Wednesday, April 21, 2010

Want A Job, Want A Job, Want A Good Job...


Κανείς δεν το θυμάται αυτό το κομμάτι από την ταινία Sid And Nancy, έτσι δεν είναι; Ένας οδηγός λεωφορείου (νομίζω), λέει στον Σιντ Βίσιους ότι έχει γράψει ένα τραγούδι πανκ και τον ρωτάει αν θέλει να το ακούσει. Ο Σιντ του λέει «ναι» και ο τύπος του λέει το τραγούδι το οποίο πάει «I want a job, want a job, want a good job, I want a job that pays. I want a job, want a job, want a real job, one that satisfies my artistic needs.»

Τέλος πάντων, ποστάρω αυτό εδώ για να καλύψω αυτά που έλεγα τις προάλλες για τη δουλειά μου –κατάλαβα ότι μπορεί να μην ήταν αρκετά σαφή.

Η δουλειά που είχα στην Tsuburaya Productions επί 12-13 χρόνια πάει και τελείωσε. Θα πάρω τον τελευταίο μου μισθό στις 31 Δεκεμβρίου και έχω βάλει αρκετά στην άκρη ώστε να μην πεθάνω της πείνας. Κάπως θα βοηθήσουν επίσης και τα ψιλά που βγάζω ως συγγραφέας, όμως θα πρέπει να φύγω από το Λ.Α. –στην πόλη αυτή, τα λεφτά που έχω δε θα με βγάλουν για περισσότερο από μερικούς μήνες, ενώ στα περισσότερα άλλα μέρη που θα μπορούσα να πάω, θα με βγάλουν για πολύ παραπάνω.

Ψάχνω λοιπόν περισσότερο για ένα μέρος να πάω, παρά για έναν βαρβάτο μισθό. Ο προορισμός που θα προτιμούσα είναι το Μόντρεαλ και μπορεί και να πάω –εκεί ή κάπου αλλού στον Καναδά. Μου πέρασε από το μυαλό ακόμα και το να αρχίσω να περιφέρομαι στον πλανήτη όπως ο Κέιν από το Kung Fu, όμως δεν νομίζω ότι τελικά είναι η καλύτερη ιδέα. Κάποιοι μου πρότειναν ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία και σκέφτομαι, όμως αν έχετε άλλες ιδέες, ευχαρίστως να τις ακούσω (ακόμα και αν δεν πρόκειται για τον Καναδά). Οποιοδήποτε μέρος έχει τις δυνατότητες να γίνει το καλύτερο μέρος και αυτό που νομίζω ότι είναι σωστό, μπορεί να αποδειχθεί ότι τελικά δεν είναι.

Ο δάσκαλος μου του Ζεν, ο Νισιτζίμα Σενσέι, συμβουλεύει πάντοτε τους μαθητές του να μην παρατήσουν την καθημερινή τους δουλειά. Και υπάρχουν μερικοί πολύ καλοί λόγοι γι αυτό, με πρώτον και κύριο, το ότι οι άνθρωποι που παρατάνε τις δουλειές τους για να ασχοληθούν αποκλειστικά με τη διδασκαλία του Ζεν, συχνά πάνε κατά διαόλου –βασικά, παίρνουν πολύ κατάκαρδα το μελόδραμα του Ζεν. Προσωπικά μου αρέσει πολύ ότι δεν έχω ποτέ τον χρόνο που απαιτείται για να μπλεχτώ μ’ αυτές τις μαλακίες και σκοπεύω να συνεχίσω να είμαι έτσι. Ως εκ τούτου, ψάχνω για δουλειά και το ψάξιμο για δουλειά θα είναι προς το παρόν η δουλειά μου, μια δουλειά που δε θα μου αφήσει περιθώριο για πολλά-πολλά. Η στάση του να είσαι πολύ απασχολημένος για να ασχοληθείς με το μελόδραμα του Ζεν είναι ένα παράδειγμα ζωής το οποίο πήρα από τους δύο καλύτερους εν ζωή δασκάλους του Ζεν: τον Γκούντο Νισιτζίμα και τον Τιμ Μακάρθι.

Δε θέλω να κριτικάρω αυτό που κάνουν οι άλλοι. Ψέματα, θέλω –το απολαμβάνω. Όμως πάντα μου δημιουργεί πρόβλημα. Και, κάτι με τον θάνατο της γιαγιάς, κάτι με τη μετακόμιση, κάτι με το που ψάχνω για δουλειά, κάτι με το απίστευτο τζετ-λαγκ από τις δύο βδομάδες που πέρασα στην Ανατολική Ώρα καπάκι αφότου είχε περάσει η Θερινή Ώρα, κάτι με το που προσπαθώ να τελειώσω το τρίτο μου βιβλίο, κάτι με κάτι άλλα διάφορα, το μελόδραμα του Ζεν είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Ή οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Οπότε, ποστάρετε ό,τι θέλετε, ανώνυμοι παπάρες. Εγώ δε θα μπλεχτώ. Αυτή τη στιγμή είμαι στενοχωρημένος και δεν πρόκειται να με βοηθήσει σε τίποτα το να μπλεχτώ.

Ξέρετε, υπάρχει κάτι ψιλό που μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε πώς αντιλαμβάνομαι όλη αυτή την ιστορία με το Ζεν, οπότε να σας το σερβίρω μπας και το πιάσετε –μπορεί μάλιστα να το έχω πει και στο παρελθόν: δεν ήθελα ποτέ να γίνω δάσκαλος του Ζεν. Υπάρχει πολύς κόσμος που έκανε όλη τη μαθητεία και την άσκηση, προσβλέποντας στο να έρθει η μέρα που θα βάλει τα ράσα και θα γίνει δάσκαλος του Ζεν. Εγώ, πάλι, όχι. Άρχισα την άσκηση επειδή είχε αποτέλεσμα επάνω μου και δέχτηκα το χρίσμα επειδή ο Νισιτζίμα Σενσέι ήθελε κάποιον να τον αντικαθιστά στις διαλέξεις. Και ακόμα και τότε, μου πήρε περίπου έναν χρόνο μέχρι να ενδώσω στο αίτημά του. Συνέχισα να διδάσκω επειδή, όπως έγινε και με τις άλλες διαστάσεις της άσκησης, ανακάλυψα ότι μου δουλεύει. Όμως ακόμα το σιχαίνομαι του κερατά. Το σιχαίνομαι, το σιχαίνομαι, το σιχαίνομαι. Δεν το μπορώ με τίποτα. Αλλά με τίποτα.

Αυτός είναι ο λόγος που όταν έρχεστε στο Κέντρο της Χιλ Στριτ, συχνά με πετυχαίνετε σε σκατά διάθεση, ιδιαίτερα νωρίς το πρωί. Το ξέρω ότι είναι πολύ ωραίο να το διδάσκεις αυτό το πράγμα σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται, το ξέρω ότι είναι πολύτιμο και το ξέρω ότι το κάνω καλά (συγνώμη αν αυτό ακούγεται υπεροπτικό –δικό σας πρόβλημα). Όμως το σιχαίνομαι. Θέλω απλώς να καθίσω ήσυχα μόνος μου και ξαφνικά βρίσκομαι να έχω απέναντί μου ένα κάρο κόσμο που παλεύει για την προσοχή μου, πιστεύοντας ότι υπάρχει κάτι που μπορώ να του προσφέρω. Δεν έχω τίποτα. Γιατί δεν μπορεί ο κόσμος να το καταλάβει αυτό; Δεν μπορώ να επιστρατεύσω αυτά που πρέπει να επιστρατεύσω προκειμένου να γίνω ο χαρωπός, ζεστός και φιλόξενος τύπος που μάλλον θα έπρεπε να είμαι όταν αρχίζει να έρχεται ο κόσμος. Και αυτό επειδή (και ας με συγχωρέσει ο Κύριος), εκείνη τη στιγμή το μόνο που συνήθως θέλω, είναι να πάνε όλοι στα γαμίδια και να μ’ αφήσουν στην ησυχία μου.

Ξέρω ότι υπάρχουν δάσκαλοι που όλα αυτά τα γουστάρουν σε τρέλα. Τους αρέσει αφάνταστα να έχουν γύρω τους ένα κάρο κόσμο που πιστεύει ότι είναι καταπληκτικοί τύποι και ψάχνουν την παραμικρή ευκαιρία για να προσφέρουν τις διδασκαλίες τους στις φουκαριάρικες τις χαμένες ψυχές που έχουν έρθει εκεί ζητώντας τη σοφή τους καθοδήγηση. Ουαί, λέγω! Ουαί! Ουαί! Ουαί! Έχω ξεφύγει από αρκετούς τέτοιους τύπους και δεν τους αντέχω με καμιά πουτάνα. Αν σας αρέσουν αυτές οι μαλακίες, πηγαίνετε να βρείτε κάναν τέτοιον τύπο. Στ’ αλήθεια δε με νοιάζει.

Όπως και να ‘χει πάντως, κατά το τέλος της ημέρας έχω μαλακώσει και είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να μοιραστώ αυτή την ησυχία με ανθρώπους που την εκτιμούν. Και καταλήγω να αισθάνομαι πολύ συγκινημένος που είστε εκεί, παρότι δεν το παραδέχομαι ανοιχτά. Συνεπώς, μη σας ξενερώνει που όταν έρχεστε, συμπεριφέρομαι σα μαλάκας –απλώς, μη με σκοτίζετε πολύ γιατί θα σας πετάξω κάνα μαξιλάρι. Υπάρχουν πολλοί τύποι που αυτοπαρουσιάζονται σαν καλοί, ζεστοί και γεμάτοι ενδιαφέρον αλλά που στην πραγματικότητα είναι κάτι παθητικά-επιθετικά αρχίδια, ψωνισμένα με την εξουσία και έτοιμα να σου κόψουν το λαρύγγι *. Να τους προσέχετε αυτούς τους τύπους, ΟΚ; Και να προσέχετε κι εμένα. Αλήθεια. Σας παρακαλώ, προσέχετε πάντα.

Ουπς. Παραξέφυγα από το θέμα αυτή τη φορά.

Τέλος πάντων. Αν έχετε τίποτα καλές ιδέες για μελλοντικές δουλειές ή για μέρη που θα μπορούσα να πάω, στείλτε τις. Και σας ευχαριστώ! Στ’ αλήθεια εκτιμώ πολύ αυτό που κάνετε, παρά το γεγονός ότι η γκρινιάρικη συμπεριφορά μου δείχνει το αντίθετο.

Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω κάνα κομμάτι για τη συναυλία των Puffy ** που είδα εχτές. Όμως θέλω πρώτα να αφήσω τον κόσμο να απαντήσει σ’ αυτά που έγραψα μόλις τώρα.

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

* Αν αναφερόμουν σε κάποιον συγκεκριμένο, θα το έλεγα. Μην έχετε καμία αμφιβολία. Όμως υπάρχουν πολλά τέτοια αρχίδια για να μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο.

** Αρνούμαι να τις αποκαλέσω Puffy AmiYumi.

ΥΓ
Ο Τιμ Μακάρθι (Tim McCarthy), ο πρώτος δάσκαλος Ζεν του Μπραντ Ουόρνερ, διδάσκει στο Kent Zendo –το σάιτ τους, βρίσκεται εδώ.

1 comment:

barak said...

Πάρτον και πηγαίντε Japan :p