Saturday, January 8, 2011

Περί φήμης


[...]

Θα παραφράσω κάπως κάτι που γράφω στο επόμενό μου άρθρο για τα Suicide Girls: το προηγούμενο σαββατοκύριακο που παίξαμε με τους 0DFx έπαιξαν στο Pat's in the Flats, κάποια στιγμή που πήγα στην τουαλέτα, σκάσει μύτη ένας μεθυσμένος και μου λέει «Είσαι ο Μπραντ Ουόρνερ; Είσαι διάσημος! Εγώ θα ‘πρεπε να ‘μαι διάσημος!» Για κάποιον λόγο τα ‘χε πάρει και μου φάνηκε ότι θα με κατούραγε αλλά δεν το έκανε. «Πώς είναι να ‘σαι διάσημος;» μου είπε περιφρονητικά και ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό να του πω ότι είναι σαν να έχεις κάποιον μεθυσμένο να σου σπάει τα’ αρχίδια στην τουαλέτα ενός μπαρ.

Στο μέτρο που μπορώ να μιλήσω με βάση το πόσο διάσημος είμαι (που δεν είναι και πολύ) είναι μια μαλακία και μισή. Διάφοροι άνθρωποι που νόμιζες ότι ήταν φίλοι σου στρέφονται εναντίον σου στα καλά καθούμενα· για παράδειγμα, ένας «εν Ντάρμα αδελφός» μου είπε «προσπαθώ να καταλάβω τι παριστάνεις εκεί στην Αμερική που γυρνάς σαν το σελέμπριτι από το ένα κανάλι στο άλλο και γράφεις από δω κι από κει και φοράς τα χρυσά σου ράσα και κουνάς το ραβδάκι σου», ενώ ένας άλλος είπε ότι «θα χρησιμοποιήσω ό,τι μέσο έχω και δεν έχω, ιδιωτικό και Ιντερνετικό για να σε κάνω ρόμπα, για να πω τι πραγματικά πιστεύω για σένα, για να σε εξευτελίσω. Θα μιλήσω ανοιχτά για το ότι έχεις κάνει ρεζίλι τον εαυτό σου, τον δάσκαλό μας και όλους εμάς που σχετιζόμαστε μ’ αυτή την ιστορία». Η ζήλια έχει πλάκα.

Από την άλλη, η ζήλια δε βγάζει ποτέ νόημα καθώς πρόκειται για την ιδέα ότι «πρέπει να έχω αυτό που έχει αυτός». Όμως αυτό δεν ισχύει ποτέ. Ό,τι και αν έχει καταφέρει καθένας, το έχει καταφέρει όχι χάρη σε κάποιο τυχαίο περιστατικό ή εξαιτίας του πόσο άδικη είναι η ζωή αλλά μέσα από τις δικές του προσπάθειες. Και όχι μόνο αυτό –όποιος έχει καταφέρει κάτι, πρέπει πλέον να διαχειριστεί αυτό που κατάφερε και δεν είμαι σίγουρος ότι καθένας από μας θα μπορούσε να διαχειριστεί τα ζόρια κάποιου άλλου.

Όλο αυτό το «θα αποκαλύψω στον κόσμο την αλήθεια για σένα», είναι κάτι που επαναλαμβάνεται συχνά. Και, πραγματικά, αν σκεφτεί κανείς ότι έχω κάνει καριέρα με το να αποκαλύπτω σε όλον τον κόσμο τις χειρότερες πλευρές του εαυτού μου, είναι να απορείς σε τι ακριβώς αποσκοπούν αυτοί που με «απειλούν» κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θέλω να πω, ο προαναφερθείς «εν Ντάρμα αδελφός» (αν και πρόκειται μάλλον για «εν μελόδραμα αδελφό») μου, νομίζει ότι μπορεί να με κάνει πιο ρόμπα από όσο γίνομαι από μόνος μου; Ας το δοκιμάσει.

Ως τώρα, έχω καταφέρει να λουστώ όλες τις δυσάρεστες συνέπειες της φήμης, χωρίς καμία από τις ευχάριστες. Δεν είμαι πλούσιος, δε μου δίνουν καλά τραπέζια στα εστιατόρια και καμιά δε μου έχει πετάξει το κιλοτάκι της σε κάποια παρουσίαση βιβλίου ή διάλεξη. Ωστόσο, ένας σωρός άνθρωποι έχουν την απαίτηση να ανταποκρίνομαι στην κάθε ψευδαίσθηση έχουν φτιάξει στο κεφάλι τους για το πώς θα ‘πρεπε να είμαι. Να, αυτό σημαίνει να είσαι διάσημος.

Τόσο ο Βούδας, όσο και ο Ντόγκεν, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για το τι σημαίνει να κυνηγάς τη φήμη και τον πλούτο. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτού του είδους οι νουθεσίες προέκυψαν από κάποια βαθιά και μυστικιστική ενόραση σχετικά με την κρυφή φύση της πραγματικότητας. Όμως τόσο ο Βούδας, όσο και ο Ντόγκεν ήταν διασημότητες στην εποχή τους και είμαι σίγουρος ότι μιλούσαν από προσωπική εμπειρία. Η φήμη και τα λεφτά θεωρούνται από την κοινωνία μας σαν ένα είδος πανάκειας που θα θεραπεύσει ό,τι κακό σου συμβαίνει και οι άνθρωποι τα κυνηγάνε πιστεύοντας ότι από τη στιγμή που θα αποκτήσουν την περιουσία ή τη φήμη που θεωρούν ότι χρειάζονται, τα πάντα θα λυθούν. Μύδια.

Τέλος πάντων, αυτά λέω σε γενικές γραμμές στο κομμάτι στο Suicide Girls. Θα σας ενημερώσω πότε θα δημοσιευτεί.

[...]

Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 7 Μαΐου 2008


No comments: