Καλημέρα, καλημέρα!

Είμαι πάλι στο Κέντρο Ζεν του Σαν Φρανσίσκο –τελικά αυτό το μέρος έχει γίνει κάτι σαν δεύτερο σπίτι μου. Ή, κατά μια άλλη εκδοχή, έχω γίνει σαν εκείνους τους ανεπιθύμητους επισκέπτες που έρχονται και ξανάρχονται και δε λένε να σηκωθούν να φύγουν. Όπως και να ‘χει πάντως, είμαι πάλι εδώ.

Από την Τετάρτη, θα ξεκινήσω ένα πενταήμερο σέσιν στο Κέντρο Ζεν του Μπέρκλεϋ. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι βαρετό και ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς με έψησαν να πάω –φταίει ο φίλος μου ο Γκρεγκ. Το σέσιν αυτό θα είναι το δεύτερο από τα τέσσερα τέτοια ησυχαστήρια που έχω κανονίσει να κάνω αυτή τη χρονιά. Και τα σιχαίνομαι αφάνταστα. Ειδικά σ’ αυτό εδώ, δε θα είμαι καν επικεφαλής· απλώς άλλος ένας φουκαράς που θα κάθεται στα μαξιλάρια.

Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι σωστό που λέω ότι σιχαίνομαι αυτά τα πολυήμερα ησυχαστήρια. Θέλω να πω, βεβαίως τα σιχαίνομαι, όμως από μια πλευρά τα απολαμβάνω κιόλας. Όταν πήγαινα να κάνω το πρώτο μου, είχα την αίσθηση ότι ξεκινάω για μια μεγάλη περιπέτεια, όμως μετά τα πρώτα δέκα-δώδεκα, άρχισα να αισθάνομαι ότι είναι αγγαρεία, ειδικά από όταν απέκτησα την υποχρέωση να τα οργανώνω εγώ. Τώρα πια, δεν είμαι σίγουρος πώς τα βλέπω. Γι αυτό εδώ, για παράδειγμα, δεν έχω καμία αίσθηση –ούτε ανυπομονησία, ούτε δυσαρέσκεια. Είναι απλώς ένα πράγμα που κάνω. Περιμένω ακόμα την εταιρεία για την οποία δουλεύω (δουλεύω όντως;) να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, κάτι που υποτίθεται ότι θα γίνει μέσα στον Ιούλιο, οπότε δεν έχω να κάνω και τίποτα καλύτερο, οπότε γιατί όχι λίγο παραπάνω Ζαζέν;

Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους ενδιαφέρονται σοβαρά για την άσκηση του Ζεν να κάνουν τουλάχιστον ένα πολυήμερο σέσιν τον χρόνο. Νομίζω ότι ένα διήμερο ή τριήμερο αρκεί μια χαρά. Αυτά που κάνω εγώ κάθε χρόνο στη Σιζουόκα, στην Ιαπωνία, έχουν φτάσει τις τέσσερις ημέρες –δεν είναι άσχημα αλλά θα προτιμούσα να ξαναγίνουν τριήμερα.

Όταν συμμετέχεις σε ένα πολυήμερο σέσιν, ανακαλύπτεις στην άσκηση ένα βάθος που δεν το ανακαλύπτεις σε άλλη περίπτωση. Και είναι σημαντικό να το εξερευνάς το βάθος αυτό, όπως σημαντικό είναι και να επιστρέφεις στην καθημερινότητά σου. Μερικές φορές, ο κόσμος θεωρεί –εσφαλμένα– ότι τα βαθιά κόλπα είναι πιο σημαντικά από τα καθημερινά, όμως αυτό είναι εντελώς λάθος. Τέλος πάντων, καλό είναι να δοκιμάσετε ένα πολυήμερο σέσιν αν μπορείτε.

Πριν το σέσιν, θα μιλήσω ξανά στο Σαν Κουέντιν –για την ακρίβεια, θα μιλήσω σήμερα το απόγευμα. Αν μπορέσω, θα ποστάρω αύριο κάτι σχετικό. Εκτός αν γίνει καμιά ταραχή στη φυλακή και με πιάσουν όμηρο.

Τα λέμε (;)

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

ΥΓ
Το Σαν Κουέντιν είναι μια γνωστή φυλακή στην Καλιφόρνια –ίσως πιο γνωστή από τη συναυλία που έδωσε εκεί ο Τζόνι Κας το 1969 και από το σχετικό άλμπουμ που κυκλοφόρησε.