Αυτές τις μέρες, έχω εδώ τον ανιψιό μου τον Μπεν ο οποίος ήρθε να με δει από το Νόξβιλ του Τεννεσί. Ο Μπεν μόλις τελείωσε το λύκειο και η μαμά του (η αδερφή μου) του έκανε δώρο ένα ταξίδι στην ηλιόλουστη Σάντα Μόνικα για να επισκεφτεί τον γαμάτο θείο του. Τι τον κάνεις έναν 18χρονο; Μερικές από τις Suicide Girls προσφέρθηκαν να τον πάρουν μαζί τους για κολύμπι το Σάββατο (το οποίο φαντάζομαι θα του αρέσει), όμως ως τότε τι να κάνω;
Τέλος πάντων, δεν έχω καταφέρει να γράψω και πολλά πράγματα στο μπλογκ με τον Μπεν εδώ. Θα ήθελα, ωστόσο, να γράψω έστω και κάτι μικρό για να καρφώσω άλλη μια φράση που έχω σιχαθεί ν’ ακούω. Και η φράση αυτή, είναι η ιδιαίτερα δημοφιλής «στο τώρα» (Σ.τ.Μ. όπως λέμε «να ζεις στο τώρα»). Από τώρα και στο εξής, δεν επιτρέπω σε κανέναν να ξαναπεί τις λέξεις αυτές. Ορίστε –το ανακοίνωσα. Είναι μια ακόμα από αυτές τις φράσεις που αμφιβάλλω ότι είχαν ποτέ οποιαδήποτε χρησιμότητα και πλέον έχει χάσει εντελώς όποιο νόημα και αν είχε. Οπότε σταματήστε να τη λέτε, ΟΚ;
Επίσης, σκέφτομαι να σταματήσω να δίνω τις λεγόμενες «νταρμικές ομιλίες» (Dharma talks). Ίσως για πάντα, ίσως προς το παρόν. Πρόσεξα ότι κάθε φορά που μιλάω για αυτά που ο κόσμος αποκαλεί στερεοτυπικά «βουδιστικά θέματα», καταλήγω να ακούγομαι σαν την ταμπούρα. Ξέρετε τι είναι η ταμπούρα; Ένα ινδικό όργανο που κάνει έναν μονότονο, χαμηλό ήχο. Ακούστε την αρχή του Tomorrow Never Knows των Beatles –αυτό είναι η ταμπούρα. Ένας πολύ όμορφος ήχος, υπνωτικός και καθησυχαστικός.
Μερικές φορές που μιλάω μπροστά σε κόσμο βλέπω ότι όταν αναφέρω συγκεκριμένες λέξεις, υπάρχουν αρκετοί που θολώνει το βλέμμα τους και κουνάνε το κεφάλι τους με σημασία. Και δε σημαίνει μόνο σε μένα –το έχω δει να συμβαίνει και με άλλους ομιλητές. Έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσα να στέκομαι μπροστά σ’ αυτούς τους ανθρώπους και να μη μιλάω αλλά απλώς να λέω «Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα Ντάρμα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, επίγνωση, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, επιδέξια μέσα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, δεν είσαι αυτό που νομίζεις ότι είσαι» και αυτοί θα έφευγαν πανευτυχείς. Οπότε προς το παρόν, σταματάω όλη αυτή την ιστορία με τις «νταρμικές ομιλίες» –έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν κάποιοι που έρχονται στις συναντήσεις που κάνω τα Σάββατα για Ζαζέν και που παραπονιούνται ότι οι «νταρμικές ομιλίες» μου δεν είναι κανονικές. Εγώ, απ’ την άλλη, πιστεύω ότι απλώς δε δίνουν και πολλή σημασία σ’ αυτά που λέω.
Τέλος πάντων, αν με προσκαλέσουν κάπου για να δώσω μια ομιλία, θα το κάνω. Και θα είναι και γαμώ τις ομιλίες. Με ανέκδοτα, και ιστορίες και ότι ψήγματα σοφίας μου βγούνε. Και, φυσικά, θα προωθήσω τα βιβλία μου και θα κάνω ό,τι χρειάζεται προς αυτή την κατεύθυνση –δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό. Έχω όμως πρόβλημα να βγαίνω και να λέω μονότονα πράγματα απλώς και μόνο για να νανουρίζω τον κόσμο.
Πάρτε και ένα λινκ για ένα κωμικό που ανακάλυψα πρόσφατα και που τον γουστάρω πολύ: http://www.myspace.com/eddiepepitone
Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008
No comments:
Post a Comment