[...]
Μερικές τυχαίες σκέψεις που έκανα σήμερα:
Διάβαζα μερικές από τις απαντήσεις που πήρα στο προηγούμενό μου ποστ και εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει το πώς εγώ λέω κάτι, μετά έρχεται κάποιος άλλος και διανθίζει αυτά που είπα με τη φαντασία του και στη συνέχεια ο ίδιος αυτός κάποιος σχολιάζει τα δικά του λεγόμενα σαν να ήταν δικά μου. Ειλικρινά μου φαίνεται εντελώς παρανοϊκό.
Στο μπλογκ αυτό, έχω εκθέσει τη ζωή μου σε απίστευτο βαθμό. Όμως είναι απολύτως αδύνατο να καταγράφω όλα όσα μου συμβαίνουν. Για παράδειγμα, σήμερα το πρωί έριξα ένα πολύ καλό χέσιμο. Όμως συνήθως δεν αναφέρω τις λεπτομέρειες αυτές και ακόμα και αν τις ανέφερα, αυτό που θα ανέφερα θα κάλυπτε το ένα εκατομμυριοστό αυτού που πραγματικά έγινε. Όταν, για παράδειγμα, περιέγραφα το περιβόητο μίτινγκ, δε σας είπα για εκείνον τον άσχετο τύπο που με πλησίασε στο λόμπι και μου είπε «Ρε Κένι! Πώς πάει; Με θυμάσαι; Ήμασταν συμφοιτητές στο Γιέιλ το ’76!» Επίσης δε σας είπα για τα μέτρα ασφαλείας στην είσοδο και στο ασανσέρ του κτηρίου, μέτρα που βρώμαγαν έντονα από την παράνοια της 11ης Σεπτεμβρίου. Επίσης δε σας είπα ποιος ήταν ο στόχος του μίτινγκ. Κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Δεν έχετε ιδέα για όλα αυτά –και αν είστε νορμάλ άνθρωποι, δε σας ενδιαφέρει να αποκτήσετε.
Απλώς αναρωτιέμαι πόσα προβλήματα προκαλούμε ο ένας στον άλλον κάθε φορά που προβάλλουμε στα λόγια των άλλων δικές μας ιδέες και κάθε φορά που διανθίζουμε αυτά που βλέπουμε και ακούμε με λεπτομέρειες που βγάζουμε από τη φαντασία μας –και στη συνέχεια πράττουμε με βάση αυτά που επινοήσαμε. Μια μεγάλη ευλογία (και κατάρα) σε μένα, ήταν ότι παραείμαι βλάκας για να το κάνω αυτό σε μεγάλο βαθμό. Θέλω να πω, αν έχει κανείς πρόθεση να υπαινιχθεί κάτι μπροστά μου, ας έχει κατά νου ότι πιθανότατα δε θα καταλάβω πού το πάει. Ναι, χρειάζεται να μου πείτε στα ίσα τι εννοείτε γιατί μάλλον δε θα το καταλάβω.
Ένα πράγμα που με έχει βοηθήσει στην άσκησή μου, είναι ότι πλέον δεν προσπαθώ τόσο πολύ να καταλάβω «τι εννοεί στ’ αλήθεια» αυτός που έχω απέναντί μου. Παίρνω σχεδόν τα πάντα απολύτως τοις μετρητοίς. Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω τον σαρκασμό –θέλω να πω, καταλαβαίνω πότε ο άλλος σαρκάζει, όμως συνήθως δεν καταλαβαίνω τι υπονοεί σαρκάζοντας. Και σχεδόν πάντοτε, δε θα κάτσω και ν’ ασχοληθώ για να το καταλάβω.
Νομίζω ότι η άσκηση στο Ζεν, με τον καιρό σε κάνει όλο και περισσότερο έτσι. Έχω προσέξει ότι οι δάσκαλοί μου, το κάνουν ακόμα περισσότερο από μένα –σαν, δηλαδή, να αποκτάς μια πιο χαζή προσέγγιση στη ζωή.
Τέσπα.
Η φίλη μου η Λεϊλάνι, που μένει στην Τασαχάρα, λέει ότι οι κοπέλες φεύγουν από κει πιο γρήγορα απ’ ό,τι οι άντρες. Και ρωτάει αν το Ζεν είναι μάτσο πράγμα. Καλή ερώτηση. Δεν νομίζω ότι είναι εξ ορισμού μάτσο ή αντρικό πράγμα, όμως βλέπω ότι ασχολούνται μ’ αυτό πιο πολύ οι άντρες παρά οι γυναίκες –κάτι που ισχύει και στο Χέβι Μέταλ ή στο Πανκ. Δεν έχω κάτι να πω επ’ αυτού, πέρα από το ότι θα ήθελα να βλέπω πιο πολλές γυναίκες να εμφανίζονται στα μαθήματα και στα ησυχαστήρια κ.λπ. Υπάρχει καμιά ιδέα για το πώς μπορεί το Ζεν να γίνει πιο φιλικό προς τον –θηλυκού γένους- χρήστη;
Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
Μερικές τυχαίες σκέψεις που έκανα σήμερα:
Διάβαζα μερικές από τις απαντήσεις που πήρα στο προηγούμενό μου ποστ και εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει το πώς εγώ λέω κάτι, μετά έρχεται κάποιος άλλος και διανθίζει αυτά που είπα με τη φαντασία του και στη συνέχεια ο ίδιος αυτός κάποιος σχολιάζει τα δικά του λεγόμενα σαν να ήταν δικά μου. Ειλικρινά μου φαίνεται εντελώς παρανοϊκό.
Στο μπλογκ αυτό, έχω εκθέσει τη ζωή μου σε απίστευτο βαθμό. Όμως είναι απολύτως αδύνατο να καταγράφω όλα όσα μου συμβαίνουν. Για παράδειγμα, σήμερα το πρωί έριξα ένα πολύ καλό χέσιμο. Όμως συνήθως δεν αναφέρω τις λεπτομέρειες αυτές και ακόμα και αν τις ανέφερα, αυτό που θα ανέφερα θα κάλυπτε το ένα εκατομμυριοστό αυτού που πραγματικά έγινε. Όταν, για παράδειγμα, περιέγραφα το περιβόητο μίτινγκ, δε σας είπα για εκείνον τον άσχετο τύπο που με πλησίασε στο λόμπι και μου είπε «Ρε Κένι! Πώς πάει; Με θυμάσαι; Ήμασταν συμφοιτητές στο Γιέιλ το ’76!» Επίσης δε σας είπα για τα μέτρα ασφαλείας στην είσοδο και στο ασανσέρ του κτηρίου, μέτρα που βρώμαγαν έντονα από την παράνοια της 11ης Σεπτεμβρίου. Επίσης δε σας είπα ποιος ήταν ο στόχος του μίτινγκ. Κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Δεν έχετε ιδέα για όλα αυτά –και αν είστε νορμάλ άνθρωποι, δε σας ενδιαφέρει να αποκτήσετε.
Απλώς αναρωτιέμαι πόσα προβλήματα προκαλούμε ο ένας στον άλλον κάθε φορά που προβάλλουμε στα λόγια των άλλων δικές μας ιδέες και κάθε φορά που διανθίζουμε αυτά που βλέπουμε και ακούμε με λεπτομέρειες που βγάζουμε από τη φαντασία μας –και στη συνέχεια πράττουμε με βάση αυτά που επινοήσαμε. Μια μεγάλη ευλογία (και κατάρα) σε μένα, ήταν ότι παραείμαι βλάκας για να το κάνω αυτό σε μεγάλο βαθμό. Θέλω να πω, αν έχει κανείς πρόθεση να υπαινιχθεί κάτι μπροστά μου, ας έχει κατά νου ότι πιθανότατα δε θα καταλάβω πού το πάει. Ναι, χρειάζεται να μου πείτε στα ίσα τι εννοείτε γιατί μάλλον δε θα το καταλάβω.
Ένα πράγμα που με έχει βοηθήσει στην άσκησή μου, είναι ότι πλέον δεν προσπαθώ τόσο πολύ να καταλάβω «τι εννοεί στ’ αλήθεια» αυτός που έχω απέναντί μου. Παίρνω σχεδόν τα πάντα απολύτως τοις μετρητοίς. Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω τον σαρκασμό –θέλω να πω, καταλαβαίνω πότε ο άλλος σαρκάζει, όμως συνήθως δεν καταλαβαίνω τι υπονοεί σαρκάζοντας. Και σχεδόν πάντοτε, δε θα κάτσω και ν’ ασχοληθώ για να το καταλάβω.
Νομίζω ότι η άσκηση στο Ζεν, με τον καιρό σε κάνει όλο και περισσότερο έτσι. Έχω προσέξει ότι οι δάσκαλοί μου, το κάνουν ακόμα περισσότερο από μένα –σαν, δηλαδή, να αποκτάς μια πιο χαζή προσέγγιση στη ζωή.
Τέσπα.
Η φίλη μου η Λεϊλάνι, που μένει στην Τασαχάρα, λέει ότι οι κοπέλες φεύγουν από κει πιο γρήγορα απ’ ό,τι οι άντρες. Και ρωτάει αν το Ζεν είναι μάτσο πράγμα. Καλή ερώτηση. Δεν νομίζω ότι είναι εξ ορισμού μάτσο ή αντρικό πράγμα, όμως βλέπω ότι ασχολούνται μ’ αυτό πιο πολύ οι άντρες παρά οι γυναίκες –κάτι που ισχύει και στο Χέβι Μέταλ ή στο Πανκ. Δεν έχω κάτι να πω επ’ αυτού, πέρα από το ότι θα ήθελα να βλέπω πιο πολλές γυναίκες να εμφανίζονται στα μαθήματα και στα ησυχαστήρια κ.λπ. Υπάρχει καμιά ιδέα για το πώς μπορεί το Ζεν να γίνει πιο φιλικό προς τον –θηλυκού γένους- χρήστη;
Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
No comments:
Post a Comment