[Σ.τ.Μ. Το κείμενο αυτό με προβλημάτισε κάπως επειδή τόσο στον τίτλο, όσο και σε πολλά άλλα σημεία, υπάρχει η φράση «bite me» η οποία είναι μια μέτριας έντασης βρισιά και συνήθως λέγεται σε κάποιον που μας ενοχλεί με τη συμπεριφορά του ή με τα λόγια του. Φευ, στα Ελληνικά δεν έχουμε ακριβώς κάτι τέτοιο –το κοντινότερο που μπορώ να σκεφτώ, είναι το «δε μας γαμάς κιόλας;», όμως (α) δεν είναι τόσο κοντινό, και, (β) δεν ταιριάζει συντακτικά με το κείμενο του Ουόρνερ. Έτσι, κατέληξα στο «να πα’ να γαμηθεί», εν γνώσει ότι είναι αρκετά πιο βαρύ. Παρακαλώ τους αναγνώστες να λάβουν υπόψη τη διαφορά μεταξύ των δύο φράσεων.]
Κατ’ αρχάς ένα διαφημιστικό μηνυματάκι της τελευταίας στιγμής και μάλιστα όχι για μένα: χτες το βράδυ, ανακάλυψα ότι οι φίλοι μου οι Rubber City Rebels παίζουν απόψε, 7 Ιουνίου 2007 στο Slim’s στο Σαν Φρανσίσκο, σε ένα ιβέντ που λέγεται Dirkfest. Τους είδα εχτές στο Safari Sam’s στο Χόλιγουντ (επίσης λάιβ της τελευταίας στιγμής) και ήταν γαμώ. Οπότε, πάτε να τους δείτε όσο προλαβαίνετε.
Οι Rubber City Rollers φτιάχτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 στο Άκρον και έβγαλαν ένα γαμάτο LP στην Capitol Records γύρω στο 1980. Στη συνέχεια, έπεσαν σε χειμερία νάρκη για περίπου 20 χρόνια και μετά έβγαλαν το δεύτερό τους LP (εντάξει, εντάξει, CD) στη Smog Veil Records. Το CD αυτό λέγεται Pierce My Brain και μπορείτε να βρείτε το πρόμο βίντεό του στο YouTube, στη διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=HzajMDiJ2Lk
Εχτές οι εκδότες μου, μου έστειλαν ένα αντίτυπο του τελευταίου τεύχους μιας φυλλάδας που λέγεται Buddhadharma και που είχε μια κακή κριτική για το καινούριο μου βιβλίο από έναν βλάκα ονόματι Μπέντζαμιν Μπόγκιν (Benjamin Bogin). Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μπορεί να πα’ να γαμηθεί. Φαντάζομαι ότι θα ‘πρεπε να χαίρομαι μόνο και μόνο επειδή κάποιος κάνει κριτική στο βιβλίο μου, όμως είθισται οι κριτικοί να διαβάζουν τα βιβλία για τα οποία γράφουν αντί να περνάνε απλώς τους τίτλους των κεφαλαίων και να τσιμπάνε τσιτάτα από το δελτίο Τύπου όπως έκανε ο κ. Μπόγκιν. Δε βαριέσαι.
Στο καινούριο μου βιβλίο, υπάρχουν απ’ ό,τι φαίνεται ορισμένα πράγματα που ενοχλούν διάφορους ανθρώπους που θεωρούν ότι «ασχολούνται με τον Βουδισμό». Το ένα είναι το εξώφυλλο για το οποίο οι απόψεις διίστανται. Οι τύποι που γουστάρουν εξώφυλλα με φωτογραφίες με νερά και λωτούς (σαν αυτά που έχουν όλα τα βουδιστικά βιβλία αυτόν τον καιρό), σιχαίνονται απολύτως το εξώφυλλο του Sit Down and Shut Up! ενώ υπάρχουν και εκείνοι που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με τα βουδιστικά βιβλία και που το γουστάρουν σε τρέλα. Εγώ το γουστάρω σε τρέλα, οπότε όποιος δεν το γουστάρει, μπορεί να πα’ να γαμηθεί.
Ένα άλλο πράγμα που ενοχλεί τον κόσμο είναι το στιλ που γράφω (με τα μπινελίκια). Εντάξει, μπορεί να πρέπει να συμμαζευτώ κάπως. Όμως το φχαριστιέμαι πολύ να γράφω για τον Βουδισμό με το στιλ ομιλίας των Μπίβις και Μπάτχεντ (Bevis and Butthead). Και γράφω πρωτίστως για να φχαριστηθώ εγώ ο ίδιος, οπότε οι υπόλοιποι μπορείτε, αν έχετε την καλοσύνη, να πα’ να γαμηθείτε παρακαλώ.
Σοβαρά τώρα, νομίζω ότι είναι τραγικό το πώς ο Βουδισμός έχει γίνει κτήμα βαρετών διανοούμενων που φαίνεται να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να τον κάνουν όσο δυσπρόσιτο γίνεται για τους απλούς βλάκες όπως εγώ. Τα βιβλία που γράφουν είναι τόσο γεμάτα από ξύλινες εκφράσεις και δαιδαλώδη επιχειρήματα που γίνονται απολύτως ακατανόητα για ανθρώπους όπως εγώ –ανθρώπους δηλαδή που θεωρούν ότι οι στίχοι του «God of Thunder» των KISS είναι ένα βαθυστόχαστο σχόλιο στο θέμα της πνευματικότητας (δεν κάνω πλάκα σ’ αυτό –ακούστε το κάποια στιγμή και θα δείτε). Έχω προσπαθήσει να διαβάσω τέτοιου στιλ βιβλία και τα βαριέμαι θανάσιμα, οπότε σε τι χρησιμεύουν; Προσωπικά, βλέπω τον εαυτό μου σαν κάποιον που παλεύει να γλιτώσει τον Βουδισμό από τα χέρια των μαλακισμένων φυτών (που δεν ενδιαφέρονται σοβαρά ούτως ή άλλως) και να τον δώσω στους ανθρώπους που μπορεί να αποκομίσουν κάτι απ’ αυτόν. Ή, αν αυτό ακούγεται πολύ ηρωικό και μελοδραματικό, σαν κάποιον που τους κόβει τις γραβάτες με ένα μεγάλο ψαλίδι και τους πιτσιλάει νερό στα μούτρα. Μπορεί αυτό να είναι και που ενόχλησε τον Μπέντζι. Και, βεβαίως, αν το επιθυμεί, μπορεί να μου κάνει τη χάρη και να πα’ να γαμηθεί.
Ένα άλλο που φαίνεται ότι ενοχλεί κάποιους, είναι το ότι γράφω πράγματα του στιλ «γιατί θα ‘πρεπε να ενδιαφέρομαι για τον κάθε πεθαμένο Γιαπωνέζο;» –αυτό εκλαμβάνεται από το κοινό ως απόπειρα να τους καπελώσω και να προλάβω αυτά που σκέφτονται. Και, πάλι, ίσως θα έπρεπε αυτοί που το πιστεύουν αυτό να εξετάσουν σοβαρά το ενδεχόμενο να πα’ να γαμηθούνε, επειδή η άποψη αυτή έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το πώς αντέδρασα εγώ όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τον Ντόγκεν. Δεν τρέφω ιδιαίτερο σεβασμό στη λεγόμενη «αρχαία σοφία» και πιστεύω ότι πολλά από αυτά που στον κόσμο μας θεωρούμε αρχαία σοφία, δεν είναι παρά παλιές παπαριές που έχουν επαναληφθεί τόσες πολλές φορές ώστε φαίνονται πια σοφές. Η αρχική μου εντύπωση για τον Ντόγκεν ήταν ότι δε διέφερε από τους άλλους τύπους που όλοι βρίσκουν κουλ και γαμάτους επειδή έχουν πεθάνει εδώ και χίλια χρόνια (λες και αυτό από μόνο του είναι κάνα κατόρθωμα). Όμως έκατσα και ασχολήθηκα παραπάνω και ανακάλυψα ότι όντως έχει κάποιο περιεχόμενο.
Όπως και να ‘χει, μπορούν όλοι να πα’ να γαμηθούν, ΟΚ; Μπείτε σε μια σειρά από εδώ, στ’ αριστερά.
Επίσης, μην ξεχάσετε όλα τα διάφορα μέρη στα οποία πρόκειται να μιλήσω την άλλη εβδομάδα στο Σαν Φρανσίσκο –εκεί θα έχετε άφθονες ευκαιρίες να σας πω από κοντά να πα’ να γαμηθείτε (αν κάτι τέτοιο επιθυμείτε).
Παρακαλώ, φροντίστε να αφήσετε χιλιάδες σχόλια που θα αποδεικνύουν ότι δεν πήρατε χαμπάρι ότι το κομμάτι αυτό ήταν σατιρικό. Και, αν ο σαρκασμός δε σας κάνει, φροντίστε να πα’ να γαμηθείτε.
Ευχαριστώ! ; 0 )
Μπραντ Ουόρνερ – Τρίτη 7 Ιουνίου 2007
ΥΓ
Το επίσημο σάιτ των Rubber City Rollers, βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.rubbercityrebels.com/ Για τους Μπίβις και Μπάτχεντ (πέρασαν όντως τόσα χρόνια από τότε που να πρέπει να βάλω υποσημείωση γι αυτούς;) το λήμμα της WikiPedia είναι εκτενέστατο.
No comments:
Post a Comment