Εκ της Διευθύνσεως (XVIII): Ένα βιβλίο από το Ίντερνετ για την Ιαπωνία

Για μια ακόμα φορά αρχίζω ένα ποστ λέγοντας «για μια ακόμα φορά», όμως οι επείγουσες καταστάσεις χρειάζονται και επείγοντα μέτρα! Επιτρέψτε μου αυτή τη φορά να ξεφύγω πολύ (νομίζω) από το Ζεν και να γράψω για κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό –για ένα project που φτιάχτηκε 100% μέσα στο Ίντερνετ και το οποίο έχει σαν στόχο του τη βοήθεια των θυμάτων από την καταστροφή στην Ιαπωνία. Πρόκειται για το e-book «2:46: Aftershocks: Stories from the Japan Earthquake» το οποίο συνελήφθη ως ιδέα στο Twitter, ολοκληρώθηκε εντός μιας εβδομάδας και κυκλοφορεί πλέον από το Amazon (.com και .co.uk). Το βιβλίο περιέχει μαρτυρίες –τόσο σε μορφή κειμένου, όσο και σε μορφή φωτογραφιών- των ανθρώπων που έζησαν τον μεγάλο σεισμό και δίνει ένα μοναδικό στιγμιότυπο εκείνης της πρώτης ημέρας, χωρίς την τρομολαγνεία των ΜΜΕ και χωρίς τις υστερικές κορώνες τόσο αυτών που είναι υπέρ της πυρηνικής ενέργειας όσο και αυτών που είναι κατά.

Τα έσοδα του βιβλίου θα δοθούν στο σύνολό τους στον Ιαπωνικό Ερυθρό Σταυρό –κανείς δεν εισπράττει ούτε ένα σεντ και ακόμα και το Amazon δέχθηκε να μην κρατήσει τη νόμιμη προμήθειά του. Πέρα από τους «ανώνυμους» που έχουν συμβάλλει στο περιεχόμενο μπορεί κανείς να δει και ονόματα όπως αυτό του Ουίλιαμ Γκίμπσον και της Γιόκο Όνο, ενώ το όλο πράγμα έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών μεγάλων και μικρών ΜΜΕ και είμαι σίγουρος ότι θα κινήσει και ακόμα περισσότερο όσο περνούν οι μέρες. Αυτό που κάνει το πράγμα ενδιαφέρον, τουλάχιστον για μένα, είναι η ιντερνετική του διάσταση: οι άνθρωποι που έφτιαξαν το βιβλίο δε γνωρίζονται μεταξύ τους· ΟΚ, ίσως κάποιοι να γνωρίζονται καθώς πολλοί από αυτούς είναι ξένοι που ζουν στην Ιαπωνία, όμως οι περισσότεροι συμμετέχουν ευαισθητοποιημένοι μόνο από τα tweets που αντάλλαξαν τις πρώτες μέρες μετά τον σεισμό. Και αυτό για κάποιον που ζει στο Ίντερνετ (ναι, ξέρω, ξέρω αλλά διαβάστε παρακάτω) είναι πολύ αξιόλογο.

Η ενασχόλησή μου με το Ίντερνετ πάει αρκετά χρόνια πίσω –για την ακρίβεια, αρκετά χρόνια πριν ασχοληθώ σοβαρά με το Ζεν. Τότε, μέσω διαφόρων στηλών που είχα σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, αλλά και μέσω ενός πρώτο-μπλογκ που λεγόταν S.N.A.F.U. (μπορείτε να το βρείτε εδώ –είναι ρέπλικα καθώς το πρωτότυπο σάιτ έχει κατέβει εδώ και πολύ καιρό) έγραφα, αρκετά ρομαντικά και, ίσως με κάποια αφέλεια, ότι το Ίντερνετ μπορεί να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων προς το καλύτερο. Αν και πλέον εξακολουθώ να το πιστεύω, τα χρόνια που μεσολάβησαν με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι η ολοένα και αυξανόμενη διείσδυση του Ίντερνετ στη ζωή μας έχει ορισμένες δυσάρεστες συνέπειες ως προς την αντίληψή μας για την πραγματικότητα –ναι, αυτό έχει σχέση με το Ζεν! Εν ολίγοις, η συμμετοχή στα online πράγματα, μας κάνει συχνά να μπλεκόμαστε σε μια παραίσθηση και να θεωρούμε ότι ο online κόσμος είναι το ίδιο με τον αληθινό, κάτι που δεν ισχύει αλλά που το αισθανόμαστε τόσο έντονα ώστε τελικά λειτουργούμε σαν να ισχύει.

Παρόλα αυτά, το Ίντερνετ είναι κομμάτι της ζωής πολλών από εμάς και επηρεάζει σημαντικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε, επικοινωνούμε και φερόμαστε. Σε κάποιες δε περιπτώσεις, όπως αυτή του συγκεκριμένου project/βιβλίου μπορεί να επηρεάσει και τη ζωή πολλών άλλων –ανθρώπων που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ και που πιθανότατα δεν πρόκειται και να γνωρίσουμε ποτέ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους συντελεστές αλλά –βασικά- στους ανθρώπους που θα πάρουν τα χρήματα από τον Ιαπωνικό Ερυθρό Σταυρό και που η πραγματικότητά τους θα αλλάξει προς το καλύτερο, έστω και λίγο. Αν το Ίντερνετ εξακολουθεί να προσφέρει τέτοιες δυνατότητες (και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τις προσφέρει), προσωπικά πιστεύω ότι αξίζει το ρίσκο των δυσάρεστων συνεπειών του· σε τελική ανάλυση, είναι στην κρίση καθενός να διατηρήσει το ένα του πόδι (και κατά προτίμηση και τα δύο) στην πραγματικότητα και να μη χαθεί μέσα στη φαντασίωση του εικονικού κόσμου.

Αν και το θέμα σηκώνει πάρα πολλή συζήτηση (και σχετική με το Ζεν καθώς βρισκόμαστε σε ένα μπλογκ που σχετίζεται με το αντικείμενο), προς το παρόν θα μείνω στο βασικό μου point: κάντε κλικ στο σχετικό λινκ αριστερά επάνω ή εδώ http://www.quakebook.org/ πηγαίνετε στο σάιτ, δείτε περί τίνος πρόκειται και, αν το αντέχετε, αγοράστε ένα αντίγραφο ή πείτε το παραπέρα –στο Twitter, στα μπλογκ, στο Facebook ή όπου αλλού έχετε πρόσβαση (για τους λιγότερο Ιντερνετοποιημένους, υπάρχει και αφισέτα την οποία μπορείτε να τυπώσετε και να κολλήσετε κάπου). Δεν έχω κρύψει ποτέ ότι έχω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ιαπωνία όμως ακόμα και αν παρακάμψετε το δικό μου ενδιαφέρον, το project αξίζει και ο σκοπός είναι καλός.