Ομαδική φωτογραφία από το σέσιν στον ναό Τοκέι-ιν της Σιζουόκα.
Στο κέντρο είναι ο Μπραντ Ουόρνερ.
Παραδόξως, και χωρίς καμιά ιδιαίτερη διαφήμιση, το μπλογκ αυτό άρχισε να έχει αναγνώστες. Τους ευχαριστώ πολύ, καίτοι αισθάνομαι κάπως περίεργα καθώς υποπτεύομαι ότι ο βασικός λόγος που τους απέκτησε, είναι επειδή κάποιοι έκαναν Google το όνομά μου. Αν είναι δυνατόν! Τέλος πάντων, στους αναγνώστες αυτούς, χρωστώ μια μεγάλη συγνώμη διότι δεν ανανέωσα το σάιτ επί σχεδόν τρεις μήνες. Αν αισθανθήκατε ότι πρόκειται για άλλη μια περίπτωση όπου κάποιος ξεκινάει κάτι και μετά το παρατάει (η συνηθέστερη ασθένεια του Ίντερνετ), σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι έτσι. Το Hardcore Zen GR θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε και στόχος μου είναι να ανανεώνεται όσο πιο τακτικά γίνεται.
Έχω, ωστόσο, μια καλή δικαιολογία για την τρίμηνη απουσία μου: βρισκόμουν στην Ιαπωνία! Όσοι με ξέρουν προσωπικά, ξέρουν καλά ότι έχω μια παιδιόθεν εμμονή με τη συγκεκριμένη χώρα και την κουλτούρα της, για λόγους που ούτε κι εγώ δεν έχω ξεκαθαρίσει και κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να βρεθώ εκεί, την αρπάζω απ' τα μαλλιά. Ως εκ τούτου, ο λόγος που δεν ανανέωνα το μπλογκ, δεν ήταν η έλλειψη Ίντερνετ (η πρόσβαση που είχα εκεί ήταν πολύ πιο γρήγορη από αυτή που έχω εδώ), αλλά απλώς και μόνο ότι ήμουν ξεμυαλισμένος -και δεν εννοώ μόνο από πράγματα σχετικά με το Ζεν!
Τέλος πάντων, επέστρεψα και πρόθεσή μου είναι να συνεχίσω το Hardcore Zen GR όπως το ξεκίνησα, μεταφράζοντας κείμενα του Μπραντ Ουόρνερ και των άλλων ανθρώπων της κοινότητας Ντόγκεν Σάνγκα (Dogen Sangha –λινκ στα αριστερά) κρατώντας σας παράλληλα ενήμερους για την πορεία της ελληνικής έκδοσης του ομότιτλου βιβλίου του Ουόρνερ (όσοι δεν το ξέρουν ήδη, μπορούν να το βρουν εδώ), διερευνώντας την πιθανότητα της δημιουργίας μιας ομάδας... καθίσματος (ναι, το ξέρω, δεν είναι πολύ συναρπαστικό, όμως όπως έλεγε και εκείνο το τραγουδάκι that’s what it’s all about *) και προσπαθώντας να συμβάλλω στη δημιουργία ενός χώρου συζήτησης για τον Βουδισμό Ζεν. Όπως (σχεδόν) όλες οι Ιντερνετικές προσπάθειες, η πρόθεση είναι αγαθή όμως η υλοποίηση μπορεί κάπου να χωλαίνει. Αυτό που θα προσπαθήσω, είναι να μη χωλαίνει πολύ.
Κάτι από το ταξίδι μου που σχετίζεται με το μπλογκ: Το προτελευταίο μου Σαββατοκυριακοδευτερότριτο στην Ιαπωνία, είχα την ευκαιρία να το περάσω στον βουδιστικό ναό Τοκέι-ιν στη Σιζουόκα, σε ένα σέσιν (ελλείψει καλύτερης λέξης, ησυχαστήριο) τεσσάρων ημερών υπό τη διεύθυνση του Μπραντ Ουόρνερ. Η Ντόγκεν Σάνγκα (για την ακρίβεια, το αγγλόφωνο παράρτημα της), οργανώνει δύο τέτοια σέσιν τον χρόνο, ένα την άνοιξη και ένα το φθινόπωρο και τα τελευταία πέντε (αν δεν κάνω λάθος) χρόνια, στο φθινοπωρινό επικεφαλής είναι ο Ουόρνερ, καθώς ο δάσκαλος Γκούντο Νισιτζίμα έχει πλέον αποσυρθεί από τη «διοίκηση» της κοινότητας. Όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, ο δάσκαλος Νισιτζίμα είναι 90 ετών και, παρότι παραμένει σε πολύ καλή κατάσταση από πλευράς πνευματικής διαύγειας, έχει βαρύνει κάπως σωματικά –τουλάχιστον για να κάνει ταξίδια εκτός Τόκιο και να υφίσταται την ταλαιπωρία ενός τετραήμερου σέσιν.
Είναι ταλαιπωρία; Ναι. Παρότι το πρόγραμμα των σέσιν αυτών είναι σχετικά ελαφρύ για τα δεδομένα των ιαπωνικών μοναστικών κοινοτήτων (μπορείτε να το βρείτε σε PDF, εδώ –μη δίνετε σημασία που λέει «2007», το ίδιο είναι) και αυτό επειδή ο Κόντο Σαουάκι, ο δάσκαλος του Γκούντο Νισιτζίμα θεωρούσε ότι ο λόγος ύπαρξης των σέσιν δεν είναι το να κάνεις όσο περισσότερο Ζαζέν γίνεται, δεν παύει να είναι βαρύ, ειδικά για κάποιον που το παρακολουθεί για πρώτη φορά. Το πρωινό ξύπνημα είναι στις 4:30 και καθημερινά υπάρχουν έξι περίοδοι καθίσματος, δύο περίοδοι βαδίσματος Κινχίν (το οποίο, πρακτικά, είναι κάτι σαν το Ζαζέν αλλά σε κίνηση), τρία γεύματα Οριόκι (πιο πολλά επ’ αυτού στο μέλλον –προς το παρόν, δείτε το βίντεο που βρίσκεται εδώ και το οποίο έχει φτιάξει ένα από τα μέλη της Ντόγκεν Σάνγκα σε ένα προηγούμενο σέσιν στο Τοκέι-ιν) δύο διαλέξεις από τον επικεφαλής του σέσιν (εν προκειμένω, από τον Μπραντ Ουόρνερ) και μια περίοδος σάμου ή εργασίας το οποίο αντιστοιχεί περίπου σε αυτό που στον Ελληνικό Στρατό αποκαλείται «αγγαρεία».
Τα παραπάνω, καλύπτουν περίπου το μισό της ημέρας (περί τις 10-11 ώρες) και το άλλο μισό είναι ύπνος (από τις 21:00 ως τις 4:30) και μερικές ελεύθερες ώρες (ότι περισσεύει). Αυτό που είναι απροσδόκητα κουραστικό, ωστόσο, είναι ότι γενικά υπάρχει μια οδηγία για ησυχία –αυτό μεταφράζεται στο «αποφεύγετε να μιλάτε, αν μιλάτε, μιλάτε πολύ χαμηλόφωνα και αν θέλετε να μιλήσετε μεγαλόφωνα, κάντε το εκτός των χώρων του ναού» –το τελευταίο δίνει την ευκαιρία για μερικές εξαιρετικές βόλτες στην γύρω περιοχή/εξοχή (ο ναός είναι σε μια μικρή χαράδρα μέσα στους λόφους/βουνά της Σιζουόκα τα οποία είναι γεμάτα πυκνά δέντρα και φυτείες τσαγιού), όμως είναι εντυπωσιακό το πόσο ζόρικη μπορεί να είναι η ησυχία! Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στον θόρυβο μέσα και έξω από το κεφάλι μας, που η ιδέα ότι πρέπει, έστω, να τον περιορίσουμε, μοιάζει αδύνατη.
Τέλος πάντων, το σέσιν έγινε, πήγε καλά (νομίζω –δεν έχω μέτρο– όμως έτσι έλεγαν όλοι και έτσι λέει και ο Μπραντ στο σχετικό του μπλογκ το οποίο υπάρχει εδώ) και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα το ξαναέκανα με την πρώτη ευκαιρία –προϋποτεθίστω, βεβαίως ότι θα βρίσκομαι στην Ιαπωνία. Η ιδέα να περνάς τόσες ώρες της ημέρας με τον εαυτό σου, σου δίνει τη δυνατότητα να ελέγξεις για τα καλά τι ακριβώς κουβαλάς μέσα στο κεφάλι σου, χώρια που και μόνο το να κάνεις έξι περιόδους Ζαζέν μέσα στην ίδια μέρα, σου δίνει μια εντελώς άλλη αντίληψη για το τι εστί «ήσυχο κάθισμα». Βεβαίως, αυτό που μετράει είναι το καθημερινό κάθισμα (η καθημερινή προπόνηση όπως θα λέγαμε αν μιλάγαμε για πολεμικές τέχνες ή για οποιαδήποτε άλλη μορφή εκγύμνασης ή εκπαίδευσης), όμως ένα εντατικό τετραήμερο από καιρού εις καιρόν προσφέρει μια άλλη οπτική γωνία που σίγουρα ενισχύει τη συνολική άσκηση.
Αυτά προς το παρόν για τη Σιζουόκα και το σέσιν. Ενδέχεται να επανέλθω στο μέλλον (αν υπάρξει λόγος να μεταφέρω κάτι από εκεί, εδώ), όμως για την ώρα, νομίζω ότι θα είναι καλύτερα να δώσω τον λόγο για μια ακόμα φορά στον Μπραντ Ουόρνερ και στις σκέψεις του περί του Νόμου του Σύμπαντος. Για οτιδήποτε, σχετικό ή άσχετο, είμαι στη διάθεσή σας, στη διεύθυνση hczgr.blog(α)gmail.com –αντικαθιστώντας, βεβαίως, το (α) με το @.
ΥΓ
(*) The Hokey Pokey –ψάξτε το στο YouTube!
Τέλος πάντων, επέστρεψα και πρόθεσή μου είναι να συνεχίσω το Hardcore Zen GR όπως το ξεκίνησα, μεταφράζοντας κείμενα του Μπραντ Ουόρνερ και των άλλων ανθρώπων της κοινότητας Ντόγκεν Σάνγκα (Dogen Sangha –λινκ στα αριστερά) κρατώντας σας παράλληλα ενήμερους για την πορεία της ελληνικής έκδοσης του ομότιτλου βιβλίου του Ουόρνερ (όσοι δεν το ξέρουν ήδη, μπορούν να το βρουν εδώ), διερευνώντας την πιθανότητα της δημιουργίας μιας ομάδας... καθίσματος (ναι, το ξέρω, δεν είναι πολύ συναρπαστικό, όμως όπως έλεγε και εκείνο το τραγουδάκι that’s what it’s all about *) και προσπαθώντας να συμβάλλω στη δημιουργία ενός χώρου συζήτησης για τον Βουδισμό Ζεν. Όπως (σχεδόν) όλες οι Ιντερνετικές προσπάθειες, η πρόθεση είναι αγαθή όμως η υλοποίηση μπορεί κάπου να χωλαίνει. Αυτό που θα προσπαθήσω, είναι να μη χωλαίνει πολύ.
Κάτι από το ταξίδι μου που σχετίζεται με το μπλογκ: Το προτελευταίο μου Σαββατοκυριακοδευτερότριτο στην Ιαπωνία, είχα την ευκαιρία να το περάσω στον βουδιστικό ναό Τοκέι-ιν στη Σιζουόκα, σε ένα σέσιν (ελλείψει καλύτερης λέξης, ησυχαστήριο) τεσσάρων ημερών υπό τη διεύθυνση του Μπραντ Ουόρνερ. Η Ντόγκεν Σάνγκα (για την ακρίβεια, το αγγλόφωνο παράρτημα της), οργανώνει δύο τέτοια σέσιν τον χρόνο, ένα την άνοιξη και ένα το φθινόπωρο και τα τελευταία πέντε (αν δεν κάνω λάθος) χρόνια, στο φθινοπωρινό επικεφαλής είναι ο Ουόρνερ, καθώς ο δάσκαλος Γκούντο Νισιτζίμα έχει πλέον αποσυρθεί από τη «διοίκηση» της κοινότητας. Όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, ο δάσκαλος Νισιτζίμα είναι 90 ετών και, παρότι παραμένει σε πολύ καλή κατάσταση από πλευράς πνευματικής διαύγειας, έχει βαρύνει κάπως σωματικά –τουλάχιστον για να κάνει ταξίδια εκτός Τόκιο και να υφίσταται την ταλαιπωρία ενός τετραήμερου σέσιν.
Είναι ταλαιπωρία; Ναι. Παρότι το πρόγραμμα των σέσιν αυτών είναι σχετικά ελαφρύ για τα δεδομένα των ιαπωνικών μοναστικών κοινοτήτων (μπορείτε να το βρείτε σε PDF, εδώ –μη δίνετε σημασία που λέει «2007», το ίδιο είναι) και αυτό επειδή ο Κόντο Σαουάκι, ο δάσκαλος του Γκούντο Νισιτζίμα θεωρούσε ότι ο λόγος ύπαρξης των σέσιν δεν είναι το να κάνεις όσο περισσότερο Ζαζέν γίνεται, δεν παύει να είναι βαρύ, ειδικά για κάποιον που το παρακολουθεί για πρώτη φορά. Το πρωινό ξύπνημα είναι στις 4:30 και καθημερινά υπάρχουν έξι περίοδοι καθίσματος, δύο περίοδοι βαδίσματος Κινχίν (το οποίο, πρακτικά, είναι κάτι σαν το Ζαζέν αλλά σε κίνηση), τρία γεύματα Οριόκι (πιο πολλά επ’ αυτού στο μέλλον –προς το παρόν, δείτε το βίντεο που βρίσκεται εδώ και το οποίο έχει φτιάξει ένα από τα μέλη της Ντόγκεν Σάνγκα σε ένα προηγούμενο σέσιν στο Τοκέι-ιν) δύο διαλέξεις από τον επικεφαλής του σέσιν (εν προκειμένω, από τον Μπραντ Ουόρνερ) και μια περίοδος σάμου ή εργασίας το οποίο αντιστοιχεί περίπου σε αυτό που στον Ελληνικό Στρατό αποκαλείται «αγγαρεία».
Τα παραπάνω, καλύπτουν περίπου το μισό της ημέρας (περί τις 10-11 ώρες) και το άλλο μισό είναι ύπνος (από τις 21:00 ως τις 4:30) και μερικές ελεύθερες ώρες (ότι περισσεύει). Αυτό που είναι απροσδόκητα κουραστικό, ωστόσο, είναι ότι γενικά υπάρχει μια οδηγία για ησυχία –αυτό μεταφράζεται στο «αποφεύγετε να μιλάτε, αν μιλάτε, μιλάτε πολύ χαμηλόφωνα και αν θέλετε να μιλήσετε μεγαλόφωνα, κάντε το εκτός των χώρων του ναού» –το τελευταίο δίνει την ευκαιρία για μερικές εξαιρετικές βόλτες στην γύρω περιοχή/εξοχή (ο ναός είναι σε μια μικρή χαράδρα μέσα στους λόφους/βουνά της Σιζουόκα τα οποία είναι γεμάτα πυκνά δέντρα και φυτείες τσαγιού), όμως είναι εντυπωσιακό το πόσο ζόρικη μπορεί να είναι η ησυχία! Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στον θόρυβο μέσα και έξω από το κεφάλι μας, που η ιδέα ότι πρέπει, έστω, να τον περιορίσουμε, μοιάζει αδύνατη.
Τέλος πάντων, το σέσιν έγινε, πήγε καλά (νομίζω –δεν έχω μέτρο– όμως έτσι έλεγαν όλοι και έτσι λέει και ο Μπραντ στο σχετικό του μπλογκ το οποίο υπάρχει εδώ) και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα το ξαναέκανα με την πρώτη ευκαιρία –προϋποτεθίστω, βεβαίως ότι θα βρίσκομαι στην Ιαπωνία. Η ιδέα να περνάς τόσες ώρες της ημέρας με τον εαυτό σου, σου δίνει τη δυνατότητα να ελέγξεις για τα καλά τι ακριβώς κουβαλάς μέσα στο κεφάλι σου, χώρια που και μόνο το να κάνεις έξι περιόδους Ζαζέν μέσα στην ίδια μέρα, σου δίνει μια εντελώς άλλη αντίληψη για το τι εστί «ήσυχο κάθισμα». Βεβαίως, αυτό που μετράει είναι το καθημερινό κάθισμα (η καθημερινή προπόνηση όπως θα λέγαμε αν μιλάγαμε για πολεμικές τέχνες ή για οποιαδήποτε άλλη μορφή εκγύμνασης ή εκπαίδευσης), όμως ένα εντατικό τετραήμερο από καιρού εις καιρόν προσφέρει μια άλλη οπτική γωνία που σίγουρα ενισχύει τη συνολική άσκηση.
Αυτά προς το παρόν για τη Σιζουόκα και το σέσιν. Ενδέχεται να επανέλθω στο μέλλον (αν υπάρξει λόγος να μεταφέρω κάτι από εκεί, εδώ), όμως για την ώρα, νομίζω ότι θα είναι καλύτερα να δώσω τον λόγο για μια ακόμα φορά στον Μπραντ Ουόρνερ και στις σκέψεις του περί του Νόμου του Σύμπαντος. Για οτιδήποτε, σχετικό ή άσχετο, είμαι στη διάθεσή σας, στη διεύθυνση hczgr.blog(α)gmail.com –αντικαθιστώντας, βεβαίως, το (α) με το @.
ΥΓ
(*) The Hokey Pokey –ψάξτε το στο YouTube!
No comments:
Post a Comment