Καινούριο άρθρο στο Suicide Girls και περισσότερα περί του Γκρέιτ Σκάι

Το τελευταίο μου άρθρο στο Suicide Girls βγήκε στον αέρα –έχει σχέση με τη μη προσκόλληση (ήθελα να γράψω κάτι για το Γκρέιτ Σκάι, αλλά όπως πολύ σωστά το σκέφτηκα, δεν ήμουν σε κατάσταση να γράψω ένα άρθρο εντός των 24 ωρών που μεσολαβούσαν από την επιστροφή μου στη Σάντα Μόνικα ως την ώρα που θα έπρεπε να παραδοθεί το άρθρο. Συνεπώς, παίρνετε αυτό.)

Μιλώντας για το σέσιν στο Γκρέιτ Σκάι (εκεί που ήμασταν εχτές), να μια φωτογραφία από αυτές που δεν κυκλοφορούν πολύ συχνά: εγώ με τα βουδιστικά μου ράσα και ανάμεσα σε άλλους βουδιστές ιερείς. Έχω βάλει ταμπελάκια με τα ονόματα των δασκάλων που συμμετείχαν στο σέσιν –ο Ρόσαν Γιοσίντα που επίσης δίδαξε δεν είναι στη φωτογραφία επειδή ήταν αυτός που την τράβηξε (και μου την έστειλε, ευχαριστώ πολύ!) όμως μπορείτε να δείτε στα δεξιά μου (αριστερά στη φωτογραφία) τον Γκρεκ Φάιν, λογιστή του Κέντρου Ζεν του Σαν Φρανσίσκο και στην άκρη δεξιά της φωτογραφίας δίπλα στον Ντοκάι είναι ο Τότζουν Κομπ, από το Κέντρο Ζεν του Μιλγουόκι που είχε το ρόλο του «τζίσα», δηλαδή αυτού που φροντίζει τους δασκάλους –στη δική μου περίπτωση, ήταν αυτός που μου έδειξε τι έπρεπε να κάνω στις διάφορες τελετές. Για την ιστορία, και αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε από το θαμπό JPG, τα ξυρισμένα κεφάλια και τα Νταρμικά τους ονόματα, η Ζούικο, η Τόνεν και η Μιόγιου είναι γυναίκες ενώ όλοι οι άλλοι δάσκαλοι είναι άντρες, γεγονός που έδινε στο σέσιν μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ αντρών και γυναικών δασκάλων (αυτό το θεωρώ πολύ ωραίο και μοναδικό –εδώ που τα λέμε, στα σέσιν πολύ σπάνια υπάρχει παραπάνω από ένας δάσκαλος και παρότι το Γκρέιτ Σκάι δεν πρέπει να είναι το μόνο που το κάνει, είναι αρκετά σπάνιο).

Σκεφτόμουν το ποστ που ανέβασα εχτές και ελπίζω ότι δεν έδωσα την εντύπωση ότι το μόνο πράγμα που γίνεται σε ένα σέσιν είναι να σου έχει κολλήσει στο μυαλό η μουσική από τη σειρά «I Dream Of Jeannie». Όχι, δεν είναι το μόνο.

Θέλω να πω, θα μπορούσα να πω πολλά για την πολύ βαθιά ακινησία και σιωπή, για το θέαμα ενός ερωδιού με μπλε πόδια που πέρασε μπροστά από την πανσέληνο, για τον ουρανό που είχε ένα κάρο αστέρια, για τα κρύα πρωινά στο ζέντο, για τα επίσημα γεύματα-τελετές, για τις ψαλμωδίες και για όλα αυτά. Όμως αυτά μπορείτε να τα βρείτε σε οποιοδήποτε βιβλίο, άρθρο περιοδικού ή σελίδα στο web που περιλαμβάνει οποιαδήποτε περιγραφή οποιουδήποτε για το πώς πέρασε σε ένα σέσιν. Ναι, είναι όλα αλήθεια και είναι όλα πανέμορφα. Όμως κάποιος πρέπει να μιλήσει και για τις μουσικούλες από τις κακές τηλεοπτικές σειρές και για το πώς κάθε φορά που ψέλναμε το «Φούκαν-ζαζένγκι» του Ντόγκεν και φτάναμε στο σημείο που λέει «πρέπει να χαιρόμαστε τη σπίθα που βγαίνει από την τσακμακόπετρα» (Σ.τ.Μ. στα αγγλικά «flintstone») εγώ ήμουν πάντα στο τσακ να αρχίσω να τραγουδάω τη μουσική από τη σειρά κινουμένων σχεδίων «The Flintstones»:  "... meet the Flintstones they're a modern stone age fa-mi-leeeeee!" Ισορροπία μπέιμπι, ισορροπία

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα ιδιαίτερο βάθος στην άσκηση που δεν μπορείς να το φτάσεις παρά μόνο συμμετέχοντας σε ένα σέσιν∙ δε με νοιάζει πόσο βαθύς νομίζετε ότι είναι ο διαλογισμός σας όταν κάθεστε μόνοι σας στην αναπαυτική σας πολυθρόνα στο σαλόνι σας με το «Dark Side of the Moon» στα ακουστικά και με ένα γερό τρίφυλλο στο χέρι όμως δε φτάνει ούτε στο νυχάκι μιας περιόδου καθίσματος Ζαζέν ακόμα και στο πιο άθλιο σέσιν. Καμία τύχη –σόρι. 

Μια βδομάδα σε ένα σέσιν σου δίνει την αίσθηση ενάμιση μήνα οποιασδήποτε άλλης ενασχόλησης –το Ζαζέν διαστέλλει το χρόνο όσο τίποτα άλλο. Ένα λεπτό Ζαζέν ισοδυναμεί με τρεις ώρες παπαρολογίας με τους φίλους σου∙ κατ’ αυτή την έννοια, μπορεί να σου επιμηκύνει τη ζωή. Και βεβαίως μπορεί κάποιος να πει «Ναι, αλλά μόνο υποκειμενικά!» στο οποίο θα απαντήσω «Σώπα! Και τι σημασία έχει;» Πραγματικά σε κάνει να ζεις περισσότερο, ακόμα και αν πέσεις νεκρός την ώρα που χτυπάει τα καμπανάκι στο τέλος της περιόδου.

Μπορείς να ανακαλύψεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν μπορείς να τα ανακαλύψεις μέσα σε μια δεκαετία ψυχανάλυσης –μπορεί να σου αλλάξει όλη σου την αντίληψη για τα πάντα. Επιστρέφοντας στο ΛΑ, βρέθηκα κολλημένος σε ένα θεόστενο κάθισμα αεροπλάνου ανάμεσα σε δύο πιτσιρίκια που δεν έπαψαν να ουρλιάζουν, να μου κλωτσάνε την καρέκλα μου και να χέζονται διαρκώς –η βρώμα από τα παιδικά σκατά ήταν τόσο βαθιά όσο όλα τα πράγματα που συνάντησα στο σέσιν. Κι όμως, δεν κατάφερα να βρω μέσα μου αρκετό χώρο ώστε να ενοχληθώ.

Ο τρόπος με τον οποίο τα μέλη μιας ομάδας αφοσιωμένων ανθρώπων συνδυάζουν τις ενέργειές τους και ο τρόπος με τον οποίο εστιάζονται στην άσκηση δε συγκρίνεται με καμία άλλη δραστηριότητα. Όταν ήμουν στην Ιαπωνία, έζησα ένα χρόνο στο νομό Τογιάμα, ουσιαστικά απομονωμένος από κάθε άλλο άνθρωπο πέρα από μια μικρή ομάδα αγγλόφωνων –η εμπειρία θύμιζε κάπως τους επιζώντες από ένα αεροπορικό δυστύχημα σε ένα ερημονήσι αλά «Lost» και είναι η κοντινότερη που μπορώ να σκεφτώ στην εμπειρία που σου δίνει ακόμα και ένα σύντομο σέσιν. Να τι σημαίνει «Dharma Initiatives»

Συνεπώς δε θέλω να μειώσω την εμπειρία. Όμως ταυτόχρονα, μου είναι σχεδόν αδύνατο να γράψω γι αυτή με έναν τρόπο που να βγάζει νόημα –το έχω δοκιμάσει και έχω αποτύχει πολλές φορές καθώς αυτά που γράφω μοιάζουν με τα κλισέ που διαβάζετε στα περιοδικά που πουλάει το Νιου Έιτζ βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας. Και ο κόσμος είναι ήδη γεμάτος από δαύτα.

Οπότε τι θες να πεις Μπραντ;

Ξέρω γω; Όπως και να ‘χει, δείτε τη φωτογραφία από το σέσιν και απολαύστε τη.

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα  18 Αυγούστου 2008