Sunday, December 3, 2017

Το Κέντρο των Πάντων



Σκεφτείτε για λίγο πόση εμπιστοσύνη και συνεργασία χρειάστηκε προκειμένου να μπορέσει να συμβεί αυτό που κάνετε αυτή τη στιγμή.

Ποιος έφτιαξε την οθόνη στην οποία διαβάζετε το κείμενο αυτό; Ποιος μετέφερε τη συσκευή στο μαγαζί; Ποιος την εφηύρε; Και ποιος εφηύρε την προηγούμενη μηχανή πάνω στην οποία στήριξε την εφεύρεσή του εκείνος ο εφευρέτης; Ποιος εφηύρε το πρώτο καρφί στην ιστορία; Την πρώτη βίδα; Ποιος εξόρυξε το σίδερο για να φτιαχτεί εκείνη η μηχανή; Ποιος μάζεψε το φαγητό που έφαγαν οι άνθρωποι που τα εφηύραν όλα αυτά;

Και τι έπρεπε να γίνει πριν πέσει η πρώτη βροχή πάνω στον πλανήτη Γη; Πόσα άστρα έπρεπε να γίνουν σούπερ-νόβα προκειμένου να φτιαχτούν στα στοιχεία από τα οποία αποτελείται αυτός ο πλανήτης, αυτή η συσκευή μέσω της οποίας διαβάζετε το κείμενο αυτό, το σώμα σας, ο νους σας;

Και πού βρισκόσασταν εσείς όταν συνέβαιναν όλα αυτά;

Πώς είναι δυνατόν να μην ήσασταν εκεί όταν όλα τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται το σώμα και ο νους σας ήταν εκεί από πριν τη δημιουργία του σύμπαντος και θα παραμείνουν μέχρι πολύ αφότου έχουν εξαφανιστεί όλα όσα αντιλαμβάνεστε;

Εσείς είστε το κέντρο όλων αυτών. Είστε το σημείο στο οποίο ενώνονται όλα. Όμως μην το παίρνετε επάνω σας. Επειδή το ίδιο είμαι κι εγώ. Και οποιοσδήποτε άλλος.

Είναι το “εσείς” απλώς μια ονομασία ενός σημείου στο οποίο συναντιούνται όλα αυτά;

Τι είναι ο χρόνος; Είναι ο χρόνος ο αριθμός των διαδρομών που κάνει αυτός ο πλανήτης γύρω από τον ήλιο; Σκεφτόμαστε ότι ο χρόνος είναι κάτι πραγματικό –όμως πού είναι; Πού πάει όταν φεύγει; Μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε χρονική στιγμή έχει διαρρεύσει από αυτήν εδώ;

Ο κόσμος στον οποίο ζείτε, το άτομο που είστε, έχουν χτιστεί με εμπιστοσύνη και συνεργασία. Και με πόλεμο και συμπλοκές. Τα φάρμακα που σας έσωσαν τη ζωή όταν ήσασταν παιδιά, αναπτύχθηκαν σε αιματοβαμμένα πεδία μαχών. Δε θα ήσασταν εδώ αν δεν είχαν γίνει πόλεμοι πριν γεννηθείτε.

Ποιοι είστε αν όχι το κέντρο όλων όσων έχουν υπάρξει πριν από εσάς και όλων όσων θα υπάρξουν ποτέ;

Φαντάζεστε ότι φτιάξατε τον εαυτό σας; Φαντάζεστε ότι είστε ανεξάρτητοι; Πολύ χαριτωμένο!

Ακόμα και οι σκέψεις σας σχηματίστηκαν από διαδικασίες που είναι αδύνατον να συλλάβετε. Η γλώσσα που μιλάτε, η γλώσσα με την οποία σχηματίζετε τις απόψεις “σας”, οι έννοιες στις οποίες έχουν βασιστεί οι γλώσσες αυτές, δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που έζησαν ολόκληρες ζωές και που επίσης είχαν σκέψεις που θεωρούσαν ότι είναι δικές τους.

Και μερικοί έχουν το θράσος, την αυθάδεια, την απόλυτη βλακεία να τα αποκαλούν αυτά “πεζά”, να τα αποκαλούν “βαρετά” , να τα αποκαλούν “μη ικανοποιητικά”, να εύχονται να ήταν κάπου αλλού. Να παίρνουν ναρκωτικά που αλλοιώνουν τον νου ώστε να δουν την “αλήθεια”. Από πού κι ως πού; Ποιος πέθανε και τους έχρισε βασιλιάδες όλου του κόσμου;

Και στο κάτω-κάτω, που αλλού θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς;

Σας αξίζει ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο; Σας αξίζει ένα διάλειμμα; Πιστεύετε τις μαλακίες που σας λένε στις “ειδήσεις”; Πιστεύετε ότι έχουν έστω και την ελάχιστη ιδέα περισσότερο από εσάς σχετικά με τι είναι σημαντικό, σχετικά με το πού πάμε, σχετικά με το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Λατρεύετε τον Θεό; Αρνείστε την ύπαρξη του Θεού; Πιστεύετε ότι είτε το ένα, είτε το άλλο έχουν οποιαδήποτε βαρύτητα στην πραγματική κατάσταση;

Ίσως αυτό το οποίο θα έπρεπε να κοιτάμε δεν είναι ο χρόνος. Ίσως είναι η συνεργασία. Ίσως αυτό που θα έπρεπε να σκεφτόμαστε είναι η εμπιστοσύνη. Όχι απλώς να απαιτούμε εμπιστοσύνη από τους άλλους αλλά να γίνουμε κάποιοι που οι άλλοι θα μπορούν να εμπιστεύονται.

Ίσως το καλύτερο μέλλον να είναι ένα μέλλον απόλυτης εμπιστοσύνης, απόλυτης συνεργασίας. Όμως πώς θα φτάσουμε εκεί όταν επιμένετε ότι εσείς έχετε δίκιο και οι άλλοι έχουν άδικο;

Μπραντ Ουόρνερ – Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Όλα για όλα

 
Μια φορά που μιλάγαμε, η φίλη μου η Γκέσιν χρησιμοποίησε την έκφραση “όλα για όλα” (ΣτΜ “in it to win it” - ο τίτλος του κειμένου) για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να αντιμετωπίζει τη ζωή γενικότερα. 

Νομίζω ότι η φράση συνοψίζει τέλεια τη βουδιστική προσέγγιση στη ζωή.

Δεν ξέρω από πού έχει προέλθει η φράση “όλα για όλα” όμως συχνά χρησιμοποιείται σε σχέση με πράγματα συναρπαστικά ή που μπορεί να θέτουν τη ζωή σου σε κίνδυνο ή που έχουν μεγάλες απολαβές, σαν έναν αγώνα με μεγάλο έπαθλο.

Όμως αν έχω μάθει κάτι από όλα αυτά τα χρόνια άχρηστης εξάσκησης στο Ζεν, αυτό είναι ότι η ζωή είναι καλύτερη αν έχεις αυτή την αντίληψη “όλα για όλα” απέναντι στα πάντα.

Όποτε λοιπόν περιμένω το λεωφορείο, προσπαθώ να είμαι “όλα για όλα”. Όταν πλένω τα πιάτα, προσπαθώ να το κάνω “όλα για όλα”. Όταν κάθομαι σε ατέλειωτα μίτινγκ στη δουλειά όπου κανείς δεν καταλαβαίννει τι λέει ο άλλος, προσπαθώ να το κάνω “όλα για όλα”.

Είναι σχετικά εύκολο να είσαι “όλα για όλα” όταν το διακυβεύονται πολλά ή όταν η ζωή σου είναι σε κίνδυνο. Είναι εύκολο να είσαι “όλα για όλα” σε μια συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος για την οποία αγόρασες εισιτήρια πριν από επτά μήνες.

Είναι πολύ πιο δύσκολο όταν πρόκειται για κάτι συνηθισμένο όπως το να πηγαίνεις στη δουλειά σου οδηγώντας μέσα σε μποτιλιάρισμα ή να ακούς τον βαρετό σου θείο σε μια οικογενειακή μάζωξη.

Έχουμε την τάση να θεωρούμε ορισμένα μέρη της ζωής μας σημαντικά και αξιόλογα ενώ κάποια άλλα τα ζούμε λες και το δάχτυλό μας είναι στο κουμπί του fast forward. Όμως αν το καλοσκεφτείς αυτός είναι πολύ θλιβερός τρόπος να ζεις τη ζωή σου.

Αυτός είναι ο λόγος που σιχαίνομαι τη φράση “σκοτώνω τον χρόνο μου”: δεν έχω ιδέα πόση ζωή έχω ακόμα μπροστά μου. Ο Ντόγκεν πέθανε λίγο μεγαλύτερος από ό,τι είμαι εγώ τώρα. Ο ντράμερ του πρώτου πανκ συγκροτήματος που είχα στο γυμνάσιο (των Mmaxx) ήταν δύο χρόνια μικρότερός μου και έχει ήδη πεθάνει. Δεν έχω χρόνο για σκότωμα.

Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται να περάσει ο χρόνος πιο γρήγορα, του θυμίζω ότι στην πραγματικότητα εύχομαι να περάσει η ζωή μου πιο γρήγορα.

Ό,τι και αν συμβαίνει, δε θέλω να το χάσω. Ακόμα και αν είναι τρομακτικό.

Βεβαίως εύχομαι ο πονοκέφαλος που έχω να περάσει γρήγορα ή να μπορούσα να τελειώσω τα πιάτα που πλένω ή το σκούπισμα που έχω να κάνω πιο γρήγορα – δεν εννοώ τέτοια πράγματα. Εννοώ εκείνες τις φορές που πρόκειται να περάσεις, ας πούμε, τριάντα λεπτά κάνοντας κάτι και πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεται αυτό να τελειώσει πιο γρήγορα. Εκείνες τις φορές είναι που εύχεσαι η ζωή σου να ήταν μικρότερη.

Όταν είσαι “όλα για όλα”, ποτέ δεν εύχεσαι ο χρόνος να περάσει πιο γρήγορα. Μπορείς πραγματικά να ριχτείς σε οποιαδήποτε εμπειρία έχεις εκείνη τη στιγμή.

Ο καλύτερος τρόπος που ξέρω για το πώς να το μάθεις αυτό είναι πηγαίνοντας σε ένα ησυχαστήριο Ζεν. Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι τρόποι όμως σοβαρά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον καλύτερο.

Ένα από τα πιο άγρια και ζόρικα κομμάτια οποιουδήποτε ησυχαστηρίου Ζεν είναι το μεσαίο: έχεις κάνει ήδη πολύ ώστε να μπορείς να σηκωθείς να φύγεις όμως έχεις ακόμα αρκετές ώρες ή μέρες που θα τις περάσεις κάνοντας το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο –κυριολεκτικά, να κάθεσαι και να κοιτάς τον τοίχο.

Τότε είναι που ο νους σου αρχίζει πραγματικά να κατεβάζει ό,τι ιδέα μπορεί να φανταστεί προσπαθώντας να αποδράσει –ο μόνος τρόπος που έχεις εκείνη τη στιγμή είναι η φαντασία και ο νους σου μπορεί να σου σερβίρει αμέτρητα μέρη στα οποία θα προτιμούσες να είσαι και αμέτρητα πράγματα που θα προτιμούσες να κάνεις. Το χειρότερο είναι ότι μπορεί να σου σερβίρει πολλά μέρη στα οποία θα μπορούσες να πας και πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις αν δεν ήσουν κολλημένος εκεί, κοιτάζοντας τη μπογιά στον τοίχο να στεγνώνει. Και βιώνεις πραγματικό ψυχολογικό πόνο.

Κι όμως, αυτές οι στιγμές είναι οι πιο διδακτικές και οι πιο πολύτιμες: γιατί συνειδητοποιείς ότι έχεις μόνο δύο επιλογές. Να σηκωθείς να φύγεις. Ή να δοθείς απολύτως στη βαρετή αυτή στιγμή.

Αν μπορείς να μάθεις να το κάνεις αυτό σε ένα ησυχαστήριο Ζεν, μπορείς να μάθεις να το κάνεις οπουδήποτε.

Και έτσι θα σταματήσεις να χάνεις το 75% της ζωής σου. Θα σταματήσεις να εύχεσαι να τελειώνει ο χρόνος σου στη Γη πιο γρήγορα. Και θα ζήσεις περισσότερο, όσο και αν ζήσεις τελικά, επειδή θα είσαι ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στο να ζεις.

Αν σας ενδιαφέρει να μάθετε πώς να είστε “όλα για όλα”, έχουμε ένα ησυχαστήριο στο Όρος Μπόλντι σε μια εβδομάδα από τώρα. Και αυτή τη στιγμή, μπορείτε ακόμα να δηλώσετε συμμετοχή και να πληρώσετε με έκπτωση.

Ελπίζω να σας δω εκεί!

Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Θαύματα Μεγάλα και Μικρά

 
Όταν ήμουν πρωτοετής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο Κεντ του Οχάιο, με ενδιέφερε πολύ να ανακαλύψω το νόημα των θρησκειών: είχα μεγαλώσει χωρίς θρησκεία –όχι σαν άθεος, απλώς η οικογένειά μου δεν ενδιαφερόταν για τη θρησκεία- και ήθελα να μάθω τι ήταν οι θρησκείες και γιατί οι άνθρωποι πίστευαν σ’ αυτές.

Θυμάμαι πολύ καλά μια συζήτηση που είχα στο φοιτητικό κέντρο με ένα άτομο από κάποια εκκλησία (ΣτΜ: η λέξη που χρησιμοποιεί εδώ είναι “ministry” το οποίο δεν αποδίδεται ακριβώς στα ελληνικά). Μου είπε ότι ο Ιησούς Χριστός είχε κάνει διάφορα θαυμαστά πράγματα όπως το να ταΐσει ένα πλήθος με δύο ψάρια, να αναστήσει νεκρούς και ακόμα και να αναστηθεί ο ίδιος. Αυτό αποδείκνυε ότι ο Ιησούς είχε μια σούπερ-σχέση με τον Θεό και συνεπώς θα έπρεπε να τον λατρεύουμε.

Δεν πείστηκα. Η μόνη απόδειξη για τα θαύματα αυτά ήταν ένα και μοναδικό βιβλίο το οποίο γράφτηκε πριν από πολύ καιρό, θεωρητικά από ανθρώπους που ήξεραν κάποιους ανθρώπους που θυμόντουσαν κάποιον που κάποτε είδε τον Ιησού να τα κάνει αυτά. Και δεν μπορούσα να στηρίξω τη ζωή μου σε κάτι τόσο αβέβαιο.

Συνεχίζει ωστόσο να με συναρπάζει πόσο απίστευτα καλά λειτουργεί η προσέγγιση αυτή σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Σε πολιτισμούς σε όλον τον κόσμο, βρίσκουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα να συμβαίνει επί χιλιάδες χρόνια: υπάρχει κάποια αναφορά ότι κάποιος τύπος έκανε θαύματα πριν από πολύ καιρό και εκατομμύρια άλλοι πιστεύουν τις ιστορίες αυτές και λατρεύουν τον εν λόγω τύπο.

Τα θαύματα δε χρειάζεται να είναι στο απώτερο παρελθόν. Οι ιστορίες για τα υποτιθέμενα θαύματα του Τζόζεφ Σμιθ (ΣτΜ: Ιδρυτής του Μορμονισμού) είναι αλλοπρόσαλλα ύποπτες όμως η θρησκεία των Μορμόνων είναι ιδιαίτερα πετυχημένη. Οι σαχλαμάρες του Λ. Ρον Χάμπαρντ (ΣτΜ: Ιδρυτής της Εκκλησίας της Σαηεντολογίας) για τον Ζίνου και τους Θιτανούς είναι ανοησίες και για γέλια όμως οι Σαηεντολόγοι μόλις έχτισαν ένα γιγάντιο κέντρο επικοινωνίας λίγο πιο κάτω από εκεί που μένω. 



Πέντε λεπτά με το ποδήλατο από το σπίτι μου!

Η συνέχεια του βιβλίου μου “Don’t Be a Jerk”, την οποία δουλεύω τον τελευταίο καιρό, θα είναι μια διεξοδικότερη ματιά σε μερικά ακόμα από τα γραπτά του Ντόγκεν και αποφάσισα να δουλέψω σε ένα δοκίμιό του που έχει τίτλο “Τζίνζου”. Ο τίτλος αυτός συνήθως μεταφράζεται περίπου σαν “Θαύματα”, “Θαυμαστές Πνευματικές Ικανότητες” ή “Πνευματικές Δυνάμεις” -ο δάσκαλός μου είχε τιτλοφορήσει τη δική του μετάφραση “Μυστικές Δυνάμεις”. Το κείμενο αυτό, το προσέγγισα με το σκεπτικό ότι ήταν ένα δοκίμιο που ανέλυε μια και μόνο ιδέα η οποία ήταν κάτι του τύπου: δεν υπάρχουν θαύματα, η πραγματική ζωή είναι το πραγματικό θαύμα, άντε να τελειώνουμε.

Είχα κάνει λάθος. Αυτό που λέει ο Ντόγκεν στο δοκίμιο αυτό είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και είναι μια προσέγγιση από την οποία πολλοί σημερινοί άνθρωποι θα μπορούσαν να επωφεληθούν.

Αυτό που συμβαίνει συνήθως όταν κάποιοι σαν τον Ρίτσαρντ Ντόκινς, τον Σαμ Χάρις ή τον εκλιπόντα Κρίστοφερ Χίτσενς και τους οπαδούς τους προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους ότι οι θρησκείες κάνουν λάθος είναι να κοροϊδεύουν αυτές τις παλιές ιστορίες που σχετίζονται με τα θαύματα και να επισημαίνουν πόσο σαθρές είναι οι αποδείξεις ότι συνέβησαν. Και στη συνέχεια, μειώνουν τους ανθρώπους που πιστεύουν αυτές τις γελοιότητες και τους αποκαλούν χαζούς και αφελείς.

Αυτό δεν έχει ποτέ αποτέλεσμα.

Στην πραγματικότητα, και παρά τα όσα είπα μόλις, δεν είχε αποτέλεσμα ούτε καν σ’ εμένα: μπορούσα και μόνος μου να καταλάβω ότι οι αποδείξεις για τα θαύματα του Ιησού ήταν ανεπαρκείς. Όμως όταν άκουγα τους εξυπνάκηδες να τα κοροϊδεύουν, ο τρόπος τους με έκανε να θέλω να τα πιστέψω. Το πρόβλημά μου ήταν ότι δεν μπορούσα. Το προσπάθησα –αλήθεια.

Ο Ντόγκεν δεν είχε καν ακουστά τον Ιησού. Όμως γνώριζε τις ιστορίες με τα θαύματα που αποδίδονται στον Βούδα. Ήξερε ότι πολλοί βουδιστές μοναχοί και δάσκαλοι πίστευαν τις ιστορίες αυτές και στήριζαν το ενδιαφέρον τους για τον Βουδισμό στην ιδέα ότι αυτά τα πράγματα όντως έγιναν. Και ακόμα και αν κάποιοι από τους τύπους αυτούς δεν πίστευαν τις ιστορίες οι ίδιοι, τις χρησιμοποιούσαν για να προκαλούν το ενδιαφέρον του ακροατηρίου τους.

Στο δοκίμιό του για τα θαύματα του Βούδα, ο Ντόγκεν πουθενά δεν αρνείται ότι έγιναν και πουθενά δεν κοροϊδεύει ή δε μειώνει αυτούς που τα πιστεύουν. Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο ίδιος ο Ντόγκεν τις πίστευε τις ιστορίες αυτές ή όχι –είναι πολύ πιθανό να πίστευε ότι ότι ο Βούδας μια φορά πέταξε στον ουρανό μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων, πετώντας νερό από το κάτω μισό σώμα του και φωτιά από το επάνω μισό (για να αναφέρω μια μόνο από τις θαυμαστές ιστορίες που αναφέρει. Σίγουρα δείχνει να πίστευε ότι μπορείς να αναπτύξεις ψυχικές δυνάμεις και υπερφυσικές ικανότητες μέσω του διαλογισμού.

Ωστόσο, η προσέγγισή του στα πράγματα αυτά είναι εντελώς διαφορετική από αυτή των σύγχρονων άθεων: δέχεται ότι αυτά τα θαύματα συμβαίνουν όμως λέει ότι είναι “μικροπράγματα” (“σόου-σόου” στα ιαπωνικά) θαύματα και μας προτρέπει να εντυπωσιαζόμαστε περισσότερο από πολύ μεγαλύτερα θαύματα.

Όπως είπα, ο Ντόγκεν δεν είχε καν ακουστά τον Ιησού. Όμως υποθέτω ότι οι περισσότεροι από εσάς έχετε ακούσει περισσότερα για τα θαύματα του Ιησού παρά για τα τρελά υπερφυσικά που υποτίθεται ότι έκανε ο Βούδας οπότε θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω την προσέγγιση του Ντόγκεν εφαρμόζοντάς την στις χριστιανικές ιστορίες με τα θαύματα.

Ο Ιησούς τάισε ένα πλήθος με δύο ψάρια και πέντε καρβέλια ψωμί (Ματθ. 14, 13-21), ανάστησε τον Λάζαρο (Ιωαν. 11, 1-44) και αναστήθηκε και ο ίδιος τρεις ημέρες μετά τη σταύρωσή του (Μαρκ. 16, 1-13, Λουκ. 24, 1-53 [ΣτΜ “Λουκ 21” στο πρωτότυπο], Ματθ. 28, 1-8, Ιωαν. 20, 11-18). Αυτά είναι όντως σημαντικά επιτεύγματα. Όμως είναι παραδείγματα μικρών θαυμάτων, όχι το μεγάλο θαύμα.

Τέτοια μικρά θαύματα υπάρχουν μόνο και μόνο λόγω του μεγάλου θαύματος: το μεγάλο θαύμα περιλαμβάνει τα μικρά θαύματα όμως τα μικρά θαύματα δεν ξέρουν το μεγάλο θαύμα. Τα μικρά θαύματα περιορίζονται από τον χρόνο και τον χώρο: συμβαίνουν σε ένα μέρος όμως όχι σε άλλα, συμβαίνουν μια στιγμή όμως όχι άλλες, τα βλέπουν μερικοί άνθρωποι και όχι άλλοι, τα πιστεύουν πολλοί αλλά τα αμφισβητούν άλλοι τόσοι.

Χωρίς το μεγάλο θαύμα, ακόμα και τα πιο εντυπωσιακά μικρότερα θαύματα δε θα μπορούσαν να συμβούν. Ο Ιησούς έκανε μεγάλα θαύματα όμως το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο ο Ιησούς μπορούσε να γεννηθεί, ότι υπάρχει ένα σύμπαν στο οποίο υπάρχει ο κόσμος αυτός, ότι εσείς κι εγώ είμαστε ζωντανοί και μπορούμε να ακούσουμε για τα θαύματά του. Είναι το μεγάλο θαύμα της ύπαρξης και μόνο, αυτό που επιτρέπει στα μικρότερα θαύματα να συμβούν.

Γι αυτό λέμε διάφορα του τύπου “η μυστική δύναμη και η θαυμαστή λειτουργία είναι να μεταφέρεις νερό και να κουβαλάς καυσόξυλα”: η ίδια σου η τρισδιάστατη ύπαρξη με όλες τις χαρές και τις λύπες της, την ευχαρίστηση και τον πόνο, τις θεαματικές και τις πεζές στιγμές της αυτή είναι το πιο εντυπωσιακό θαύμα απ’ όλα.

Δεν έχει σημασία αν πιστεύεις στα μικρά θαύματα ή όχι: μερικοί τα πιστεύουν και μερικοί όχι. Όμως το μεγάλο θαύμα δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Υπάρχει παντού και πάντοτε.

Δεν μπορείς να ερευνήσεις από πρώτο χέρι τα μικρά θαύματα που έγιναν πολύ παλιά και πολύ μακριά. Όμως μπορείς να ερευνήσεις άμεσα και αμέσως και σε όλες του τις λεπτομέρειες το μεγάλο αυτό θαύμα χρησιμοποιώντας το σώμα και τον νου σου όπως είναι αυτή τη στιγμή, εδώ και τώρα.

Νομίζω ότι αν είχαν ρωτήσει τον Ντόγκεν σχετικά με τον Χριστιανισμό, μπορεί να είχε απαντήσει κάπως έτσι.

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016