[Σ.τ.Μ. Το κείμενο που ακολουθεί μπορεί να φανεί κάπως περίεργο στην αρχή καθώς πρόκειται για συνέχεια μιας συζήτησης σχετικά με τα κείμενα του Μπραντ Ουόρνερ στο πορνογραφικό (και καλά) σάιτ Suicide Girls. Καθώς δεν έχω μεταφράσει εκείνο το κείμενο στα Ελληνικά, ίσως ο αναγνώστης αισθανθεί κάποιο κενό όμως νομίζω ότι διαβάζοντας λίγο παρακάτω, θα μπορέσει να συνδέσει το νόημα.]
Κάποιος ανώνυμος αναγνώστης, άφησε στα σχόλια το παρακάτω κείμενο:
Η Πέμπτη Άσκηση: Αντιλαμβανόμενος τον πόνο που προκαλείται από την απερίσκεπτη κατανάλωση, ορκίζομαι ότι θα προάγω την καλή υγεία, τόσο τη σωματική όσο και την διανοητική, για εμένα, την οικογένειά μου και την κοινωνία μου, έχοντας επίγνωση του τι τρώω, τι πίνω και τι καταναλώνω. Ορκίζομαι να εισάγω στο σώμα μου, στη συνείδησή μου και στο συλλογικό σώμα και συνείδηση της οικογένειάς μου και της κοινωνίας, μόνο αυτά που προάγουν τη γαλήνη, την ευεξία και τη χαρά. Είμαι αποφασισμένος να μη χρησιμοποιήσω οινοπνευματώδη ή άλλες τοξικές ουσίες και να μην βάλω μέσα μου τροφές ή άλλα προϊόντα που περιέχουν τοξίνες –προϊόντα όπως κάποια τηλεοπτικά προγράμματα, κάποια περιοδικά, κάποια βιβλία, κάποιες ταινίες και κάποιες συζητήσεις. Γνωρίζω ότι καταστρέφοντας το σώμα και τη συνείδησή μου με τα δηλητήρια αυτά, προδίδω τους προγόνους μου, τους γονείς μου, την κοινωνία μου και τις μελλοντικές γενεές. Θα εργαστώ προκειμένου να μεταμορφώσω τη βία, τον φόβο, τον θυμό και τη σύγχυση στον εαυτό μου και στην κοινωνία, ακολουθώντας μια δίαιτα για τον εαυτό μου και για την κοινωνία. Αντιλαμβάνομαι ότι μια σωστή δίαιτα είναι αναγκαία για τη μεταμόρφωση τόσο του εαυτού μου, όσο και της κοινωνίας.
Ο αναγνώστης (ή η αναγνώστρια, όμως θεωρώ ότι είναι μάλλον άντρας), λέει ότι του φαίνεται περίεργο που ένας δάσκαλος θα ενθάρρυνε κάτι τέτοιο –φαντάζομαι, ότι εννοεί «θα ενθάρρυνε τον κόσμο να πάει να δει τσόντες». Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα έπρεπε ίσως να γίνω λίγο πιο σαφής, ξέροντας ωστόσο ότι όσο και να προσπαθήσω να αποσαφηνίσω αυτά που λέω, δεν πρόκειται ποτέ να καλύψω τους πάντες. Παρόλα αυτά, το θέμα εδώ μου φάνηκε ενδιαφέρον.
Κατ’ αρχάς, δε σας ενθαρρύνω να πάτε να δείτε τσόντες. Στην πραγματικότητα, είναι εντελώς στ’ αρχίδια μου αν θα το κάνετε ή όχι. Δε με αφορά καθόλου. Επίσης, ενδέχεται να έδωσα μεγάλη έμφαση στην οικονομική πλευρά αυτού που κάνω για τα Suicide Girls –καίτοι δε θα μπορούσα να ζω αποκλειστικά από τα βιβλία μου και από αυτά που γράφω στα SG, έχω ήδη μια άλλη δουλειά οπότε δεν είμαι φτωχός. Ούτε και πλούσιος είμαι, όμως δε γράφω στα SG για τα λεφτά. Το κάνω κυρίως για να ενοχλήσω τους ευσεβείς βουδιστές!
Αυτό ήταν αστείο, έτσι; Για όνομα του Θεού!
Τα SG μου προσφέρουν ένα φόρουμ μέσω του οποίου μπορώ να φτάσω σε ένα τεράστιο κοινό. Θα έβγαζα τα ίδια (ίσως και περισσότερα) λεφτά αν ζητούσα δωρεές μέσω PayPal από τούτο εδώ το μπλογκ, όμως όταν γράφω εδώ, μιλάω σε ανθρώπους που ήδη ξέρουν για τι πράγμα μιλάμε. Αντίθετα, όταν γράφω για το κοινό των SG, αισθάνομαι μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση –είναι σαν να κάνω ένα αλλόκοτο κοινωνιολογικό πείραμα: πάντοτε πίστευα ότι ο Βουδισμός κάνει καλό στους πάντες και τώρα δοκιμάζω να δω αν αυτό όντως ισχύει.
Για να απαντήσω, ωστόσο, στο παραπάνω απόσπασμα, πρόκειται για μια άποψη την οποία έχω ακούσει πολλές φορές και σε διαφορετικές εκδοχές. Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος ποιος την πρωτοείπε (αν και νομίζω ότι μπορώ να μαντέψω), όμως ένα πράγμα που θα ήθελα να πω –για την περίπτωση που δεν το καταλάβατε – είναι ότι δεν πρόκειται για κάποια παραδοσιακή, αρχαία βουδιστική πηγή αλλά για μια σύγχρονη ερμηνεία. Και δε θα έφτανα στο σημείο να πω ότι είναι εσφαλμένη ή να την καταδικάσω, όμως θα έλεγα ότι δεν είναι η προσέγγιση βάσει της οποίας εκπαιδεύτηκα, ούτε η προσέγγιση που θέλω να διδάσκω.
Προφανώς η σημερινή κουλτούρα βρίθει ερεθισμάτων και τα ερεθίσματα αυτά μπορούν να μας αποσπάσουν πολύ την προσοχή όταν ασκούμαστε. Όταν κάθεσαι στο μαξιλάρι σου, όλα όσα έχεις στοιβάξει μέσα στον εγκέφαλό σου αρχίζουν να ξεχειλίζουν και όσο λιγότερα χώνεις εκεί μέσα, τόσο πιο εύκολο είναι να φτάσεις σε μια ήρεμη, όμορφη κατάσταση στο Ζαζέν. Ωστόσο, ο Ντόγκεν προειδοποιεί ότι το να φτάνεις σε ήρεμες και όμορφες καταστάσεις του νου δεν είναι στην πραγματικότητα ο στόχος της άσκησής μας. Μπορεί να είναι μια ωραία επιπρόσθετη ωφέλεια, όμως δεν είναι ο λόγος που κάνουμε την άσκηση.
Δεν καταδικάζω την προσέγγιση που προτείνει ο ανώνυμος φίλος μας. Θέλω να πω, το να τρως σωστά είναι πολύ καλό, όπως εξίσου καλό είναι το να μην τρως ώρες και ώρες σκοτώνοντας αδιάκριτα κακούς σε ένα γκέιμ. Το να ξέρεις πώς αυτού του τύπου τα ερεθίσματα επηρεάζουν τον νου σου και το σώμα σου, αυτό κι αν είναι πολύ, πολύ, πολύ καλό. Όμως δεν είναι καλό το να προσπαθείς να αποκλείσεις την πραγματικότητα βουλώνοντας τα’ αυτιά σου και φωνάζοντας «Νια! Νια! Νια! Δε σ’ ακούω! Δε σ’ ακούω!»
Ο Ντόγκεν λέει «Εξαλείφοντας τους περισπασμούς, διπλασιάζουμε την ασθένεια... Ο διανοητικός αποκλεισμός προσθέτει στην ασθένεια και την επαυξάνει.. Η ίδια η στιγμή της εξάλειψης είναι, αναπόφευκτα, ενόχληση. Είναι ταυτόχρονα [Σ.τ.Μ. ο περισπασμός και η εξάλειψή του] και είναι πέρα από την ιδέα του ταυτόχρονου. Οι περισπασμοί περιλαμβάνουν πάντοτε το γεγονός της [προσπάθειας] εξάλειψής τους».
Το παραπάνω είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της διδασκαλίας που έμαθα από τη γενεαλογία του Ντόγκεν και που θέλω να μεταφέρω. Το πώς ακριβώς μπορεί να γίνει αυτό πράξη, εξαρτάται από το εκάστοτε άτομο και δε θέλω να φτάσω στο σημείο που έφτασε ο συγγραφέας του κειμένου που παρέθεσα στην αρχή και να αρχίσω να δίνω λίστες με «δηλητηριώδεις δραστηριότητες» –μου φαίνεται τραβηγμένο. Κατά καιρούς, σε τετ-α-τετ συζητήσεις, έχω κάνει προτάσεις που ενίοτε θυμίζουν αυτό που λέει ο τύπος αυτός, όμως ίσως είναι πιο χρήσιμο να ανακαλύψει κανείς πώς να παραμένει ισορροπημένος απέναντι σε κάθε είδους ερέθισμα. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος και, έχω την εντύπωση, ότι κάποτε αντιλαμβάνεσαι πως είναι ο μόνος δρόμος που βγάζει νόημα.
Συγνώμη.
Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007
ΥΓ
Επειδή έχω καιρό να βάλω το σχετικό λινκ, το αρχείο με τα κείμενα του Μπραντ Ουόρνερ στα Suicide Girls, υπάρχει εδώ.
Κάποιος ανώνυμος αναγνώστης, άφησε στα σχόλια το παρακάτω κείμενο:
Η Πέμπτη Άσκηση: Αντιλαμβανόμενος τον πόνο που προκαλείται από την απερίσκεπτη κατανάλωση, ορκίζομαι ότι θα προάγω την καλή υγεία, τόσο τη σωματική όσο και την διανοητική, για εμένα, την οικογένειά μου και την κοινωνία μου, έχοντας επίγνωση του τι τρώω, τι πίνω και τι καταναλώνω. Ορκίζομαι να εισάγω στο σώμα μου, στη συνείδησή μου και στο συλλογικό σώμα και συνείδηση της οικογένειάς μου και της κοινωνίας, μόνο αυτά που προάγουν τη γαλήνη, την ευεξία και τη χαρά. Είμαι αποφασισμένος να μη χρησιμοποιήσω οινοπνευματώδη ή άλλες τοξικές ουσίες και να μην βάλω μέσα μου τροφές ή άλλα προϊόντα που περιέχουν τοξίνες –προϊόντα όπως κάποια τηλεοπτικά προγράμματα, κάποια περιοδικά, κάποια βιβλία, κάποιες ταινίες και κάποιες συζητήσεις. Γνωρίζω ότι καταστρέφοντας το σώμα και τη συνείδησή μου με τα δηλητήρια αυτά, προδίδω τους προγόνους μου, τους γονείς μου, την κοινωνία μου και τις μελλοντικές γενεές. Θα εργαστώ προκειμένου να μεταμορφώσω τη βία, τον φόβο, τον θυμό και τη σύγχυση στον εαυτό μου και στην κοινωνία, ακολουθώντας μια δίαιτα για τον εαυτό μου και για την κοινωνία. Αντιλαμβάνομαι ότι μια σωστή δίαιτα είναι αναγκαία για τη μεταμόρφωση τόσο του εαυτού μου, όσο και της κοινωνίας.
Ο αναγνώστης (ή η αναγνώστρια, όμως θεωρώ ότι είναι μάλλον άντρας), λέει ότι του φαίνεται περίεργο που ένας δάσκαλος θα ενθάρρυνε κάτι τέτοιο –φαντάζομαι, ότι εννοεί «θα ενθάρρυνε τον κόσμο να πάει να δει τσόντες». Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα έπρεπε ίσως να γίνω λίγο πιο σαφής, ξέροντας ωστόσο ότι όσο και να προσπαθήσω να αποσαφηνίσω αυτά που λέω, δεν πρόκειται ποτέ να καλύψω τους πάντες. Παρόλα αυτά, το θέμα εδώ μου φάνηκε ενδιαφέρον.
Κατ’ αρχάς, δε σας ενθαρρύνω να πάτε να δείτε τσόντες. Στην πραγματικότητα, είναι εντελώς στ’ αρχίδια μου αν θα το κάνετε ή όχι. Δε με αφορά καθόλου. Επίσης, ενδέχεται να έδωσα μεγάλη έμφαση στην οικονομική πλευρά αυτού που κάνω για τα Suicide Girls –καίτοι δε θα μπορούσα να ζω αποκλειστικά από τα βιβλία μου και από αυτά που γράφω στα SG, έχω ήδη μια άλλη δουλειά οπότε δεν είμαι φτωχός. Ούτε και πλούσιος είμαι, όμως δε γράφω στα SG για τα λεφτά. Το κάνω κυρίως για να ενοχλήσω τους ευσεβείς βουδιστές!
Αυτό ήταν αστείο, έτσι; Για όνομα του Θεού!
Τα SG μου προσφέρουν ένα φόρουμ μέσω του οποίου μπορώ να φτάσω σε ένα τεράστιο κοινό. Θα έβγαζα τα ίδια (ίσως και περισσότερα) λεφτά αν ζητούσα δωρεές μέσω PayPal από τούτο εδώ το μπλογκ, όμως όταν γράφω εδώ, μιλάω σε ανθρώπους που ήδη ξέρουν για τι πράγμα μιλάμε. Αντίθετα, όταν γράφω για το κοινό των SG, αισθάνομαι μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση –είναι σαν να κάνω ένα αλλόκοτο κοινωνιολογικό πείραμα: πάντοτε πίστευα ότι ο Βουδισμός κάνει καλό στους πάντες και τώρα δοκιμάζω να δω αν αυτό όντως ισχύει.
Για να απαντήσω, ωστόσο, στο παραπάνω απόσπασμα, πρόκειται για μια άποψη την οποία έχω ακούσει πολλές φορές και σε διαφορετικές εκδοχές. Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος ποιος την πρωτοείπε (αν και νομίζω ότι μπορώ να μαντέψω), όμως ένα πράγμα που θα ήθελα να πω –για την περίπτωση που δεν το καταλάβατε – είναι ότι δεν πρόκειται για κάποια παραδοσιακή, αρχαία βουδιστική πηγή αλλά για μια σύγχρονη ερμηνεία. Και δε θα έφτανα στο σημείο να πω ότι είναι εσφαλμένη ή να την καταδικάσω, όμως θα έλεγα ότι δεν είναι η προσέγγιση βάσει της οποίας εκπαιδεύτηκα, ούτε η προσέγγιση που θέλω να διδάσκω.
Προφανώς η σημερινή κουλτούρα βρίθει ερεθισμάτων και τα ερεθίσματα αυτά μπορούν να μας αποσπάσουν πολύ την προσοχή όταν ασκούμαστε. Όταν κάθεσαι στο μαξιλάρι σου, όλα όσα έχεις στοιβάξει μέσα στον εγκέφαλό σου αρχίζουν να ξεχειλίζουν και όσο λιγότερα χώνεις εκεί μέσα, τόσο πιο εύκολο είναι να φτάσεις σε μια ήρεμη, όμορφη κατάσταση στο Ζαζέν. Ωστόσο, ο Ντόγκεν προειδοποιεί ότι το να φτάνεις σε ήρεμες και όμορφες καταστάσεις του νου δεν είναι στην πραγματικότητα ο στόχος της άσκησής μας. Μπορεί να είναι μια ωραία επιπρόσθετη ωφέλεια, όμως δεν είναι ο λόγος που κάνουμε την άσκηση.
Δεν καταδικάζω την προσέγγιση που προτείνει ο ανώνυμος φίλος μας. Θέλω να πω, το να τρως σωστά είναι πολύ καλό, όπως εξίσου καλό είναι το να μην τρως ώρες και ώρες σκοτώνοντας αδιάκριτα κακούς σε ένα γκέιμ. Το να ξέρεις πώς αυτού του τύπου τα ερεθίσματα επηρεάζουν τον νου σου και το σώμα σου, αυτό κι αν είναι πολύ, πολύ, πολύ καλό. Όμως δεν είναι καλό το να προσπαθείς να αποκλείσεις την πραγματικότητα βουλώνοντας τα’ αυτιά σου και φωνάζοντας «Νια! Νια! Νια! Δε σ’ ακούω! Δε σ’ ακούω!»
Ο Ντόγκεν λέει «Εξαλείφοντας τους περισπασμούς, διπλασιάζουμε την ασθένεια... Ο διανοητικός αποκλεισμός προσθέτει στην ασθένεια και την επαυξάνει.. Η ίδια η στιγμή της εξάλειψης είναι, αναπόφευκτα, ενόχληση. Είναι ταυτόχρονα [Σ.τ.Μ. ο περισπασμός και η εξάλειψή του] και είναι πέρα από την ιδέα του ταυτόχρονου. Οι περισπασμοί περιλαμβάνουν πάντοτε το γεγονός της [προσπάθειας] εξάλειψής τους».
Το παραπάνω είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της διδασκαλίας που έμαθα από τη γενεαλογία του Ντόγκεν και που θέλω να μεταφέρω. Το πώς ακριβώς μπορεί να γίνει αυτό πράξη, εξαρτάται από το εκάστοτε άτομο και δε θέλω να φτάσω στο σημείο που έφτασε ο συγγραφέας του κειμένου που παρέθεσα στην αρχή και να αρχίσω να δίνω λίστες με «δηλητηριώδεις δραστηριότητες» –μου φαίνεται τραβηγμένο. Κατά καιρούς, σε τετ-α-τετ συζητήσεις, έχω κάνει προτάσεις που ενίοτε θυμίζουν αυτό που λέει ο τύπος αυτός, όμως ίσως είναι πιο χρήσιμο να ανακαλύψει κανείς πώς να παραμένει ισορροπημένος απέναντι σε κάθε είδους ερέθισμα. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος και, έχω την εντύπωση, ότι κάποτε αντιλαμβάνεσαι πως είναι ο μόνος δρόμος που βγάζει νόημα.
Συγνώμη.
Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007
ΥΓ
Επειδή έχω καιρό να βάλω το σχετικό λινκ, το αρχείο με τα κείμενα του Μπραντ Ουόρνερ στα Suicide Girls, υπάρχει εδώ.
No comments:
Post a Comment