ΟΚ. Θα κάνω μια ακόμα απόπειρα να γράψω ένα αυτόματο ποστ. Γιατί αυτό είναι το ωραίο με τα μπλογκ, έτσι δεν είναι; Ο αυθορμητισμός τους! Δεν είμαι καν σίγουρος αν την έγραψα σωστά τη λέξη! Και φύγαμε! Θυμηθείτε παιδιά, αντίθετα με πολλά από τα άλλα ποστ που έχει αυτό το μπλογκ, τούτω ‘δω δεν έχει γραφτεί πιο πριν –το γράφω κατευθείαν στο πωστολένε που έχει μέσα το σάιτ του μπλογκ.
Ωραία. Μου λένε λοιπόν διάφοροι να γράψω για όλη αυτή την ιστορία με τον Νόμο του Σύμπαντος. Σε στιλ, ρε συ Μπραντ, τι παίζει με τον «Νόμο του Σύμπαντος» που λες και ξαναλές; Αν υπάρχουν νόμοι και κανόνες, γιατί δε μας φτιάχνεις μια λίστα να ξέρουμε κι εμείς αν κάνουμε καλά ή κακά πράγματα; Για τα’ όνομα του Θεού –ελπίζω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που να περιμένουν να τους δώσω εγώ μια λίστα με πράγματα που πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν. Και, όπως και να ‘χει, ο Νόμος του Σύμπαντος δε λειτουργεί έτσι. Είναι πιο αδιόρατος, όμως ταυτόχρονα δεν είναι κρυμμένος ή ασαφής. Είναι τόσο εξόφθαλμος, όσο η βαρύτητα ή ο ηλεκτρομαγνητισμός –για την ακρίβεια, πράγματα όπως η βαρύτητα ή ο ηλεκτρομαγνητισμός είναι επίσης εκφάνσεις του Νόμου του Σύμπαντος.
Είναι το ίδιο μ’ αυτό που αποκαλείται Ντάρμα. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια η λέξη «Ντάρμα», είναι τόσο παρά-χρησιμοποιημένη που έχει γίνει πλέον σχεδόν άχρηστη. Θέλω να πω, δείτε τι έχουν κάνει με τη λέξη αυτή οι άνθρωποι που έχουν φτιάξει την τηλεοπτική σειρά Lost –η σειρά μου αρέσει, αν και αυτή η σεζόν είναι ψιλό-χάλια, όμως βλέπω ότι οι εν λόγω τύποι έχουν μια κάπως άσχετη αντίληψη σχετικά με τον Ντάρμα. Και βάζω στοίχημα ό,τι θέλετε, ότι η λύση του μυστηρίου στο νησί πρόκειται να βασίζεται σε κάποια άκυρη και κουλή εκδοχή κάποιου είδους Βουδισμού. Αν, δε, γίνει κάτι τέτοιο, θα τους φτύσω στα μούτρα, όπως έκανα και με την τελική «λύση» των X-Files, η οποία επίσης ήταν για τα μπάζα. Γιατί κανείς απ’ αυτούς τους τύπους δεν μπορεί να σκεφτεί μια κουλ κατάληξη για τη σειρά του όπως έκανε ο Πάτρικ Μακ Γκούχαν (Patrick McGoohan) με το Prisoner; Τις προάλλες, κατάλαβα επίσης, γιατί οι ταινίες υψηλού προϋπολογισμού (αυτές που στην κινηματογραφική και τηλεοπτική πιάτσα αποκαλούνται «tent pole») είναι πάντα χάλια. Είμαι σ’ ένα μίτινγκ και μιλάω με ένα παραγωγό για μια ταινία με τον Ούλτραμαν (Ultraman) και ο τύπος μου λέει πώς λειτουργεί το κόλπο με τις πανάκριβες ταινίες επιστημονικής φαντασίας/action σαν αυτή που θέλει να κάνει. Και εκεί αντιλαμβάνομαι γιατί οι ταινίες αυτές είναι πάντα κακές: Είναι επειδή κανείς από αυτούς που τις φτιάχνουν, δε θέλει στ’ αλήθεια να τις φτιάξει. Θέλω να πω, κανείς δεν πεθαίνει στην ιδέα να κάνει μια ταινία Σπάιντερμαν ή Σούπερμαν, άσχετα με το τι λένε στα δελτία Τύπου. Ο λόγος που τις κάνουν, είναι επειδή οι δουλειές αυτές, είναι οι πιο ακριβές δουλειές που μπορούν να κάνουν. Οι άνθρωποι που έχουν τα πόστα αυτά, τα δίνουν όλα και παράγουν πολύ υψηλού επιπέδου από τεχνικής άποψης δουλειές (και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα ειδικά εφέ, ισχύει και για το γράψιμο, τη σκηνοθεσία και το παίξιμο –υπάρχει τρελή τεχνική), όμως στον πυρήνα δεν υπάρχει τίποτα, πέρα από ανθρώπους που δουλεύουν για να πληρωθούν. Δεν υπάρχει κανείς που να προσπαθεί να πει κάτι, να περάσει ένα μήνυμα, να επικοινωνήσει.
Τέλος πάντων, ξέφυγα –επειδή το κείμενο αυτό είναι αυτόματο. Τι λέγαμε; Α, ναι, για τον Νόμο του Σύμπαντος. Είπα ήδη ότι είναι σαν τη βαρύτητα; Επειδή είναι. ΟΚ, θα προσπαθήσω να δώσω μερικά παραδείγματα. Ας πούμε ότι κάνετε ποδήλατο: έχετε μια ενστικτώδη αίσθηση για το τι χρειάζεται προκειμένου να μην πέσετε κάτω και κάνετε αυτό που πρέπει –κάπως έτσι είναι.
Μερικά προφανή παραδείγματα είναι η ενοχή που αισθάνεσαι όταν κλέβεις κάτι ή όταν κερατώνεις τον γκόμενό σου. Αισθάνεσαι ότι παραβιάζεις τον Νόμο του Σύμπαντος. Τώρα βεβαίως ξέρω ότι πιθανότατα σκέφτεστε ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν αισθάνονται ενοχές (ή όπως αλλιώς ονομάζουν το συγκεκριμένο συναίσθημα, καθώς η λέξη «ενοχή» πάει πολύ μακριά –τέλος πάντων). Όμως αμφιβάλλω. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ή ότι υπήρξαν ποτέ ή ότι θα υπάρξουν ποτέ. ΟΜΩΣ, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ, πολύ, πολύ καλοί στο να καταπνίγουν τα συναισθήματα αυτά με σκέψεις και δικαιολογίες.
Το πρόβλημα με τη σκέψη, είναι ότι μπορεί κανείς να τη χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν υπάρχει κάτι αρκετά φριχτό ή τρομακτικό το οποίο να μην μπορείς να το διαστρεβλώσεις μέσα στο κεφάλι σου ώστε να το κάνεις να μοιάζει σωστό. Ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω δει στην άσκησή μου, είναι η δική μου ικανότητα να το κάνω –νομίζετε ότι μόνο οι Ναζί, οι παιδεραστές, τα μέλη του NRA και διάφοροι άλλοι παρόμοιοι; Χα! ΝΟΜΙΖΕΤΕ! Τέλος πάντων, γι αυτό η σκέψη είναι ατυχής τρόπος να κρίνει κανείς το σωστό και το λάθος. Απλώς ξέρεις τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, χωρίς να το σκεφτείς καθόλου.
Ο στόχος του Ζαζέν, είναι να μάθεις να ησυχάζεις αρκετά ώστε να αντιληφθείς τη διαίσθηση που υπάρχει πάντοτε στο βάθος. Όσο περισσότερο κάνεις την άσκηση, τόσο καλύτερος γίνεσαι σ’ αυτό –κανείς δε γίνεται ποτέ τέλειος και ακόμα και στις πρώτες βουδιστικές σούτρες, υπάρχουν αναφορές για τις κόντρες που είχε ο Βούδας με τον Μάρα (τη δύναμη του κακού) σε όλη του τη ζωή. Οι αναφορές αυτές, είναι στην ουσία ένας μεταφορικός τρόπος να δείξουν οι συγγραφείς ότι ακόμα και ο ίδιος ο Βούδας ξεγελιόταν από τις σκέψεις του.
Ο Νόμος του Σύμπαντος, λοιπόν, δεν έχει καμία σχέση με λίστες πραγμάτων που πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις. Βεβαίως, υπάρχουν και κάποια πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις σχεδόν ποτέ και γι αυτό οι βουδιστές ορκίζονται να ακολουθούν τους Δέκα Κανόνες (Ten Precepts) –πράγματα όπως το να κλέβεις, το να σκοτώνεις, το να λες ψέματα κ.λπ., σχεδόν πάντα δημιουργούν προβλήματα, όμως υπάρχουν περιστάσεις που ακόμα και αυτά μπορεί να είναι σε συμφωνία με τον Νόμο του Σύμπαντος. Ωστόσο, οι περιστάσεις αυτές είναι τόσο σπάνιες, που ακόμα και αν προκύψουν, υποτίθεται ότι θα έχεις ασκηθεί αρκετά ώστε να μπορέσεις να δεις και να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις.
Και αυτή είναι όλη η ιστορία. Ξέρω ότι έχω βάλει ένα κεφάλαιο σχετικό με τους Δέκα Κανόνες στο Hardcore Zen, οπότε μπορείτε να βρείτε μερικές αντίστοιχες ιδέες και εκεί.
Ξέρετε, ένα άλλο πράγμα που σκεφτόμουν σήμερα και το οποίο είναι επίσης κάπως τυχαίο, είναι το εξής: Όταν κάνεις Ζαζέν, είναι καλύτερα να μη σκέφτεσαι «Έχουν περάσει 30 λεπτά ή 2 ημέρες ή 5 εβδομάδες –ή δεν ξέρω τι άλλο– και αν συνεχιστεί αυτό το πράγμα θα πεθάνω». Αν πας σε ένα ησυχαστήριο, θα υπάρξει κάποια στιγμή σε κάποια από τις περιόδους καθίσματος που θα αισθανθείς έτσι. Ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσεις, είναι να ξεχάσεις εντελώς πόση ώρα κάθεσαι μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν πρέπει να ασχολείσαι με τη συσσώρευση του χρόνου –απλώς κάτσε ΤΩΡΑ. Και όσες φορές και αν πρέπει να επιστρέψεις, απλώς επίστρεψε.
Τέλος πάντων, πρέπει να πα' να φτιάξω κάτι για φαί. Καλά να περνάτε.
[...]
Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2007
Υ.Γ. Για τη σειρά Prisoner, μπορεί κανείς να βρει περισσότερες πληροφορίες εδώ. Για το «tent-pole programming», επίσης από τη WikiPedia, μπορείτε να δείτε εδώ. Για την οργάνωση NRA (National Rifle Association), πέρα από το λήμμα της WikiPedia υπάρχει και το επίσημο σάιτ. Για τους Δέκα Κανόνες/Αρχές (precepts) υπάρχει μια αναφορά εδώ όμως το θέμα είναι αρκετά μεγάλο καθώς άπτεται της βουδιστικής ηθικής και δεν εξαντλείται μόνο σε ένα λήμμα της WikiPedia –μια άλλη εκδοχή υπάρχει στο BuddhaNet, ενώ για την ερμηνεία του Γκούντο Νισιτζίμα, υπάρχει ένα σχετικό PDF στο σάιτ της Ντόγκεν Σάνγκα.
Ωραία. Μου λένε λοιπόν διάφοροι να γράψω για όλη αυτή την ιστορία με τον Νόμο του Σύμπαντος. Σε στιλ, ρε συ Μπραντ, τι παίζει με τον «Νόμο του Σύμπαντος» που λες και ξαναλές; Αν υπάρχουν νόμοι και κανόνες, γιατί δε μας φτιάχνεις μια λίστα να ξέρουμε κι εμείς αν κάνουμε καλά ή κακά πράγματα; Για τα’ όνομα του Θεού –ελπίζω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που να περιμένουν να τους δώσω εγώ μια λίστα με πράγματα που πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν. Και, όπως και να ‘χει, ο Νόμος του Σύμπαντος δε λειτουργεί έτσι. Είναι πιο αδιόρατος, όμως ταυτόχρονα δεν είναι κρυμμένος ή ασαφής. Είναι τόσο εξόφθαλμος, όσο η βαρύτητα ή ο ηλεκτρομαγνητισμός –για την ακρίβεια, πράγματα όπως η βαρύτητα ή ο ηλεκτρομαγνητισμός είναι επίσης εκφάνσεις του Νόμου του Σύμπαντος.
Είναι το ίδιο μ’ αυτό που αποκαλείται Ντάρμα. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια η λέξη «Ντάρμα», είναι τόσο παρά-χρησιμοποιημένη που έχει γίνει πλέον σχεδόν άχρηστη. Θέλω να πω, δείτε τι έχουν κάνει με τη λέξη αυτή οι άνθρωποι που έχουν φτιάξει την τηλεοπτική σειρά Lost –η σειρά μου αρέσει, αν και αυτή η σεζόν είναι ψιλό-χάλια, όμως βλέπω ότι οι εν λόγω τύποι έχουν μια κάπως άσχετη αντίληψη σχετικά με τον Ντάρμα. Και βάζω στοίχημα ό,τι θέλετε, ότι η λύση του μυστηρίου στο νησί πρόκειται να βασίζεται σε κάποια άκυρη και κουλή εκδοχή κάποιου είδους Βουδισμού. Αν, δε, γίνει κάτι τέτοιο, θα τους φτύσω στα μούτρα, όπως έκανα και με την τελική «λύση» των X-Files, η οποία επίσης ήταν για τα μπάζα. Γιατί κανείς απ’ αυτούς τους τύπους δεν μπορεί να σκεφτεί μια κουλ κατάληξη για τη σειρά του όπως έκανε ο Πάτρικ Μακ Γκούχαν (Patrick McGoohan) με το Prisoner; Τις προάλλες, κατάλαβα επίσης, γιατί οι ταινίες υψηλού προϋπολογισμού (αυτές που στην κινηματογραφική και τηλεοπτική πιάτσα αποκαλούνται «tent pole») είναι πάντα χάλια. Είμαι σ’ ένα μίτινγκ και μιλάω με ένα παραγωγό για μια ταινία με τον Ούλτραμαν (Ultraman) και ο τύπος μου λέει πώς λειτουργεί το κόλπο με τις πανάκριβες ταινίες επιστημονικής φαντασίας/action σαν αυτή που θέλει να κάνει. Και εκεί αντιλαμβάνομαι γιατί οι ταινίες αυτές είναι πάντα κακές: Είναι επειδή κανείς από αυτούς που τις φτιάχνουν, δε θέλει στ’ αλήθεια να τις φτιάξει. Θέλω να πω, κανείς δεν πεθαίνει στην ιδέα να κάνει μια ταινία Σπάιντερμαν ή Σούπερμαν, άσχετα με το τι λένε στα δελτία Τύπου. Ο λόγος που τις κάνουν, είναι επειδή οι δουλειές αυτές, είναι οι πιο ακριβές δουλειές που μπορούν να κάνουν. Οι άνθρωποι που έχουν τα πόστα αυτά, τα δίνουν όλα και παράγουν πολύ υψηλού επιπέδου από τεχνικής άποψης δουλειές (και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα ειδικά εφέ, ισχύει και για το γράψιμο, τη σκηνοθεσία και το παίξιμο –υπάρχει τρελή τεχνική), όμως στον πυρήνα δεν υπάρχει τίποτα, πέρα από ανθρώπους που δουλεύουν για να πληρωθούν. Δεν υπάρχει κανείς που να προσπαθεί να πει κάτι, να περάσει ένα μήνυμα, να επικοινωνήσει.
Τέλος πάντων, ξέφυγα –επειδή το κείμενο αυτό είναι αυτόματο. Τι λέγαμε; Α, ναι, για τον Νόμο του Σύμπαντος. Είπα ήδη ότι είναι σαν τη βαρύτητα; Επειδή είναι. ΟΚ, θα προσπαθήσω να δώσω μερικά παραδείγματα. Ας πούμε ότι κάνετε ποδήλατο: έχετε μια ενστικτώδη αίσθηση για το τι χρειάζεται προκειμένου να μην πέσετε κάτω και κάνετε αυτό που πρέπει –κάπως έτσι είναι.
Μερικά προφανή παραδείγματα είναι η ενοχή που αισθάνεσαι όταν κλέβεις κάτι ή όταν κερατώνεις τον γκόμενό σου. Αισθάνεσαι ότι παραβιάζεις τον Νόμο του Σύμπαντος. Τώρα βεβαίως ξέρω ότι πιθανότατα σκέφτεστε ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν αισθάνονται ενοχές (ή όπως αλλιώς ονομάζουν το συγκεκριμένο συναίσθημα, καθώς η λέξη «ενοχή» πάει πολύ μακριά –τέλος πάντων). Όμως αμφιβάλλω. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ή ότι υπήρξαν ποτέ ή ότι θα υπάρξουν ποτέ. ΟΜΩΣ, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ, πολύ, πολύ καλοί στο να καταπνίγουν τα συναισθήματα αυτά με σκέψεις και δικαιολογίες.
Το πρόβλημα με τη σκέψη, είναι ότι μπορεί κανείς να τη χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν υπάρχει κάτι αρκετά φριχτό ή τρομακτικό το οποίο να μην μπορείς να το διαστρεβλώσεις μέσα στο κεφάλι σου ώστε να το κάνεις να μοιάζει σωστό. Ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω δει στην άσκησή μου, είναι η δική μου ικανότητα να το κάνω –νομίζετε ότι μόνο οι Ναζί, οι παιδεραστές, τα μέλη του NRA και διάφοροι άλλοι παρόμοιοι; Χα! ΝΟΜΙΖΕΤΕ! Τέλος πάντων, γι αυτό η σκέψη είναι ατυχής τρόπος να κρίνει κανείς το σωστό και το λάθος. Απλώς ξέρεις τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, χωρίς να το σκεφτείς καθόλου.
Ο στόχος του Ζαζέν, είναι να μάθεις να ησυχάζεις αρκετά ώστε να αντιληφθείς τη διαίσθηση που υπάρχει πάντοτε στο βάθος. Όσο περισσότερο κάνεις την άσκηση, τόσο καλύτερος γίνεσαι σ’ αυτό –κανείς δε γίνεται ποτέ τέλειος και ακόμα και στις πρώτες βουδιστικές σούτρες, υπάρχουν αναφορές για τις κόντρες που είχε ο Βούδας με τον Μάρα (τη δύναμη του κακού) σε όλη του τη ζωή. Οι αναφορές αυτές, είναι στην ουσία ένας μεταφορικός τρόπος να δείξουν οι συγγραφείς ότι ακόμα και ο ίδιος ο Βούδας ξεγελιόταν από τις σκέψεις του.
Ο Νόμος του Σύμπαντος, λοιπόν, δεν έχει καμία σχέση με λίστες πραγμάτων που πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις. Βεβαίως, υπάρχουν και κάποια πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις σχεδόν ποτέ και γι αυτό οι βουδιστές ορκίζονται να ακολουθούν τους Δέκα Κανόνες (Ten Precepts) –πράγματα όπως το να κλέβεις, το να σκοτώνεις, το να λες ψέματα κ.λπ., σχεδόν πάντα δημιουργούν προβλήματα, όμως υπάρχουν περιστάσεις που ακόμα και αυτά μπορεί να είναι σε συμφωνία με τον Νόμο του Σύμπαντος. Ωστόσο, οι περιστάσεις αυτές είναι τόσο σπάνιες, που ακόμα και αν προκύψουν, υποτίθεται ότι θα έχεις ασκηθεί αρκετά ώστε να μπορέσεις να δεις και να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις.
Και αυτή είναι όλη η ιστορία. Ξέρω ότι έχω βάλει ένα κεφάλαιο σχετικό με τους Δέκα Κανόνες στο Hardcore Zen, οπότε μπορείτε να βρείτε μερικές αντίστοιχες ιδέες και εκεί.
Ξέρετε, ένα άλλο πράγμα που σκεφτόμουν σήμερα και το οποίο είναι επίσης κάπως τυχαίο, είναι το εξής: Όταν κάνεις Ζαζέν, είναι καλύτερα να μη σκέφτεσαι «Έχουν περάσει 30 λεπτά ή 2 ημέρες ή 5 εβδομάδες –ή δεν ξέρω τι άλλο– και αν συνεχιστεί αυτό το πράγμα θα πεθάνω». Αν πας σε ένα ησυχαστήριο, θα υπάρξει κάποια στιγμή σε κάποια από τις περιόδους καθίσματος που θα αισθανθείς έτσι. Ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσεις, είναι να ξεχάσεις εντελώς πόση ώρα κάθεσαι μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν πρέπει να ασχολείσαι με τη συσσώρευση του χρόνου –απλώς κάτσε ΤΩΡΑ. Και όσες φορές και αν πρέπει να επιστρέψεις, απλώς επίστρεψε.
Τέλος πάντων, πρέπει να πα' να φτιάξω κάτι για φαί. Καλά να περνάτε.
[...]
Μπραντ Ουόρνερ – Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2007
Υ.Γ. Για τη σειρά Prisoner, μπορεί κανείς να βρει περισσότερες πληροφορίες εδώ. Για το «tent-pole programming», επίσης από τη WikiPedia, μπορείτε να δείτε εδώ. Για την οργάνωση NRA (National Rifle Association), πέρα από το λήμμα της WikiPedia υπάρχει και το επίσημο σάιτ. Για τους Δέκα Κανόνες/Αρχές (precepts) υπάρχει μια αναφορά εδώ όμως το θέμα είναι αρκετά μεγάλο καθώς άπτεται της βουδιστικής ηθικής και δεν εξαντλείται μόνο σε ένα λήμμα της WikiPedia –μια άλλη εκδοχή υπάρχει στο BuddhaNet, ενώ για την ερμηνεία του Γκούντο Νισιτζίμα, υπάρχει ένα σχετικό PDF στο σάιτ της Ντόγκεν Σάνγκα.
No comments:
Post a Comment