Επέστρεψα από το Κολοράντο και βρίσκομαι πλέον σε ένα υψόμετρο κοντά στο επίπεδο της θάλασσας, όπου ο αέρας έχει και λίγο οξυγόνο. Ωραία. Μέχρι την τελευταία μέρα, δεν ήξερα ότι οι νεοφερμένοι πρέπει να παίρνουν τακτικά ασπιρίνη ώστε τα τριχοειδή τους αγγεία να διαστέλλονται και να μπορούν να προσλαμβάνουν καλύτερα οξυγόνο –αυτό είναι κάτι που μάλλον θα ‘πρεπε να το έχω μάθει πριν πάω.
Όταν ήμουν εκεί, ο Κάιλ Λάρσον (Kyle Larson), μου έδωσε ένα βιβλίο που λέγεται I Am a Strange Loop (Είμαι Ένα Περίεργο Κύκλωμα), του Ντάγκλας Χοφστάντερ (Douglas Hofstadter) –ο Χοφστάντερ είναι ο συγγραφέας που έχει γράψει και το Gödel, Escher, Bach: An Eternal Golden Braid (Γκέντελ, Έσκερ, Μπαχ: Μια Αιώνια Χρυσή Πλεξίδα), το οποίο δεν έχω ακόμα διαβάσει. Το I Am a Strange Loop μόλις το άρχισα, όμως μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Η άποψη του Χοφστάντερ, είναι ότι ο εαυτός είναι απλώς ένα περίεργο κύκλωμα ενέργειας μέσα στον εγκέφαλο και δεν έχει καμία εγγενή πραγματικότητα. Αυτό βεβαίως είναι κάτι που οι βουδιστές το λένε εδώ και 25 αιώνες, όμως είναι ωραίο να βλέπεις ότι ένας Δυτικός επιστήμονας (ή μήπως είναι φιλόσοφος;) λέει κι αυτός το ίδιο πράγμα. Όταν το τελειώσω, θα σας πω πώς μου φάνηκε.
Σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, έκανα παρέα με τη γυναίκα του Κάιλ, τη Τζέσικα και την κόρη τους τη Σοφία (την οποία τη λένε και Τσακ), η οποία είναι δύο ετών. Η Τζέσικα μου έλεγε ότι παρατηρούσε τη Σοφία να αποκτάει σιγά-σιγά την αίσθηση του ξεχωριστού εαυτού. Απ’ ό,τι έλεγε, η κόρη της μόλις άρχισε να συλλαμβάνει την ιδέα ότι η μαμά της ήταν ένα ανεξάρτητο πλάσμα και ότι και η ίδια ήταν κι αυτή ένα ανεξάρτητο πλάσμα.
Θυμάμαι τον Νισιτζίμα που έλεγε ότι κάνοντας Ζαζέν, «επιστρέφουμε στην παιδική μας ηλικία». Και είχε δίκιο: καθώς η άσκησή σου, γίνεται πιο βαθιά, αρχίζεις να θυμάσαι το πώς έβλεπες τον κόσμο πριν αναπτύξεις την ιδέα του ξεχωριστού, ανεξάρτητου εαυτού. Φυσιολογικά, πιστεύουμε ότι οι ιδέες που είχαμε όταν ήμασταν μικρά παιδιά ήταν εσφαλμένες και ότι οι ιδέες που έχουμε ως ενήλικες αντιπροσωπεύουν πιο αληθινά την πραγματικότητα. Όμως δε συμφωνώ καθόλου με την άποψη αυτή.
Ευχαριστώ πολύ τον Ουέιλον Λιούις (Waylon Lewis) και τα παιδιά στο περιοδικό Elephant για τη φιλοξενία τους, καθώς και τον κόσμο από τις ειδήσεις του Καναλιού 7 στο Ντένβερ που με φώναξαν στην πρωινή τους εκπομπή –μακάρι να ήταν και το ΛΑ τόσο ψαγμένο. Και ευχαριστώ και την Κιμ Κόρμπιν (Kim Corbin) από τη New World Library που το κανόνισε.
[...]
Μπραντ Ουόρνερ – Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007
ΥΓ
Ο τίτλος του συγκεκριμένου ποστ είναι και ο τίτλος ενός πολύ γνωστού κομματιού του τραγουδιστή της Κάντρι, Τζον Ντένβερ (John Denver).
No comments:
Post a Comment