Σεξουαλική κακοποίηση και Ζεν ή εσφαλμένες εικασίες

Η εικασία (assumption), αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ανάγνωσης. Είναι αδύνατον ένας συγγραφέας να καταφέρει να μεταφέρει ολόκληρη τη ζωή του στον αναγνώστη και, εδώ που τα λέμε, ο αναγνώστης δε θέλει ν’ ακούσει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη φρίκη που πέρασες στην τουαλέτα εχτές το βράδυ αφού έφαγες σε κάποιο ινδικό εστιατόριο ή σχετικά με την καταπληκτική οδοντόβουρτσα που αγόρασες στο μαγαζί του ενός ευρώ. Βεβαίως, μπορεί και να θέλει, αν το γράψιμό σου είναι εξαιρετικό, όμως ακόμα και αν τα γράψεις όλα αυτά, αναγκαστικά θ’ αφήσεις πάρα πολλά εκτός.

Όταν διαβάζεις κάτι που έχει γράψει κάποιος άλλος, συμπληρώνεις τα κενά είτε με τη δική σου προσωπικότητα, είτε με τη δική σου φαντασίωση σχετικά με την προσωπικότητα του συγγραφέα. Όποτε διαβάζω τα σχόλια στο μπλογκ αυτό, παίρνω μια αίσθηση για τη φαντασίωση που προκύπτει από αυτά που γράφω –και είναι εντυπωσιακό, επειδή δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά είμαι. Παρατηρώντας το φαινόμενο αυτό, έχω σταματήσει να προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι οι συγγραφείς που διαβάζω –έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι, απλώς, δεν ξέρω. Και εγκαταλείποντας τη φωνή του συγγραφέα που φανταζόμουν, μπορώ πλέον να απολαμβάνω πολύ καλύτερα διάφορα πράγματα που διαβάζω.

Για να κάνω τα πράγματα πιο συγκεκριμένα, πρόσφατα έβαλα εδώ μια φωτογραφία και μια πολύ μικρή περιγραφή για τα γεγονότα που συνέβαιναν όταν τραβήχτηκε η φωτογραφία αυτή. Από το μικρό αυτό απόσπασμα, αρκετοί αναγνώστες εφηύραν μια σειρά από εντυπωσιακές φαντασιώσεις ακολασίας, ανασφάλειας, απιστίας και διάφορα άλλα καταπληκτικά. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει στην πραγματικότητα κι όμως αυτά που φτιάχνουμε μέσα στο κεφάλι μας, αποκτούν υπόσταση και συχνά χανόμαστε μέσα τους.

Όταν βλέπεις κάποιον να κάνει κάτι που δεν καταλαβαίνεις, είναι καλύτερα να μην εικάζεις και πάρα πολλά –εδώ που τα λέμε, αν το κάνεις χάνεις τον χρόνο σου και την ενέργειά σου.

Σήμερα, αποφάσισα να προσπαθήσω να εξηγήσω ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτά που συμβαίνουν τελευταία στη ζωή μου και που με έχουν οδηγήσει στο να κάνω μερικά από τα πράγματα για τα οποία γράφω. Όταν διαβάσετε το κείμενο αυτό, δε θα ξέρετε πολύ περισσότερα από αυτά που ξέρατε πριν το διαβάσετε και θα συμπληρώσετε τα κενά με τις δικές σας εικασίες. Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό, απλώς σας παρακαλώ να έχετε συναίσθηση ότι το κάνετε.

Όταν έγραψα ότι πήγα σε ένα στριπτηζάδικο ή σε ένα πάρτι των Suicide Girls, πολύς κόσμος άρχισε να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα σχετικά με το γιατί πήγα. Κάποιοι θεωρούν ότι το έκανα για να ξεκαβλώσω, για να διασκεδάσω άγρια ή για να κάνω διάφορα ακόλαστα και βρωμερά. Δε θα προσπαθήσω να σας πείσω ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι επειδή, με το συμπάθιο κιόλας, δε με νοιάζει τι πιστεύετε. Δεν αξίζει να σπαταλήσω τον χρόνο, την προσπάθεια και την ενέργειά μου. Μπορεί, ίσως, να σκεφτείτε ότι τα γράφω αυτά επειδή θέλω να σας πείσω για κάτι. Θα κάνετε διάφορες εικασίες και θα τις πιστέψετε 100% και δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να το αλλάξω αυτό.

Θα ήθελα, ωστόσο, να αρχίσω να μιλάω για κάτι που έχει αρχίσει να είναι πολύ σημαντικό για μένα, και οι διάφορες ηθικολογικές ανοησίες που βλέπω στα σχόλια μου δίνουν μια πολύ καλή «πάσα» για να το κάνω.

Η δουλειά μου στα Suicide Girls τον ένα-ενάμιση χρόνο που πέρασε, μου άνοιξε τα μάτια σε πολλές διαστάσεις του πολιτισμού μας –διαστάσεις που ως τότε δεν είχα πάρει χαμπάρι. Ένα από τα θέματα γύρω από τα οποία άρχισα να προβληματίζομαι, είναι έκταση που έχει η σεξουαλική κακοποίηση στις παιδικές ηλικίες και ο αντίκτυπος που έχει στη ζωή των ανθρώπων. Τον τελευταίο χρόνο άκουσα μερικές πραγματικά δραματικές ιστορίες από ορισμένες πολύ αξιόλογες γυναίκες, γυναίκες που δεν είναι όλες Suicide Girls αλλά που, επειδή γράφω εκεί, αισθάνθηκαν άνετα για να μου μιλήσουν και να μου πουν την ιστορία τους.

Το θέμα των ατόμων με τέτοιες εμπειρίες σεξουαλικής κακοποίησης, έχει προκύψει αρκετές φορές στα χρόνια που ασχολούμαι με το Ζεν. Ένα από τα μέλη της πρώτης σάνγκα στην οποία ανήκα, είχε τέτοιες εμπειρίες, όμως τότε ήμουν πολύ πιτσιρικάς και πολύ εγωιστής για να μπορέσω να τη βοηθήσω.

Τελευταία, έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ γύρω από τα πολλά ζητήματα που ανακύπτουν αν χρησιμοποιήσει κανείς την άσκηση του Ζαζέν για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των ανθρώπων με τέτοιες εμπειρίες. Φυσικά, το Ζαζέν είναι πολύ καλό για να αντιμετωπίσεις ό,τι κι αν είναι αυτό που σε ζορίζει. Όμως υπάρχουν ορισμένες διαστάσεις της άσκησης που είναι καλό να τις έχουν κατά νου οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και που αποφασίζουν να ασχοληθούν με το Ζαζέν.

Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα που βλέπω από τη θέση του δασκάλου του Ζεν, είναι το πόσο απίστευτα δύσκολο είναι για κάποιον που έχει τέτοια προβλήματα να μιλήσει σε έναν δάσκαλο διαλογισμού. Οι δάσκαλοι διαλογισμού, είναι συνήθως άνθρωποι πολύ σφιγμένοι και σεξουαλικά καταπιεσμένοι. Ακόμα και αν κάποιος συγκεκριμένος δάσκαλος διαλογισμού δεν είναι έτσι, η αύρα της αγιότητας που τον περιβάλλει, μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά σε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να μιλήσουν για ορισμένες ασυνήθιστες διαστάσεις της ερωτικής τους ζωής. Πολλά από τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, έχουν αρκετά διαφορετική ερωτική ζωή, όχι απλώς επειδή έχουν υποστεί κακοποίηση αλλά επειδή η κακοποίηση που έχουν υποστεί καθιστά πολύ δύσκολο το να επικοινωνήσουν ερωτικά με τον τρόπο των «φυσιολογικών» ανθρώπων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να ωφεληθούν από αυτά που προσφέρει ο διαλογισμός, να μην τον δοκιμάζουν ποτέ επειδή έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι είναι πολύ «βρώμικοι» για να εμπλακούν με κάτι τόσο υψηλού επιπέδου. Και αυτό είναι θλιβερό.

Φυσικά, τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για τους ανθρώπους που έχουν υπάρξει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Εγώ ο ίδιος, θα είχα θεωρήσει ότι το Ζεν είναι κάτι εντελώς απρόσιτο και μακρινό αν η πρώτη μου επαφή δεν ήταν με κάποιον άνθρωπο σαν τον πρώτο μου δάσκαλο –έναν άνθρωπο που δεν είχε πρόβλημα να βρίσει ή να κλάσει ή να προσβάλλει τους καθωσπρέπει ανθρώπους. Αν και δεν ήμουν θύμα κακοποίησης, θεωρούσα ότι ήμουν πολύ «βρώμικος» για να ασχοληθώ με κάτι τόσο αγνό και ιερό όπως είναι ο διαλογισμός. Και γι αυτό, θα είμαι πάντα ευγνώμων στον Τιμ Μακάρθι και στα ελεεινά του αστεία.

Θα προσπαθήσω να ξεκινήσω ένα ξεχωριστό μπλογκ με θέμα όλα αυτά τα ζητήματα και με την ελπίδα ότι θα μαζευτεί αρκετό υλικό ώστε να μπορέσω κάποια στιγμή να γράψω κάποιο σχετικό βιβλίο. Επειδή πρόκειται απλώς για μια πειραματική ιδέα, είμαι σίγουρος ότι θα κάνω διάφορα σφάλματα και θα αντιμετωπίσω διάφορα αδιέξοδα. Πιστεύω, ωστόσο, ότι μια τέτοια προσπάθεια είναι αναγκαία και, καθώς η θεματολογία αυτή είναι κάπως διαφορετική από αυτή που είχα στον νου μου όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, αποφάσισα να γράφω για τα θέματα αυτά σε ένα άλλο μπλογκ με τίτλο «The Porno Buddhist». Βεβαίως, μένει να φανεί αν μπορώ να συντηρώ δύο μπλογκ ταυτόχρονα...

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

ΥΓ
Το μπλογκ με τίτλο «The Porno Buddhist» αποδείχθηκε θνησιγενές –φιλοξένησε μόλις δύο κείμενα και μετά έπαψε να ανανεώνεται. Προφανώς, οι αλλαγές που προέκυψαν στη ζωή του Μπραντ Ουόρνερ την εποχή εκείνη, δεν του άφησαν τον χρόνο για να ασχοληθεί εκτενέστερα. Αρκετά από τα θέματα που ήθελε να θίξει, ωστόσο, κατάφεραν να φτάσουν στο τελευταίο του βιβλίο, Sex, Sin, and Zen.