε με, δεν έχω καμία επιθυμία να προσελκύσω κανέναν οπαδό. Μη με ακολουθείτε. Μη με βοηθάτε σε τίποτα. Μην αγοράζεστε το βιβλίο μου. Μη διαβάζετε τη σελίδα μου. Σοβαρολογώ. Όπως τραγουδάει και ο Μάικλ Στάιπ (Michael Stipe) σε έναν από τους τελευταίους καλούς δίσκους των R.E.M, «Εδώ, μιλάω μόνο στον εαυτό μου» («I’m talking here to me alone»). Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τις απόψεις μου και, ειλικρινά, δε δίνω μια αν θα αποδεχτείτε αυτά που λέω ή όχι ή αν πιστεύετε ότι προφανώς δεν είμαι βουδιστής επειδή παρέβηκα τον κανόνα που λέει να μην επικρίνουμε τους συντρόφους μας βουδιστές. Οι κόπανοι που πουλάνε ζαχαρωμένες διαλογιστικές καραμέλες, θα παραμείνουν πολύ πιο δημοφιλείς από μένα και για πολύ καιρό. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν και για τίποτα –λέω απλώς πράγματα που, πολύ αφότου εγώ θα έχω γίνει σκόνη, τα τρισέγγονά σας θα αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν κάποιος να μην τα πήρε χαμπάρι.

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: Είδα ότι το Big Mind™ το υποστηρίζει το Ίδρυμα Φρέντερικ Π. Λενζ (Frederick P. Lenz Foundation) Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Φρεντ, δείτε τη σελίδα αυτή: http://skepdic.com/rama.html

http://homepage.mac.com/doubtboy/WhatTheBleepPart2.html

ΥΓ
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον
Κεν Ουΐλμπερ και τον Τζον Ντάιτο Λόρι, μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ.

Friday, October 9, 2009

Τι Στον *Μπιπ* Ξέρω (από Νιου Έιτζ ταινίες);


[Σ.τ.Μ. Το κείμενο αυτό, καθώς και τα επόμενα δύο είναι από το παλιό σάιτ του Μπραντ Ουόρνερ (http://homepage.mac.com/doubtboy/). Ο λόγος που τα περιλαμβάνω, είναι επειδή αναφέρονται στο ποστ με τίτλο «Γάτος και Μάγκας». Το στιλ γραφής είναι χαρακτηριστικό του Μπραντ Ουόρνερ και, κατά τη γνώμη μου, άπτονται θεμάτων που ενδιαφέρουν τους αναγνώστες των σελίδων αυτών.]


Έχω αρχίσει λοιπόν να τσεκάρω τι περνάει για Βουδισμός εδώ στις Η.Π.Α. και σε δύο από τις διαλέξεις που παρακολούθησα, οι δάσκαλοι σύστηναν ανεπιφύλακτα την ταινία What The Bleep Do We Know (Τι Στον *Μπιπ* Ξέρουμε). Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να πα’ να δω κι εγώ αυτήν την ταινία που οι Αμερικανοί Βουδιστές Δάσκαλοι θεωρούν τόσο καταπληκτική και πήγα εχτές.

Προσωπικά, δυσκολεύομαι να αισθανθώ την έκσταση που αισθάνθηκαν οι εν λόγω βουδιστές. Για μένα, το War of the Gargantuas παραμένει πολύ καλύτερη βουδιστική ταινία. Σοβαρολογώ.

Η ταινία, μου ψιλό-θύμισε τα έργα του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Κ. Ντικ (Philip K. Dick) –ο Ντικ βάσισε πολλά από τα μυθιστορήματά του σε ορισμένες πολύ βαθιές και σημαντικές φιλοσοφικές ιδέες, μόνο που στη συνέχεια γέμισε τα ίδια αυτά βιβλία, με λιγδιάρικα πλάσματα από τα φεγγάρια του Δία και με ευφυείς, αλλά επαναστατημένες, οικιακές συσκευές. Βεβαίως, το όλο πράγμα ήταν μια χαρά επειδή ο αναγνώστης έβλεπε εξ αρχής ποιες ιδέες παρουσίαζε ο συγγραφέας σαν ενδιαφέρουσες εικασίες για τη φύση της πραγματικότητας και ποιες ήταν απλώς επιστημονικοφανταστική πλάκα. Όμως ο Ντικ έγραψε και ορισμένα καθαρά φιλοσοφικά έργα τα οποία, δυστυχώς, είναι πολύ απογοητευτικά επειδή βλέπει κανείς ξεκάθαρα ότι ο ίδιος δεν μπορούσε πάντοτε να διαχωρίσει ποιες ήταν οι πραγματικά βαθιές ιδέες και ποια τα αποκυήματα της φαντασίας του. Το ίδιο συμβαίνει και με την ταινία αυτή: Για κάθε καλή ιδέα που εμφανίζουν, ξαμολάνε και άλλες δέκα οι οποίες ποικίλλουν από «ενδιαφέρουσες από πλευράς επιστημονικής φαντασίας αλλά μάλλον άσχετες» μέχρι «νιού έιτζ βλακείες».

Καθώς η ταινία προχωράει, οι δημιουργοί της μας παρουσιάζουν μια σειρά από στοχαστές όμως μέχρι το τέλος, δε μας λένε ποιοι είναι οι στοχαστές αυτοί –υποθέτω ότι αυτό συμβαίνει για να μας αναγκάσουν να κρίνουμε τις ιδέες καθαυτό αντί να εντυπωσιαστούμε από τα διαπιστευτήρια του εκάστοτε εκφραστή τους. Προσέξτε όμως, γιατί ένα μέλος της ομάδας είναι κάπως περίεργη υπόθεση: ενώ οι περισσότεροι ομιλητές είναι διακεκριμένοι επιστήμονες, φιλόσοφοι και θεολόγοι, ο ένας υποτίθεται ότι είναι κάποιο πνεύμα το οποίο μιλάει δια στόματος ενός ατόμου που φέρεται ως μέντιουμ. Όσο παιζόταν η ταινία, όποτε εμφανιζόταν στην οθόνη το άτομο αυτό, κούναγα το κεφάλι μου και σκεφτόμουν «Τι στον *μπιπ* δίπλωμα έχει αυτός ο κόπανος;», όμως απ’ ό,τι φαίνεται οι δημιουργοί της ταινίας δεν μπόρεσαν να διαχωρίσουν μεταξύ των φαντασιώσεων του εν λόγω προσώπου και των, κατά περίπτωση, πολύ σημαντικών θεωριών που εξέφραζαν πολλοί από τους άλλους ομιλητές * (βλ. τέλος του κειμένου).

Δεν κράτησα σημειώσεις ενώ έβλεπα την ταινία, οπότε δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα ποιες ιδέες μου άρεσαν και ποιες ήταν απλώς χαζές. Μου άρεσαν πολλοί από τους προβληματισμούς που έθεσαν αρκετοί από τους ομιλητές σχετικά με το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος και πώς οι μορφότυποι/μοντέλα σκέψης που έχουμε συνηθίσει μπορούν να αναγκάσουν τον εγκέφαλό μας να βλέπει τον κόσμο με έναν τρόπο που στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τις περιπτώσεις, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να το αντιληφθεί και να το κατανοήσει κανείς αυτό –είναι κάτι που το παρατηρείς και μόνος σου μέσω της διαδικασίας της άσκησης Ζαζέν και είναι καλό ότι μπορεί να στηριχτεί και επιστημονικά (χώρια που το παρουσιάζουν και με μερικά πολύ ζόρικα γκράφικς). Επίσης, μου άρεσε ότι ορισμένοι από τους ομιλητές έδειχναν να έχουν μια έστω και στοιχειώδη αντίληψη της βουδιστικής ιδέας ότι «η μορφή είναι κενότητα και η κενότητα είναι μορφή» –δηλαδή της ιδέας ότι ο εσωτερικός μας κόσμος και το υλικό σύμπαν είναι αλληλεξαρτώμενα και ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Φαίνεται, ωστόσο, ότι αυτό που δεν μπορούν να δουν είναι ότι ο διαχωρισμός μεταξύ των δύο είναι τεχνητός και ότι το ένα είναι, στην πραγματικότητα, το άλλο. Τέλος, μου άρεσε ότι πολλοί από τους ομιλητές αμφισβητούσαν την ύπαρξη ενός μόνιμου εαυτού ή ψυχής και την ύπαρξη ενός Θεού ο οποίος με κάποιον τρόπο παραμένει εκτός του σύμπαντος που δημιούργησε. Και πάλι, όμως, δεν είμαι ακριβώς σίγουρος για το πού το πήγαιναν με τις αντιλήψεις τους αυτές.

Ορισμένοι τύποι στην ταινία μιλούσαν για το πώς η πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που μπορούμε ποτέ να συλλάβουμε και έλεγαν ότι πρέπει να προσέχουμε πολύ όταν σκεφτόμαστε ότι η αντίληψή μας περί πραγματικότητας είναι απολύτως ξεκάθαρη, δεδομένου ότι στην ανθρώπινη ιστορία, οποτεδήποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι κάτι είναι απολύτως αληθινό, έπαιρναν τα’ αρχίδια τους. Ένας τύπος, πρότεινε την άποψη ότι η θρησκεία (όχι μια συγκεκριμένη θρησκεία αλλά η ίδια η θρησκεία ως δύναμη μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση) έχει κάνει μεγάλη ζημιά στην ανθρωπότητα και πρόσθεσε «και μεγάλη ζημιά στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου» –κάτι το οποίο το είχα πει κι εγώ από τις σελίδες αυτές τον Σεπτέμβριο του 2001. Τότε, διάφοροι αναγνώστες έπεσαν επάνω μου και άρχισαν να φωνάζουν, γεγονός που με έκανε να αποφασίσω ότι ίσως ο κόσμος να μην είναι έτοιμος να ακούσει κάτι τέτοιο.

Αυτό που δεν μου άρεσε από την ταινία, ήταν πολλά από αυτά που λέγονταν για την υποτιθέμενη δύναμη της σκέψης και για το πώς η σκέψη ή η καθαρή συνειδητότητα μπορεί με κάποιον τρόπο να γεννήσει την υλική πραγματικότητα. Βεβαίως, αυτά τα έλεγε συνήθως το πνεύμα μέσω του μέντιουμ, όμως μου φάνηκε ότι τα πίστευαν και αρκετοί από τους επιστήμονες. Στην πραγματικότητα, η σκέψη δεν είναι και τόσο σημαντική –σημαντική είναι η βιωματική πλευρά της πραγματικότητας και η σκέψη δεν είναι παρά το πιο ελάχιστο κλάσμα της πλευράς αυτής. Εν τέλει, η συνειδητότητα δεν υπάρχει στ’ αλήθεια –είναι απλώς άλλη μια από τις ιδέες μας.

Πολλή συζήτηση (για τα γούστα μου) γινόταν επίσης για την ύπαρξη παραλλήλων συμπάντων. Αν και η συγκεκριμένη ιδέα μου αρέσει πολύ ως βάση για επιστημονική φαντασία, δεν πιστεύω ότι έχει καμιά θέση στη σοβαρή φιλοσοφία. Στην τελική, ακόμα και αν είναι αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει με οτιδήποτε το ότι ίσως σε κάποιο άλλο σύμπαν ο Κένεντι είναι ακόμα ζωντανός και ο Τζον Κέρι νίκησε στις εκλογές του 2004; Καθόμαστε και συζητάμε για φαντασία, ενώ θα έπρεπε να κοιτάμε τη φύση της πραγματικότητας στην οποία όντως ζούμε –χώρια που έχω τις επιφυλάξεις μου για κάτι φωτογραφίες που έδειχναν στην ταινία: ήταν κάτι μόρια νερού τα οποία υποτίθεται ότι μεταμορφώθηκαν αφού τα ευλόγησαν μοναχοί Ζεν –αλήθεια; Έχω αρχίσει και σκέφτομαι μήπως πλέον έχω τη δύναμη να μεταμορφώσω το νερό της βρύσης σε γκαζόζα.

Το πρόβλημα που έχω με τους βουδιστές στην Αμερική οι οποίοι πιστεύουν ότι η ταινία είναι καταπληκτική, δεν είναι ότι δε θα βρει κανείς σ’ αυτή κάποιες πραγματικές αλήθειες. Είναι με την αντίληψη ότι ο Βουδισμός είναι όλο πραγματικά βαθιές σκέψεις και ιδέες ή εντυπωσιακές εικασίες. Χάνουμε όλη την ουσία του βουδισμού αν πιστεύουμε ότι πρόκειται για έναν ακόμα τρόπο να ανακαλύπτουμε καινούριες και πιο κουλ ερμηνείες για το πώς λειτουργεί το σύμπαν –αυτά τα πράγματα έχουν τη χρησιμότητά τους, όμως δεν είναι εκεί το ζουμί.

Κατ’ εμέ, το πραγματικό ζουμί του Τι Στον *Μπιπ* (αν και η ίδια η ταινία μάλλον δεν το κατάλαβε) είναι όταν εξέφρασαν την υπόθεση ότι οι ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής μπορούν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε μια νέα μορφή ηθικής, η οποία στηρίζεται στην κατανόηση ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε τελικά υπεύθυνοι για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το ψαχνό (ή, αν είστε σαν κι εμένα, το τόφου) του βουδισμού: αν αυτά τα αρχίδια που επιτέθηκαν στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου καταλάβαιναν ότι αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για την ύπαρξη της Μεγάλης Σατανικής Αμερικής, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Άσχετα με το σε τι καταστάσεις βρίσκεσαι μπλεγμένος, κάθε μια από τις καταστάσεις αυτές είναι κάτι που το δημιούργησες εσύ ο ίδιος –και αυτό, αγάπη μου, περιλαμβάνει τα πάντα, ακόμα και αυτά που νομίζεις ότι είναι εντελώς άσχετα από εσένα. Αν δε σου αρέσει ο πρόεδρος της χώρας ή ο πόλεμος που διεξάγεται (για να πιάσω ένα δημοφιλές παράδειγμα), προσπάθησε να καταλάβεις πώς τα δημιούργησες εσύ ο ίδιος. Κάθε βομβιστής αυτοκτονίας και κάθε βλάχος από το Τέξας που υπάρχει στην κυβέρνηση Μπους, είσαι εσύ. Όχι μεταφορικά –κυριολεκτικά. Δεν μπορεί να είναι κανένας άλλος.

Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι οι δημιουργοί της ταινίας δεν ήξεραν πώς να χειριστούν την πολύ σημαντική αυτή ιδέα με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το νόημά της είναι ότι πρέπει κανείς να σταματήσει να κλαίγεται και να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Διότι μπορεί να υπάρχει κάπου πέρα ένα άλλο Σύμπαν στο οποίο ο γκόμενός σου δεν έκανε σεξ με την αδερφή σου στο ίδιο σου το κρεβάτι –ή κάτι παραπλήσιο. Ο τρόπος που το θέτουν είναι κάπως φλου και σολιψιστικός, σαν να λένε ότι ίσως στην πραγματικότητα δεν είσαι παρά ένας εγκέφαλος μέσα σε μια γυάλα, κάπου, και όλο το Σύμπαν που αντιλαμβάνεσαι είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργούν καλώδια καρφωμένα στον φλοιό σου.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να αντιληφθεί κανείς τις πλήρεις διαστάσεις μιας τέτοιας ιδέας μόνο με το να κάθεται και να τη σκέφτεται –η σκέψη δεν είναι τόσο ισχυρή. Η κατανόηση που χρειάζεσαι είναι πολύ πιο πέρα από κάθε σκέψη ή κατανόηση και το αστείο είναι ότι δε χρειάζεται να πάει κανείς πολύ μακριά για να φύγει πέρα από τη σκέψη και την κατανόηση. Οι μύξες στη μύτη σου είναι πολύ πέρα από κάθε σκέψη. Τα σπυράκια στο κούτελό σου είναι κάτι πέρα από αυτό που θα μπορέσεις ποτέ να κατανοήσεις –αυτό που χρειάζεται είναι Ζαζέν (και μάλιστα πολύ) προκειμένου να μπορέσεις να ξεκολλήσεις από αυτά τα μοντέλα/μορφότυπους σκέψης που έχεις συνηθίσει.

Γενικώς θα έλεγα ότι η ταινία ήταν εντάξει. Παρ’ όλα αυτά, μου άρεσε περισσότερο το Team America –εκεί είχε πιο πολλές μαριονέτες που έκαναν σεξ.

* ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΕΙΣΤΗΡΙΟΥ: Σύμφωνα με ένα πολύ ωραίο άρθρο από το salon.com, το μέντιουμ που είδα στην ταινία δεν μπήκε απλώς εμβόλιμο σε ένα κατά τα λοιπά αντικειμενικό πρότζεκτ. Απ’ ό,τι φαίνεται, το υποτιθέμενο πνεύμα/ον μπλέχτηκε ιδιαίτερα με την ταινία και ενδέχεται το όλο πράγμα να ήταν περίπου ένα διαφημιστικό φιλμάκι για την σχολή Φώτισής του, δηλαδή της, δηλαδή του. Βεβαίως αυτό εξηγεί πολλά πράγματα! Προς το παρόν, θα αφήσω το πράγμα ως έχει, όμως ενδέχεται να χρειαστεί να ξαναγράψω το κείμενο αρκετά διαφορετικά. Μείνετε συντονισμένοι...

http://homepage.mac.com/doubtboy/WhatTheBleep.htm

ΥΓ
Για το War of the Gargantuas, μπορείτε να βρείτε το σχετικό άρθρο της WikiPedia εδώ. Για το What The Bleep Do We Know, πέρα από τη WikiPedia (http://en.wikipedia.org/wiki/What_The_Bleep_Do_We_Know), υπάρχει και το επίσημο σάιτ, στη διεύθυνση http://www.whatthebleep.com/ Τέλος, για το Team America, μπορείτε να πάτε εδώ (και πάλι από τη Wikipedia).

Sunday, October 4, 2009

Ο 6ος και ο 7ος Κανόνας


Έχω μείνει έκπληκτος και αποσβολωμένος με την αντίδραση στο προηγούμενό μου ποστ –αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά, ότι δεν έχω ιδέα για το πότε γίνομαι προκλητικός και πότε όχι. Έχει τύχει να ποστάρω κείμενα που ήμουν σίγουρος ότι θα προκαλούσαν επεισόδια και ποταμούς αίματος τα οποία φαίνεται ότι δεν έκαναν κούκου σε κανέναν και κείμενα όπως αυτό για το Big Mind™ (που για τα δικά μου δεδομένα ήταν ένα απλό παραληρηματάκι, σχετικά στάνταρ και ελαφρώς βαρετό), όχι μόνο φέρνει 140 σχόλια στο δικό μου μπλογκ αλλά ξεκινάει και ένα πολύ, πολύ μακρύ θρέντ σε ένα πράγμα που λέγεται Buddhist Community E-Sangha (μη με ρωτάτε, δεν τους είχα ακούσει καν μέχρι που κάποιος μου έστειλε το λινκ). Ίσως να κάνει κρύο στα περισσότερα μέρη της χώρας αυτή την εποχή και ο κόσμος δεν έχει τι να κάνει οπότε κάθεται σπίτι του και γράφει στον υπολογιστή του.

Κοίταξα τα περισσότερα από τα σχόλια και κάποια ήταν όντως εντυπωσιακά. Μάλιστα, ένα βίντεο λινκ που πόσταρε κάποιος με τον Κεν Ουΐλμπερ θα μείνει στην ιστορία: είναι καλωδιωμένος σε ένα πράμα που μοιάζει με εκείνο το παιδικό παιχνίδι που ζωγραφίζεις και μετά σβήνεις αυτό που ζωγράφισες αλλά με διάφορα χριστουγεννιάτικα φωτάκια να αναβοσβήνουν γύρω-γύρω, προφανώς για να αποδείξει ότι μπορεί να μπει στο πιο βαθύ σαμάντι που υπάρχει στον κόσμο. Στ’ αλήθεια, δεν μπορώ καν να συλλάβω πώς μπορεί κάποιος να το δει αυτό και να τσιμπήσει.

Αξίζει, ωστόσο, να κουβεντιάσουμε λίγο τα σχόλια για τον έκτο και τον έβδομο κανόνα (precept). Οι κανόνες αυτοί, μας λένε να μην κριτικάρουμε τους άλλους (μερικές φορές, αποδίδεται ως «τους άλλους βουδιστές») ή να μην είμαστε περήφανοι για τον εαυτό μας και συκοφαντούμε τους άλλους. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που βλέπω στον Βουδισμό σήμερα, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι κανόνες αυτοί μπορούν να διαστρεβλωθούν ώστε να λειτουργήσουν ως ασπίδες για οτιδήποτε (και μιλάω για ασπίδες σαν αυτές που έχουν στα διαστημόπλοιά τους οι Κλίνγκον), απέναντι σε οποιονδήποτε σχετίζεται με τον Βουδισμό –το μόνο που απαιτείται για να ταμπουρωθεί κάποιος πίσω από την ασπίδα είναι να ισχυριστεί ότι αυτό που κάνει είναι ένα είδος βουδιστικής άσκησης/πράξης. Το χειρότερο παράδειγμα αυτής της τακτικής, ήταν το 1995, όταν ο «Βουδιστής Δάσκαλος» Σόκο Ασαχάρα (Shoko Asahara), έριξε δηλητηριώδες αέριο στο μετρό του Τόκιο. Η φίλη μου η Ταϊτζούν, μια Γιαπωνέζα βουδίστρια καλόγρια, παρακολούθησε με πολλή προσοχή την κάλυψη του γεγονότος από την τηλεόραση, τις εφημερίδες και τα περιοδικά της Ιαπωνίας –παρότι ένας τεράστιος αριθμός βουδιστών μοναχών (αντρών και γυναικών) έδωσε συνεντεύξεις στα ΜΜΕ σχετικά με τον Ασαχάρα και παρότι όλοι τους καταδίκασαν την επίθεση, κανένας από όσους και όσες είδε η Ταϊτζούν δεν είπε ότι αυτό που δίδασκε ο Ασαχάρα δεν ήταν Βουδισμός. Λες και υπήρχε μια αόρατη γραμμή την οποία δεν μπορούσαν να περάσουν.

Από τη δεκαετία του ’60, λέξεις όπως Φώτιση, Αφύπνιση, Σατόρι, Κένσο και άλλες παρόμοιες, μπήκαν στη γλώσσα μας και στην ποπ κουλτούρα μας. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι θέλουν μια τέτοια εμπειρία, όμως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι είναι στ’ αλήθεια οι εμπειρίες αυτές. Και όσο εξακολουθεί να υπάρχει βαθιά σύγχυση γύρω από τις συγκεκριμένες λέξεις, είναι πολύ εύκολο για κάποιον ασυνείδητο να ορίσει ως Φώτιση οτιδήποτε θέλει. Στις δεκαετίες του ‘60 και του ’70, πολλοί Δυτικοί πίστεψαν ότι η εγκεφαλική βλάβη που προκαλείται από τη χρήση διαφόρων ψυχοτροπικών χημικών, είναι Φώτιση και πριν από μερικά χρόνια, κάνα-δυο καμένοι βλάκες προσπάθησαν να αναβιώσουν την ιδέα αυτή με ένα αρκετά δημοφιλές βιβλίο (παραδόξως, βρήκαν έναν μεγάλο αριθμό υποτιθέμενων «βουδιστών» οι οποίοι είτε υποστήριξαν τη θέση αυτή, είτε δεν ήταν πρόθυμοι να την επικρίνουν). Σήμερα δε, έχουμε οργανώσεις που προσπαθούν να προωθήσουν την ιδέα ότι η Φώτιση είναι κάτι που μπορεί να έρθει ακαριαία μέσω κάποιας ειδικής τεχνικής –και δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι οι οργανώσεις αυτές έχουν την πατέντα της εν λόγω τεχνικής.

Ένας από αυτούς που πόσταραν σχόλια στα Suicide Girls, επεσήμανε ότι ο υποτιθέμενος Βουδιστής Δάσκαλος τον οποίο επέκρινα πρόσφατα εκεί, ήταν επικεφαλής μιας μεγάλης και αξιοσέβαστης βουδιστικής οργάνωσης. Στην πραγματικότητα, είχα σκόπιμα αφήσει έξω τη συγκεκριμένη λεπτομέρεια επειδή, για μένα, αυτή είναι και η πιο ενοχλητική. Από τη στιγμή που κανένας από την ομάδα αυτή δεν επισημαίνει ότι αυτό που πουλάει ο εν λόγω τύπος είναι εμφανώς και απολύτως άσχετο με τον Βουδισμό, οι υπόλοιποι θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η οργάνωση στο σύνολό της τον υποστηρίζει και συμφωνεί μαζί του. Και αυτό είναι θλιβερό.

Είναι πολύ σημαντικό όσοι ασκούνται στον Βουδισμό και τον διδάσκουν, να είναι διατεθειμένοι να μιλήσουν ανοιχτά και δημόσια όταν κάποια ποπ τάση που ισχυρίζεται ότι είναι βουδιστική, δεν είναι. Αυτό δε σημαίνει πάντα να ανέβεις σε μια καρέκλα και να αρχίσεις να φωνάζεις, όμως η ευγενής σιωπή δεν είναι πάντοτε και η μόνη σου εναλλακτική λύση. Καθώς ο Βουδισμός γίνεται όλο και περισσότερο της μόδας και εδραιώνεται ως μια διαδεδομένη φιλοσοφία, θα αυξηθεί και η τάση διαφόρων τσαρλατάνων να εκμεταλλευθούν την αίσθηση ιερότητας που έχει οτιδήποτε αυτοχαρακτηρίζεται ως «βουδιστικό». Αν δεν επικρίνουμε τα πράγματα αυτά επειδή φοβόμαστε ότι θα παραβιάσουμε τους κανόνες, δε βοηθάμε καθόλου τους ανθρώπους που θέλουν να μάθουν τι είναι ο πραγματικός Βουδισμός.

Μπραντ Ουόρνερ– Τετάρτη 7 Μαρτίου 2007

ΥΓ
Το σαμάντι (samadhi) είναι ένας όρος από τη Γιόγκα που αναφέρεται στα βαθιά στάδια του διαλογισμού. Κάποιες πληροφορίες σχετικά, υπάρχουν στη διεύθυνση http://en.wikipedia.org/wiki/Samadhi όμως και εδώ ισχύει αυτό που έγραψα στο προηγούμενο ποστ και συγκεκριμένα στην υποσημείωση περί σατόρι, κένσο κ.λπ.: αναλόγως της σχολής/σέκτας, υπάρχουν και διαφορετικές ερμηνείες –ως εκ τούτου, καλό είναι να είναι κανείς πολύ προσεκτικός σχετικά με το πώς αντιλαμβάνεται (ή θεωρεί ότι αντιλαμβάνεται) τις εν λόγω έννοιες.

Γάτος και μάγκας!


Στο άρθρο μου αυτή την εβδομάδα για τα Suicide Girls, έγραψα κάτι κακίες για το Big Mind™ του Γκένπο Ρόσι (Genpo Roshi) –πρόκειται για μια καινούρια διαδικασία σχετική με την άσκηση του Ζεν η οποία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Γκένπο Ρόσι, σου δίνει Φώτιση σε μια ώρα. Το άρθρο πρόκειται να «βγει στον αέρα» (όπως είθισται να λένε), το μεσημέρι του Σαββάτου, 3 Μαρτίου (δυο μέρες πριν τα γενέθλιά μου). Από τότε που έγραψα κάνα-δυο καυστικά σχόλια για το Big Mind™ σε μια κριτική που έκανα στην ταινία What the Bleep, πριν από δύο χρόνια (αν θέλετε να τη διαβάσετε, κάντε κλικ στο σχετικό λινκ στο τέλος του άρθρου αυτού), έχω ακούσει διάφορα από διάφορους που μπλέχτηκαν με το Big Mind™ ή ΒΜ, όπως το αποκαλώ συνήθως. Και, από ό,τι ακούω, το όλο πράγμα είναι ακόμα χειρότερο από ό,τι είχα φανταστεί! Επίσης, σε όλα σχεδόν τα μέρη που έχω πάει να μιλήσω, διάφοροι δάσκαλοι Ζεν μου έχουν πει πόσο τους έχει ενοχλήσει αυτή η νέα εξέλιξη στον κόσμο του Ζεν και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτή η ιστορία, κάποια στιγμή θα πάψει να είναι μια φτηνιάρικη παπαριά και θα καταλήξει στα σκανδαλοθηρικά έντυπα. Φυσικά, είμαι σίγουρος ότι ο Γκένπο και ο κολλητός του, ο Κεν Ουΐλμπερ (Ken Wilber) θα έχουν καταλήξει στην Όπρα πολύ πιο πριν. Αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν στο εμπόριο.


Τέλος πάντων, θα περιμένω μέχρι το Σάββατο πριν αρχίσω να τα χώνω σοβαρά στο Big Mind™. Όμως ενώ έγραφα, έψαχνα στο Δίκτυο για ένα τσιτάτο του Τζον Ντάιντο Λόρι (John Daido Loori) στο οποίο επαινεί το Big Mind™ ως ένα εξαίρετο «δεξιοτεχνικό μέσο» (skillful mean) –ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Το τσιτάτο είναι από ένα φυλλάδιο που έδωσαν σε κάποιον σε ένα σεμινάριο για το Big Mind™ και αυτός ο κάποιος είχε την καλοσύνη να μου το στείλει. Δυστυχώς όμως, το έχασα και παρότι έλπιζα ότι θα το πετύχω κάπου στο Ίντερνετ, δεν τα κατάφερα –ως εκ τούτου, ο Ντάιντο τη σκαπουλάρισε αυτή τη φορά. Ίσως να είχε τη σύνεση να τους ζητήσει να βγάλουν το όνομά του από τη λίστα των υποστηρικτών του πράγματος. Δεν ξέρω. Όμως δε θα περίμενα και τα πάρα πολλά από τον άνθρωπο που έγραψε το χειρότερη βιβλίο στην ιστορία της τυπογραφίας σχετικά με τον Ντόγκεν (πρόκειται για το απαίσιο «True Dharma Eye» –είθε όλα του τα αντίτυπα να καούν στην κόλαση).

Τέλος πάντων (και πάλι), δε βρήκα το τσιτάτο, βρήκα όμως κάτι που έγραψε κάποιος τον παλιό καλό καιρό του 2005 για μένα. Έχει πάντα πλάκα να διαβάζεις τέτοια πράγματα και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας. Να τι λέει λοιπόν:

«Παρατηρήστε ότι ο Μπραντ Ουόρνερ, δε λέει πουθενά ότι έχει όντως δοκιμάσει τη διαδικασία Big Mind™ ή τη διαδικασία χόλοσινκ (holosync). Οι απόψεις του για το τι πρέπει να είναι ο διαλογισμός/Βουδισμός είναι ενοχλητικά ξεροκέφαλες! ‘Αυτό δεν είναι Ζεν! ΑΥΤΟ είναι Ζεν! Κι Εγώ είμαι ο πιο γάτος και μάγκας καουμπόι του Ζεν στην πόλη!’»

Ναι, ε; Έτσι μιλάω; Σαφέστατα δεν είμαι ο πιο γάτος και μάγκας καουμπόι του Ζεν στην πόλη. Είμαι, όμως, έντιμος. Η πραγματική βουδιστική άσκηση είναι σκληρή δουλειά και τύποι σαν τον Γκένπο Ρόσι και αυτούς που έφτιαξαν το χόλοσινκ προσπαθούν να σας κοροϊδέψουν και να σας κάνουν να πιστέψετε ότι οι μέθοδοί τους είναι εύκολοι τρόποι να φτάσετε στο ίδιο σημείο. Δεν είναι. Και αυτό, δεν είναι απλώς η προσωπική μου άποψη –είναι η πραγματικότητα.

Ο τύπος συνεχίζει «Αν το Big Mind™ έχει αποτέλεσμα, αν πραγματικά μπορεί να σου δώσει ένα μικρό σατόρι σε μερικές ώρες (έχω κι εγώ τις αμφιβολίες μου, όμως δεν έχω δικαίωμα να λέω τίποτα αν δεν το δοκιμάσω), δεν έχει καμιά σημασία ποιος ή τι είναι ο Γκένπο Ρόσι».

Το επιχείρημα αυτό το έχω ακούσει πολλές φορές: δεν πρέπει να βρίζεις κάτι αν δεν το δοκιμάσεις διότι, πού ξέρεις, μπορεί και να έχει αποτέλεσμα. Όμως το επιχείρημα δεν ευσταθεί. Να σας το πω αλλιώς. Ας πούμε ότι έρχεται στη Γη ένας Αρειανός και ένας ασυνείδητος Γήινος του δίνει ένα γραμμάριο κόκα και ένα καλαμάκι και του λέει ότι αυτή στη Γη το λέμε πιάνο και ότι το ρουφάμε από τη μύτη. Ο Αρειανός το ρουφάει από την προβοσκίδα του και μετά, όταν γυρνάει πίσω στον Άρη, λέει στους φίλους του «Όταν πήγα στη Γη, ρούφηξα από τη μύτη ένα πιάνο με ένα καλαμάκι και ήταν ΑΨΟΓΟ!» Οι Αρειανοί μπορεί να τον πιστέψουν, όμως εδώ στη Γη, θα τον πίστευε κανένας;

Ο μόνος λόγος που οποιοσδήποτε θα πίστευε αυτές τις τρίχες, είναι επειδή δε θα είχε καμία σχέση με το τι σημαίνουν λέξεις όπως σατόρι, κένσο ή φώτιση –όπως ο Αρειανός μας φίλος δεν έχει ιδέα τι εννοούμε στη Γη όταν λέμε «πιάνο».

Αυτό δε σημαίνει ότι σας αποκαλώ όλους βλάκες. Μπορεί να είμαι ο πιο πρωτόγονος άνθρωπος που υπάρχει στη γειτονιά, όμως ειλικρινά σας φαίνεται λογικό ότι κάποια καινούρια τεχνική θα σας δώσει μέσα σε μια ώρα, ό,τι θα σας έδιναν 15 χρόνια άσκησης Ζαζέν; Και αν δεν μπορείτε να μου απαντήσετε σ’ αυτό, απαντήστε μου σε τούτο: Νομίζετε ότι κάποιο καινούριο διαιτητικό χάπι θα σας κάνει να χάσετε σε μια εβδομάδα, όλα τα κιλά που πήρατε τα τελευταία 15 χρόνια; Θα έλεγα, όχι. Οπότε, γιατί να πιστέψετε ότι μια ολόκληρη ζωή κακής χρήσης του νου και του σώματός σας, μπορεί να ξεγίνει μέσα σε ένα απόγευμα; (στην πραγματικότητα, ο Γκένπο υποστηρίζει ότι το ΒΜ, μπορεί να σου δώσει Φώτιση «πριν την ώρα του μεσημεριανού»)

Να λοιπόν το «προσεχώς» από το κομμάτι μου στα Suicide Girls. Διαβάστε το μέσα στο Σαββατοκύριακο, φχαριστηθείτε το και θυμηθείτε ότι τα δικά μου κομμάτια εκεί μέσα είναι τζάμπα –δε χρειάζεται να γίνετε μέλη και να πέσετε κατά λάθος πάνω σε τίποτα γυμνές γκόμενες με τατουάζ.

*****ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ, 8 Μαρτίου 2007*****

Κατάφερα και βρήκα τελικά το τσιτάτο του Τζον Ντάιντο Λόρι για το Big Mind™. Είναι από ένα άρθρο που λέγεται «Genpo Roshi's Big Mind». Ο συγγραφέας του άρθρου είναι ο Τζόν Κάιν (John Kain) όμως εκεί που το βρήκα εγώ δεν αναφέρεται η πρωτότυπη πηγή. Νομίζω ότι το αντίγραφό μου, είναι κάποιο φυλλάδιο που έδιναν σε ένα σεμινάριο για το Big Mind™ και λέει τα εξής:

«’Η διδασκαλία του Ζεν είναι σαν το ψάρεμα’, λέει ο Τζον Ντάιντο Λόρι, ηγούμενος της μονής Ζεν Μάουντεν (Zen Mountain Monastery), εν ντάρμα αδελφός του Γκένπο Ρόσι και συγγραφέας αμέτρητων βιβλίων, μεταξύ των οποίων και το Making Love with Light (ο Ντάιντο Ρόσι είναι δάσκαλός μου και έχει μια πολύ πιο παραδοσιακή προσέγγιση στην άσκηση από τον Γκένπο Ρόσι. Τον ρώτησα λοιπόν τι πιστεύει για την, λιγότερο παραδοσιακή, μέθοδο του Γκάνπο Ρόσι). ‘Κάθε ψαράς έχει την τεχνική του. Ορισμένοι χρησιμοποιούν σκουλήκια, άλλοι τεχνητά δολώματα και άλλοι έντομα. Αυτό που έχει σημασία, είναι να αγκιστρώσεις τον μαθητή. Ο Γκένπο Ρόσι χρησιμοποιεί τη διαδικασία Big Mind, εγώ χρησιμοποιώ τις τέχνες και ο Τετσουγκέν (ο Μπέρνι Γκλάσμαν/Tetsugen Bernie Glassman), χρησιμοποιεί την κοινωνική δράση. Αυτό που μετράει, είναι τι θα γίνει από τη στιγμή που ο μαθητής θα αγκιστρωθεί. Ο Γκένπο Ρόσι έχει δείξει, μέσω της ισχύος των διαδόχων του, ότι είναι καλός στο ουσιώδες κομμάτι της διδασκαλίας του Ζεν. Οι διάδοχοί του είναι εξαιρετικοί’».

Ορίστε λοιπόν, αν και δεν είμαι ακριβώς σίγουρος τι λέει εδώ ο Ντάιντο. Δεν είναι τόσο υπέρ του ΒΜ όσο θυμόμουν –εδώ που τα λέμε, μπορεί απλώς να πρόκειται για έναν ήπιο τρόπο να πει ότι δεν υποστηρίζει το ΒΜ. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει και αυτό ίσως είναι πρόβλημα (δείτε το άρθρο μου της 7ης Μαρτίου). Επίσης, έχω πρόβλημα με την ιδέα ότι είναι εντάξει να αγκιστρώνεις έναν μαθητή χρησιμοποιώντας κάτι παραπλανητικό. Ή με την ιδέα του να αγκιστρώνεις μαθητές γενικώς. Αυτό, μάλιστα, μπορεί να είναι θέμα για ένα άλλο άρθρο.

Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 1 Μαρτίου 2007

ΥΓ
Σατόρι (satori), κένσο (kensho) και δεξιοτεχνικά μέσα (skillful means ή ουπάγια στα Σανσκριτικά), είναι όλα βουδιστικοί όροι. Τα δύο πρώτα αναφέρονται στη λεγόμενη «φώτιση», «αφύπνιση» ή «βαθιά κατανόηση» και το τελευταίο στους τρόπους που μπορεί ένας δάσκαλος προκειμένου να μεταδώσει τη βουδιστική διδασκαλία στους άλλους. Και για τα τρία υπάρχουν σχετικά άρθρα στη WikiPedia (σατόρι, κένσο, δεξιοτεχνικά μέσα), όμως πρόκειται για ζητήματα που ερμηνεύονται αρκετά διαφορετικά από τις διάφορες σχολές/σέκτες του Βουδισμού. Όσο για την κριτική του Ουόρνερ στην ταινία What the *Bleep*, μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.