Αντί προλόγου

Ξεκίνησα το μπλογκ αυτό, ελπίζοντας να πετύχω δύο πράγματα. Το πρώτο, να γνωρίσω στο ελληνικό/ελληνόφωνο κοινό τον Αμερικανό δάσκαλο του Βουδισμού Ζεν και συγγραφέα, Μπραντ Ουόρνερ (Brad Warner). Ο Ουόρνερ, έχει γράψει τρία βιβλία, τα Hardcore Zen (από όπου και ο τίτλος του μπλογκ), Sit Down and Shut Up και Zen Wrapped in Karma Dipped in Chocolate, κανένα από τα οποία δεν ανταποκρίνεται στην αντίληψη που έχουν οι περισσότεροι για τον Βουδισμό Ζεν και για τους δασκάλους/ιερείς του.

Η βασική ύλη του μπλογκ θα είναι κείμενα του Ουόρνερ που δημοσιεύονται στο Ίντερνετ, στο δικό του μπλογκ -όσοι ενδιαφέρονται να τα διαβάσουν στο πρωτότυπο, μπορούν να πάνε κατευθείαν εκεί. Η διαφορά της ελληνικής εκδοχής του μπλογκ από το πρωτότυπο, είναι ότι δε θα ξεκινήσω από το πιο τελευταίο ποστ που θα βρει κανείς εκεί, αλλά θα δουλέψω αρκετά με το (ευμεγεθέστατο) αρχείο του, επιτρέποντας έτσι στον αναγνώστη να δει τις απόψεις του Ουόρνερ για τον Βουδισμό Ζεν, τη ζωή, το Σύμπαν και τα πάντα.

Δεύτερη φιλοδοξία μου για το μπλογκ αυτό, είναι κάτι πέρα απο τον Μπραντ Ουόρνερ -για την ακρίβεια, πέρα από τη συγγραφική του δουλειά: είναι η δημιουργία μιας κοινότητας -αρχικά ηλεκτρονικής, αλλά σύντομα και πραγματικής- γύρω από τον Βουδισμό Ζεν. Και εδώ, καθώς το πράγμα αρχίζει και γίνεται κάπως πιο περίπλοκο και, αναγκαστικά, πιο φλύαρο, θα ζητήσω την επιείκειά σας και θα γράψω μερικά πράγματα παραπάνω. Ελπίζω ότι δε θα θεωρηθεί άκομψο ότι ορισμένα από αυτά είναι κάπως πιο προσωπικά.

Λέγομαι Γρηγόρης Μηλιαρέσης και η βασική μου δουλειά είναι να μεταφράζω βιβλία -τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια, καθώς πριν από αυτά, πέρασα δεκαεπτά χρόνια στα περιοδικά και τις εφημερίδες, γράφοντας για διάφορα πράγματα, μεταξύ των οποίων και το Ίντερνετ. Παράλληλα, είχα ένα κάπως επίμονο ενδιαφέρον για την Ιαπωνία και τον πολιτισμό της, γεγονός που οδήγησε στο να εμπλακώ από αρκετά νωρίς (συγκεκριμένα, από το 1986) με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες (Σότοκαν Καράτε, Αϊκίντο, Τζούντο, Ιάιντο, Κέντο και Ναγκινάτα) -με τις τέχνες αυτές, ασχολούμαι ακόμα και όπως δείχνουν τα πράγματα, θα συνεχίσω να ασχολούμαι για αρκετό καιρό ακόμα.

Μια άλλη όψη του ιαπωνικού πολιτισμού που μου κίνησε το ενδιαφέρον από όταν ήμουν έφηβος, ήταν η θρησκεία -και αυτό, επειδή με ενδιέφεραν οι θρησκείες γενικότερα, όχι τόσο από την πλευρά της αναζήτησης απαντήσεων, όσο ως εκφάνσεις των διαφόρων πολιτισμών που τις δημιούργησαν. Επειδή, ωστόσο, τα ερωτήματα (τόσο τα καθημερινά, όσο και αυτά που συνήθως αποκαλούμε "μεγάλα") προφανώς υπήρχαν, δοκίμασα να τα απαντήσω μέσω όσων διάβαζα για τον Βουδισμό και δη για τον Βουδισμό Ζεν. Και, όλως παραδόξως (;), οι απαντήσεις που έβρισκα μου έκαναν πολύ -για την ακρίβεια, ανταποκρίνονταν τόσο στις προσωπικές μου αντιλήψεις για το πώς είναι τα πράγματα "πέρα από εδώ", όσο και στη θεώρηση και πρακτική μου για την καθημερινότητα. Μ' άλλα λόγια, ο Βουδισμός Ζεν μου ταίριαζε.

Καλά ως εδώ. Όμως η συνειδητοποίηση ότι ο Βουδισμός Ζεν χρήζει περαιτέρω έρευνας, ήρθε μαζί με τη συνειδητοποίηση μιας σειράς προβλημάτων. Το πρώτο, είναι ότι ζούμε στην Ελλάδα, σε μια χώρα όπου αφενός δεν υπάρχει οργανωμένη βουδιστική κοινότητα (για την ακρίβεια, βουδιστική Ζεν κοινότητα -αν δεν κάνω λάθος, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ασχολούνται με τον Θιβετανικό Βουδισμό)- και αφετέρου υπάρχει επίσημη κρατική θρησκεία η οποία καλύπτει (ή, υποτίθεται ότι καλύπτει) τις αναζητήσεις των περισσότερων -μια ενοχλητική συνέπεια του δεύτερου σκέλους του παραπάνω προβλήματος, είναι ότι η επίσημη Εκκλησία δεν αντιμετωπίζει ακριβώς με συμπάθεια τις όποιες παρεκκλίσεις από την πεπατημένη. Ήτοι, το να αναζητάς τις απαντήσεις σου κάπου πέρα από τη χριστιανική ορθόδοξη γραμμή, μπορεί να αποβεί, αν όχι επώδυνο, τουλάχιστον αρκετά κουραστικό.

Ασχέτως των προβλημάτων που σχετίζονται με την ορθόδοξη χριστιανική Εκκλησία (και τη σχέση της με τον νέο ελληνικό πολιτισμό), ωστόσο, υπάρχει ένα ακόμα ζήτημα με τον Βουδισμό Ζεν -και αυτό δεν είναι εγχώριο, αλλά παγκόσμιο: λόγω της "νέας πνευματικότητας" που ξεκίνησε στη δεκαετία του '50 με τη λογοτεχνία μπιτ και αποκορυφώθηκε τις δεκαετίες του '60-'70 με το κίνημα της νεολαίας και αυτό που είθισται να αποκαλούμε Νιού Έιτζ (New Age), έχει δημιουργηθεί γύρω από το συγκεκριμένο παρακλάδι του Βουδισμού, μια τεράστια (παρά)φιλολογία η οποία περισσότερο μπερδεύει παρά επεξηγεί τα πράγματα. Όμως γι αυτό, θα γράψω στο επόμενο ποστ -πιθανότατα αύριο. Η ειρωνεία να ξεκινάω ένα μπλογκ για τον Βουδισμό Ζεν (και δη για τη θεώρηση ενός ανθρώπου όπως ο Μπραντ Ουόρνερ γύρω από αυτόν) το Μεγάλο Σάββατο, είναι πολύ ελκυστική για να την παρακάμψω!