Σκεφτόμουν για τη σχέση αγάπης-μίσους που έχω μ’ αυτό το μπλογκ, τη σελίδα των σχολίων, το γράψιμό και το Ζεν γενικότερα. Όπως έχουν σπεύσει να επισημάνουν πολλοί καλοί άνθρωποι, η ποιότητα του γραψίματός μου εδώ δεν είναι τόσο ψηλή όσο είναι η ποιότητα του γραψίματός μου στα βιβλία μου ή στα άρθρα που γράφω για τα Suicide Girls. Στις επισημάνσεις αυτές δεν μπορώ παρά να απαντήσω «Σοβαρά; Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις» ή ακόμα και «Τι λε ρε πούστη!»
Όλο το νόημα του να γράφεις σε ένα μπλογκ είναι ότι μπορείς σ’ αυτό να γράφεις άμεσα, αλογόκριτα και, εν πολλοίς, χωρίς επιπλέον επιμέλεια. Επίσης, για ό,τι γράφω εδώ δεν πληρώνομαι, πράγμα που σημαίνει ότι έχω έναν λόγο λιγότερο να το κουράζω για ώρες και μέρες και βδομάδες και μήνες όπως κάνω με τα βιβλία μου ή με τα κομμάτια που γράφω για τα Suicide Girls ή γενικότερα για κάποιον που με πληρώνει. Συχνά αυτά που γράφω εδώ, λειτουργούν ως προθέρμανση για να γράψω «καλύτερα» αργότερα. Έχει πλάκα ότι από αυτή την άποψη, το γράψιμο μοιάζει με τη γυμναστική.
Πάρτε για παράδειγμα τα σχόλια του μπλογκ αυτού. Για όνομα! Στην αρχή την είχα ακούσει πολύ μ’ αυτό το πράμα επειδή πίστευα ότι θα είχα άμεσο feedback στα γραπτά μου. Όμως όταν άρχισα να διαβάζω τα σχόλια που μου έγραφαν με έπιασε κατάθλιψη καθώς, ακόμα και πολλοί ευγενικοί άνθρωποι, μάλλον δεν έπιαναν πραγματικά αυτό που προσπαθούσα να πω. Και, βεβαίως υπήρχαν και τα τρολ –και λέγοντας «τρολ» δεν εννοώ απλώς αυτούς που αμφισβητούν αυτά που λέω. Μ’ αυτό όχι μόνο δεν έχω πρόβλημα αλλά μ’ αρέσει κιόλας. Εννοώ τους ανθρώπους που προσπαθούν επί τούτου να γίνουν κακοί και σκληροί· αν κάνετε κλικ στη σελίδα με τα σχόλια, θα καταλάβετε αμέσως για ποια σχόλια μιλάω και για ποια όχι. Όμως όποτε και αν κοιτάξετε, θα βρείτε κάποιο τρολ που κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει.
Δε βαριέσαι.
Από όλη αυτή την ιστορία συνειδητοποίησα πόσο σπάνιο πράγμα είναι η πραγματική επικοινωνία –ίσως ένα από τα σπανιότερα πράγματα στον κόσμο. Μιλάμε και μιλάμε και μιλάμε διαρκώς ο ένας στον άλλον και γράφουμε ολόκληρα βουνά από λέξεις· εχτές πήγα με τον Μπεν σε ένα εβραϊκό βιβλιοπωλείο στο Φέρφαξ και είχα μείνει έκθαμβος μπροστά στα εκατοντάδες βιβλία που είδα και τα οποία αγνοούσα εντελώς. Κι όμως, ήταν εκεί μπροστά μου, όλες αυτές οι λέξεις που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να αποκτήσουν νόημα για κάποιον –το ίδιο συμβαίνει και με τα αμέτρητα βουδιστικά βιβλία που υπάρχουν στο βιβλιοπωλείο Bodhi Tree στη λεωφόρο Μέλροουζ, όμως καταφέρνουν τόσο σπάνια να περάσουν το μήνυμά τους που στις ελάχιστες φορές που το καταφέρνουν (τυχαία), έχεις την εντύπωση ότι πρόκειται για θαύμα.
Γι αυτό έχω αρχίσει να βαριέμαι με το Zentertainment που προσφέρω –λέγοντας Zentertainment, εννοώ την ψυχαγωγία δια του Ζεν, δηλαδή το να στέκεσαι μπροστά σε ένα μάτσο ανθρώπους, να βγάζεις διάφορους Ζεν ήχους κι αυτοί να σε κοιτάνε και να λένε «Ααααα!» και «Ωωωωω!» Τις προάλλες έλεγα για τις νταρμικές ομιλίες (Dharma talks) και μετά κόλλησα και σκεφτόμουν από πού έχει προέλθει αυτή η έκφραση. Είμαι σίγουρος ότι δεν την άκουσα από κανέναν από τους δασκάλους μου και δεν νομίζω ότι άκουσα ποτέ είτε τον Τιμ, είτε τον Νισιτζίμα να κάνει κάποια τέτοια ομιλία. Κι όμως, εγώ κατάφερα να μπουρδουκλωθώ και να αλλοτριωθώ από τους επαγγελματίες Ζενάδες και τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να κάνω τέτοιες ομιλίες.
Το θέμα είναι ότι όταν μπαίνω σε τέτοιο mode, δεν έχω καμία αίσθηση ότι επικοινωνώ –μπορεί να ικανοποιούνται οι αφελείς, όμως εμένα δε μου λέει τίποτα. Και, σοβαρά τώρα, δεν νομίζω ότι αυτές οι ομιλίες προσφέρουν τίποτα ούτε στο ακροατήριο, πέρα από φαντασιώσεις και αν πρόκειται να προσφέρω στον κόσμο φαντασιώσεις, προτιμώ να είναι σχετικές με τέρατα και ιπτάμενους δίσκους παρά με Φωτισμένα Όντα και τον Μεγάλο Ντάρμα.
Δεν εννοώ ότι θα σταματήσω τις προσπάθειές μου για επικοινωνία· όπως είπε και ο Καταγκίρι Ρόσι, «Πρέπει να πεις κάτι», οπότε θα συνεχίσω να μιλάω. Όμως θα πρέπει να μιλάω πιο αληθινά από ό,τι μιλάω τον τελευταίο καιρό.
Τέλος πάντων, τα παραπάνω είναι απλώς μερικές χύμα μαλακίες που σας πετάω πριν την κάνω –πρέπει να βρω κάτι για να κρατήσω τον ανιψιό μου απασχολημένο πριν αρχίσει να τρελαίνεται από τη βαρεμάρα.
Τα λέμε!
Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008
ΥΓ
Για τον δάσκαλο του Ζεν Ντάινιν Καταγκίρι (Dainin Katagiri), μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στη WikiPedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Dainin_Katagiri).
No comments:
Post a Comment