Hardcore Zen Gr: Το «Φαινόμενο Frampton Comes Alive» ή γιατί η Καλιφόρνια είναι για τα μπάζα

Δεν ξέρω ρε παιδί μου… Όλο προσπαθώ να φέρω κάναν άνθρωπο να παλουκωθεί στα μαξιλάρια του Χιλ Στριτ Σέντερ (Hill Street Center), όμως δεν τα καταφέρνω με τίποτα. Όταν προσπαθώ να το παίξω καλός στο μπλογκ, δεν εμφανίζεται σχεδόν κανείς. Και όταν προσβάλλω τους πάντες, δεν εμφανίζεται σχεδόν κανείς.

Τέλος πάντων, από την πλευρά του Ζεν, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Στην πραγματικότητα, προτιμώ γενικά να κάθομαι Ζαζέν και να μιλάω με μικρότερες ομάδες –μ’ άλλα λόγια, αν εμφανιστούν τέσσερα άτομα που πραγματικά ενδιαφέρονται για την άσκηση στο Ζαζέν, θεωρώ ότι τα πράγματα είναι καλά. Δεν την κάνω αυτή την ιστορία για λεφτά, ούτε καν για να βγάλω τα προς το ζην. Δεν το κάνω για να γίνω διάσημος. Και πραγματικά δε με νοιάζει να επαληθεύσω τη θεωρία του «Φαινομένου Frampton Comes Alive».

Το «Φαινόμενο Frampton Comes Alive», είναι από μια συνέντευξη του Τσακ Κλόστερμαν που είδα κάποτε –παρεμπιπτόντως, ο ίδιος δεν το είπε έτσι. Αυτό που έλεγε ήταν ότι πέρα από την Κρίσι Χάιντ (Chrissie Hynde) και τους Ντίβο (Devo), κανένα από τα πολυδιαφημισμένα γκρουπ Νιου Γουέιβ που ξεκίνησαν από το Άκρον του Οχάιο στα τέλη της δεκαετίας του 1970, δεν κατάφερε να κάνει κάτι πολύ σημαντικό. Ο Κλόστερμαν, ανέφερε στη συνέντευξή του την επιτυχία του δίσκου Frampton Comes Alive –για σας τους πιτσιρικάδες που δεν το θυμούνται, το Frampton Comes Alive ήταν ένα από τα πρώτα πραγματικά ΠΟΛΥ πετυχημένα άλμπουμ στον κόσμο από πλευράς πωλήσεων. Είμαι σίγουρος ότι πλέον το έχουν ξεπεράσει κάμποσα άλλα άλμπουμ/CD, όμως την εποχή που βγήκε ήταν τόσο απίστευτα πετυχημένο που δεν μπορούσες να το αποφύγεις με τίποτα. Μερικές φορές, αναρωτιέμαι αν ήμουν ο μόνος στο γυμνάσιό μου που δεν είχε αγοράσει ένα αντίτυπο.

Αυτό που έλεγε ο Κόστερμαν, ήταν ότι από τα δεκάδες εκατομμύρια των ανθρώπων που αγόρασαν το Frampton Comes Alive, το άλμπουμ άρεσε πραγματικά μόνο σε ένα μικρό ποσοστό. Ωστόσο, ο ίδιος ο δίσκος έγινε τόσο πετυχημένος που αμέτρητοι άνθρωποι τον αγόρασαν μόνο και μόνο επειδή εκείνη τη χρονιά αυτό έπρεπε να κάνεις –να αγοράσεις ένα αντίτυπο του Frampton Comes Alive. Η άποψη του Κλόστερμαν, ήταν ότι οποιοδήποτε έργο τέχνης έχει έναν συγκεκριμένο αριθμό φίλων και ότι από τη στιγμή που θα ξεπεραστεί ο αριθμός αυτός, βασικά το πουλάς σε ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, τουλάχιστον ως έργο τέχνης. Οι άνθρωποι αυτοί το αγοράζουν για άλλους λόγους –ίσως για να δείξουν ότι είναι μέσα στα κόλπα ή επειδή θεωρούν ότι πρέπει.

Ο Κλόστερμαν, συνεχίζει με την άποψη ότι παρότι η Ρέιτσελ Σουίτ (Rachel Sweet), οι Ράμπερ Σίτι Ρέμπελς (Rubber City Rebels), οι Μπιζάρος (Bizarros), οι Τιν Χιούι (Tin Huey) και όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες της σκηνής του Άκρον που υπέγραψαν συμβόλαια με τις μεγάλες εταιρείες στα τέλη της δεκαετίας του 1970, δεν κατάφεραν να πιάσουν, το γεγονός δεν ήταν ιδιαίτερα κακό. Οι πραγματικοί φαν των καλλιτεχνών αυτών παρέμειναν πιστοί –το ότι οι μάζες δεν κατανάλωσαν τα προϊόντα τους δεν ήταν μεγάλη απώλεια, τουλάχιστον από καλλιτεχνική άποψη (από οικονομική, μάλλον ήταν). Στην πραγματικότητα μάλιστα, ίσως κάποιοι από τους καλλιτέχνες αυτούς, ίσως και να γλίτωσαν από τα χειρότερα. Δείτε τι έπαθε ο Κερτ Κομπέιν (Kurt Cobain) εξαιτίας της απότομης φήμης –και η περίπτωση αυτή είναι απλώς μια πολύ ακραία. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα ανθρώπων που η φήμη τους έκανε πολύ πιο δυστυχισμένους από ό,τι ήταν πριν την αποκτήσουν.

Η σχέση που έχει όλη αυτή η συζήτηση με το Ζεν, είναι ότι η πραγματική βουδιστική άσκηση ίσως να μην είναι για όλους. Θέλω να πω, βεβαίως ΕΙΝΑΙ για όλους. Όμως από την άποψη του τι μπορείς να πουλήσεις ως καταναλώσιμο αγαθό ή ως μόδα, σίγουρα δεν είναι. Είναι σκληρή δουλειά και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι –και ας με συγχωρήσει ο Κύριος– τεμπέληδες και θλιβεροί. Ψάχνουν τον εύκολο δρόμο και το Ζεν δεν είναι αυτός –τίποτα που να αξίζει πραγματικά δεν είναι ποτέ εύκολο, όμως οι άνθρωποι μοιάζουν να πιστεύουν ότι η πραγματική κατανόηση του εαυτού σου και του σύμπαντος μέσα στο οποίο ζεις, οφείλει να είναι κάτι στο οποίο δε χρειάζεται να επενδύσεις χρόνο ή προσπάθεια. Ίσως να περάσουμε κάνα απόγευμα προσπαθώντας να βιώσουμε μια «εμπειρία ανοίγματος», όμως μέχρι εκεί είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε. Θλιβερό μεν, όμως έτσι είναι τα πράγματα.

Προσωπικά, ως δάσκαλος του Ζεν, είμαι πολύ πιο ευτυχής όταν έχω μια χούφτα πραγματικά έντιμων μαθητών από όταν βλέπω να πραγματώνεται το «Φαινόμενο Frampton Comes Alive» δηλαδή όταν εμφανίζονται ολόκληρα πλήθη ανθρώπων που βρίσκονται εκεί επειδή αυτό είναι το μοδάτο. Όταν έρχεται κανείς στα μαθήματά μου, θα κάτσει κάτω για μια ώρα και θα κοιτάει έναν τοίχο χωρίς παπαριές του τύπου «διαλογιστική καθοδήγηση» για να του διασκεδάσουν τη βαρεμάρα του. Και φαντάζομαι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά, τα μαθήματά μου δε θα γίνουν και η πιο χοτ επιλογή για το πρωί της Κυριακής.

Όμως, γαμώτο, θα περίμενε κανείς ότι στη Νότια Καλιφόρνια, με τόσους ανθρώπους να λένε ότι είναι «πνευματικά αφυπνισμένοι» και να ασχολούνται με όλες αυτές τις ανατολικές φιλοσοφίες και θρησκείες, θα υπήρχαν περισσότερα από τέσσερα άτομα που να ενδιαφέρονται για την πραγματική άσκηση Ζαζέν.