skip to main |
skip to sidebar
Τον τελευταίο καιρό μου συμβαίνουν πολλά στον πραγματικό κόσμο. Πριν από κάνα-δυο βδομάδες, συνειδητοποίησα κάπως απότομα αλλά με πολλή βεβαιότητα ότι το Μπρούκλιν δεν είναι το κατάλληλό μέρος για να ζω. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι αυτό, όμως αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε φάση να τους απαριθμήσω –αυτό που έχει σημασία είναι ότι μου ήρθαν όλοι μονομιάς στο κεφάλι και έγινε σαφές ότι το πιο σωστό πράγμα που είχα να κάνω, ήταν να μετακομίσω. Στην παρούσα στιγμή ήμουν απολύτως απροετοίμαστος να μετακομίσω καθώς είμαι έτοιμος να ξεκινήσω για μια περιοδεία έξι εβδομάδων στις Μεσοδυτικές πολιτείες και τη Φλόριντα (ναι, αυτά συμβαίνουν όταν προγραμματίζεις ο ίδιος της περιοδείες σου και τυγχάνεις κάπως ηλίθιος). Μόλις είχα μεταφέρει κάποια από τα πράγματά μου στο σπίτι μου στο Μπρούκλιν, με αποτέλεσμα να έχω πλέον πιο πολλά πράγματα από όσα χωράει το PT Cruiser μου και είχα σχεδιάσει μια σειρά από πράγματα με δεδομένο ότι θα βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη. Όμως η κατάσταση απαιτούσε δράση και έπρεπε να κάνω αυτό που ήταν αναγκαίο. Και το έκανα.
Ο υπόλοιπος κόσμος δεν έδωσε καμία σημασία στην ανάγκη μου να ηρεμήσω κάπως και να αντιμετωπίσω όλα αυτά τα κέρατα. Έτσι, και ενώ έψαχνα σα μουρλός να βρω ένα μέρος να μείνω, παράλληλα έκανα πρόβες και ένα λάιβ με τους Zero Defex, έκανα γυρίσματα για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή μου, έπαιξα σε μια ταινία που γυρίζει ένας φίλος (του είχα υποσχεθεί ότι θα έπαιζα), άλλαξα την περιοδεία μου ώστε να μπορέσω να ταξιδέψω από το Άκρον και όχι από τη Νέα Υόρκη, φρόντισα να εξασφαλίσω ότι θα φτάσω στα διάφορα μέρη της περιοδείας εγκαίρως και ότι θα έχω κάπου να μείνω, έγραψα ένα καινούριο βιβλίο, έγραψα κάτι άρθρα που μου είχαν ζητήσει (δωρεάν φυσικά –γκρρρρρρρρ) –καταλαβαίνετε την κατάσταση, ελπίζω. Εν ολίγοις, όπως έλεγε και ένας Κινέζος συνάδελφός μου στην Tsuburaya Productions, είχα «τη δουλειά της αρκούδας».
Και, βεβαίως, έτσι για να γίνει η ζωή μου πιο ενδιαφέρουσα, καθώς ταξίδευα για την πρώτη μου εμφάνιση, στο Λόρενς του Κάνσας, πρόσεξα ότι το ψυγείο μου έχανε σα μουρλό και ότι το εξαφανιζόταν παράλληλα και το υγρό του τιμονιού. Έμεινα κάνα-δυο ώρες σε μια πόλη της Ιντιάνα που λέγεται Πλείνφιλντ μέχρι να έρθει η οδική βοήθεια και όταν ήρθε, έπιασα την κουβέντα με τον οδηγό του γερανού προσπαθώντας να καταλήξω στο τι να κάνω μετά. Κατάλαβα ότι είχα μια ελπίδα να προλάβω να φτάσω στο Κέντρο Ζεν του Μισούρι στο Σεντ Λούις αρκεί να σταματούσα αρκετά συχνά και να συμπλήρωνα νερό στο ψυγείο –η λύση αυτή θα ήταν πιο οικονομική από το να περάσω το Σ/Κ σε κάποιο μοτέλ στο Πλέινφιλντ περιμένοντας να ανοίξουν τα συνεργεία το πρωί της Δευτέρας και στη συνέχεια να μείνω στο Πλέινφιλντ μέχρι ο μηχανικός να τελειώσει με τα’ αμάξι μου.
Τελικά έφτασα στο Σεντ Λούις αρκετά μετά τα μεσάνυχτα χωρίς να υπερθερμάνω τη μηχανή, αν και προς το τέλος το πρόλαβα στο τσακ. Την Κυριακή το πρωί, σηκώθηκα από τα χαράματα για να καθίσω με την ομάδα εκεί. Πολύ καλά παιδιά –έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μου κάνουν τη ζωή εύκολη και μάλιστα με πήγαν και στο τοπικό καλό δισκάδικο, το Vintage Vinyl Records και μου έφτιαξαν και ένα πολύ ωραίο κάρυ.
Με όλον αυτόν τον χαμό στον πραγματικό κόσμο, συνειδητοποίησα ότι βούλιαζα όλο και περισσότερο στον κυβερνοχώρο (*) Έτσι, πέρα από τις δεκάδες πραγματικές σχέσεις, τα προβλήματα και τις χαρές που έπρεπε να διαχειριστώ, διαχειριζόμουν παράλληλα και κάμποσα εικονικά πράγματα, κάποια σχετικά με το μπλογκ αυτό και κάποια όχι. Η διαφορά μεταξύ αυτών που μου συνέβαιναν στον πραγματικό κόσμο και των εικονικών, ήταν ότι σε ό,τι αφορά τα δεύτερα, είχα μια αίσθηση ότι έλεγχα την κατάσταση. Ενώ δεν είχα πολλές επιλογές (ενίοτε και καθόλου επιλογές) ως προς το πώς να αντιμετωπίσω αυτά που συνέβαιναν στην πραγματική μου ζωή, φαινόταν να έχω κάποια επιλογή ως προς τη συμμετοχή μου σε κάποια πράγματα του εικονικού κόσμου της online επικοινωνίας. Μ’ άλλα λόγια, αισθανόμουν ότι μπορούσα να βουλιάξω στον κόσμο αυτόν (δηλαδή σ’ αυτόν εδώ!) όποτε ήθελα και να φύγω όποτε μου άρεσε –μια κατάσταση αρκετά ανακουφιστική σε σχέση με τα υπόλοιπα πράγματα που δεν μπορούσα να ελέγξω τόσο εύκολα.
Έπιασα τον εαυτό μου να έλκεται από ορισμένες διαστάσεις της επικοινωνίας (ή της έλλειψης επικοινωνίας) του εικονικού κόσμου –και αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το πώς είμαι κανονικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρώ κάτι τέτοιο· στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα pattern το οποίο το έχω δει πολλές φορές από τότε που άρχισα να μπλέκομαι με όλη αυτή την ιστορία με το online. Μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να το συνειδητοποιήσω και είναι κάπως αδιόρατο (ή εγώ είμαι κάπως αργός) με αποτέλεσμα συχνά να βρίσκομαι μπλεγμένος με το pattern αυτό πριν καταλάβω ότι συμβαίνει ξανά.
Όταν η μητέρα μου πέθαινε από την ασθένεια του Χάντιγκτον, ο πατέρας μου περνούσε πολύ χρόνο στον υπολογιστή του –έκανε ψιλοκουβέντες, έμπλεκε σε συζητήσεις, έπαιζε παιχνίδια και γενικώς ερχόταν σε επαφή με ένα σωρό ανθρώπους που δεν είχε δει ποτέ του από κοντά. Όποτε πήγαινα στο σπίτι τους, φρόντιζα να τον τραβήξω μακριά από τον υπολογιστή γιατί έβλεπα ότι έπεφτε κι εκείνος στο ίδιο pattern που έπεφτα κι εγώ: δραπέτευε από μια επώδυνη και ανεξέλεγκτη κατάσταση του πραγματικού κόσμου μέσα από έναν άλλο, εικονικό κόσμο που έμοιαζε πιο ελεγχόμενος.
Στην προκειμένη περίπτωση, κατάλαβα για τα καλά ότι παραείχα μπει ξανά στον κυβερνοχώρο σήμερα το πρωί, την ώρα που κάναμε το πολύ πρωινό μας Ζαζέν εδώ, στο Κέντρο Ζεν του Μισούρι. Ο νους μου ξέφευγε συνέχεια –πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς τα πραγματικά προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω- όμως αυτά που ξέρναγε ο εγκέφαλός μου δεν είχαν καμία σχέση με τον πραγματικό κόσμο. Δεν είχαν σχέση με το αμάξι μου και την επισκευή του, με το αν θα προλάβω να πάω στην ομιλία μου αύριο, με το διαμέρισμα που προσπαθώ να νοικιάσω στο Άκρον ή με τις διάφορες επαφές που πρέπει να κάνω προκειμένου να μπορέσω να τα κάνω όλα αυτά. Αντίθετα, όλα όσα μου έρχονταν στο μυαλό, είχαν σχέση με διάφορες επαφές μου στον εικονικό κόσμο –επαφές που, εντελώς μεταξύ μας, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αναγκαίες.
Μερικές φορές, όταν κανείς δεν ξέρει τι να κάνει, μιλάει με τους φίλους του και ακούει την άποψή τους. Μερικές φορές οι φίλοι σου κάνουν λάθος. Όμως ακόμα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι χρήσιμο να τους ακούς. Το θέμα είναι ότι η επικοινωνία με τους ανθρώπους εξαρτάται κατά πολύ από τις καταστάσεις μέσα στις οποίες συμβαίνει αυτή η επικοινωνία. Οι άνθρωποι με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή μόνο στον κυβερνοχώρο (ή κυρίως μέσα σ’ αυτόν) θέλουν να σε κρατήσουν εκεί –θέλουν από σένα να τους προσφέρεις μια φυγή από τον πραγματικό τους κόσμο, όπως κι εσύ θέλεις να σου προσφέρουν μια φυγή από τον δικό σου.
Έχω προσέξει ότι τα τελευταία χρόνια, πολύς κόσμος χρησιμοποιεί τη λέξη «μιλάω», αναφερόμενος σε online επικοινωνίες. Όταν οι άνθρωποι αυτοί λένε ότι μιλούν σε κάποιον, συνήθως εννοούν ότι του έστειλαν κάποιο e-mail, κάποιο γραπτό μήνυμα, ότι μπήκαν μαζί του σε κάποιο τσατ. Όμως αυτό δεν είναι το ίδιο με το να μιλάς –όταν μια συζήτηση γίνεται αποκλειστικά με λέξεις, υπάρχουν πολλά που χάνονται.
Οι άνθρωποι που γνωρίζονται μόνο από τον online κόσμο, έχουν την τάση να ενισχύουν μια σειρά από αξίες που έχουν προέλθει από τις online επικοινωνίες και από ανθρώπους που περνούν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του χρόνου τους online. Μ’ άλλα λόγια, οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ να σου πουν ότι ίσως ένα μέρος του προβλήματός σου είναι ότι περνάς πολύ χρόνο online –πιθανότατα δεν το αναγνωρίζουν καν σαν πρόβλημα. Επίσης, κάποιος που δε σε έχει δει ποτέ από κοντά (ή σε έχει δει πολύ λίγο), δε σε ξέρει πραγματικά, όσο επιδέξια και αν καταφέρνει να το παρουσιάσει έτσι όταν ανταλλάσεις μηνύματα μαζί του στο Ίντερνετ. Στη δική μου περίπτωση, υπάρχουν πολλοί που με διαβάζουν λίγο πιο προσεκτικά από όσο θα ‘πρεπε και που δημιουργούν έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο είμαι πολύ στενός τους φίλος. Όμως εγώ δεν τους ξέρω τους ανθρώπους αυτούς.
Όταν βλέπω κάποιον να γίνεται πολύ πιο συναισθηματικός από όσο θα ‘πρεπε σχετικά με κάτι που συμβαίνει online, η πρώτη μου σκέψη είναι ότι θα πρέπει να συμβαίνει κάτι πολύ δυσάρεστο στην πραγματική ζωή του. Όταν βλέπω δύο ή περισσότερους ανθρώπους να μπλέκονται σε κάποια πολύ έντονη συζήτηση στο Δίκτυο, πιστεύω ότι χρησιμοποιούν το μέσο προκειμένου να αποδράσουν από μια επώδυνη πραγματικότητα καταφεύγοντας σε έναν φαινομενικά πιο ελεγχόμενο online κόσμο. Αν θες να ξεφύγεις από μια online διαφωνία, αρκεί να πατήσεις ένα κουμπί –όμως ο πραγματικός κόσμος δε λειτουργεί έτσι. Οι online διαφωνίες είναι μια μορφή «ψυχαγωγίας φυγής», για να χρησιμοποιήσω έναν νεολογισμό. Δηλαδή κάτι σαν ένα πιο ζουμερό βιντεοπαιχνίδι.
Οποτεδήποτε γράφω σ’ αυτό εδώ το μπλογκ κάτι σχετικά με το ότι κάποιοι άνθρωποι περνάνε πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου τους στον κυβερνοχώρο, η σελίδα των σχολίων παίρνει φωτιά από μηνύματα ανθρώπων που υπερασπίζονται την επιθυμία τους να δραπετεύσουν στην εικονική πραγματικότητα. Επειδή οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι πολύ έξυπνοι και τα καταφέρνουν πολύ καλά στο γράψιμο, καταφέρνουν να υποστηρίξουν την άποψή τους πολύ δημιουργικά –αν ενδιαφέρεστε να δείτε πώς το κάνουν, πηγαίνετε στη σελίδα των σχολίων και διαβάστε. Σχεδόν σας εγγυώμαι ότι θα βρείτε αρκετούς ανθρώπους που έχουν προσπαθήσει πολύ να επινοήσουν πολύ εύγλωττες και αξιόλογες άμυνες για το ότι περνάνε πολύ χρόνο στο online περιβάλλον. Αυτή την παράγραφο που διαβάζετε τώρα, την πρόσθεσα μόνο και μόνο για να προκαλέσω τους ανθρώπους αυτούς και είμαι σίγουρος ότι θα ανταποκριθούν στην πρόκληση με εντυπωσιακό τρόπο (αν έχετε την καλοσύνη, ωστόσο, μην παραφράσετε αυτά που λέω –έχω αρχίσει να τη βαριέμαι την τακτική αυτή).
Εγώ πάντως, θα απομακρυνθώ λιγάκι από τον online κόσμο –δε θα τον εγκαταλείψω, απλώς θα αποστασιοποιηθώ για λίγο. Θα συνεχίσω να ποστάρω το συνηθισμένο μου κομμάτι κάθε τρεις-τέσσερις μέρες, όμως για λίγο καιρό δε θα κοιτάζω καθόλου τη σελίδα με τα σχόλια, ούτε θα απαντάω σε ό,τι γράφεται εκεί. Αν έχετε κάτι που αισθάνεστε ότι πραγματικά πρέπει να μου πείτε, στείλτε μου e-mail στη διεύθυνση spoozilla@gmail.com Κάποια στιγμή, όταν τα πράγματα ηρεμήσουν κάπως, θα επιστρέψω. Είμαι σίγουρος ότι οι σπάμερ και τα τρολ θα ξεσαλώσουν, όμως θυμηθείτε: πιθανότατα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στο σπίτι τους, οπότε κοιτάξτε να είστε καλά παιδιά.
Νομίζω ότι είναι πραγματικά σημαντικό να τα προσέχει κανείς πολύ αυτά τα ζητήματα. Θυμηθείτε ότι οι άνθρωποι έζησαν για πολλά χρόνια χωρίς καμία επαφή μέσω του Ίντερνετ. Δεν υπάρχει τίποτα πραγματικά επείγον σε κανένα τσατ, σε καμία σελίδα σχολίων κανενός μπλογκ, σε κανένα Facebook, σε κανένα Second Life, σε κανένα από αυτά τα μέρη (τα οποία δεν είναι καν μέρη) που πραγματικά να χρειάζεται την προσοχή σας. Πρόκειται απλώς για μια πιο επιτηδευμένη μορφή ψυχαγωγίας. Μπορεί να είναι διαδραστική, όμως δεν είναι πραγματική επαφή και τίποτα που λέγεται εκεί δεν έχει πραγματική σημασία. Μπορείτε να ζήσετε και χωρίς αυτά. Και αν κάποιος θέλει πραγματικά να επικοινωνήσει μαζί σας, θα βρει κάποιον άλλον τρόπο –δε χρειάζεται τη σελίδα σχολίων κάποιου μπλογκ ή κάποιο τσατ.
Υστερόγραφο
Το αμάξι είναι πλέον στο συνεργείο –ο λογαριασμός είναι 400 δολάρια και θα χρειαστεί τρεις ώρες για να φτιαχτεί. Οπότε, θα καταφέρω να φτάσω στο Λόρενς αύριο. Καθώς τόσο η συγκεκριμένη εμφάνιση, όσο και οι υπόλοιπες της περιοδείας αυτής είναι δωρεάν (υπάρχει μόνο η πιθανότητα κάποιας δωρεάς), ελπίζω ότι θα καταφέρω να τελειώσω την περιοδεία έχοντας βγάλει κάτι ελάχιστο, συνυπολογίζοντας και τον λογαριασμό του συνεργείου. Και μάλλον θα τα καταφέρω. Ή να αρχίσω κι εγώ να πουλάω εμπειρίες φώτισης για 50.000 δολάρια το κομμάτι;
Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
ΥΓ
(*) Όσοι έχουν διαβάσει παλιότερα, Ιντερνετικά κείμενά μου, ξέρουν ότι έχω μια απέχθεια στη λέξη «κυβερνοχώρος»: δε μου αρέσει ούτε η αγγλική εκδοχή της (cyberspace), ούτε –πολύ περισσότερο- η ελληνική. Αφού όμως τη χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Μπραντ, τη μεταφέρω ως έχει.
Θεέ μου. Ακούω αυτή τη στιγμή έναν τύπο που εξηγεί τον «περιπατητικό διαλογισμό του Ζεν» –ο τύπος λέει στο ακροατήριό του ότι όταν κινείς το ένα σου πόδι μπροστά, αυτό το πόδι έρχεται σε κατάσταση πληρότητας ενώ το πίσω πόδι είναι σε κατάσταση κενότητας και όταν το πίσω πόδι έρχεται μπροστά περνάει από την κενότητα στην πληρότητα κ.ο.κ. Πού τις βρίσκουν και τις λένε αυτές τις παπαριές; Το Κινχίν (δηλαδή ο «περιπατητικός διαλογισμός του Ζεν») γίνεται για να αποκατασταθεί η κυκλοφορία στα πόδια σου μετά το κάθισμα, το Ζαζέν. Αυτό είναι όλο. Τα πόδια περνάνε από την κενότητα στην πληρότητα; Αν είναι δυνατόν!
Η εκκλησία που είναι εδώ δίπλα, έχει σήμερα μια μεγάλη γιορτή σχετικά με το θέμα των γάμων μεταξύ ομοφύλων. Στο περιθώριο αυτής της γιορτής, άκουσα κάποιον περαστικό να λέει ότι οι υπ’ αριθμόν ένα υποστηρικτές του γάμου μεταξύ ομοφύλων είναι οι βουδιστές και οι υπ’ αριθμόν δύο, οι καθολικοί. Και ο φίλος του που ήταν μαζί τον ρώτησε «Για τους βουδιστές το καταλαβαίνω. Αλλά οι καθολικοί, γιατί;»
Φαίνεται ότι όλος ο κόσμος εδώ πέρα πιστεύει ότι ο Βουδισμός είναι κάτι σαν ένας άνετος κοινωνικό-πολιτικός φιλελευθερισμός. Όμως ο Δαλάι Λάμα είναι πολύ πιο επικριτικός απέναντι στην ομοφυλοφιλία απ’ ό,τι ο Πάπας. Προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι καθόλου για το ποιον παντρεύεται ή ποιόν πηδάει καθένας. Αν μου ζητήσουν να τελέσω έναν γάμο, θα το κάνω εξίσου εύκολα είτε αν πρόκειται για ομοφυλόφιλους, είτε για ετεροφυλόφιλους –και λέγοντας «εξίσου εύκολα» εννοώ ότι το κάνω πολύ σπάνια και μόνο αν ξέρω πολύ καλά τους ανθρώπους που θέλουν να παντρευτούν. Όμως η αντίληψη ότι όλοι οι βουδιστές οφείλουν, φυσικά, να υποστηρίζουν τους ομόφυλους γάμους είναι στενοκέφαλη και δείχνει σύγχυση εκ μέρους που την έχει· πρόκειται απλώς περί φαντασίωσης. Αυτόν τον Νοέμβριο, στις εκλογές, θα υπάρξουν βουδιστές που θα ψηφίσουν –ναι, κι όμως– τον Τζον Μακ Κέιν! Ναι, θα συμβεί –πάρτε το απόφαση. Είναι πραγματικά κρίμα που τόσες πολλές βουδιστικές οργανώσεις στην Αμερική περιθωριοποιούν (και, ενίοτε, αποκλείουν) ανθρώπους με συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις. Αυτό το πράγμα είναι λάθος, είτε το κάνουν οι φιλελεύθεροι, είτε το κάνουν οι συντηρητικοί.
Τέσπα.
Για όλους εσάς που σας αρέσουν αυτά, η Σου Σλέιτερ, μια Νεοζηλανδέζα που ζει στην Ιαπωνία και που έρχεται στα ησυχαστήρια που κάνω στο Τοκέι-ιν στη Σιζουόκα, έβαλε στο YouTube κάτι βίντεο με τις ομιλίες μου –μπορείτε να τα βρείτε στη διεύθυνση http://www.youtube.com/user/sueslater Η σύνδεσή μου είναι εντελώς χάλια, οπότε δεν καταφέρνω να δω ούτε δευτερόλεπτο και, άρα, δεν ξέρω πόσο καλά είναι. Βλέπω όμως από τις φωτογραφίες ότι μοιάζω με φυτό και οι ίδιες οι ομιλίες είναι πιθανότατα για τον πούτσο. Αν, ωστόσο, θέλετε να με δείτε να μιλάω, πηγαίνετε εκεί και δείτε με.
Με απασχολεί σοβαρά τι πρέπει να γίνει με τις εβδομαδιαίες συναντήσεις για Ζαζέν που κάνω στη Σάντα Μόνικα. Απ’ ό,τι φαίνεται, πολύς κόσμος βραχυκυκλώθηκε από αυτό που είπα ότι για λίγο καιρό θα κόψω τις «νταρμικές ομιλίες». Παιδιά, δεν εννοούσα ότι δε θα μιλάω καθόλου ή ότι απλώς θα καθόμαστε και μετά θα την κάνουμε. Εννοούσα ότι έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για την αποτελεσματικότητά μου ως ατραξιόν –ο κόσμος έρχεται περισσότερο για να δει εμένα και να ακούσει Λόγια Σοφίας (τα οποία δεν πρόκειται να ακούσει) και όχι για την άσκηση. Ένας από τους τύπους που έρχονται τακτικά, μου πρότεινε ν’ αρχίσω να το κάνω αυτό τρεις-τέσσερις φορές την εβδομάδα! Αν είναι δυνατόν! Δε γουστάρω με τίποτα να κάθομαι και να με κοιτάει ο κόσμος. Παραείναι σκληρή δουλειά –φανταστείτε ότι συνήθως τα Σάββατα, αφότου φύγουν όλοι, καταρρέω. Δε μου φαίνεται περίεργο που η Μπρίτνεϊ Σπιρς τρελάθηκε.
Τέλος πάντων. Αυτό που προσπαθώ να κάνω, είναι να συνεχίσω τη μη-μοναστική Ζεν παράδοση που πήρα από τους δασκάλους μου. Πρόσφατα παρατηρούσα τι έγινε με τα άτομα που χρειάστηκε να φύγουν εσπευσμένα από την Τασαχάρα εξαιτίας των πυρκαγιών: πολλοί δυσκολεύτηκαν αρκετά να βρουν τρόπους να συνεχίσουν την άσκησή τους στον «κόσμο της επιφάνειας» (ο όρος είναι δικός μου καθώς μερικές φορές στην Τασαχάρα έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα Ζεν υποβρύχιο). Η μοναστική άσκηση είναι πολύ ωραίο πράγμα. Και εύχομαι να ζήσει χιλιάδες χρόνια! Δοκιμάστε τη! Ο Μπραντ λέει «η μοναστική άσκηση είναι καλή» –το πιάσατε; (Το πιστεύετε ότι υπάρχει κόσμος που επικαλείται αυτά που λέω; Από την άλλη, κι εγώ επικαλούμαι συχνά τον Κέρλι Χάουαρντ από το Τρίο Στούτζες).
Η μοναστική άσκηση, ωστόσο, είναι και εξαιρετικά εύθραυστη. Ο δρόμος που οδηγεί στην Τασαχάρα είναι ένας μονόδρομος 22 χιλιομέτρων και τα 22 αυτά χιλιόμετρα είναι χωματόδρομος, ανηφορικός και ανάμεσα σε πολύ απότομους γκρεμούς. Για να φτάσεις στο συγκεκριμένο δρόμο, χρειάζεται να ταξιδέψεις περίπου μια ώρα από την κοντινότερη πόλη, ενώ για να σου εγκρίνουν το να μείνεις εκεί, πρέπει να περάσεις τις πρώτες 5 μέρες κάνοντας συνεχώς Ζαζέν από τις 5 το πρωί ως τις 9 το βράδυ –σταματάς μόνο για να πας στην τουαλέτα και για να φας. Αυτό πράγμα λέγεται τάνγκαριο (tangaryo) και ούτε το έχω κάνει ποτέ, ούτε έχω και καμία διάθεση να το κάνω. Ο κόσμος που βρίσκεται στην Τασαχάρα θέλει πάρα, πάρα πολύ να βρίσκεται εκεί και είναι διατεθειμένος να ζει με πολύ αυστηρούς κανόνες, κανόνες που υπάρχουν για να μεγιστοποιούν την αποτελεσματικότητα της άσκησης. Φανταστείτε ότι για τους κανονισμούς του κέντρου, θεωρείται παράτυπο ακόμα και το να κοιτάζεις τον άλλον αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος.
Ο υπόλοιπος κόσμος δε λειτουργεί με τέτοιους κανόνες. Η άσκηση που έμαθα εγώ ήταν βασισμένη στο πώς να ζεις μια Ζεν ζωή ενώ παράλληλα έρχεσαι σε διαρκή επαφή με ανθρώπους που ούτε ασκούνται, ούτε και πρόκειται να ασκηθούν ποτέ. ΟΚ, το τάνγκαριο είναι ζόρικο όμως το να παρευρίσκεσαι καθημερινά σε επαγγελματικά μίτινγκ στα οποία είσαι ο μόνος που πραγματικά συνειδητοποιεί την ανοησία του όλο πράγματος και παρόλα αυτά, να καταφέρνεις να μιλάς με νόημα (και δη με νόημα σχετικό με το θέμα των μίτινγκ) είναι κι αυτό ζόρικη άσκηση Ζεν.
Επίσης, αυτού του είδους τα πράγματα δεν μπορείς ακριβώς να τα διδάξεις γιατί δεν υπάρχουν κανόνες και τεχνικές –στα μοναστήρια τα πάντα είναι σαφώς προσδιορισμένα και υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες που καθορίζουν όλες τις κοινωνικές συναναστροφές. Οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας, αντίθετα, δεν είναι καθόλου έτσι και οι δάσκαλοί μου προσπάθησαν να μου διδάξουν αυτήν ακριβώς την απροσδιόριστη και ασαφή και άγρια άσκηση. Εγώ πάλι, δεν έχω ιδέα πώς να το διδάξω αυτό το πράγμα.
Στην περίπτωση των νταρμικών ομιλιών, ωστόσο, αισθάνθηκα ότι το να κάθομαι μπροστά σε ένα κοινό και να φλυαρώ για τις, και καλά, επιγνώσεις μου σχετικά με κάποιο κοάν, δε μου λέει. Έχει πλάκα να ξέρεις τα κοάν, όμως κυκλοφορούν ένα κάρο βιβλία (μερικά καλά και τα περισσότερα απαίσια) τα οποία μπορούν να σας πουν όλα όσα θέλετε να μάθετε γι αυτά. Αυτό που χρειάζεται εδώ και τώρα είναι κάτι διαφορετικό.
Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 6 Ιουλίου 2008
ΥΓ
Η Τασαχάρα που αναφέρεται στο κείμενο (και σε άλλα παλιότερα κείμενα) είναι ένα μοναστικό κέντρο στην Καλιφόρνια το οποίο αποτελεί κομμάτι του Κέντρου Ζεν του Σαν Φρανσίσκο. Αρκετά γι αυτό μπορεί κανείς να βρει στη WikiPedia, στη διεύθυνση http://en.wikipedia.org/wiki/Tassajara_Zen_Mountain_Center καθώς και στο δικό του σάιτ, στη διεύθυνση http://sfzc.org/tassajara/ Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω κάτι που διαφεύγει της προσοχής πολλών –ενίοτε και πολλών δημοσιογράφων: στην αμερικάνικη πραγματικότητα, το «liberal» (που είθισται να αποδίδεται «φιλελεύθερος») σημαίνει κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτό που έχει επικρατήσει να σημαίνει στη νέα ελληνική γλώσσα. Ψάξτε το λιγάκι –έχει ενδιαφέρον. Τέλος, το λεξικό βουδιστικών όρων της WikiPedia, λέει ότι το «τάνγκαριο» γράφεται στα Ιαπωνικά «旦過寮». Όσο το έψαξα στο Google, γυρίζει πίσω κινέζικα αποτελέσματα –που σημαίνει ότι δεν έχω τρόπο να τα ελέγξω, ενώ στο Shambhala Dictionary of Buddhism and Zen, υπάρχει ως δευτερεύον λήμμα (μέσα από το λήμμα «tanga») και σημαίνει τους ξενώνες που έχουν οι ναοί για να διανυκτερεύουν οι περιπλανώμενοι ιερείς ή οι προσκυνητές. Τα ιδεογράμματα, πάντως, σημαίνουν «χώρος για να περάσεις τη νύχτα», οπότε μάλλον το λεξικό έχει δίκιο...
Είμαι πάλι στο Κέντρο Ζεν του Σαν Φρανσίσκο –τελικά αυτό το μέρος έχει γίνει κάτι σαν δεύτερο σπίτι μου. Ή, κατά μια άλλη εκδοχή, έχω γίνει σαν εκείνους τους ανεπιθύμητους επισκέπτες που έρχονται και ξανάρχονται και δε λένε να σηκωθούν να φύγουν. Όπως και να ‘χει πάντως, είμαι πάλι εδώ.
Από την Τετάρτη, θα ξεκινήσω ένα πενταήμερο σέσιν στο Κέντρο Ζεν του Μπέρκλεϋ. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι βαρετό και ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς με έψησαν να πάω –φταίει ο φίλος μου ο Γκρεγκ. Το σέσιν αυτό θα είναι το δεύτερο από τα τέσσερα τέτοια ησυχαστήρια που έχω κανονίσει να κάνω αυτή τη χρονιά. Και τα σιχαίνομαι αφάνταστα. Ειδικά σ’ αυτό εδώ, δε θα είμαι καν επικεφαλής· απλώς άλλος ένας φουκαράς που θα κάθεται στα μαξιλάρια.
Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι σωστό που λέω ότι σιχαίνομαι αυτά τα πολυήμερα ησυχαστήρια. Θέλω να πω, βεβαίως τα σιχαίνομαι, όμως από μια πλευρά τα απολαμβάνω κιόλας. Όταν πήγαινα να κάνω το πρώτο μου, είχα την αίσθηση ότι ξεκινάω για μια μεγάλη περιπέτεια, όμως μετά τα πρώτα δέκα-δώδεκα, άρχισα να αισθάνομαι ότι είναι αγγαρεία, ειδικά από όταν απέκτησα την υποχρέωση να τα οργανώνω εγώ. Τώρα πια, δεν είμαι σίγουρος πώς τα βλέπω. Γι αυτό εδώ, για παράδειγμα, δεν έχω καμία αίσθηση –ούτε ανυπομονησία, ούτε δυσαρέσκεια. Είναι απλώς ένα πράγμα που κάνω. Περιμένω ακόμα την εταιρεία για την οποία δουλεύω (δουλεύω όντως;) να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, κάτι που υποτίθεται ότι θα γίνει μέσα στον Ιούλιο, οπότε δεν έχω να κάνω και τίποτα καλύτερο, οπότε γιατί όχι λίγο παραπάνω Ζαζέν;
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους ενδιαφέρονται σοβαρά για την άσκηση του Ζεν να κάνουν τουλάχιστον ένα πολυήμερο σέσιν τον χρόνο. Νομίζω ότι ένα διήμερο ή τριήμερο αρκεί μια χαρά. Αυτά που κάνω εγώ κάθε χρόνο στη Σιζουόκα, στην Ιαπωνία, έχουν φτάσει τις τέσσερις ημέρες –δεν είναι άσχημα αλλά θα προτιμούσα να ξαναγίνουν τριήμερα.
Όταν συμμετέχεις σε ένα πολυήμερο σέσιν, ανακαλύπτεις στην άσκηση ένα βάθος που δεν το ανακαλύπτεις σε άλλη περίπτωση. Και είναι σημαντικό να το εξερευνάς το βάθος αυτό, όπως σημαντικό είναι και να επιστρέφεις στην καθημερινότητά σου. Μερικές φορές, ο κόσμος θεωρεί –εσφαλμένα– ότι τα βαθιά κόλπα είναι πιο σημαντικά από τα καθημερινά, όμως αυτό είναι εντελώς λάθος. Τέλος πάντων, καλό είναι να δοκιμάσετε ένα πολυήμερο σέσιν αν μπορείτε.
Πριν το σέσιν, θα μιλήσω ξανά στο Σαν Κουέντιν –για την ακρίβεια, θα μιλήσω σήμερα το απόγευμα. Αν μπορέσω, θα ποστάρω αύριο κάτι σχετικό. Εκτός αν γίνει καμιά ταραχή στη φυλακή και με πιάσουν όμηρο.
Τα λέμε (;)
Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 15 Ιουνίου 2008
ΥΓ
Το Σαν Κουέντιν είναι μια γνωστή φυλακή στην Καλιφόρνια –ίσως πιο γνωστή από τη συναυλία που έδωσε εκεί ο Τζόνι Κας το 1969 και από το σχετικό άλμπουμ που κυκλοφόρησε.
Σκεφτόμουν για τη σχέση αγάπης-μίσους που έχω μ’ αυτό το μπλογκ, τη σελίδα των σχολίων, το γράψιμό και το Ζεν γενικότερα. Όπως έχουν σπεύσει να επισημάνουν πολλοί καλοί άνθρωποι, η ποιότητα του γραψίματός μου εδώ δεν είναι τόσο ψηλή όσο είναι η ποιότητα του γραψίματός μου στα βιβλία μου ή στα άρθρα που γράφω για τα Suicide Girls. Στις επισημάνσεις αυτές δεν μπορώ παρά να απαντήσω «Σοβαρά; Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις» ή ακόμα και «Τι λε ρε πούστη!»
Όλο το νόημα του να γράφεις σε ένα μπλογκ είναι ότι μπορείς σ’ αυτό να γράφεις άμεσα, αλογόκριτα και, εν πολλοίς, χωρίς επιπλέον επιμέλεια. Επίσης, για ό,τι γράφω εδώ δεν πληρώνομαι, πράγμα που σημαίνει ότι έχω έναν λόγο λιγότερο να το κουράζω για ώρες και μέρες και βδομάδες και μήνες όπως κάνω με τα βιβλία μου ή με τα κομμάτια που γράφω για τα Suicide Girls ή γενικότερα για κάποιον που με πληρώνει. Συχνά αυτά που γράφω εδώ, λειτουργούν ως προθέρμανση για να γράψω «καλύτερα» αργότερα. Έχει πλάκα ότι από αυτή την άποψη, το γράψιμο μοιάζει με τη γυμναστική.
Πάρτε για παράδειγμα τα σχόλια του μπλογκ αυτού. Για όνομα! Στην αρχή την είχα ακούσει πολύ μ’ αυτό το πράμα επειδή πίστευα ότι θα είχα άμεσο feedback στα γραπτά μου. Όμως όταν άρχισα να διαβάζω τα σχόλια που μου έγραφαν με έπιασε κατάθλιψη καθώς, ακόμα και πολλοί ευγενικοί άνθρωποι, μάλλον δεν έπιαναν πραγματικά αυτό που προσπαθούσα να πω. Και, βεβαίως υπήρχαν και τα τρολ –και λέγοντας «τρολ» δεν εννοώ απλώς αυτούς που αμφισβητούν αυτά που λέω. Μ’ αυτό όχι μόνο δεν έχω πρόβλημα αλλά μ’ αρέσει κιόλας. Εννοώ τους ανθρώπους που προσπαθούν επί τούτου να γίνουν κακοί και σκληροί· αν κάνετε κλικ στη σελίδα με τα σχόλια, θα καταλάβετε αμέσως για ποια σχόλια μιλάω και για ποια όχι. Όμως όποτε και αν κοιτάξετε, θα βρείτε κάποιο τρολ που κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει.
Δε βαριέσαι.
Από όλη αυτή την ιστορία συνειδητοποίησα πόσο σπάνιο πράγμα είναι η πραγματική επικοινωνία –ίσως ένα από τα σπανιότερα πράγματα στον κόσμο. Μιλάμε και μιλάμε και μιλάμε διαρκώς ο ένας στον άλλον και γράφουμε ολόκληρα βουνά από λέξεις· εχτές πήγα με τον Μπεν σε ένα εβραϊκό βιβλιοπωλείο στο Φέρφαξ και είχα μείνει έκθαμβος μπροστά στα εκατοντάδες βιβλία που είδα και τα οποία αγνοούσα εντελώς. Κι όμως, ήταν εκεί μπροστά μου, όλες αυτές οι λέξεις που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να αποκτήσουν νόημα για κάποιον –το ίδιο συμβαίνει και με τα αμέτρητα βουδιστικά βιβλία που υπάρχουν στο βιβλιοπωλείο Bodhi Tree στη λεωφόρο Μέλροουζ, όμως καταφέρνουν τόσο σπάνια να περάσουν το μήνυμά τους που στις ελάχιστες φορές που το καταφέρνουν (τυχαία), έχεις την εντύπωση ότι πρόκειται για θαύμα.
Γι αυτό έχω αρχίσει να βαριέμαι με το Zentertainment που προσφέρω –λέγοντας Zentertainment, εννοώ την ψυχαγωγία δια του Ζεν, δηλαδή το να στέκεσαι μπροστά σε ένα μάτσο ανθρώπους, να βγάζεις διάφορους Ζεν ήχους κι αυτοί να σε κοιτάνε και να λένε «Ααααα!» και «Ωωωωω!» Τις προάλλες έλεγα για τις νταρμικές ομιλίες (Dharma talks) και μετά κόλλησα και σκεφτόμουν από πού έχει προέλθει αυτή η έκφραση. Είμαι σίγουρος ότι δεν την άκουσα από κανέναν από τους δασκάλους μου και δεν νομίζω ότι άκουσα ποτέ είτε τον Τιμ, είτε τον Νισιτζίμα να κάνει κάποια τέτοια ομιλία. Κι όμως, εγώ κατάφερα να μπουρδουκλωθώ και να αλλοτριωθώ από τους επαγγελματίες Ζενάδες και τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να κάνω τέτοιες ομιλίες.
Το θέμα είναι ότι όταν μπαίνω σε τέτοιο mode, δεν έχω καμία αίσθηση ότι επικοινωνώ –μπορεί να ικανοποιούνται οι αφελείς, όμως εμένα δε μου λέει τίποτα. Και, σοβαρά τώρα, δεν νομίζω ότι αυτές οι ομιλίες προσφέρουν τίποτα ούτε στο ακροατήριο, πέρα από φαντασιώσεις και αν πρόκειται να προσφέρω στον κόσμο φαντασιώσεις, προτιμώ να είναι σχετικές με τέρατα και ιπτάμενους δίσκους παρά με Φωτισμένα Όντα και τον Μεγάλο Ντάρμα.
Δεν εννοώ ότι θα σταματήσω τις προσπάθειές μου για επικοινωνία· όπως είπε και ο Καταγκίρι Ρόσι, «Πρέπει να πεις κάτι», οπότε θα συνεχίσω να μιλάω. Όμως θα πρέπει να μιλάω πιο αληθινά από ό,τι μιλάω τον τελευταίο καιρό.
Τέλος πάντων, τα παραπάνω είναι απλώς μερικές χύμα μαλακίες που σας πετάω πριν την κάνω –πρέπει να βρω κάτι για να κρατήσω τον ανιψιό μου απασχολημένο πριν αρχίσει να τρελαίνεται από τη βαρεμάρα.
Τα λέμε!
Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008
ΥΓ
Για τον δάσκαλο του Ζεν Ντάινιν Καταγκίρι (Dainin Katagiri), μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στη WikiPedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Dainin_Katagiri).
Αυτές τις μέρες, έχω εδώ τον ανιψιό μου τον Μπεν ο οποίος ήρθε να με δει από το Νόξβιλ του Τεννεσί. Ο Μπεν μόλις τελείωσε το λύκειο και η μαμά του (η αδερφή μου) του έκανε δώρο ένα ταξίδι στην ηλιόλουστη Σάντα Μόνικα για να επισκεφτεί τον γαμάτο θείο του. Τι τον κάνεις έναν 18χρονο; Μερικές από τις Suicide Girls προσφέρθηκαν να τον πάρουν μαζί τους για κολύμπι το Σάββατο (το οποίο φαντάζομαι θα του αρέσει), όμως ως τότε τι να κάνω;
Τέλος πάντων, δεν έχω καταφέρει να γράψω και πολλά πράγματα στο μπλογκ με τον Μπεν εδώ. Θα ήθελα, ωστόσο, να γράψω έστω και κάτι μικρό για να καρφώσω άλλη μια φράση που έχω σιχαθεί ν’ ακούω. Και η φράση αυτή, είναι η ιδιαίτερα δημοφιλής «στο τώρα» (Σ.τ.Μ. όπως λέμε «να ζεις στο τώρα»). Από τώρα και στο εξής, δεν επιτρέπω σε κανέναν να ξαναπεί τις λέξεις αυτές. Ορίστε –το ανακοίνωσα. Είναι μια ακόμα από αυτές τις φράσεις που αμφιβάλλω ότι είχαν ποτέ οποιαδήποτε χρησιμότητα και πλέον έχει χάσει εντελώς όποιο νόημα και αν είχε. Οπότε σταματήστε να τη λέτε, ΟΚ;
Επίσης, σκέφτομαι να σταματήσω να δίνω τις λεγόμενες «νταρμικές ομιλίες» (Dharma talks). Ίσως για πάντα, ίσως προς το παρόν. Πρόσεξα ότι κάθε φορά που μιλάω για αυτά που ο κόσμος αποκαλεί στερεοτυπικά «βουδιστικά θέματα», καταλήγω να ακούγομαι σαν την ταμπούρα. Ξέρετε τι είναι η ταμπούρα; Ένα ινδικό όργανο που κάνει έναν μονότονο, χαμηλό ήχο. Ακούστε την αρχή του Tomorrow Never Knows των Beatles –αυτό είναι η ταμπούρα. Ένας πολύ όμορφος ήχος, υπνωτικός και καθησυχαστικός.
Μερικές φορές που μιλάω μπροστά σε κόσμο βλέπω ότι όταν αναφέρω συγκεκριμένες λέξεις, υπάρχουν αρκετοί που θολώνει το βλέμμα τους και κουνάνε το κεφάλι τους με σημασία. Και δε σημαίνει μόνο σε μένα –το έχω δει να συμβαίνει και με άλλους ομιλητές. Έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσα να στέκομαι μπροστά σ’ αυτούς τους ανθρώπους και να μη μιλάω αλλά απλώς να λέω «Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα Ντάρμα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, επίγνωση, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, επιδέξια μέσα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, δεν είσαι αυτό που νομίζεις ότι είσαι» και αυτοί θα έφευγαν πανευτυχείς. Οπότε προς το παρόν, σταματάω όλη αυτή την ιστορία με τις «νταρμικές ομιλίες» –έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν κάποιοι που έρχονται στις συναντήσεις που κάνω τα Σάββατα για Ζαζέν και που παραπονιούνται ότι οι «νταρμικές ομιλίες» μου δεν είναι κανονικές. Εγώ, απ’ την άλλη, πιστεύω ότι απλώς δε δίνουν και πολλή σημασία σ’ αυτά που λέω.
Τέλος πάντων, αν με προσκαλέσουν κάπου για να δώσω μια ομιλία, θα το κάνω. Και θα είναι και γαμώ τις ομιλίες. Με ανέκδοτα, και ιστορίες και ότι ψήγματα σοφίας μου βγούνε. Και, φυσικά, θα προωθήσω τα βιβλία μου και θα κάνω ό,τι χρειάζεται προς αυτή την κατεύθυνση –δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό. Έχω όμως πρόβλημα να βγαίνω και να λέω μονότονα πράγματα απλώς και μόνο για να νανουρίζω τον κόσμο.
Πάρτε και ένα λινκ για ένα κωμικό που ανακάλυψα πρόσφατα και που τον γουστάρω πολύ: http://www.myspace.com/eddiepepitone
Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008
Σήμερα έγραψα ένα ποίημα το οποίο πάει ως εξής:
Spiritual schwag, spiritual schwag
Put a bunch of you in a bag
Take you home
Put you on a shelf
Then I’ll transcend
My illusory self
(Σ.τ.Μ. Η λέξη «schwag» σημαίνει τα διάφορα, συνήθως διαφημιστικά, τσουμπλέκια που δίνουν οι εταιρείες στους εργαζόμενούς τους –τ-σερτ, στυλό, mousepads κ.λπ. Σε ελεύθερη απόδοση, το ποίημα θα ήταν περίπου «Πνευματικά σκουπίδια, πνευματικά σκουπίδια, αγοράζω κάμποσα, σας πάω σπίτι, σας βάζω στο ράφι, και υπερβαίνω τον ιδεατό/ψεύτικό μου εαυτό»).
Λέγοντας «σκουπίδια» (schwag), εννοώ φυσικά όλα αυτά τα χαζά και καλά «εσωτερικά» σκουπίδια που πουλάνε τα Νιου Έιτζ βιβλιοπωλεία και τα συναφή μαγαζιά. Ξέρετε: κρύσταλλοι, φυλαχτά, αυτά τα βραχιολάκια με τις χάντρες κ.λπ.
Μάλλον το πρόβλημά μου είναι ότι μπλέχτηκα μ’ όλη αυτή την ιστορία του «δασκάλου» ανάποδα. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω πνευματικός δάσκαλος ή, ακόμα περισσότερο, πνευματικός ηγέτης. Υποθέτω ότι πολλοί άνθρωποι που είναι μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι το ήθελαν –ήταν το παιδικό τους όνειρο και κάθονταν και ποζάριζαν μπροστά στον καθρέφτη τους και έλπιζαν και εύχονταν και τελικά έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα. Μπράβο τους.
Το προηγούμενο Σάββατο, στην εβδομαδιαία μας συνάντηση για Ζαζέν στο κέντρο της Χιλ Στριτ, ξεκίνησε μια συζήτηση μεταξύ των γνωστών δέκα ατόμων που έρχονται συνήθως για το πώς θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε ως ομάδα. Αυτό που είπα εγώ, ήταν ότι δεν έχω καμία επιθυμία να κάνω κάτι τέτοιο.
Κάνα-δυο από τα άτομα που ήταν εκεί, είχαν πάει μερικές μέρες πριν στην άλλη μεριά της πόλης για να τσεκάρουν έναν άλλο βουδιστή δάσκαλο. Και τους είχε εντυπωσιάσει ότι αυτός ο τύπος είχε καταφέρει να μαζεύει κάθε βδομάδα από 75 μέχρι 100 άτομα. Εμείς γιατί πάντα έχουμε μόνο δέκα; Και γιατί νοικιάζουμε ακόμα χώρο όταν θα μπορούσαμε να μαζέψουμε δωρεές και να αγοράσουμε ένα μόνιμο κέντρο Ζεν που θα είναι αποκλειστικά δικό μας;
Αυτό το σκεπτικό έχει ορισμένα προβλήματα. Κατ’ αρχάς, η άσκηση του Ζεν δεν πρόκειται ποτέ να γίνει δημοφιλής. ΟΚ, ποτέ μη λες «ποτέ», όμως δεν πρόκειται να γίνει σύντομα και αυτό δε με πειράζει καθόλου. Ακόμα και αν στη Χιλ Στριτ εμφανίζονταν 75 άτομα, μόνο τα δέκα από αυτά θα αντιμετώπιζαν το θέμα σοβαρά. Τα υπόλοιπα 65 θα έρχονταν για να κάνουν την πλάκα τους και προτιμώ να μην έχω μες τα πόδια μου 65 άτομα που έρχονται για να κάνουν την πλάκα τους και, τελικά, κάνουν τη δική μου ζωή δύσκολη.
Το μόνο εξτρά που προσφέρουν αυτά τα επιπλέον άτομα, είναι χρήματα. Και ο μόνος λόγος που χρειάζεσαι επιπλέον χρήματα είναι για να φτιάξεις έναν χώρο που θα μπορεί να χωρέσει αυτά τα επιπλέον άτομα –ή όλη κατάσταση είναι σαν ένα φίδι που τρώει την ουρά του.
Προς το παρόν, βγάζω το ψωμί μου από το γράψιμό μου και από τη δουλειά μου στη βιομηχανία κινηματογράφου. Και είμαι μια χαρά μ’ αυτόν τον διακανονισμό. Αν μιλάμε για το γράψιμο, θέλω να πουλήσω όσο περισσότερα βιβλία μπορώ. Και θα τα προωθήσω όσο περισσότερο γίνεται. Δεν έχω πρόβλημα. Αγοράστε βιβλία. Κάντε κλικ στο λινκ επάνω αριστερά και πάρτε τα από το Amazon ή, πηγαίνετε και πάρτε τα από το βιβλιοπωλείο της περιοχής σας. Κάντε δέκα κλικ στη στήλη μου στα Suicide Girls για να φανεί ότι έχω πολλούς αναγνώστες. Αγοράστε! Αγοράστε! Αγοράστε!
Η άσκησή μου, ωστόσο, είναι προσωπική μου υπόθεση. Με έχει βοηθήσει και χαίρομαι να την προσφέρω και σε άλλους –όμως δεν προσπαθώ να την πουλήσω. Κάθε Σάββατο πρωί κάθομαι και αν κάποιος θέλει να έρθει να κάτσει μαζί μου, καλώς. Αν δε θέλει, πάλι καλώς.
Το μόνο σενάριο που μπορώ να φανταστώ και που με περιλαμβάνει ως πνευματικό δάσκαλο θα ήταν αν δεν μπορούσα να βρω κανονική δουλειά και αν τα βιβλία μου σταματούσαν να πουλάνε –μ’ άλλα λόγια, θα το έκανα αν ήμουν απελπισμένος. Πολύς κόσμος βλέπει τους πνευματικούς δασκάλους και τους αποδίδει διάφορα υψηλά κίνητρα, εγώ τους βλέπω σαν απελπισμένους και μοναχικούς ανθρώπους, κάτι σαν τους άστεγους που έρχονται να σου πλύνουν τα τζάμια του αυτοκινήτου σου όταν σταματάς στο φανάρι και πάνε να βγάλουν μερικά σεντς. Απ’ την άλλη, πάλι, αυτό είναι κάτι που το κάνουμε όλοι μας. Βλέπουμε κάποιον να κάνει κάτι, φανταζόμαστε κάτω από ποιες συνθήκες θα κάναμε εμείς αυτό το κάτι και στη συνέχεια αποδίδουμε τα κίνητρα αυτά στον άλλον άνθρωπο. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που πολλοί θεωρούν ότι τα κείμενά μου είναι θυμωμένα: δεν μπορούν να φανταστούν ότι οι ίδιοι θα έλεγαν «γαμώ» αν δεν ήταν πολύ θυμωμένοι και θεωρούν ότι κι εγώ είμαι το ίδιο. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι ναι μεν θεωρώ τους επαγγελματίες πνευματικούς δασκάλους ως απελπισμένους, όμως ξέρω ότι μπορεί να κάνω και λάθος.
Ίσως κάποτε να ανοίξω κάποιου είδους κέντρο. Δεν το αποκλείω. Όμως προς το παρόν δε μ’ ενδιαφέρει και πάρα πολύ. Επιπλέον, ακόμα και αν άνοιγα ποτέ κάποιο κέντρο, η στάση που θα είχα θα ήταν η ίδια μ’ αυτή που έχω και τώρα: καθόμαστε μια συγκεκριμένη ώρα και αν θες έρχεσαι.
Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008
Καλά περάσαμε αναλύοντας το πραγματικό νόημα της επίγνωσης. Ας πάμε όμως σε κάτι πραγματικά σοβαρό.
Μόλις πέτυχα κάπου αυτό το τρέιλερ για την ιαπωνική/αμερικάνικη παραγωγή του 1968, The Green Slime (ガンマー第3号 宇宙大作戦, Gamma Dai San Go Uchu Dai Sakusen, Gamma 3 — Operation: Outer Space). Πρέπει να είναι ένα από τα καλύτερα και υπερβολικότερα προωθητικά βίντεο που έχω δει –και, πιστέψτε με, έχω δει πολλά! Εξαιρετικό είναι και το κομματάκι στο τέλος, το οποίο το έχουν παίξει και οι παλιοί μου συνάδελφοι στη δισκογραφία και αναβιωτές (όπως κι εγώ) της γκαράζ ψυχεδέλειας, οι Fuzztones.
Και, παρεμπιπτόντως, μια άλλη βουδιστική λέξη που θα πρέπει να πα να γαμηθεί και μετά να πεθάνει είναι η λέξη «επιδέξιος» (skillful). Την έχετε πετύχει πουθενά; Στον Βουδισμό υπάρχει μια έννοια που λέγεται «επιδέξια μέσα» (skillful means) και σημαίνει ότι οι δάσκαλοι του Βουδισμού χρησιμοποιούν ό,τι μέσο έχουν στη διάθεσή τους προκειμένου να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται κάθε φορά. Αυτά τα «επιδέξια μέσα» συχνά διαφέρουν από αυτό που συνήθως σκεφτόμαστε όταν μιλάμε για βουδιστική διδασκαλία (δηλ. διάφορους ρασοφορεμένους μαλάκες που κάθονται σε μια υπερυψωμένη πλατφόρμα και μιλάνε με ήρεμη φωνή για διάφορα πανέμορφα πνευματικά θέματα).
Στις μέρες μας, ωστόσο, η λέξη «επιδέξιος» έχει γίνει της μόδας στους νέο-βουδιστικούς κύκλους ως, περίπου, συνώνυμη του «μου αρέσει»· αντίστοιχα, κάτι που δε σου αρέσει είναι «αδέξιο» (unskillful). Έτσι, αν κάνεις κάτι που αρέσει στον μέσο νέο-βουδιστή, αυτός θα σου πει «αυτό ήταν επιδέξιο», ενώ αν δεν του αρέσει το πώς κάνεις αυτό που κάνεις, θα σου πει με τη γλυκιά φωνούλα του, «αυτό ήταν αδέξιο».
Όποτε συμβαίνει αυτό, έχετε τη γραπτή μου άδεια να ρίξετε στο εν λόγω άτομο μια γερή μπουνιά στο ηλιακό πλέγμα. Και το εννοώ: γερή.
Πάρε επιδεξιότητα καριόλη!
Στην πραγματικότητα, οι τύποι αυτοί έχουν μπλέξει τα μπούτια τους. Αν δει κανείς τα κλασσικά κείμενα, τα περισσότερα από αυτά τα «επιδέξια μέσα» είναι πράγματα που αυτός που τα βίωσε, όχι μόνο δεν τα βρήκε του γούστου του αλλά, συχνά, ούτε καν τα κατάλαβε.
Τέσπα. Καλά να περνάτε. Πα να την κάνω.
Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 30 Μαΐου 2008
Θεέ μου! Έκανα λάθος δύο φορές! Οι πρώτες δύο φορές που έκανα λάθος σ’ όλη μου τη ζωή! Τι συμβαίνει;
Ευχαριστώ τους Τεντ Μπρίνγκερ (Ted Bringer) και Ντόσο Πορτ (Dosho Port) που μου επεσήμαναν κάνα-δυο ακόμα σημεία στα οποία η λέξη «επίγνωση» ή κάτι παραπλήσιο εμφανίζεται στα κείμενα του Ντόγκεν. Οι πιο εκτενείς και πλήρεις επεξηγήσεις που δίνει σχετικά με την επίγνωση, είναι από το κεφάλαιο με τίτλο Σαντζουσίτσι-μπον Μποντάι Μπούνπο Sanjushichi-Bon Bodai Bunpo/三十七品菩提分法). Το κεφάλαιο αυτό είναι το 73ο από τα 95 του Σομπογκένζο και εμφανίζεται ως το πρώτο κεφάλαιο του τέταρτου τόμου στη μετάφραση των Νισιτζίμα και Κρος και ως το πρώτο κεφάλαιο του δέκατου τόμου στη μετάφραση που έχει κάνει ο Νισιτζίμα στα σύγχρονα Ιαπωνικά –αυτό το τελευταίο έχει τίτλο現代語訳正法眼蔵 και περιλαμβάνει και το πρωτότυπο του Ντόγκεν.
Να, λοιπόν, ένα δείγμα από το κείμενο του Ντόγκεν:
«Η επίγνωση σαν ρίζα είναι ένα ξεραμένο δέντρο σαν μια μάζα κόκκινης σάρκας. Αποκαλούμε μια μάζα κόκκινης σάρκας 'ξεραμένο δέντρο' και ένα ξεραμένο δέντρο είναι η επίγνωση σαν ρίζα. Εμείς οι ίδιοι που προσπαθούμε να πετύχουμε τον στόχο είμαστε η επίγνωση. Υπάρχει επίγνωση που υφίσταται στις στιγμές που αισθανόμαστε το σώμα μας και υπάρχει επίγνωση που υφίσταται στις στιγμές που δεν έχουμε νου. Υπάρχει ενσυνείδητη επίγνωση και υπάρχει επίγνωση στην οποία δεν υφίσταται σώμα. Η ρίζα της ίδιας της ζωής των ανθρώπων, είναι η επίγνωση σαν ρίζα. Η ρίζα της ίδιας της ζωής όλων των βουδών που υπάρχουν στις δέκα διαστάσεις είναι η επίγνωση σαν ρίζα. Μπορούν να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε μια κατάσταση επίγνωσης και πολλές καταστάσεις επίγνωσης σε έναν άνθρωπο. Ταυτόχρονα, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επίγνωση και άνθρωποι που δεν έχουν επίγνωση. Οι άνθρωποι δεν έχουν πάντοτε επίγνωση και η επίγνωση δε συνδέεται αναγκαστικά με τους ανθρώπους. Ακόμα κι έτσι, μέσω της επιδέξιας διαχείρισης της επίγνωσης σαν ρίζας, υπάρχει η αρετή της τέλειας συνειδητοποίησης».
Η λέξη που αποδίδεται ως «επίγνωση» στη μετάφραση των Νισιτζίμα/Κρος, είναι αυτή που γράφεται με το ιδεόγραμμα念. Στα σύγχρονα Ιαπωνικά, το ιδεόγραμμα αυτό προφέρεται «νεν» και σημαίνει αίσθηση (senses), ιδέα (idea) ή προσοχή (attention). Στην καθομιλουμένη, τη βρίσκει κανείς σε λέξεις όπως 残念 (ζάνεν) που σημαίνει «λυπηρό» (regrettable) –στην περίπτωση αυτή, η λέξη αναφέρεται σε πράγματα που υπολείπονται 念入り (νενίρι), δηλαδή προσοχής (το δεύτερο ιδεόγραμμα –入– σημαίνει «προσθέτω» και «εισέρχομαι»). Η λέξη 念, σπάνια αποδίδεται ως «επίγνωση» σε μη-βουδιστικά κείμενα –θα μπορούσε κανείς να την αποδώσει και ως «νους» (mind), οπότε το νόημα των παραπάνω αλλάζει αρκετά, έτσι δεν είναι;
Αν, δε, θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα ακόμα πιο περίεργα, μπορούμε να πούμε ότι το ιδεόγραμμα 念 αποτελείται από δύο μέρη. Το 今 που βρίσκεται επάνω σημαίνει «τώρα», ενώ το 心 που βρίσκεται κάτω, σημαίνει «νους» ή «καρδιά». Τα βουδιστικά κείμενα στα Αγγλικά, συνήθως αποδίδουν το 心 ως «νους», πράγμα που σημαίνει ότι αυτός που έφτιαξε το ιδεόγραμμα, είχε στον νου του την κατάσταση του νου αυτή ακριβώς τη στιγμή. Τέλος πάντων, αυτά σκέφτηκα –και φαντάζομαι ότι δεν έχουν και ιδιαίτερη αξία. Απλώς έπαιζα με τα ιδεογράμματα. Ο Νισιτζίμα μου είπε κάποτε ότι είχε επισκεφθεί κάτι μελετητές της Βίβλου στο Ισραήλ και ότι η επίσκεψη του έδειξε «τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν πιστεύεις στα αρχαία κείμενα». Μπλεκόμαστε σε κόντρες γύρω από λέξεις που είναι απίστευτα βλακώδεις, άσχετα αν ακούγονται ιδιαίτερα έξυπνες.
Το ζουμί της ιστορίας είναι ότι η λέξη «επίγνωση» έχει γίνει ένας τόσο μαλακισμένος όρος τώρα πια που είναι κάτι πέρα κι από άχρηστη. Είναι καιρός να την πετάξουμε στην άκρη και να μπορέσει να αναπαυθεί εν ειρήνη.
Να πα' να γαμηθεί η επίγνωση.
Η φίλη μου η Τόνεν, μου είπε ότι όταν ήταν στην Ιαπωνία, ένας δάσκαλος του Ζεν που γνώρισε εκεί της είπε ότι οι Αμερικανοί που επισκέπτονταν τον ναό του, πάντα του έλεγαν πόση επίγνωση είχαν. Και εκείνος τους έλεγε «Κρύψτε τις βιντεοκάμερές σας. Απλώς τραβάτε βίντεο τον εαυτό σας ενώ έχει επίγνωση!»
Διαβάζοντας αυτά που γράφει ο Ντόγκεν, είναι σαφές ότι η λέξη念 ήταν πολύ παρεξηγημένη ακόμα και τότε. Αυτό που προσπαθεί να κάνει, είναι να κάνει τους ανθρώπους που τον ακούν, να αλλάξουν τον τρόπο που την ερμηνεύουν και να τη σκεφτούν διαφορετικά από ό,τι τη σκέφτονται.
Όπως και να ‘χει, το ίδιο κεφάλαιο του Ντόγκεν, περιέχει και την ατάκα «Μην ακούτε τα ανεπαρκή λόγια των Δασκάλων του Ζεν και των διάφορων άλλων τέτοιων τύπων». Να!
Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 28 Μαΐου 2008
ΥΓ
Για την ιστορία, και επειδή δεν αναφέρεται στο πρωτότυπο ποστ του Μπραντ Ουόρνερ, ο τίτλος Σαντζουσίτσι-μπον Μποντάι Μπούνπο, σημαίνει «Τα τριάντα επτά στοιχεία του μπόντι» –και «μπόντι» είναι η φώτιση. Σχετικά με το κείμενο από το Σομπογκένζο, το μεταφέρω εδώ αυτούσιο καθώς, όπως και στο προηγούμενο ποστ, η μετάφρασή μου δε μου αρέσει πολύ, ειδικά οι πρώτες δύο προτάσεις (mindfulness as a root κ.λπ.):
Mindfulness as a root is a withered tree as a mass of red flesh. We call a mass of red flesh “a withered tree,” and a withered tree is mindfulness as a root. We ourselves who are groping for the mark are mindfulness. There is mindfulness that exists in moments of owning one’s body, and there is mindfulness that exists in moments of having no mind. There is conscious mindfulness, and there is mindfulness in which there is no body. The very life-root of all the people on Earth is mindfulness as a root. The very life-root of all the buddhas in the ten directions is mindfulness as a root. There can be many people in one state of mindfulness and many states of mindfulness in one person. At the same time, there are people who have mindfulness and there are people who do not have mindfulness. People do not always have mindfulness, and mindfulness is not necessarily connected with people. Even so, through the skillful maintenance of this mindfulness as a root, the virtue of perfect realization exists.
[...]
Μόλις ξύπνησα, οπότε δε θα προσπαθήσω να συνεχίσω τη συζήτηση περί επίγνωσης –ίσως αργότερα. Το πρόβλημα με τις περισσότερες λέξεις που χρησιμοποιούνται στον Βουδισμό είναι ότι από τη στιγμή που θα τις τσιμπήσει το ευρύ κοινό και θα τις προσδιορίσει με τον δικό του τρόπο, οι λέξεις αυτές έχουν πλέον πεθάνει. Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να θάψουμε τη λέξη «επίγνωση»· έχει γίνει πλέον κλισέ και, όπως είπα κι άλλοτε (και λέω και παρακάτω), έχει φτάσει να σημαίνει μια θολή κατάσταση στην οποία κάθεσαι και σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι και παράλληλα δίνεις συγχαρητήρια στον εαυτό σου για το πόση επίγνωση έχεις. Κλείσε ρε κόπανε τις πόρτες και τα παράθυρα όταν φεύγεις από το σπίτι του άλλου!
Απ’ όσο ξέρω, υπάρχει μόνο ένα σημείο στο οποίο ο Ντόγκεν χρησιμοποιεί τη λέξη επίγνωση και εκεί λέει «Επίγνωση είναι ο γάιδαρος που κοιτάει το πηγάδι. Είναι το πηγάδι που κοιτάει τον γάιδαρο. Είναι ο γάιδαρος που κοιτάει τον γάιδαρο. Είναι το πηγάδι που κοιτάει το πηγάδι». Λέει επίσης ότι «Χωρίς να ξέρετε ποιος σας το έμαθε αυτό, νομίζετε ότι ο νους είναι μια λειτουργία του εγκεφάλου. Όταν λέω ότι ο νους είναι το χορτάρι και τα δέντρα, δεν το πιστεύετε». Και φυσικά ο Ντόγκεν δε χρησιμοποίησε την ίδια τη λέξη «επίγνωση» (mindfulness). Ούτε και ο Βούδας. Η λέξη δεν υπήρχε την εποχή τους –ούτε καν η ίδια η αγγλική γλώσσα δεν υπήρχε στην εποχή του Βούδα. Πιο μετά, θα πάω να τσεκάρω ποια λέξη χρησιμοποίησε ο Ντόγκεν στο ιαπωνικό πρωτότυπο και οι Νισιτζίμα και Κρος απέδωσαν ως «επίγνωση» *
Το θέμα είναι ότι η «επίγνωση» η οποία διδάσκεται στις μέρες μας, δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για κάτι που πρέπει να έχουμε, για κάτι που πρέπει να προσπαθήσουμε. Μόνο που δεν πάει έτσι. Η επίγνωση συμβαίνει όλη την ώρα –το μόνο που χρειάζεται είναι να μη στεκόμαστε στη μέση και να την αφήσουμε να συμβεί.
* Τελικά φαίνεται ότι έκανα λάθος! Για πρώτη φορά στη ζωή μου (χαιρετίσματα στα τρολ)! Πάντα πίστευα ότι αυτή η ιστορία με τον γάιδαρο και το πηγάδι είχε σχέση με την επίγνωση –μάλιστα κάπως έτσι την έγραψα και στο βιβλίο μου Sit Down And Shut Up, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν πρέπει να πιστεύετε αυτά που διαβάζετε στα βιβλία! Ντροπή!
Στην πραγματικότητα, η ιστορία αυτή με τον γάιδαρο και το πηγάδι, εμφανίζεται στο κεφάλαιο που έχει τίτλο «Να μην κάνεις κακό» (諸悪莫作 ή Σοάκου Μακούσα/Shoaku Makusa, το κεφάλαιο 10 του πρώτου τόμου του Σομπογκένζο από τη μετάφραση των Νισιτζίμα και Κρος). Όπως αναφέρεται στο βιβλίο, η ιστορία πάει ως εξής: «[Η σχέση μεταξύ] του κακού και του να μην το κάνεις, δεν είναι μόνο το πηγάδι που κοιτάζει τον γάιδαρο, είναι και το πηγάδι που κοιτάζει το πηγάδι, ο γάιδαρος που κοιτάζει τον γάιδαρο, ο άνθρωπος που κοιτάζει τον άνθρωπο και το βουνό που κοιτάζει το βουνό». Ο Νισιτζίμα εξηγεί το κεφάλαιο αυτό στο μπλογκ του, στο ποστ αυτό αν και κάνει κάποια συντακτικά λάθη και, επίσης, χρησιμοποιεί κάπου τη λέξη «will» αντί για τη λέξη «well» (πρέπει να πάω να το διορθώσω).
Η αναφορά είναι σε ένα κοάν το οποίο εμφανίζεται στο Έιχεϊ Ζέντζι Γκορόκου (Eihei Zenji Goroku/永平禅師語録, Καταγραφή όσων είπε ο Έιχεϊ Ζέντζι, δηλαδή ο Ντόγκεν) και πάει ως εξής: «Ο δάσκαλος Σόζαν, ρώτησε κάποτε έναν μοναχό, ‘Η πραγματικότητα του Ντάρμα, αντανακλάται σε όλα τα όντα, όπως το φεγγάρι αντανακλάται στο νερό. Πώς μπορείς να το εξηγήσεις αυτό;’ Ο μοναχός απαντάει ‘Είναι όπως όταν ένας γάιδαρος κοιτάζει ένα πηγάδι’. Ο Σόζαν λέει ‘Είπες αρκετά, όμως είπες μόνο το ογδόντα τοις εκατό’. Ο μοναχός ρωτάει ‘Εσύ τι λες, δάσκαλε;’ και ο Σόζαν απαντάει ‘Είναι όπως όταν το πηγάδι κοιτάζει τον γάιδαρο’»
Η μόνη περίπτωση που μπορώ να βρω στην οποία ο Ντόγκεν χρησιμοποιεί κάτι που θα μπορούσε να αποδοθεί ως «να έχεις επίγνωση», είναι σε ένα κείμενό του που λέγεται Ζαζένγκι (Zazengi/坐禅儀) ή «Μέθοδος Άσκησης στο Ζαζέν», Στη μετάφραση του Καζουάκι Ταναχάσι (Kazuaki Tanahashi), η οποία υπάρχει στο βιβλίο Moon In A Dewdrop, υπάρχει η φράση «να έχεις επίγνωση του χρόνου που περνάει» («be mindful of passing time») –το τσέκαρα και η πρωτότυπη φράση είναι «光陰を護惜べし» την οποία μάλιστα, ο Καρλ Μπιέλεφελντ (Carl Bielefeldt) αποδίδει την ίδια φράση ως «κράτα με αγάπη τις μέρες και τις νύχτες που περνούν». Τόσο η λέξη 光陰 όσο και η λέξη 護惜 δε χρησιμοποιούνται πια ιδιαίτερα και η πρώτη σημαίνει, χοντρικά, «φως και σκοτάδι». Και, παρεμπιπτόντως επειδή πολλοί θεωρείτε ότι είμαι διεστραμμένος, το ιδεόγραμμα 陰 το ξέρω από τη λέξη 陰毛 η οποία σημαίνει «τρίχωμα του εφηβαίου» ή, κυριολεκτικά, «τρίχα στο σκοτάδι». Η λέξη 護惜 είναι ένας συνδυασμός δύο ιδεογραμμάτων που σημαίνουν «προστατεύω» (護) και «αγαπημένος» (惜) –αυτά είναι που αποδίδει ο Ταναχάσι ως «επίγνωση». Προφανώς δεν είναι τόσο μεγάλη παράφραση σαν αυτή που λέγαμε τις προάλλες (όταν ο Μπράιαν Βικτόρια απέδιδε το «απηυδήσαμε από τους σκοτωμούς» του Κόντο Σαουάκι ως «χορτάσαμε σκοτωμούς») όμως είναι κάπως τραβηγμένο, αν και αποδεκτό, να αποδώσεις το παραπάνω ως «επίγνωση».
Προσέχετε να μην κολλάτε με τις λέξεις –είπε ο άνθρωπος που έφαγε κάνα-δυο ώρες της αργίας του, ψάχνοντας στα λεξικά. Για να μη λέτε ότι δε σας μαθαίνω και τίποτα!
Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 26 Μαΐου 2008
ΥΓ
Η απόδοση του κοάν με τον δάσκαλο Σόζαν δε μου αρέσει ούτε κι εμένα, οπότε παραθέτω το πρωτότυπο (αγγλικό) για όσους θέλουν να προσπαθήσουν και μόνοι τους!
"Master Sozan once asked a monk, 'How is it when the dharma body of reality is manifesting form in accordance with beings, like the moon reflected in the water?' The monk said, 'It's like a donkey looking at a well.' Sozan said, 'You have said quite a lot, but you have only said eighty percent of it.' The monk then asked, 'What do you say, teacher?' Sozan answered, 'It's like the well looking at the donkey.'"
Λόγω της καθυστέρησης, σκέφτηκα να ξεκινήσω σήμερα με κάτι διαφορετικό. Επισκεφθείτε τη σελίδα της Dogen Sangha στο Λος Άντζελες (ή κατευθείαν, το κανάλι της στο YouTube), και δείτε επτά πολύ συμπαθητικά βίντεο με τον Μπραντ Ουόρνερ να απαντάει σε μερικές από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις περί Βουδισμού. Οι ερωτήσεις είναι: «Τι είναι Βουδισμός;» «Τι είναι Ζεν;» «Ζωή μετά θάνατον και μετενσάρκωση» «Τι είναι ο διαλογισμός Ζεν (το Ζαζέν);» «Όντας βουδιστής θα χάσω το πάθος και τις επιθυμίες μου;» «Γιατί να ασκηθώ στο Ζεν;» και «Πώς μπορώ να γίνω βουδιστής και τι σημαίνει να γίνω βουδιστής;» Η διεύθυνση της σχετικής σελίδας από τη Dogen Sangha είναι http://www.dogensanghalosangeles.org/dsla/video.html ενώ το αντίστοιχο κανάλι στο YouTube βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.youtube.com/user/dogensanghala Δείτε τα –είναι πράγματι πολύ εύστοχα.
