Γιαγιά

Η γιαγιά μου, η Μάριαν Ουόρνερ, πέθανε στις 4:55 σήμερα το πρωί της Πέμπτης, 15 Νοεμβρίου του 2007. Κοντά της ήταν ο πατέρας μου, η θεία μου (κόρη της γιαγιάς), η ξαδέλφη μου η Τρίσα και ο γιος της ο Ρόμπι, καθώς και μια κυρία από το ίδρυμα ανακουφιστικής φροντίδας η οποία έτυχε να λέγεται Στέισι (όπως και η αδελφή μου) και της ο οποίας ο άντρας λέγεται Μπραντ (όχι εγώ, άλλος Μπραντ).

Η θεία μου με ξύπνησε καμιά ώρα πριν πεθάνει η γιαγιά, επειδή η κυρία Στέισι ξύπνησε αυτήν και τον πατέρα μου και τους είπε ότι η αναπνοή και οι άλλες λειτουργίες της γιαγιάς είχαν αλλάξει και η ώρα πλησίαζε. Η θεία μου, με ρώτησε αν υπήρχε κάτι θρησκευτικό που ήθελα να κάνω, οπότε έψαξα τον σάκο μου και βρήκα ένα μικρό βιβλιαράκι με σούτρες που συνήθως κουβαλάω μαζί μου. Άναψα ένα στικάκι και έψαλλα τη Σούτρα της Καρδιάς. Η αναπνοή της γιαγιάς ήταν βαριά και τα μάτια της έμειναν για την περισσότερη ώρα κλειστά, αν και πού και πού τα άνοιγε και επιβεβαίωνε την παρουσία μας. Καθώς η αναπνοή της άρχισε να γίνεται πιο σταθερή, συνέχισα να ψέλνω και δε σταμάτησα μέχρι που πήρε την τελευταία της αναπνοή. Η θεία μου της κρατούσε το χέρι, ενώ ο πατέρας μου και η Τρις στέκονταν στα πόδια του κρεβατιού.

Και έτσι έφυγε.

Αυτό έγινε πριν από εφτά ώρες. Είναι λάθος να γράφεις τέτοια πράγματα σε έναν δημόσιο χώρο όπως αυτός, τόσο σύντομα αφού έγιναν –ο βασικός πρακτικός λόγος που το κάνω, είναι για να ενημερώσω αυτούς που δήλωσαν συμμετοχή στο ημερήσιο ησυχαστήριο του Κέντρου της Χιλ Στριτ για μεθαύριο Σάββατο 16 Νοεμβρίου, ότι δε θα είμαι εκεί. Το ησυχαστήριο θα γίνει, όμως θα το κάνει ο Κέβιν Μπόρτολιν, ένας άλλος κληρονόμος του Ντάρμα του Νισιτζίμα Σενσέι. Ίσως μάλιστα να πει και κάτι στο τέλος.

Αυτή τη χρονιά, έχω σκεφτεί και ξανασκεφτεί την άποψή μου σχετικά με το τι γίνεται όταν πεθαίνεις. Δε με ενοχλεί το να μοιράζομαι το μυστικό με τον κόσμο, απλώς δεν έχω και πολύ μεγάλη βεβαιότητα ότι οι περισσότεροι που θα ακούσουν ή θα διαβάσουν αυτό που θα πω, θα αντιληφθούν τι ακριβώς εννοώ. Μ’ αυτό δε θέλω να πω ότι εγώ είμαι και καλά ο Φωτισμένος και εσείς οι υπόλοιποι είσαστε οι μαλάκες. Θέλω όμως να πω ότι χρειάζεται αρκετή αφοσιωμένη άσκηση προκειμένου τα πράγματα αυτά να αρχίσουν να βγάζουν νόημα και οι περισσότεροι δεν την έχετε κάνει. Δεν κρίνω κανέναν –απλώς αναφέρω ένα γεγονός.

Τέλος πάντων, όλοι μας φανταζόμαστε ότι αυτό το πράγμα που αποκαλούμε «εγώ», είναι η προσωπική περιουσία που έχουμε ως άτομα. Αυτό από μόνο του είναι μια παράλογη ιδέα η οποία μας δίνει και ένα μέτρο του πόσο αλλοπρόσαλλη είναι η άποψή μας. Εγώ με κατέχω. Άρα, δεν είμαστε ένα άτομο, αλλά δύο: υπάρχει το εγώ που μπορώ να περιγράψω και να ονομάσω και υπάρχει και ένα πιο νεφελώδες και άφατο εγώ που κατέχει το εγώ που μπορώ να περιγράψω και να ονομάσω.

Η πραγματική κατάσταση είναι ότι αυτό το πράγμα που αποκαλούμε «εγώ», δεν είναι περιουσία μας. Είναι μια έκφραση του Σύμπαντος. Και σαν τέτοια, δεν υπάρχει κάπου να πάει όταν αφήνουμε την τελευταία μας ανάσα. Αυτό το «εγώ», δεν είναι μια ψυχή που πετάει στον Παράδεισο ή κατακρημνίζεται στην Κόλαση. Δεν είναι ένα Άτμαν που μετενσαρκώνεται σε ένα διαφορετικό σώμα. Δεν είναι ένας Αληθινός Εαυτός που ενώνεται με την Ολότητα της Ύπαρξης. Δεν μπορεί να περιοριστεί σε τόσο χαζά και μικρά πράγματα. Ακόμα και αυτό που είπα, ότι δηλαδή είναι μια έκφραση του Σύμπαντος, του βάζει πολλά αυθαίρετα όρια.

Η γιαγιά μου πέθανε και πάει και σύντομα θα τη θάψουν. Δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ. Και όμως το Σύμπαν, μια έκφραση του οποίου υπήρξε, δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει, δεν μπορεί ποτέ να πάει πουθενά και δεν μπορεί ποτέ να σβήσει.

Τέλος πάντων.

Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο το απόγευμα. Αν θέλετε να κάνετε κάτι για να απαλύνετε τον πόνο μου, πηγαίνετε να δείτε τις Puffy Amiyumi αύριο (Παρασκευή 16 Νοεμβρίου), στο Key Club και τραβήξτε μερικές καλές φωτογραφίες γιατί απ’ ό,τι φαίνεται, εγώ δε θα μπορέσω να πάω. Ίσως να τα καταφέρω να τις δω την Κυριακή στο Άναχαϊμ.

Όταν θα πεθαίνω, μπορείτε να ανάψετε κάνα στικάκι και να ψάλλετε τη Σούτρα της Καρδιάς, να βάλετε να παίζει το White Album των Beatles, να μου κρατήσετε το χέρι (όχι όμως αν είστε άντρες γιατί αυτό θα είναι αδελφίστικο –οι άντρες μπορείτε να με χτυπήσετε αντρικά στον ώμο *) ή να μείνετε ήσυχοι. Φαντάζομαι ότι θα θέλω την ησυχία μου περισσότερο από ό,τι οτιδήποτε άλλο. Παρόλα αυτά, το White Album μ’ αρέσει πολύ. Αν νομίζετε ότι μου μένουν μερικές ώρες ακόμα, παίξτε αυτό και μετά μείνετε ήσυχοι. Νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση.

Η γιαγιά μου έζησε καλά και πέθανε ήσυχη στο σπίτι της. Μακάρι να μπορέσουμε να κάνουμε όλοι το ίδιο.

Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

* Πλάκα κάνω ρε! Μην παίρνετε τα πάντα τόσο σοβαρά.

ΥΓ
Το επίσημο σάιτ του ιαπωνικού ροκ ντουέτου Puffy (ή Puffy Amiyumi εκτός Ιαπωνίας), βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.puffyamiyumi.com/