Monday, November 15, 2010

Τι θα μου προσφέρει το Ζαζέν


[...]

Την Κυριακή που μας πέρασε, έκανα το πρώτο από τα τρία μαθήματα στο κέντρο Καρούνα Γιόγκα (Karuna Yoga) στην περιοχή Λος Φελίζ του Λος Άντζελες (είναι στο 1939 1/2 της Χίλχερστ, κοντά στη γωνία Φράνκλιν και Χίλχερστ). Το μάθημα ήταν πολύ καλό παρόλο που διώξαμε τρεις ανθρώπους επειδή άργησαν μια ώρα –δεν είχαν καταλάβει ότι η θερινή ώρα άρχιζε αυτό το Σ/Κ. Συγνώμη παιδιά, όμως έχετε δύο ακόμα ευκαιρίες: την Κυριακή 16 Μαρτίου στις 8 το πρωί και την Κυριακή 23 Μαρτίου, πάλι στις 8 το πρωί. Και θυμηθείτε ότι υπάρχουν και τα κανονικά μαθήματα στη Σάντα Μόνικα.

Τέλος πάντων, στο κέντρο Καρούνα, κάποιος μου έκανε μια ερώτηση την οποία μου κάνουν πολύ συχνά. Και το ζουμί της είναι: Αν αρχίσω να κάνω αυτή την άσκηση, το Ζαζέν, τι θα κερδίσω;

Υπάρχουν εκατομμύρια παραλλαγές της ερώτησης και όλοι οι δάσκαλοι του Ζεν τις ακούνε όλη την ώρα. Ο φίλος μου ο Γκρεγκ Φέιν στο Κέντρο Ζεν του Σαν Φρανσίσκο (San Francisco Zen Center), μου έλεγε ότι όσο περισσότερο κάνει Ζαζέν, τόσο πιο δύσκολο του είναι να απαντήσει στην ερώτηση αυτή. Πολύ συχνά οι δάσκαλοι του Ζεν δίνουν διάφορες εξυπνακίστικες απαντήσεις λες και θέλουν να σε ξεφορτωθούν –η πιο συνηθισμένη είναι «Τίποτα!». Όμως στην πραγματικότητα δεν κάνουμε τους έξυπνους αλλά προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ειλικρινείς.

Οι περισσότεροι δάσκαλοι διαλογισμού προσπαθούν να σου πουλήσουν την τεχνική τους, οπότε έχουν και διάφορες ωραίες, έτοιμες απαντήσεις στην ερώτηση αυτή. Θα σου πουν ότι φτάνεις στη γαλήνη, ότι ηρεμείς τον νου σου, ακόμα και ότι βρίσκεις τη Φώτιση. Και, μακροπρόθεσμα, το Ζαζέν έχει όλα αυτά τα ευεργετήματα. Όμως γενικά αποφεύγω να τα τονίζω γιατί αν ψάχνεις για τέτοια πράγματα στην άσκησή σου, η ίδια η δραστηριότητα του να τα ψάχνεις, σε εμποδίζει να τα φτάσεις. Ακριβώς επειδή ψάχνεις πάντα για ηρεμία του νου έξω από την πραγματική κατάσταση του νου σου, δεν μπορείς ποτέ να είσαι ήρεμος. Ακριβώς επειδή ψάχνεις για Φώτιση έξω από τη στιγμή δεν μπορείς ποτέ να φωτιστείς. Μπορείς, βεβαίως, να φτάσεις σε διάφορες αλλόκοτες καταστάσεις του νου τις οποίες διάφοροι ασυνείδητοι δάσκαλοι σου λένε ότι είναι αυτό που ψάχνεις, όμως προσωπικά δε θα τους άκουγα –στην τελική, τι ξέρουν αυτοί για την κατάσταση του νου σου;

Σε κάποιο επίπεδο, μπορεί πράγματι να μπορέσεις να πεις ότι «βγάζεις κάτι» από την καθημερινή άσκηση του Ζαζέν –προφανώς δε θα τη συνέχιζα για 25 χρόνια αν ήταν εντελώς χάσιμο χρόνου. Όμως, προκειμένου να βγάλεις κάτι από την άσκηση αυτή, θα πρέπει να εγκαταλείψεις εντελώς την ιδέα ότι θα βγάλεις κάποτε κάτι. Απλώς δες καθαρά πο
ύ είσαι αυτή τη στιγμή. Και αυτό αρκεί.

Πα να κάνω καμιά κανονική δουλειά. Γεια!

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ:

Σχεδόν αμέσως μετά που ανέβασα το κομμάτι αυτό, κάποιος ανώνυμος σχολίασε:

«προφανώς δε θα τη συνέχιζα για 25 χρόνια αν ήταν εντελώς χάσιμο χρόνου». Πολύ χαζή δήλωση. Κοίτα να δεις τι γίνεται με το Ζαζέν: στο Hardcore Zen έγραψες απλώς να καθόμαστε. Στο Sit Down and Shutup έγραψες ότι πρέπει να καθόμαστε σε στάση μισού λωτού. Και ο Ντόγκεν λέει ότι δεν μπορείς να φτάσεις το πραγματικό Ζεν αν δεν έχεις δάσκαλο. Έχω απογοητευτεί επειδή όσο περισσότερο μπλέκομαι μ’ αυτή την ιστορία, όλο και περισσότερο μου μοιάζει με όλα τα άλλα πράγματα που κυκλοφορούν.

Το ερώτημα του σχολιαστή, φέρνει στην επιφάνεια μια άλλη ενδιαφέρουσα διάσταση της άσκησης, η οποία σχετίζεται και με την αρχική ερώτηση. Κανείς δε θα προσπαθήσει να σου πουλήσει Ζεν. Βεβαίως υπάρχουν κάποιοι (τους οποίους δε θα κατονομάσω) που προσπαθούν να σου πουλήσουν κάτι που αποκαλούν Ζεν, όμως αυτό δεν είναι Ζεν.

Γιατί να θέλω να σας πουλήσω Ζεν; Δεν κερδίζω τίποτα απ’ αυτό. Δεν παίρνω πόντους από τα κεντρικά στην επαρχία Φουκούι, ούτε πρόκειται να πάρω γαλόνια στον Παράδεισο επειδή έφερα μερικές ακόμα ψυχές. Δεν έχω κανέναν λόγο να σας πουλήσω Ζεν. Νομίζετε ότι βγάζω λεφτά από τα ησυχαστήρια και από τα μαθήματα; Χα! Αυτά τα κέρατα καταλήγουν να μου κοστίζουν έναν σκασμό λεφτά. Αν δεν είχα μια κανονική δουλειά και το γράψιμό μου, ούτε καν θα το σκεφτόμουν να τα κάνω αυτά. Και νομίζω ότι οι περισσότεροι δάσκαλοι του Ζεν έχουν παρόμοια αντίληψη για την άσκηση: θέλεις να βγάλεις λεφτά; Μη γίνεις δάσκαλος του Ζεν.

Για να μην παρεξηγηθώ, ναι, προσπαθώ να σας πουλήσω τα βιβλία μου. Πηγαίνετε να τα αγοράσετε! Από αυτά βγάζω λεφτά. Και ένας λόγος που διατηρώ αυτό το μπλογκ, είναι ακριβώς για να σπρώχνω τα βιβλία μου. Όμως αυτό είναι κάτι διαφορετικό: τα βιβλία σχετίζονται με την άσκησή μου στο Ζεν, όμως δεν είναι η άσκησή μου στο Ζεν.

Η ανταμοιβή που παίρνω από το να ασκούνται όλο και περισσότεροι άνθρωποι στο Ζεν, είναι ένας πιο ήρεμος και σταθερός κόσμος. Και αυτό το θέλω. Οπότε ναι, ίσως τελικά προσπαθώ να σας πουλήσω Ζεν. Παίρνω πίσω όλα όσα είπα.

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

ΥΓ
Η αναφορά στην επαρχία Φουκούι της Ιαπωνίας, έχει να κάνει με το ότι εκεί βρίσκεται ο βασικός ναός/κέντρο εκπαίδευσης της σέκτας Σότο, το Εχέτζι (Eiheiji). Για την ιστορία, τον ναό τον ίδρυσε ο ίδιος ο Ντόγκεν Ζέντζι στα μέσα του 13ου αιώνα –μερικά στοιχεία μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ. Και, βεβαίως, το
Hardcore Zen κυκλοφορεί πλέον και στα Ελληνικά ως Πανκ Ζεν –το σχετικό λινκ βρίσκεται στα αριστερά της σελίδας!

Περί εγώ


[...]

Σήμερα το πρωί τελείωσα ένα ησυχαστήριο στο Κέντρο Σότο Ζεν της Ατλάντα (Atlanta Soto Zen Center) –για την ακρίβεια το κείμενο αυτό γράφεται στο κέντρο όπου βρίσκομαι ακόμα. Το ησυχαστήριο πήγε πολύ καλά, ένα από τα καλύτερα που έχω κάνει και η ομάδα του κέντρου εδώ είναι καταπληκτική. Έδωσα τρεις ομιλίες και απ’ ότι είδα, ηχογράφησαν τη μία. Αν καταφέρω να βρω μια άκρη με τα podcast θα σας δώσω το σχετικό λινκ.

Τώρα τελευταία, σκέφτομαι πολύ περί του εγώ. Στα πρώτα βουδιστικά κείμενα που κυκλοφόρησαν στην αγγλική γλώσσα, έβρισκες πολλά γύρω από αυτό το θέμα, όμως τώρα τελευταία όχι. Ακόμα κι εγώ ο ίδιος την αποφεύγω επί τούτου αυτή τη λέξη, ίσως επειδή οι πρώτοι δυτικοί ασκούμενοι στο Ζεν αντιμετώπιζαν το θέμα αρκετά εσφαλμένα: βασικά πίστευαν ότι ο στόχος του Βουδισμού είναι η εξάλειψη του εγώ. Και αυτό είναι μεν σωστό, όμως ο τρόπος που το ερμήνευαν τότε ήταν ότι πρέπει να αυτό-μαστιγωνόμαστε και να καταστρέψουμε την προσωπικότητά μας –γενικά, το να συμπεριφέρεσαι σαν να μην έχεις προσωπικότητα και απόψεις και το να είσαι παθητικός θεωρούταν ως πνευματική αρετή.

Φυσικά, μια τέτοια προσέγγιση δε βοηθάει καθόλου. Το εγώ είναι πράγματι ψευδαίσθηση, όμως όλοι μας καταλαμβάνουμε μια συγκεκριμένη θέση στο σύμπαν και είναι καθήκον μας να είμαστε αυτό που είμαστε. Μ’ άλλα λόγια, είναι καλό το να έχεις προσωπικότητα, το να έχεις απόψεις και το να έχεις προτιμήσεις (ναι, ακόμα κι αυτές!). Όλα αυτά είναι φυσικά, καλά και χρήσιμα. Η παγίδα είναι όταν σκεφτόμαστε ότι αυτά τα πράγματα είναι «δικά μου»: η προσωπικότητά μου, οι απόψεις μου, οι προτιμήσεις μου, ο εαυτός μου.

Για μένα, ένα μεγάλο κομμάτι του ησυχαστηρίου αυτού, σχετίστηκε με το να εξετάσω πώς κάνω ακριβώς αυτό το πράγμα. Μερικές φορές, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να πεις και να κάνεις προκειμένου να πραγματώσεις τον ρόλο σου στο σύμπαν. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε την τάση να αρπαζόμαστε από τον ρόλο μας στο σύμπαν και να προσπαθούμε να τον κολλήσουμε σε κάτι που δεν υπάρχει, σε κάποιο είδος μόνιμου εαυτού που ανήκει σ’ εμάς. Η ιδέα αυτή είναι παράλογη: ο εαυτός ανήκει στον εαυτό κι εγώ ανήκω σ’ εμένα. Γιατί να υπάρχουν δύο εγώ; Όμως, άσχετα από το πόσο ανόητο είναι, το κάνουμε όλοι και κάνοντάς το πάμε πέρα από αυτό που είναι αναγκαίο για τον ρόλο μας στο σύμπαν και αρχίζουμε να πράττουμε με στόχο να διατηρήσουμε τη φαντασίωση του εαυτού. Και από τη στιγμή που ξεπεράσουμε αυτό το όριο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλό –καταλήγουμε να μπλεχτούμε σε μια μάχη των εγώ αντίστοιχη με τον Πόλεμο των Γαργαντούα.

Είναι δύσκολο να βρει κανείς ακριβώς το όριο που διαχωρίζει πού επιβεβαιώνουμε αυτό που πρέπει να επιβεβαιωθεί και πού αρχίζουμε να μπαίνουμε στην περιοχή του εγώ. Αυτό που απαιτείται συνήθως (αλλά όχι πάντα) είναι ένα είδος ταπεινοφροσύνης, όχι όμως παθητικής αλλά που περιλαμβάνει μια διάσταση βεβαιότητας, δυναμισμού και επιβάλλοντος και ταυτόχρονα δεν έχει καμία σχέση με το φαινόμενο που συνήθως αποκαλούμε «παθητική-επιθετική συμπεριφορά». Και ναι, στον τομέα αυτό, πολύ συχνά αποτυγχάνω παταγωδώς.

Τέλος πάντων, αυτό που προσπαθούμε δεν είναι να καταστρέψουμε το εγώ αλλά να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται απλώς για μια χρήσιμη φαντασίωση. Ο Σούνριου Σουζούκι είχε πει ότι έχουμε έναν προσωπικό εαυτό που εμφανίζεται και εξαφανίζεται. Δεν είναι κάτι σταθερό αλλά υπάρχει προκειμένου να μπορέσει το σύμπαν να εκφράσει τον εαυτό του και όχι για να εκφράσω εγώ τον εαυτό μου.

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

ΥΓ
Ο Πόλεμος των Γαργαντούα (The War of the Gargantuas) είναι μια ακόμα ταινία από το είδος που αγαπάει πολύ ο Μπραντ Ουόρνερ (δηλαδή, ιαπωνικές b-movie με τέρατα). Περισσότερα στοιχεία γι αυτή μπορείτε να βρείτε εδώ. Για τον Σούνριου Σουζούκι τα έχουμε ξαναπεί, όμως όσοι βαριούνται να ψάχνουν στο αρχείο, μπορούν να πάνε κατευθείαν εδώ, εδώ ή εδώ.

Sunday, November 7, 2010

Σεξουαλική κακοποίηση και Ζεν ή εσφαλμένες εικασίες


Η εικασία (assumption), αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ανάγνωσης. Είναι αδύνατον ένας συγγραφέας να καταφέρει να μεταφέρει ολόκληρη τη ζωή του στον αναγνώστη και, εδώ που τα λέμε, ο αναγνώστης δε θέλει ν’ ακούσει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη φρίκη που πέρασες στην τουαλέτα εχτές το βράδυ αφού έφαγες σε κάποιο ινδικό εστιατόριο ή σχετικά με την καταπληκτική οδοντόβουρτσα που αγόρασες στο μαγαζί του ενός ευρώ. Βεβαίως, μπορεί και να θέλει, αν το γράψιμό σου είναι εξαιρετικό, όμως ακόμα και αν τα γράψεις όλα αυτά, αναγκαστικά θ’ αφήσεις πάρα πολλά εκτός.


Όταν διαβάζεις κάτι που έχει γράψει κάποιος άλλος, συμπληρώνεις τα κενά είτε με τη δική σου προσωπικότητα, είτε με τη δική σου φαντασίωση σχετικά με την προσωπικότητα του συγγραφέα. Όποτε διαβάζω τα σχόλια στο μπλογκ αυτό, παίρνω μια αίσθηση για τη φαντασίωση που προκύπτει από αυτά που γράφω –και είναι εντυπωσιακό, επειδή δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά είμαι. Παρατηρώντας το φαινόμενο αυτό, έχω σταματήσει να προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι οι συγγραφείς που διαβάζω –έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι, απλώς, δεν ξέρω. Και εγκαταλείποντας τη φωνή του συγγραφέα που φανταζόμουν, μπορώ πλέον να απολαμβάνω πολύ καλύτερα διάφορα πράγματα που διαβάζω.

Για να κάνω τα πράγματα πιο συγκεκριμένα, πρόσφατα έβαλα εδώ μια φωτογραφία και μια πολύ μικρή περιγραφή για τα γεγονότα που συνέβαιναν όταν τραβήχτηκε η φωτογραφία αυτή. Από το μικρό αυτό απόσπασμα, αρκετοί αναγνώστες εφηύραν μια σειρά από εντυπωσιακές φαντασιώσεις ακολασίας, ανασφάλειας, απιστίας και διάφορα άλλα καταπληκτικά. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει στην πραγματικότητα κι όμως αυτά που φτιάχνουμε μέσα στο κεφάλι μας, αποκτούν υπόσταση και συχνά χανόμαστε μέσα τους.

Όταν βλέπεις κάποιον να κάνει κάτι που δεν καταλαβαίνεις, είναι καλύτερα να μην εικάζεις και πάρα πολλά –εδώ που τα λέμε, αν το κάνεις χάνεις τον χρόνο σου και την ενέργειά σου.

Σήμερα, αποφάσισα να προσπαθήσω να εξηγήσω ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτά που συμβαίνουν τελευταία στη ζωή μου και που με έχουν οδηγήσει στο να κάνω μερικά από τα πράγματα για τα οποία γράφω. Όταν διαβάσετε το κείμενο αυτό, δε θα ξέρετε πολύ περισσότερα από αυτά που ξέρατε πριν το διαβάσετε και θα συμπληρώσετε τα κενά με τις δικές σας εικασίες. Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό, απλώς σας παρακαλώ να έχετε συναίσθηση ότι το κάνετε.

Όταν έγραψα ότι πήγα σε ένα στριπτηζάδικο ή σε ένα πάρτι των Suicide Girls, πολύς κόσμος άρχισε να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα σχετικά με το γιατί πήγα. Κάποιοι θεωρούν ότι το έκανα για να ξεκαβλώσω, για να διασκεδάσω άγρια ή για να κάνω διάφορα ακόλαστα και βρωμερά. Δε θα προσπαθήσω να σας πείσω ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι επειδή, με το συμπάθιο κιόλας, δε με νοιάζει τι πιστεύετε. Δεν αξίζει να σπαταλήσω τον χρόνο, την προσπάθεια και την ενέργειά μου. Μπορεί, ίσως, να σκεφτείτε ότι τα γράφω αυτά επειδή θέλω να σας πείσω για κάτι. Θα κάνετε διάφορες εικασίες και θα τις πιστέψετε 100% και δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να το αλλάξω αυτό.

Θα ήθελα, ωστόσο, να αρχίσω να μιλάω για κάτι που έχει αρχίσει να είναι πολύ σημαντικό για μένα, και οι διάφορες ηθικολογικές ανοησίες που βλέπω στα σχόλια μου δίνουν μια πολύ καλή «πάσα» για να το κάνω.

Η δουλειά μου στα Suicide Girls τον ένα-ενάμιση χρόνο που πέρασε, μου άνοιξε τα μάτια σε πολλές διαστάσεις του πολιτισμού μας –διαστάσεις που ως τότε δεν είχα πάρει χαμπάρι. Ένα από τα θέματα γύρω από τα οποία άρχισα να προβληματίζομαι, είναι έκταση που έχει η σεξουαλική κακοποίηση στις παιδικές ηλικίες και ο αντίκτυπος που έχει στη ζωή των ανθρώπων. Τον τελευταίο χρόνο άκουσα μερικές πραγματικά δραματικές ιστορίες από ορισμένες πολύ αξιόλογες γυναίκες, γυναίκες που δεν είναι όλες Suicide Girls αλλά που, επειδή γράφω εκεί, αισθάνθηκαν άνετα για να μου μιλήσουν και να μου πουν την ιστορία τους.

Το θέμα των ατόμων με τέτοιες εμπειρίες σεξουαλικής κακοποίησης, έχει προκύψει αρκετές φορές στα χρόνια που ασχολούμαι με το Ζεν. Ένα από τα μέλη της πρώτης σάνγκα στην οποία ανήκα, είχε τέτοιες εμπειρίες, όμως τότε ήμουν πολύ πιτσιρικάς και πολύ εγωιστής για να μπορέσω να τη βοηθήσω.

Τελευταία, έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ γύρω από τα πολλά ζητήματα που ανακύπτουν αν χρησιμοποιήσει κανείς την άσκηση του Ζαζέν για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των ανθρώπων με τέτοιες εμπειρίες. Φυσικά, το Ζαζέν είναι πολύ καλό για να αντιμετωπίσεις ό,τι κι αν είναι αυτό που σε ζορίζει. Όμως υπάρχουν ορισμένες διαστάσεις της άσκησης που είναι καλό να τις έχουν κατά νου οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και που αποφασίζουν να ασχοληθούν με το Ζαζέν.

Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα που βλέπω από τη θέση του δασκάλου του Ζεν, είναι το πόσο απίστευτα δύσκολο είναι για κάποιον που έχει τέτοια προβλήματα να μιλήσει σε έναν δάσκαλο διαλογισμού. Οι δάσκαλοι διαλογισμού, είναι συνήθως άνθρωποι πολύ σφιγμένοι και σεξουαλικά καταπιεσμένοι. Ακόμα και αν κάποιος συγκεκριμένος δάσκαλος διαλογισμού δεν είναι έτσι, η αύρα της αγιότητας που τον περιβάλλει, μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά σε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να μιλήσουν για ορισμένες ασυνήθιστες διαστάσεις της ερωτικής τους ζωής. Πολλά από τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, έχουν αρκετά διαφορετική ερωτική ζωή, όχι απλώς επειδή έχουν υποστεί κακοποίηση αλλά επειδή η κακοποίηση που έχουν υποστεί καθιστά πολύ δύσκολο το να επικοινωνήσουν ερωτικά με τον τρόπο των «φυσιολογικών» ανθρώπων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να ωφεληθούν από αυτά που προσφέρει ο διαλογισμός, να μην τον δοκιμάζουν ποτέ επειδή έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι είναι πολύ «βρώμικοι» για να εμπλακούν με κάτι τόσο υψηλού επιπέδου. Και αυτό είναι θλιβερό.

Φυσικά, τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για τους ανθρώπους που έχουν υπάρξει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Εγώ ο ίδιος, θα είχα θεωρήσει ότι το Ζεν είναι κάτι εντελώς απρόσιτο και μακρινό αν η πρώτη μου επαφή δεν ήταν με κάποιον άνθρωπο σαν τον πρώτο μου δάσκαλο –έναν άνθρωπο που δεν είχε πρόβλημα να βρίσει ή να κλάσει ή να προσβάλλει τους καθωσπρέπει ανθρώπους. Αν και δεν ήμουν θύμα κακοποίησης, θεωρούσα ότι ήμουν πολύ «βρώμικος» για να ασχοληθώ με κάτι τόσο αγνό και ιερό όπως είναι ο διαλογισμός. Και γι αυτό, θα είμαι πάντα ευγνώμων στον Τιμ Μακάρθι και στα ελεεινά του αστεία.

Θα προσπαθήσω να ξεκινήσω ένα ξεχωριστό μπλογκ με θέμα όλα αυτά τα ζητήματα και με την ελπίδα ότι θα μαζευτεί αρκετό υλικό ώστε να μπορέσω κάποια στιγμή να γράψω κάποιο σχετικό βιβλίο. Επειδή πρόκειται απλώς για μια πειραματική ιδέα, είμαι σίγουρος ότι θα κάνω διάφορα σφάλματα και θα αντιμετωπίσω διάφορα αδιέξοδα. Πιστεύω, ωστόσο, ότι μια τέτοια προσπάθεια είναι αναγκαία και, καθώς η θεματολογία αυτή είναι κάπως διαφορετική από αυτή που είχα στον νου μου όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, αποφάσισα να γράφω για τα θέματα αυτά σε ένα άλλο μπλογκ με τίτλο «The Porno Buddhist». Βεβαίως, μένει να φανεί αν μπορώ να συντηρώ δύο μπλογκ ταυτόχρονα...

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

ΥΓ
Το μπλογκ με τίτλο «The Porno Buddhist» αποδείχθηκε θνησιγενές –φιλοξένησε μόλις δύο κείμενα και μετά έπαψε να ανανεώνεται. Προφανώς, οι αλλαγές που προέκυψαν στη ζωή του Μπραντ Ουόρνερ την εποχή εκείνη, δεν του άφησαν τον χρόνο για να ασχοληθεί εκτενέστερα. Αρκετά από τα θέματα που ήθελε να θίξει, ωστόσο, κατάφεραν να φτάσουν στο τελευταίο του βιβλίο, Sex, Sin, and Zen.


Εκ της Διευθύνσεως (VIII) – Ναι, υπάρχει βιβλίο!




Εδώ ξαναααααααά. Και πάλι με μια κάποια καθυστέρηση, όμως αυτή τη φορά έχω δύο (2) πολύ καλές δικαιολογίες. Κατ’ αρχάς, μπλέχτηκα με μια μεγάλη –τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα– οικοδομική/επισκευαστική δουλειά (από την οποία έμαθα πολλά πράγματα πού προτίθεμαι να μοιραστώ στο μέλλον και μαζί σας) και εν συνεχεία, βγήκε –επιτέλους– το βιβλίο! Ναι, το Hardcore Zen, το πρώτο βιβλίο του Μπραντ Ουόρνερ, κυκλοφορεί πλέον και στα Ελληνικά με τον τίτλο Πανκ Ζεν και μπορείτε είτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία, είτε να το αγοράσετε απευθείας από το Ίντερνετ, στη διεύθυνση http://punkzen.skroutzstore.gr/ (σχετικό λινκ θα υπάρχει μόνιμα στα αριστερά).

Όπως καταλαβαίνετε, αισθάνομαι πολύ χαρούμενος και, κρίνοντας από αυτά που μου έχετε γράψει ήδη, το ίδιο ισχύει και για σας. Η έκδοση είναι κατά 99% αυτό που ήθελα –το υπόλοιπο 1% είναι μερικά τυπογραφικά λάθη και κάνα-δυο τεχνικές ατασθαλίες που θα φροντίσω να εξαφανιστούν σε επόμενες εκδόσεις– και απ’ ό,τι μου λένε, ήδη έχει αρχίσει να περπατάει αν και, προφανώς, πολύ αργά. Μην κοροϊδευόμαστε: για να φανεί ένα καινούριο βιβλίο στην αγορά, χρειάζεται χρόνος και αρκετή προσπάθεια, καθώς ζούμε σε μια εποχή που και η παραγωγή βιβλίων είναι πολύ μεγάλη και όλοι μας έχουμε μάθει να στηριζόμαστε στα ΜΜΕ για την ενημέρωσή μας. Μ’ άλλα λόγια, αν το βιβλίο δεν ακουστεί με κάποιον τρόπο, μάλλον θα μείνει στα αζήτητα.

Έχοντας περάσει αρκετά χρόνια της ζωής μου στο Ίντερνετ (με διάφορες ιδιότητες –όμως αυτό δεν είναι της παρούσης), σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω αυτό ακριβώς το μέσο για να κάνω γνωστό το βιβλίο, τον Μπραντ Ουόρνερ και τον Βουδισμό Ζεν. Το μπλογκ που διαβάζετε είναι μια τέτοια κίνηση και το ίδιο ισχύει για το online κατάστημα που ανέφερα παραπάνω και για τις όποιες ενέργειες πρόκειται να ακολουθήσουν σύντομα (Facebook, Twitter κ.λπ.) Βεβαίως με ενδιαφέρει να πάει καλά το βιβλίο –αν μη τι άλλο, ο Μπραντ Ουόρνερ ζει πλέον αποκλειστικά από τα βιβλία του και πολύ θα ήθελα να τον βοηθήσω– όμως όπως έχω γράψει και παλιότερα, στόχος μου είναι να αρχίσει να υπάρχει ένα ευρύτερο ενδιαφέρον για το Ζεν και δη για την άσκηση του Ζαζέν.

Ήδη, έχουν εμφανιστεί γύρω στα 5-6 άτομα που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν σε μια ομάδα Ζαζέν (ξέρετε ποιοι είστε!) Και ελπίζω, όσο το βιβλίο και το μπλογκ θα γίνονται πιο γνωστά, να εμφανιστούν κι άλλοι και να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε. Το σχέδιο δεν είναι και τίποτα το τρομερό: μια συνάντηση μια φορά την εβδομάδα, 20 λεπτά Ζαζέν και μια κουβέντα για καμιά-μιάμιση ώρα σχετικά με κάποιο θέμα από τη βουδιστική/Ζεν φιλολογία. Απλά πράγματα και, εδώ που τα λέμε, το μόνο που θα μπορούσα να ξεκινήσω λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν είμαι δάσκαλος του Ζεν και, συνεπώς, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι θα φωτίσω... κανέναν με τις βαθιές μου επιγνώσεις!

Από την άλλη, δε θέλω να είμαι επιτηδευμένα μετριόφρων: ασχολούμαι με τον Βουδισμό Ζεν καμιά 15αριά χρόνια, κάνω συστηματικά Ζαζέν τα τελευταία 6-7 και κάθε φορά που πηγαίνω στην Ιαπωνία, προσπαθώ να συμμετέχω στα δρώμενα της Ντόγκεν Σάνγκα, της ομάδας του Γκούντο Νισιτζίμα (εβδομαδιαίες συναντήσεις στο Τόκιο, σέσιν στη Σιζουόκα, διαλέξεις, συζητήσεις κ.λπ.). Τεχνικά μιλώντας είμαι –περίπουμοναχός Ζεν (έχω κάνει την τελετή αποδοχής των βουδιστικών κανόνων –αυτό που λέγεται τζουκάι/受戒) και έχω την άδεια και την προτροπή δύο δασκάλων (του Μπραντ Ουόρνερ και του Γκούντο Νισιτζίμα) να ξεκινήσω μια τέτοια ομάδα. Βεβαίως, όσοι παρακολουθείτε το μπλογκ, έχετε καταλάβει ότι η συγκεκριμένη «γραμμή» είναι αρκετά ελευθεριακή ως προς τα τυπικά της, όμως αυτό δε σημαίνει ότι είναι και εντελώς χύμα.

Τέλος πάντων, όλα αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε αναλυτικότερα και από τις σελίδες αυτές και μέσω e-mail και από κοντά –ελπίζω. Προς το παρόν, όσοι μπορείτε και θέλετε, βάλτε κάνα χεράκι για το βιβλίο: δείτε το, αν σας αρέσει αγοράστε το (κατά προτίμηση μέσω Ίντερνετ), πείτε μου τι σας άρεσε και τι όχι και αν σας άρεσε αρκετά, πείτε το και σε κάναν άλλον. Θυμηθείτε ότι ένας από τους τρεις «θησαυρούς» του Βουδισμού είναι η σάνγκα, δηλαδή η κοινότητα και το Ίντερνετ προσφέρεται για τη δημιουργία κοινοτήτων. Οπότε, γιατί όχι και μια κοινότητα για το Ζεν γύρω από τον Μπραντ Ουόρνερ και τα βιβλία του –τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα :-Ρ