Το κάρμα της Μπούρμα

[...]

Εχτές με πήρε τηλέφωνο ένας τύπος ο οποίος έγραψε ένα άρθρο σχετικά με τον πρόσφατο κυκλώνα στην Μπούρμα. Στο άρθρο του, έβαλε μόνο ένα τσιτάτο από αυτά που είπα, όμως τουλάχιστον έγραψε το όνομά μου σωστά (γεγονός ευχάριστο) και επιπλέον δεν το έβαλε κάτω από τη φωτογραφία του Νόα Λιβάιν (και όμως, έχει ξαναγίνει!). Τέλος πάντων, ο τύπος με ρώτησε τη γνώμη μου σχετικά με το ότι πολλοί βουδιστές λένε ότι ο πρόσφατος κυκλώνας στη Μπούρμα ήταν καρμική ανταπόδοση για τον διωγμό των βουδιστών από τους στρατιωτικούς της χώρας. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα γέλια μου –η ιδέα είναι γελοία και μου θύμισε τότε που ο Πατ Ρόμπερτσον είπε ότι οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν η τιμωρία του Θεού για τους γκέι και τις λεσβίες που ζουν στη Νέα Υόρκη (παρεμπιπτόντως αυτό είπα και στον τύπο που με ρώτησε για την Μπούρμα, όμως η απάντηση αυτή κόπηκε). Τέλος πάντων, δεν είμαι ακριβώς σίγουρος πώς το είπε ο Πατ Ρόμπερτσον όμως ήταν κάποια αντίστοιχη σαχλαμάρα. Παπαριές! Μα, να λες ότι για τον κυκλώνα φταίει το κάρμα; Δεισιδαιμονίες και βλακείες –αυτό έχω να πω! Και έχω πάντα τον τελευταίο λόγο στα πάντα!

Και ακόμα και αν ήταν το κάρμα τους, που δεν ήταν, ποιος δίνει μία; Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πρόβλημα οπότε πας και τους βοηθάς –χρειάζεται περισσότερη ανάλυση;

Ο τύπος στο τηλέφωνο, ήθελε να μάθει αν η άποψη αυτή είναι διαδεδομένη σε όλη την Ασία. Προσωπικά δυσκολεύομαι να μιλήσω για όλη την Ασία όμως στην Ιαπωνία, σαφώς δε συνηθίζεται να αποδίδονται οι θεομηνίες στο κάρμα. Θέλω να πω, όταν έγινε ο σεισμός του Κόμπε, δε βγήκε κόσμος να λέει «Ναι, καλά να πάθουν που έδωσαν στην πόλη τους το όνομα του Κόμπε Μπράιαντ ο οποίος κόλλησε τόσες γυναίκες AIDS». Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ από όλα αυτά τα χρόνια που έζησα εκεί και που πλησιάζει κάπως μια τέτοια αντίδραση ήταν μια μέρα που κάποιος βρήκε κάτι εγκαταλελειμμένα πουλάκια στην αποθήκη που η εταιρεία που δούλευα αποθήκευε τις στολές των τεράτων. Κάποιος είπε ότι η μοίρα των πουλιών ήταν «θέλημα του Χοτόκε-σάμα» -Χοτόκε-σάμα λένε οι Ιάπωνες τον Βούδα. Ακόμα και τότε, ωστόσο, δε βρέθηκε κανείς να πει ότι έφταιγε το κάρμα που κουβάλαγαν τα πουλιά από μια προηγούμενη ζωή τους.

Το μόνο που μπορώ να πω εγώ είναι ότι όποιος λέει τέτοια πράγματα δεν ξέρει και πολλά από Βουδισμό.

Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

ΥΓ
Ο Νόα Λιβάιν (Noah Levine) είναι μια ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία η οποία εμφανίστηκε περίπου ταυτόχρονα με τον Μπραντ Ουόρνερ στη βουδιστική «σκηνή». Οι περισσότεροι τον ξέρουν από το βιβλίο Dharma Punx, το οποίο προσεγγίζει τον Βουδισμό (αν και όχι τον Βουδισμό Ζεν) από μια γωνία αρκετά κοντά σ’ αυτή του Ουόρνερ. Ο Πατ Ρόμπερτσον (Pat Robertson) είναι γνωστός Αμερικανός τηλέ-ευαγγελιστής και θεωρείται από τους κύριους εκφραστές της πιο συντηρητικής χριστιανικής κοινότητας των Η.Π.Α., κυρίως στις νότιες πολιτείες. Ο Κόμπε Μπράιαντ (Kobe Bryant) είναι μπασκετμπολίστας των LA Lakers (απ’ ό,τι καταλαβαίνω μάλλον ιδιαίτερα διάσημος) και, βεβαίως, δεν έδωσε το όνομά του στην πόλη Κόμπε της Ιαπωνίας η οποία το 1995 υπέστη τεράστιες καταστροφές (με πάνω από 6000 νεκρούς) από έναν σεισμό μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ.

Περί φήμης

[...]

Θα παραφράσω κάπως κάτι που γράφω στο επόμενό μου άρθρο για τα Suicide Girls: το προηγούμενο σαββατοκύριακο που παίξαμε με τους 0DFx έπαιξαν στο Pat's in the Flats, κάποια στιγμή που πήγα στην τουαλέτα, σκάσει μύτη ένας μεθυσμένος και μου λέει «Είσαι ο Μπραντ Ουόρνερ; Είσαι διάσημος! Εγώ θα ‘πρεπε να ‘μαι διάσημος!» Για κάποιον λόγο τα ‘χε πάρει και μου φάνηκε ότι θα με κατούραγε αλλά δεν το έκανε. «Πώς είναι να ‘σαι διάσημος;» μου είπε περιφρονητικά και ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό να του πω ότι είναι σαν να έχεις κάποιον μεθυσμένο να σου σπάει τα’ αρχίδια στην τουαλέτα ενός μπαρ.

Στο μέτρο που μπορώ να μιλήσω με βάση το πόσο διάσημος είμαι (που δεν είναι και πολύ) είναι μια μαλακία και μισή. Διάφοροι άνθρωποι που νόμιζες ότι ήταν φίλοι σου στρέφονται εναντίον σου στα καλά καθούμενα· για παράδειγμα, ένας «εν Ντάρμα αδελφός» μου είπε «προσπαθώ να καταλάβω τι παριστάνεις εκεί στην Αμερική που γυρνάς σαν το σελέμπριτι από το ένα κανάλι στο άλλο και γράφεις από δω κι από κει και φοράς τα χρυσά σου ράσα και κουνάς το ραβδάκι σου», ενώ ένας άλλος είπε ότι «θα χρησιμοποιήσω ό,τι μέσο έχω και δεν έχω, ιδιωτικό και Ιντερνετικό για να σε κάνω ρόμπα, για να πω τι πραγματικά πιστεύω για σένα, για να σε εξευτελίσω. Θα μιλήσω ανοιχτά για το ότι έχεις κάνει ρεζίλι τον εαυτό σου, τον δάσκαλό μας και όλους εμάς που σχετιζόμαστε μ’ αυτή την ιστορία». Η ζήλια έχει πλάκα.

Από την άλλη, η ζήλια δε βγάζει ποτέ νόημα καθώς πρόκειται για την ιδέα ότι «πρέπει να έχω αυτό που έχει αυτός». Όμως αυτό δεν ισχύει ποτέ. Ό,τι και αν έχει καταφέρει καθένας, το έχει καταφέρει όχι χάρη σε κάποιο τυχαίο περιστατικό ή εξαιτίας του πόσο άδικη είναι η ζωή αλλά μέσα από τις δικές του προσπάθειες. Και όχι μόνο αυτό –όποιος έχει καταφέρει κάτι, πρέπει πλέον να διαχειριστεί αυτό που κατάφερε και δεν είμαι σίγουρος ότι καθένας από μας θα μπορούσε να διαχειριστεί τα ζόρια κάποιου άλλου.

Όλο αυτό το «θα αποκαλύψω στον κόσμο την αλήθεια για σένα», είναι κάτι που επαναλαμβάνεται συχνά. Και, πραγματικά, αν σκεφτεί κανείς ότι έχω κάνει καριέρα με το να αποκαλύπτω σε όλον τον κόσμο τις χειρότερες πλευρές του εαυτού μου, είναι να απορείς σε τι ακριβώς αποσκοπούν αυτοί που με «απειλούν» κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θέλω να πω, ο προαναφερθείς «εν Ντάρμα αδελφός» (αν και πρόκειται μάλλον για «εν μελόδραμα αδελφό») μου, νομίζει ότι μπορεί να με κάνει πιο ρόμπα από όσο γίνομαι από μόνος μου; Ας το δοκιμάσει.

Ως τώρα, έχω καταφέρει να λουστώ όλες τις δυσάρεστες συνέπειες της φήμης, χωρίς καμία από τις ευχάριστες. Δεν είμαι πλούσιος, δε μου δίνουν καλά τραπέζια στα εστιατόρια και καμιά δε μου έχει πετάξει το κιλοτάκι της σε κάποια παρουσίαση βιβλίου ή διάλεξη. Ωστόσο, ένας σωρός άνθρωποι έχουν την απαίτηση να ανταποκρίνομαι στην κάθε ψευδαίσθηση έχουν φτιάξει στο κεφάλι τους για το πώς θα ‘πρεπε να είμαι. Να, αυτό σημαίνει να είσαι διάσημος.

Τόσο ο Βούδας, όσο και ο Ντόγκεν, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για το τι σημαίνει να κυνηγάς τη φήμη και τον πλούτο. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτού του είδους οι νουθεσίες προέκυψαν από κάποια βαθιά και μυστικιστική ενόραση σχετικά με την κρυφή φύση της πραγματικότητας. Όμως τόσο ο Βούδας, όσο και ο Ντόγκεν ήταν διασημότητες στην εποχή τους και είμαι σίγουρος ότι μιλούσαν από προσωπική εμπειρία. Η φήμη και τα λεφτά θεωρούνται από την κοινωνία μας σαν ένα είδος πανάκειας που θα θεραπεύσει ό,τι κακό σου συμβαίνει και οι άνθρωποι τα κυνηγάνε πιστεύοντας ότι από τη στιγμή που θα αποκτήσουν την περιουσία ή τη φήμη που θεωρούν ότι χρειάζονται, τα πάντα θα λυθούν. Μύδια.

Τέλος πάντων, αυτά λέω σε γενικές γραμμές στο κομμάτι στο Suicide Girls. Θα σας ενημερώσω πότε θα δημοσιευτεί.

[...]

Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Ζεν στον πόλεμο, συνέχεια -και ένα υστερόγραφο

[...]

Ευχαριστώ πολύ τον αναγνώστη Element που μου έστειλε αυτό το λινκ για μια σελίδα που περιέχει τσιτάτα του Κόντο Σαουάκι από το βιβλίο του Μπράιαν Βικτόρια, Zen At War. Δεν έχω διαβάσει ακόμα όλο το πρωτότυπο ιαπωνικό υλικό το οποίο περιέχει η σελίδα όμως απ’ ό,τι φαίνεται, μερικά από τα τσιτάτα προέρχονται από μια αμφίβολη «αυτοβιογραφία» του Σαουάκι η οποία γράφτηκε μετά τον θάνατό του από κάποιον άλλον –απλώς αυτός έγραψε σε πρώτο πρόσωπο και δημιουργείται η εντύπωση ότι μιλάει ο ίδιος ο Σαουάκι. Στο τσιτάτο που ο Σαουάκι φαίνεται να λέει «χορτάσαμε σκοτωμούς» το «χορτάσαμε» είναι η απόδοση της ιαπωνικής φράσης «χάρα ιππάι» –κάποιος που έχει ζήσει στην Ιαπωνία τόσον καιρό όσο ο Βικτόρια, θα έπρεπε να ξέρει πολύ καλά ότι το «χάρα ιππάι» έχει περισσότερο την έννοια του «πήξαμε», «δεν αντέχουμε άλλου» παρά του «φάγαμε με την ψυχή μας». Μια τέτοια απόδοση είναι αδικαιολόγητη. Και το λέω αυτό από τη θέση του ανθρώπου που πέρασε μια δεκαετία στην Ιαπωνία μεταφράζοντας πολύ συχνά ορισμένα πράγματα σκόπιμα λάθος, αν και στη δική μου περίπτωση, η πρόθεση ήταν να κάνω κάποιον να ακούγεται λιγότερο βλάκας απ’ ό,τι ήταν και όχι να σπιλώσω την υπόληψή του. Αυτή η ιστορία με κάνει να έχω επιφυλάξεις και για το υπόλοιπο βιβλίο (αν και, ναι, είναι σαφώς αλήθεια ότι ορισμένοι άνθρωποι του ιαπωνικού Ζεν κατεστημένου έκαναν πλάτες στον Αυτοκράτορα κατά τη διάρκεια του πολέμου).

[...]

Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

ΥΓ
Μόλις ανέβηκε online ένα άρθρο για το Πανκ Ζεν (το βιβλίο) από τον καλό φίλο Γιώργο Σαρδέλη στο μπλογκ του για το Αϊκίντο (και όχι μόνο), Aikicosmos. Θα το βρείτε (το άρθρο) στη διεύθυνση http://aikicosmos.blogspot.com/2011/01/blog-post.html –εδώ απλώς θα βρείτε τις δικές μου ευχαριστίες για τη μνεία και τα καλά λόγια καθώς και την προτροπή να περάσετε από κει μια βόλτα. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αν υπήρχαν στο Αϊκίντο (και γενικότερα στο μπούντο) περισσότεροι άνθρωποι σαν τον Γιώργο, ο κόσμος των πολεμικών τεχνών θα ήταν πολύ καλύτερος.

Σέσιν και το Ζεν στον Πόλεμο

[...]

Πήρα αρκετές απαντήσεις για το πρόσφατό μου ποστ. Στ’ αλήθεια στενοχωριέμαι που έγραψα ότι η Πατρίτσια είναι τραβεστί και όχι τρανς –τέτοιες διαφοροποιήσεις είναι κάπως μανίκι (χε, χε είπα μανίκι) για κάποιον που μεγάλωσε στην επαρχία του Οχάιο στη δεκαετία του ’70. Επιπλέον, μπορώ να καταλάβω πολύ καλά τι σημαίνει να μπερδεύουν το φύλο σου –τι να λέμε, εχτές ακόμα, στο αεροδρόμιο του Νόξβιλ, ο τύπος του σεκιούριτι με είπε «μαντάμ». Και κάτι τέτοια μου συμβαίνουν συνεχεία. Τι διάολο, δε βλέπουν ότι έχω γένια; Τέλος πάντων, λυπάμαι που έφυγε η Πατρίτσια. Μου φάνηκε εντάξει άτομο και ήθελα να δω αν θα μπορούσα να τη βοηθήσω με το ζόρι που, προφανώς, τράβαγε.

Αυτό, ωστόσο, που έχω να πω (και όχι μόνο στην Πατρίτσια) είναι «Μάθε πριν πας». Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης εδώ πέφτει σ’ εμένα γιατί δε δημοσίευσα το πρόγραμμα του σέσιν, όμως η αλήθεια είναι ότι το έφτιαξα μόλις κάνα-δυο ώρες πριν ξεκινήσουμε. Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να θεωρώ δεδομένο ότι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να συμμετάσχουν σε ένα ησυχαστήριο Ζεν, έχουν κάποια ιδέα περί τίνος πρόκειται. Τα ησυχαστήρια των οποίων είμαι επικεφαλής είναι αρκετά κοντά στον κανόνα και, μάλιστα, είναι και από τα «εύκολα» και υπάρχουν ένας σκασμός μέρη online που δημοσιεύουν το πρόγραμμά τους. Η περίπτωση της Πατρίτσια δεν είναι μοναδική· αν ήταν, δε θα έγραφα αυτά που γράφω τώρα σε ένα δημόσιο φόρουμ. Πολύς κόσμος εμφανίζεται στα πράγματα αυτά χωρίς την παραμικρή ιδέα περί τίνος πρόκειται και, συγνώμη, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εξακολουθεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο στις μέρες μας.

Σας παρακαλώ πολύ, πριν συμμετάσχετε σε ένα ησυχαστήριο Ζεν, διαβάστε κάτι σχετικό, εντάξει; Ευχαριστώ πολύ.

Παρεμπιπτόντως, τι είναι αυτή η παπαριά με τα διάφορα τρολ που γράφουν στα σχόλια «Ο Μπραντ πιστεύει ότι δεν έγινε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος»; Μάγκες, η Ιαπωνία έκανε μερικά πολύ, πολύ κακά πράγματα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το ξέρω. Όλοι το ξέρουμε. Κι εμείς, οι Καλοί Λευκοί, που δεν έχουμε κάνει τίποτα κακό, επίσης τους ρίξαμε κάνα-δυο πολύ βαριές βόμβες. Κάποιοι Ιάπωνες με βουδιστικά ράσα είπαν «ζήτω ο Αυτοκράτορας», όμως προσωπικά δεν έχω δει αρκετά αξιόπιστα στοιχεία ότι ο Κόντο Σαουάκι ήταν μεταξύ αυτών που έριχναν λάδι στη φωτιά. Δείτε, ας πούμε κάτι που έγραψε και που ανακάλυψα πρόσφατα στη βιβλιοθήκη της Τασαχάρα: «Κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Κίνα, είχα πάντοτε τα χέρια μου σε θέση γκάσο (Σ.τ.Μ η γνωστή θέση «προσευχής» με τις παλάμες ενωμένες μπροστά στο στήθος ή το πρόσωπο), όπου και αν πήγαινα. Όταν κάνεις γκάσο σε όποιον συναντάς, σου κάνει αυτόματα κι εκείνος γκάσο –αν είχα τα χέρια μου σφιγμένα σε γροθιές ή κρατούσα ένα περίστροφο, η αντίδρασή των ανθρώπων δε θα ήταν η ίδια. Το να περπατάς με τα χέρια σε γκάσο, σημαίνει ότι πια δεν πυροβολείς κανέναν».

Αυτά που γράφει ο Μπράιαν Βικτόρια ότι είπε ο Σαουάκι είναι τόσο διαφορετικά από πράγματα που έχουμε ακούσει ότι είπε ή από πράγματα που θυμούνται απ’ αυτόν όσοι τον ήξεραν, που δυσκολεύομαι να τα δεχτώ ως ακριβή. Το αστείο είναι ότι ο Σαουάκι δεν εμφανίζεται καν στο δεύτερο βιβλίο του Βικτόρια σχετικά με τους πολεμοκάπηλους ζενάδες –και είναι περίεργο καθώς στο πρώτο του βιβλίο, τον εμφανίζει ως ένθερμο υποστηρικτή της πολεμικής προσπάθειας της Ιαπωνίας. Το βιβλίο του Βικτόρια ήταν σημαντικό καθώς έδειξε στους Δυτικούς τους δασκάλους του Ζεν σαν πραγματικούς ανθρώπους και όχι σαν θεούς ή σαν μυστήρια όντα. Και μπράβο του. Όμως στην περίπτωση του Σαουάκι, λυπάμαι αλλά θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το αν όντως ήταν πολεμοκάπηλος ή όχι.

Την κάνω.

Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

ΥΓ
Στο κείμενο αυτό, ο Ουόρνερ αναφέρεται εκτενώς σε ένα θέμα αρκετά ενοχλητικό για όσους ασχολούνται με τον ιαπωνικό Βουδισμό. Το θέμα αυτό, επί τροχάδην, έχει ως εξής: Το 1997, ένας ακαδημαϊκός ονόματι Μπράιαν Βικτόρια (Brian Victoria), κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο Zen At War και το 2002, κυκλοφόρησε ένα δεύτερο βιβλίο με τίτλο Zen War Stories. Τα βιβλία αυτά, καταγράφουν τη σχέση μεταξύ Βουδισμού Ζεν και ιαπωνικού μιλιταρισμού από την εποχή της παλινόρθωσης του Μέιτζι (1868 –όταν δηλαδή αρχίζει η ιστορία της σύγχρονης Ιαπωνίας) ως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και θίγουν ορισμένα θέματα καθόλου ευχάριστα για τους Ιάπωνες και ειδικά για τους Ιάπωνες βουδιστές Ζεν και ακόμα πιο ειδικά για τους Ιάπωνες βουδιστές Ζεν που αποτελούν μέρος του «ιδρυματικού κατεστημένου», δηλαδή των μεγάλων οργανώσεων Σότο-σου, Ρινζάι-σου και Ομπάκου-σου. Ο λόγος; Η Ζεν κοινότητα –και γενικότερα η βουδιστική κοινότητα– δεν αντέδρασε όσο θα περίμενε (ή θα έλπιζε) κανείς στο ρεύμα του μιλιταρισμού που οδήγησε την Ιαπωνία στον πόλεμο με όλες τις ολέθριες συνέπειές του. Το σημείο στο οποίο επικεντρώνεται ο Ουόρνερ, είναι σε ορισμένα στοιχεία που δίνει ο Βικτόρια για τον Κόντο Σαουάκι (1880-1965) πολύ γνωστό δάσκαλο του Ζεν και δάσκαλο –μεταξύ άλλων– του Γκούντο Νισιτζίμα. Για περισσότερες πληροφορίες, κάντε τη σχετική αναζήτηση στο Ίντερνετ –το θέμα είναι αρκετά μεγάλο για να περιοριστεί σε ένα-δυο λινκς!

Εκ της Διευθύνσεως (ΧΙ) – Εσωτερικές υποθέσεις

Καλά ξεκίνησε η καινούρια χρονιά. Ή έστω, σχετικά καλά, καθώς το κλίμα που επικρατεί στην Αθήνα (και, υποπτεύομαι, σε όλη την Ελλάδα) δεν είναι ακριβώς και αυτό που θα λέγαμε εορταστικό. Δικαίως ή αδίκως, είναι μια άλλη συζήτηση, όμως το σίγουρο είναι ότι μεταξύ των ανθρώπων που συναναστρέφομαι εγώ τουλάχιστον, υπάρχει ένας έντονος προβληματισμός σχετικά με το τι πρόκειται να γίνει τα επόμενα χρόνια· το ενδιαφέρον είναι ότι ο προβληματισμός αυτός δεν είναι πάντοτε απαισιόδοξα χρωματισμένος, ίσως επειδή αρκετοί προτιμούν να αποφεύγουν την τηλεόραση και να φιλτράρουν κάπως αυτά που ακούνε.

Τέλος πάντων, συνειδητοποίησα ότι από τότε που γύρισα, δεν έχω αναφερθεί καθόλου σε διάφορα πράγματα που συμβαίνουν και που άπτονται της διαχειριστικής πλευράς του μπλογκ –και στο μέτρο που στόχος του μπλογκ είναι να λειτουργήσει σαν πυρήνας μιας κοινότητας, καλό είναι να το κάνω. Επί τροχάδην, λοιπόν, τον τελευταίο μήνα το μπλογκ έχει αρχίσει να κυκλοφορεί κάπως περισσότερο και να εμφανίζεται σε διάφορα σάιτ και άλλα μπλογκ, κυρίως σε σχέση με το βιβλίο (Πανκ Ζεν).

Στο blogroll που υπάρχει κάτω αριστερά στη σελίδα, μπορείτε να δείτε τρία μπλογκ που, προς μεγάλη μου χαρά, έκαναν αναφορά στο Πανκ Ζεν –πρόκειται για το Uroborus του φίλου μου του Περικλή Βανικιώτη (το σχετικό λινκ είναι αυτό http://uroborus.wordpress.com/2010/12/27/περί-punk-zen-κρίση-ποια-κρίση/), το γυναικείο Ladies Wall (στη διεύθυνση http://www.ladieswall.com/gadgets/what-to-read-vivlio-pankzen/) και το εξαιρετικό χαρντκοράδικο Take Your Shot, στη διεύθυνση http://takeyourshotfanzine.blogspot.com/2010/12/hardcore-zen-greek-translation-edition.html Παράλληλα, έπαιξε και στο Pathfinder (στη διεύθυνση http://news.pathfinder.gr/culture/books/662531.html) και απ’ ό,τι ακούω έπεται συνέχεια!

Καίτοι ως τώρα το είχα αποφύγει για προσωπική χρήση, αποφάσισα να αρχίσω να εμφανίζομαι και σε άλλα Ιντερνετικά μέσα. Έτσι, έστησα μια σελίδα για το βιβλίο στο Facebook (το σχετικό λινκ υπάρχει παρακάτω αλλά μπορείτε να πάτε και απευθείας χτυπώντας στη διεύθυνση http://www.facebook.com/pages/punkzengr/112407072162066 –αν βρεθούν δύο-τρεις ακόμα να γίνουν fan της σελίδας στο FB, θα μπορέσω να πάρω και κατευθείαν τη διεύθυνση punkzengr εκεί ώστε να φύγει από τη μέση όλο αυτό το μακρινάρι με τους αριθμούς) και σήκωσα και ένα καναλάκι στο Twitter (http://twitter.com/punkzen_gr) –για το τελευταίο, σκέφτομαι να στέλνω καθημερινά μηνυματάκια με ατάκες του Μπραντ Ουόρνερ (ή και δικές μου, αν μπορώ να σκεφτώ καμιά καλή!) όμως αυτό ακόμα το πάω λάου-λάου καθώς το φορμά είναι κάπως περιοριστικό.

Τέλος πάντων, μ’ αυτά και μ’ αυτά, ήδη η επισκεψιμότητα του μπλογκ έχει ανέβει κατακόρυφα. Βεβαίως απέχει πολύ από την επισκεψιμότητα διαφόρων μεγάλων μπλογκ, όμως αυτό είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο καθώς το θέμα του δεν είναι ούτε τόσο διαδεδομένο, ούτε και τόσο δημοφιλές –χώρια που θα πρέπει να συμφιλιωθώ τελικά με την ιδέα ότι δεν είναι αναγκαίο να αρέσουν σε όλους ούτε αυτά που γράφω, ούτε το πώς τα γράφω (αστειεύομαι, στην πραγματικότητα είμαι συμφιλιωμένος με την ιδέα αυτή εδώ και πολλά χρόνια). Όπως και να ‘χει πάντως, το μπλογκ πάει καλύτερα και προσδοκώ να πάει και ακόμα καλύτερα· το βέβαιο είναι ότι θα εξακολουθώ να το προωθώ όσο καλύτερα μπορώ.

Έγραφα παραπάνω (και το έχω γράψει και παλιότερα) ότι θα ήθελα το μπλογκ να λειτουργεί ως βάση για τη δημιουργία μιας κοινότητας (παρεμπιπτόντως, το «κοινότητα» δε μου αρέσει αλλά προτιμώ να αποφύγω το αγγλικό «community» γιατί παραέχει φορεθεί). Και για να γίνει αυτό, καλό είναι να βάζει και κάνας άλλος κάνα χεράκι. Θέλω να πω, ΟΚ, εγώ μεταφράζω/γράφω τα κείμενα, έβγαλα το βιβλίο και προσπαθώ να το κάνω όσο το δυνατόν πιο γνωστό –μέχρι εκεί μπορώ να πάω και μέχρι εκεί πάω. Επειδή, ωστόσο, εσείς που το διαβάζετε έχετε κάποιες άκρες, μην ντρέπεστε –αξιοποιήστε τις! Αν θεωρείτε ότι τα κείμενα που περιέχονται εδώ έχουν κάποια αξία, πείτε το και σε κάποιον που δεν το ξέρει, κάντε λινκ σε άλλα μπλογκ, κάντε σχετικά ποστ στο FB –με λίγα λόγια, προωθήστε το. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει πολύς κόσμος που ενδιαφέρεται για το Ζεν και που προσπαθεί να βρει μια άκρη για να ασχοληθεί ή έστω για να διαβάσει κάτι παραπάνω –και με δεδομένη τη φτώχια που υπάρχει στο ελληνόφωνο Ίντερνετ σχετικά, θα προσπαθεί για πολύ καιρό. Στο μέτρο που το μπλογκ αυτό, μπορεί να καλύψει μια τέτοια ανάγκη (ή, έστω, περιέργεια), ας μην το κρατάμε κρυφό!

Σχετικά με το βιβλίο: με δυο λόγια, δεν ξέρω ακόμα τίποτα. Επειδή η περίοδος των εορτών συμπίπτει με την περίοδο απογραφής των βιβλιοπωλείων και των χοντρεμπόρων, ακόμα δεν έχω καμία εικόνα για το αν έχει πουλήσει 10, 110 ή 510 αντίτυπα –υποπτεύομαι ότι θα έχει πουλήσει ελάχιστα καθώς (α) καθημερινά κυκλοφορούν πολύ περισσότερα βιβλία από όσα μπορεί να απορροφήσει η αγορά, (β) η εποχή είναι ζορισμένη, και, (γ) οι όποιες προωθητικές ενέργειες ανέφερα παραπάνω, ξεκίνησαν πολύ αργά. Συνεπώς, περιμένω να δω χωρίς να προσδοκώ θεαματικά αποτελέσματα –μέσα στο πρώτο 15ήμερο του Ιανουαρίου, θα έχουν γίνει οι απογραφές κ.λπ. οπότε θα έχω μια εικόνα. Στο μεταξύ, όσοι θέλετε να το αγοράσετε μπορείτε να το κάνετε σε αρκετά από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας ή, κατά προτίμηση, να κάνετε κλικ στο σχετικό λινκ αριστερά και να το πάρετε online.

Δεν νομίζω ότι μου ξέφυγε τίποτα αλλά αν θυμηθώ κάτι ακόμα, θα επανέλθω σε μελλοντικό ποστ. Στο μεταξύ, καλή χρονιά!

ΥΓ
Και, βεβαίως, ξέχασα το βασικότερο: το μπλογκ έχει αποκτήσει πλέον κανονική URL, όχι ως Hardcore Zen GR αλλά ως Punk Zen –αφενός επειδή είναι πιο εύκολο και αφετέρου επειδή ταιριάζει με το βιβλίο. Προς το παρόν δεν αλλάζω τον τίτλο της σελίδας και/ή το layout αλλά πιθανότατα θα το κάνω κάποια στιγμή. Αν λοιπόν θέλετε να το συστήσετε σε κάποιον, πείτε απλώς www.punkzen.gr ή και σκέτο punkzen.gr

Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου

Αυτό έγραφε πάνω σε ένα φορτηγάκι παρκαρισμένο μπροστά σε ένα από τα μπλε κτήρια που είδα στον δρόμο που οδηγούσε στο Southern Dharma Retreat Center (SDRC) κοντά στο Άσβιλ της Βόρειας Καρολάινα –ήμουν επικεφαλής ενός ησυχαστηρίου εκεί το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Παρεμπιπτόντως, το SDRC βρίσκεται «κοντά στο Άσβιλ» με την ίδια λογική που η Τασαχάρα βρίσκεται «κοντά στο Μπιγκ Σερ», δηλαδή όχι ιδιαίτερα κοντά. Ξεκινώντας από το Άσβιλ, θες καμιά ώρα ανάβαση από έναν ορεινό δρόμο και μετά συνεχίζεις με έναν κατσικόδρομο μονής κατεύθυνσης που νομίζεις ότι δεν τελειώνει ποτέ, περνώντας πολύ κοντά από κάτι ιδιαίτερα άγριους γκρεμούς. Επειδή, δε, στον κατσικόδρομο υπάρχουν και σπίτια, μερικές φορές χρειάζεται να σταματήσεις και να περιμένεις να περάσουν κάτι αρχαία αγροτικά που τα οδηγούν ιδιαίτερα μαλλιαροί τύποι με καραμπίνες κρεμασμένες πίσω τους. Εδώ που τα λέμε, δεν τους είδα και πολύ καλά τους τύπους αυτούς και φαντάζομαι ότι είναι μια χαρά παιδιά, όμως σε κάποια φάση που καθόμασταν στο ησυχαστήριο, άκουσα ντουφεκιές και κάποια στιγμή που ανεβαίναμε και πέρασα μπροστά από μια εκκλησία, ήμουν πίσω από ένα μεγάλο κόκκινο αγροτικό που είχε ένα αυτοκόλλητο που έλεγε «I'm a coon hunter». Υποθέτω ότι εννοούσε ότι κυνηγάει «ρακούν», έτσι; (Σ.τ.Μ. η λέξη «coon» εκτός ρακούν είναι και μια πολύ παλιά ρατσιστική λέξη για τους μαύρους) Πηγαίνοντας προς το SDRC, πέρασα από διάφορες γέφυρες ενός ποταμού που λέγεται French Broad River και αναρωτήθηκα αν είναι σωστό να ονομάζεις ένα ποτάμι French Broad River χωρίς να λες συγκεκριμένα για πια Γαλλίδα γκόμενα μιλάς (Σ.τ.Μ. η λέξη «broad», πέραν του γνωστού «πλατύς» σημαίνει και «γκόμενα» –ναι, πρόκειται για ένα μάλλον κρύο λογοπαίγνιο).

Το ησυχαστήριο ήταν sold-out. Ήμασταν συνολικά 27 άτομα (μαζί μ’ εμένα) και υπήρχε και μια τραβεστί η οποία εξαφανίστηκε μέσα στην πρώτη που φτάσαμε –πριν κάνουμε Ζαζέν, πριν τις ομιλίες, πριν ακόμα φάμε για βράδυ. Απ’ ό,τι άκουσα, είπε σε κάποιον «Και να σκεφτείς ότι είχα εισιτήριο για να δω τον Δαλάι Λάμα και είπα όχι για να ‘ρθω σ’ αυτό το πράμα» και μετά καβάλησε το αγροτικό του (της;) και την έκανε με τις πάντες. ΟΚ –στην ευχή του Θεού. *

Το ίδιο το ησυχαστήριο ήταν μια χαρά, απ’ όσο τουλάχιστον μπορώ να πω. Το πρόγραμμα έπρεπε να το φτιάξω εγώ και προσπάθησα να το κάνω ταυτόχρονα αρκετά εύκολο ώστε να μη σκοτώσει τους νιουμπάδες στο Ζαζέν αλλά και αρκετά ζόρικο ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ένα αξιοπρεπές ησυχαστήριο του Σότο Ζεν. Το Σάββατο είχαμε εννιά γύρους Ζαζέν, ξεκινώντας από τις 6:30 το πρωί –οι περισσότεροι ήταν των 30 λεπτών, εκτός από τον πρώτο της ημέρας που ήταν των 45. Την Κυριακή ακολουθήσαμε το ίδιο πρόγραμμα, όμως τελειώσαμε το μεσημέρι γιατί έτσι είναι το πρόγραμμα του κέντρου. Ακόμα, είχαμε δύο διαλέξεις/συζητήσεις, μια κάθε μέρα και βρήκα και χρόνο για ντοκουσάν (ιδιαίτερες κουβέντες μαζί μου –λες και χρειάζεται κανείς κάτι τέτοιο). Τα γεύματα ήταν περίπου τυπικά, σιωπηλά και με κάποιους ψαλμούς στην αρχή τους αλλά όχι στο στιλ οριόκι (το βίντεο αυτό γυρίστηκε σε ένα ησυχαστήριο που έκανα στη Σιζουόκα της Ιαπωνίας). Παρεμπιπτόντως, στο SDRC το φαγητό σερβίρεται σε μπουφέ και είναι γαμάτο –ό,τι μαγειρεύουν το μεγαλώνουν στην περιοχή και το ψωμί τους ειδικά είναι απίστευτο.

Το γκρουπ ήταν αρκετά ομοιογενές. Μερικοί φοιτητές, μερικοί μεγαλύτεροι, κάνα-δυο μεταλάδες, μερικοί πανκ στην ηλικία μου και μισοί-μισοί από πλευράς αντρών-γυναικών. Αν είχε μείνει η τραβεστί, η ισορροπία θα είχε γείρει προς τη μια μεριά. Αλλά προς ποια; Μεταξύ των μεταλάδων, ήταν και ο Ν. Ράνταλ Μπλάιθ (D. Randall Blythe ) από τους Lamb of God. Πολύ το χάρηκα που τον είδα εκεί. Τον συμπαθώ και σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να μου αρέσουν και οι Lamb of God.

Στο τέλος της πρώτης ημέρας, οι συμμετέχοντες άρχισαν να δίνουν τις αξιολογήσεις τους για το ησυχαστήριο και για τον δάσκαλο. Οι περισσότερες ήταν θετικές και μερικές ήταν εξαιρετικά αρνητικές –ως συνήθως, εγώ μένω στις αρνητικές. Μια έλεγε κάτι σε στιλ «Ο δάσκαλος ήταν πολύ στενόμυαλος και προσκολλημένος στην πεποίθησή του ότι το Ζαζέν είναι το καλύτερο. Οι τέσσερεις ακρογωνιαίοι λίθοι της επίγνωσης (ή κάτι τέτοιο –δε θυμάμαι ακριβώς πώς το ‘λεγε) είναι η βάση της βουδιστικής άσκησης! Ανώριμος δάσκαλος!»

Η δική μου αντίδραση στο παραπάνω σχόλιο είναι ότι κατά την ώριμη προσωπική μου άποψη, το άτομο που το έγραψε αυτό έχει κακάκια μέσα στο κεφάλι του.

Πέραν της πλάκας, η συγκεκριμένη αξιολόγηση μου δίνει την ευκαιρία να αναφερθώ σε κάτι σημαντικό: μεταξύ των ανθρώπων που ασχολούνται με τον βουδισμό στις Η.Π.Α. υπάρχει η προσδοκία οι δάσκαλοι του Βουδισμού να είναι κάτι σαν παν-Βουδιστές. Δηλαδή, να μην εκπροσωπούν μια συγκεκριμένη παράδοση αλλά να αγκαλιάζουν όλες τις μορφές Βουδισμού. Και υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι που το κάνουν: ανακατεύουν όλων των ειδών τις παραδόσεις φτιάχνοντας μια γλυκιά, οικουμενική σούπα που στην πραγματικότητα δεν εκφράζει καμιά συγκεκριμένη γενεαλογία όμως περιλαμβάνει τα πάντα. Εγώ αυτό το θεωρώ μια μαλακία και μισή και λέω να πα’ να γαμηθεί.

Αν πάω σε μια εκκλησία βαπτιστών και δω ότι ο παπάς εκεί έχει διαβάσει την Πεντάτευχο και το Κοράνι, θα εντυπωσιαστώ καθώς θα είναι κάτι σαν μπόνους, όμως δεν περιμένω ότι ο βαπτιστής παπάς θα με συμβουλέψει πώς να γιορτάσω το Ραμαζάνι ή πώς να κάνω ένα Μπαρ Μίτσβα –ένας βαπτιστής παπάς που προσφέρει τέτοιες υπηρεσίες σίγουρα τις κάνει τσαπατσούλικα. Εδώ που τα λέμε, αν ήμουν βαπτιστής, θα ήθελα ο παπάς μου να έχει εστιάσει την προσοχή του ειδικά στη μελέτη των διδασκαλιών της βαπτιστικής γραμμής του Χριστιανισμού και να μην ξέρει πολλά για την Πεντάτευχο ή το Κοράνι. Και θα είχα περισσότερη εμπιστοσύνη σ’ αυτά που λέει, αν μου έλεγε εξ αρχής ότι κατά τη γνώμη του το Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός είναι θεμελιωδώς λάθος –αν δεν πιστεύει κάτι τέτοιο, γιατί έγινε βαπτιστής παπάς και όχι ραβίνος ή ιμάμης; Βεβαίως, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν έλεγε ότι πρέπει να προσηλυτίσουμε όλους τους εβραίους και τους μουσουλμάνους και να σκοτώσουμε όσους δε δουν το φως –εκεί περνάμε σε μια άλλη περίπτωση.

Ξέρετε, δεν έχω την παραμικρή ιδέα σχετικά με τη Βιπασάνα, τον θιβετανικό Βουδισμό, το στιλ Ρινζάι του Ζεν ή οποιοδήποτε άλλο είδος Βουδισμού. Στην πραγματικότητα, ξέρω αρχίδια και για τις άλλες γραμμές του Σότο Ζεν –βασικά ξέρω αυτά που έμαθα από τον Τιμ Μακάρθι και τον Γκούντο Νισιτζίμα. Ποτέ δεν ασκήθηκα σοβαρά στα άλλα στιλ και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα και ιδιαίτερα να προσπαθήσω. Ξέρω ορισμένους δασκάλους από τις άλλες αυτές γενεαλογίες τη δουλειά των οποίων θεωρώ πολύ αξιόλογη, όμως παρόλα αυτά εξακολουθούν να μη μ’ ενδιαφέρουν και πάρα πολύ. Αυτό δε σημαίνει ότι θέλω να πάω και να καταστρέψω αυτές τις άλλες γενεαλογίες όμως ειλικρινά, νομίζω ότι η γενεαλογία που μελέτησα είναι καλύτερη και πολύ πιο κοντά σ’ αυτό που δίδαξε πραγματικά ο Βούδας. Αν δεν το πίστευα, γιατί θα το δίδασκα; Γιατί οποιοσδήποτε θα δίδασκε ένα στιλ Βουδισμού το οποίο δεν πίστευε ότι είναι το καλύτερο; Ποιος θα πήγαινε ν’ ακούσει έναν τέτοιο δάσκαλο; Εγώ πάντως, σίγουρα όχι.

Ο Βουδισμός είναι κατά βάση μια προφορική παράδοση που περνάει προσωπικά από τον έναν δάσκαλο στον άλλον. Δεν είναι αναγκαίο ένας δάσκαλος μιας συγκεκριμένης γενεαλογίας να ξέρει τίποτα για οποιαδήποτε άλλη μορφή Βουδισμού πέρα από αυτή που παρέλαβε από τον δικό του δάσκαλο. Ναι, αν ξέρει αυτό είναι κάτι εξτρά και ωραίο αλλά από την άλλη, μπορεί και να τον τρικλοποδιάζει (και, αν θέλετε τη γνώμη μου, συνήθως αυτό συμβαίνει). Είναι καλό να τα πηγαίνεις καλά με τις άλλες γενεαλογίες και όλοι μας λίγο-πολύ το κάνουμε –έχω πολλούς φίλους που είναι Ρινζάι! Όμως δε χρειάζεται να προσπαθούμε να ενσωματώσουμε τις διδασκαλίες τους στις δικές μας προκειμένου να ικανοποιήσουμε κάποια παρεξηγημένη αντίληψη που θέλει όλους τους δασκάλους του Βουδισμού να αγκαλιάζουν όλες τις μορφές Βουδισμού. Γιατί θα ‘πρεπε να κάνουν κάτι τέτοιο;

Οι «τέσσερις ακρογωνιαίοι λίθοι της επίγνωσης» ή ό,τι άλλη παπαριά έγραψε αυτός ο τύπος στην αξιολόγησή του, είναι απλώς λόγια που προσπαθούν να προσδιορίσουν αυτό που ήθελε να πει ο Βούδας μια συγκεκριμένη στιγμή. Όμως αυτό που ήθελε να πει ο Βούδας δεν είχε να κάνει με λόγια. Τα λόγια μου, τα λόγια του Νισιτζίμα ή τα λόγια του Κόντο Σαουάκι, είναι ακριβώς τα ίδια. Όμως αν πάτε σε έναν δάσκαλο μιας συγκεκριμένης γενεαλογίας, μην περιμένετε να σας φραζάρει την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο που θα το κάνει κάποιος από μια άλλη γενεαλογία.

Τέλος πάντων, είναι πολύ σημαντικό ένας δάσκαλος να είναι συνεπής στην παράδοσή του και, ακόμα πιο σημαντικό, στην προσωπική του κατανόησης της παράδοσης αυτής. Όλες αυτές οι συναισθηματικές σαχλαμάρες περί παν-βουδισμού δεν είναι παρά μια νερωμένη διδασκαλία η οποία ικανοποιεί μεν αυτούς που ψάχνουν κάποια ψευδαίσθηση ή τους αρέσει η πολιτική ορθότητα, είναι όμως λάθος. Βλέπουμε γύρω μας κάτι τύπους που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν είκοσι διαφορετικές παραδόσεις, καθεμιά από τις οποίες χρειάζεται δεκαετίες για να αρχίσεις καν να την καταλαβαίνεις. Αν οι τύποι αυτοί δεν είναι τετρακοσίων ετών, απλώς πάνε να σας τη φέρουν και αν την πατήσετε είστε κορόιδα.

Αυτά –ελπίζω να σας άρεσε το παραλήρημά μου. Δε γαμιέται!

* Δε θέλω να προσβάλλω τα άτομα που επιλέγουν να ντύνονται γυναικεία ή να αλλάζουν φύλο. Όμως ειλικρινά δεν ξέρω αν θέλουν να τους προσφωνείς «αυτός» ή «αυτή»

Μπραντ Ουόρνερ – Τρίτη 29 Απριλίου 2008

ΥΓ
Στο κείμενο, έχω αποδώσει το «mindfulness» ως «επίγνωση» (έτσι το έχω αποδώσει και στο βιβλίο Πανκ Ζεν). Ορισμένοι το αποδίδουν και ως «εγρήγορση» –διαλέγετε και παίρνετε. Για όσους δεν είναι πολύ εξοικειωμένοι με τον Ιουδαϊσμό ή με το Ισλάμ, το Μπαρ Μίτσβα είναι μια τελετή για τα εβραιόπουλα (και των δύο φύλων) όταν μπαίνουν στην εφηβεία, το Ραμαζάνι είναι ένας μήνας νηστείας και προσευχής για τους Μουσουλμάνους και η Πεντάτευχος (ή Τόρα) είναι το βασικό θρησκευτικό βιβλίο του Ιουδαϊσμού και αντιστοιχεί στα πέντε πρώτα κεφάλαια της Παλαιάς Διαθήκης (Γένεση, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί και Δευτερονόμιο).

Να ορίσουμε τις προθέσεις μας; Μα, κάντε μου τη χάρη!

Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται: Οι άνθρωποι που το οργανώνουν αυτό είναι φίλοι μου και μου τη σπάει να γίνομαι κακός. Όμως μόλις μου ήρθε ένα e-mail που μιλάει για μια «Τελετή Ορισμού Προθέσεων για το Νέο Έτος» και λέει ότι «Κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς, μαζευόμαστε μια μεγάλη ομάδα για να ορίσουμε τις προθέσεις μας για τον χρόνο που έρχεται και για να ανανεώσουμε τη δέσμευσή μας στην πνευματική μας άσκηση».

Ψώνιο. Μακάρι να μπορούσα να πάω.

Όμως, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ! «Να ορίσουμε τις προθέσεις μας;» Σοβαρά; Αν πρόκειται να πάρεις μερικές αποφάσεις για την επόμενη χρονιά, πάρε μερικές γαμημένες αποφάσεις για την επόμενη χρονιά –χρειάζεται στ’ αλήθεια να κρεμάμε μια τεράστια ταμπέλα που να λέει «ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΜΕ, ΕΙΜΑΙ ΒΟΥΔΙΣΤΗΣ» σε οτιδήποτε κάνουμε;

Πάει κάνας χρόνος που ακούω για αυτή την ιστορία με το «να ορίσουμε τις προθέσεις μας» και έχω την εντύπωση ότι πρέπει να είναι και παλιότερη –απλώς εγώ δεν την ήξερα. Ήξερα, ωστόσο, για μια τεράστια διαφωνία που είχε ο Νισιτζίμα Ρόσι με έναν από τους μαθητές του σχετικά με το αν το Ζαζέν είναι μια κατάσταση με πρόθεση ή χωρίς πρόθεση. Η άποψη του Νισιτζίμα, ήταν ότι το Ζαζέν είναι μια κατάσταση απολύτως χωρίς πρόθεση και δεν έκανε πίσω ούτε τόσο δα. Έτσι είναι αυτός: ξεροκέφαλος τύπος.

Και θα συμφωνήσω μαζί του. Το Ζαζέν, είναι πράγματι μια κατάσταση χωρίς πρόθεση. Βεβαίως, όλοι που ξεκινούν να ασκούνται έχουν κάποια πρόθεση –κι εγώ είχα, και ο Βούδας είχε, και ο Ντόγκεν είχε. Κανένα πρόβλημα ως εκεί. Το ίδιο το Ζαζέν, ωστόσο, πρέπει να είναι μια κατάσταση χωρίς πρόθεση, μια κατάσταση στην οποία εγκαταλείπεις κάθε πρόθεση. Και αυτό δεν είναι εύκολο, όμως είναι το πιο ουσιαστικό σημείο της άσκησης του Ζεν. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει πραγματική άσκηση Ζεν.

Οπότε τι κάνεις; Δεν μπορείς καν να έχεις την πρόθεση να μην έχεις πρόθεση (τουλάχιστον όπως την εννοούμε συνήθως) –κι αυτή μια πρόθεση είναι. Να ένα ωραίο κοάν.

Το μόνο στοιχείο που μπορώ να δώσω για το πώς απαντιέται το συγκεκριμένο κοάν, είναι ότι η πρόθεση συμβαίνει μέσα στο πλαίσιο της σκέψης. Το να έχεις ή να μην έχεις πρόθεση, είναι περίπου σαν αυτό που περιγράφει ο Ντόγκεν «να σκέφτεσαι τη σκέψη της μη σκέψης». Και πώς το κάνεις αυτό; Ο Ντόγκεν λέει απλώς «Είναι διαφορετικό από το να σκέφτεσαι».

Φυσικά, το Ζαζέν ως κατάσταση χωρίς πρόθεση από τη μια και μια τελετή καθορισμού προθέσεων για τον καινούριο χρόνο από την άλλη, είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η μόνη σχέση μεταξύ τους, είναι η χρήση της λέξης «πρόθεση». Υπάρχουν τομείς της ζωής στους οποίους οι προθέσεις είναι απολύτως αναγκαίες. Κι εγώ παίρνω μερικές αποφάσεις για τον καινούριο χρόνο –χρειάζεται να έχεις κάποιες προθέσεις προκειμένου να μπορείς να ζεις. Οπότε, δε λέω ότι οι άνθρωποι αυτοί που κάνουν τη συγκεκριμένη τελετή κάνουν κάτι κακό ή κάτι λάθος ή ότι είμαι καλύτερος απ’ αυτούς κ.λπ. Αυτό που λέω είναι ότι το να αποκαλείς τις αποφάσεις σου για τον καινούριο χρόνο «προθέσεις για τον καινούριο χρόνο», μόνο και μόνο για να ακουστείς πιο βουδιστής, είναι πραγματικά σαχλαμάρα. Και λέω απλώς την άποψή μου, την οποία έχετε κάθε δικαίωμα να αγνοήσετε.

Καλή Χρονιά σε όλους!


Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΥΓ
Βεβαίως, με το «αποφάσεις για τον καινούριο χρόνο» αποδίδω αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν «New Year Resolutions», δηλαδή τα σχέδια που κάνουμε όλοι σχετικά με το τι θέλουμε από τον εαυτό μας για την καινούρια χρονιά.