Saturday, February 5, 2011

Πνευματικά σκουπίδια


Σήμερα έγραψα ένα ποίημα το οποίο πάει ως εξής:

Spiritual schwag, spiritual schwag
Put a bunch of you in a bag
Take you home
Put you on a shelf
Then I’ll transcend
My illusory self

(Σ.τ.Μ. Η λέξη «schwag» σημαίνει τα διάφορα, συνήθως διαφημιστικά, τσουμπλέκια που δίνουν οι εταιρείες στους εργαζόμενούς τους –τ-σερτ, στυλό, mousepads κ.λπ. Σε ελεύθερη απόδοση, το ποίημα θα ήταν περίπου «Πνευματικά σκουπίδια, πνευματικά σκουπίδια, αγοράζω κάμποσα, σας πάω σπίτι, σας βάζω στο ράφι, και υπερβαίνω τον ιδεατό/ψεύτικό μου εαυτό
»).

Λέγοντας «σκουπίδια» (schwag), εννοώ φυσικά όλα αυτά τα χαζά και καλά «εσωτερικά» σκουπίδια που πουλάνε τα Νιου Έιτζ βιβλιοπωλεία και τα συναφή μαγαζιά. Ξέρετε: κρύσταλλοι, φυλαχτά, αυτά τα βραχιολάκια με τις χάντρες κ.λπ.

Μάλλον το πρόβλημά μου είναι ότι μπλέχτηκα μ’ όλη αυτή την ιστορία του «δασκάλου» ανάποδα. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω πνευματικός δάσκαλος ή, ακόμα περισσότερο, πνευματικός ηγέτης. Υποθέτω ότι πολλοί άνθρωποι που είναι μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι το ήθελαν –ήταν το παιδικό τους όνειρο και κάθονταν και ποζάριζαν μπροστά στον καθρέφτη τους και έλπιζαν και εύχονταν και τελικά έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα. Μπράβο τους.

Το προηγούμενο Σάββατο, στην εβδομαδιαία μας συνάντηση για Ζαζέν στο κέντρο της Χιλ Στριτ, ξεκίνησε μια συζήτηση μεταξύ των γνωστών δέκα ατόμων που έρχονται συνήθως για το πώς θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε ως ομάδα. Αυτό που είπα εγώ, ήταν ότι δεν έχω καμία επιθυμία να κάνω κάτι τέτοιο.

Κάνα-δυο από τα άτομα που ήταν εκεί, είχαν πάει μερικές μέρες πριν στην άλλη μεριά της πόλης για να τσεκάρουν έναν άλλο βουδιστή δάσκαλο. Και τους είχε εντυπωσιάσει ότι αυτός ο τύπος είχε καταφέρει να μαζεύει κάθε βδομάδα από 75 μέχρι 100 άτομα. Εμείς γιατί πάντα έχουμε μόνο δέκα; Και γιατί νοικιάζουμε ακόμα χώρο όταν θα μπορούσαμε να μαζέψουμε δωρεές και να αγοράσουμε ένα μόνιμο κέντρο Ζεν που θα είναι αποκλειστικά δικό μας;

Αυτό το σκεπτικό έχει ορισμένα προβλήματα. Κατ’ αρχάς, η άσκηση του Ζεν δεν πρόκειται ποτέ να γίνει δημοφιλής. ΟΚ, ποτέ μη λες «ποτέ», όμως δεν πρόκειται να γίνει σύντομα και αυτό δε με πειράζει καθόλου. Ακόμα και αν στη Χιλ Στριτ εμφανίζονταν 75 άτομα, μόνο τα δέκα από αυτά θα αντιμετώπιζαν το θέμα σοβαρά. Τα υπόλοιπα 65 θα έρχονταν για να κάνουν την πλάκα τους και προτιμώ να μην έχω μες τα πόδια μου 65 άτομα που έρχονται για να κάνουν την πλάκα τους και, τελικά, κάνουν τη δική μου ζωή δύσκολη.

Το μόνο εξτρά που προσφέρουν αυτά τα επιπλέον άτομα, είναι χρήματα. Και ο μόνος λόγος που χρειάζεσαι επιπλέον χρήματα είναι για να φτιάξεις έναν χώρο που θα μπορεί να χωρέσει αυτά τα επιπλέον άτομα –ή όλη κατάσταση είναι σαν ένα φίδι που τρώει την ουρά του.

Προς το παρόν, βγάζω το ψωμί μου από το γράψιμό μου και από τη δουλειά μου στη βιομηχανία κινηματογράφου. Και είμαι μια χαρά μ’ αυτόν τον διακανονισμό. Αν μιλάμε για το γράψιμο, θέλω να πουλήσω όσο περισσότερα βιβλία μπορώ. Και θα τα προωθήσω όσο περισσότερο γίνεται. Δεν έχω πρόβλημα. Αγοράστε βιβλία. Κάντε κλικ στο λινκ επάνω αριστερά και πάρτε τα από το Amazon ή, πηγαίνετε και πάρτε τα από το βιβλιοπωλείο της περιοχής σας. Κάντε δέκα κλικ στη στήλη μου στα Suicide Girls για να φανεί ότι έχω πολλούς αναγνώστες. Αγοράστε! Αγοράστε! Αγοράστε!

Η άσκησή μου, ωστόσο, είναι προσωπική μου υπόθεση. Με έχει βοηθήσει και χαίρομαι να την προσφέρω και σε άλλους –όμως δεν προσπαθώ να την πουλήσω. Κάθε Σάββατο πρωί κάθομαι και αν κάποιος θέλει να έρθει να κάτσει μαζί μου, καλώς. Αν δε θέλει, πάλι καλώς.

Το μόνο σενάριο που μπορώ να φανταστώ και που με περιλαμβάνει ως πνευματικό δάσκαλο θα ήταν αν δεν μπορούσα να βρω κανονική δουλειά και αν τα βιβλία μου σταματούσαν να πουλάνε –μ’ άλλα λόγια, θα το έκανα αν ήμουν απελπισμένος. Πολύς κόσμος βλέπει τους πνευματικούς δασκάλους και τους αποδίδει διάφορα υψηλά κίνητρα, εγώ τους βλέπω σαν απελπισμένους και μοναχικούς ανθρώπους, κάτι σαν τους άστεγους που έρχονται να σου πλύνουν τα τζάμια του αυτοκινήτου σου όταν σταματάς στο φανάρι και πάνε να βγάλουν μερικά σεντς. Απ’ την άλλη, πάλι, αυτό είναι κάτι που το κάνουμε όλοι μας. Βλέπουμε κάποιον να κάνει κάτι, φανταζόμαστε κάτω από ποιες συνθήκες θα κάναμε εμείς αυτό το κάτι και στη συνέχεια αποδίδουμε τα κίνητρα αυτά στον άλλον άνθρωπο. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που πολλοί θεωρούν ότι τα κείμενά μου είναι θυμωμένα: δεν μπορούν να φανταστούν ότι οι ίδιοι θα έλεγαν «γαμώ» αν δεν ήταν πολύ θυμωμένοι και θεωρούν ότι κι εγώ είμαι το ίδιο. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι ναι μεν θεωρώ τους επαγγελματίες πνευματικούς δασκάλους ως απελπισμένους, όμως ξέρω ότι μπορεί να κάνω και λάθος.

Ίσως κάποτε να ανοίξω κάποιου είδους κέντρο. Δεν το αποκλείω. Όμως προς το παρόν δε μ’ ενδιαφέρει και πάρα πολύ. Επιπλέον, ακόμα και αν άνοιγα ποτέ κάποιο κέντρο, η στάση που θα είχα θα ήταν η ίδια μ’ αυτή που έχω και τώρα: καθόμαστε μια συγκεκριμένη ώρα και αν θες έρχεσαι.

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

No comments: