Απόψε τα μεσάνυχτα στην εκπομπή των Suicide Girls!

[Σ.τ.Μ. Το βιβλίο που αναφέρεται στο κείμενο που ακολουθεί, είναι το δεύτερο βιβλίο του Μπραντ Ουόρνερ, Sit Down And Shut Up. Μπορείτε να το βρείτε –φυσικά– σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία τύπου Amazon]

[…]

Αισθάνομαι ιδιαίτερα άβολα με τη διαδικασία προβολής ενός βιβλίου –θυμίζει τα εμπορικά πανηγύρια των ροκ σταρ. Όμως θεωρώ ότι το βιβλίο μου είναι πολύ καλύτερο από σχεδόν οτιδήποτε κυκλοφορεί στην πιάτσα, οπότε αν πρόκειται να αγοράσετε βιβλία, πάρτε το δικό μου. Στο Λος Άντζελες, είναι απολύτως κοινωνικά αποδεκτό να προωθείς διαρκώς τον εαυτό σου, ενώ εκεί που μεγάλωσα, στο Άκρον, δεν ήταν. Σιγά-σιγά το συνηθίζω, καθώς αποτελεί μέρος της δουλειάς μου.

Από πλευράς Βουδισμού, το ζήτημα παρουσιάζει ορισμένα διλήμματα. Μας λένε πάντοτε να αποφεύγουμε τον πλούτο και τη δόξα. Βεβαίως με την αποφυγή του πλούτου δεν έχω κανένα πρόβλημα –θα σας σοκάρει αν δείτε πόσο άσχημα πληρώνονται οι περισσότεροι συγγραφείς. Οι λίγοι που βγάζουν ένα σκασμό λεφτά είναι αυτοί που ακούγονται πολύ, όμως οι περισσότεροι ίσα που τη βγάζουμε. Προσωπικά είμαι ΟΚ επειδή έχω και μια πραγματική δουλειά, όμως δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω τη δουλειά αυτή και να ζήσω μόνο μ’ αυτά που βγάζω από το γράψιμο.

Η δόξα, από την άλλη μεριά, έχει αρχίσει να με περικυκλώνει ταχύτατα. Ως βουδιστική μούρη, έχω πολλά από τα δυσάρεστα της δόξας, χωρίς πολλά από τα καλά της. Θέλω να πω, δε βγάζω λεφτά και κάθε φορά που μιλάω δεν έχω από κάτω μια λεγεώνα γκόμενες να μου πετάνε τα εσώρουχά τους. Δέχομαι, ωστόσο, δριμύτατη κριτική από ανθρώπους που δεν ξέρω, μου κάνουν προσωπικές ερωτήσεις άγνωστοι που νομίζουν ότι με ξέρουν και πολλοί έχουν απαιτήσεις από τον χρόνο μου. Δεν παραπονιέμαι στ’ αλήθεια –όλα αυτά τα κάνω μόνος μου και μπορώ να σταματήσω όποτε θέλω (το ξέρω ότι ακούγομαι σαν αλκοολικός, όμως αλήθεια μπορώ).

Στα μαθήματά μου, έχω μερικούς ηθοποιούς και απ’ ό,τι λένε, έχουν κι αυτοί ανάλογες ανησυχίες. Όμως, αν είσαι ηθοποιός, χρειάζεσαι κάποιο επίπεδο διασημότητας –το ίδιο και αν είσαι βουδιστής δάσκαλος. Ο Ντόγκεν έφυγε από το Κιότο επειδή είχε αρχίσει να γίνεται πολύ διάσημος, κάτι που δεν άρεσε στους άλλους δασκάλους. Ωστόσο, δεν πήγε στην επαρχία Φουκούι για να αποφύγει τα φώτα της δημοσιότητας –πήγε για να αποφύγει τις μαλακίες αυτών των τύπων στο Κιότο. Δεν έγραψε αυτά που έγραψε και μετά τα παράτησε σ’ ένα ντουλάπι για να σαπίσουν. Τα έγραψε επειδή πίστευε στ’ αλήθεια ότι είχε κάτι αξιόλογο να συνεισφέρει στην κοινωνία. Ακόμα και ο ίδιος ο Βούδας ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην εποχή του και δεν κατέβαλλε καμία προσπάθεια να περιορίσει τη δημοτικότητά του αυτή.

Το μεγάλο πρόβλημα με τη δόξα είναι το να τη φλερτάρεις για να γίνεις διάσημος ή για να βγάλεις λεφτά –ο δρόμος αυτός είναι που δεν οδηγεί πουθενά. Αν, από την άλλη, είσαι ένας καλλιτέχνης που πιστεύει στην τέχνη του, δεν είναι κακό να την προωθείς.

Ακούστε λοιπόν απόψε τη συνέντευξή μου στη ραδιοφωνική εκπομπή των Suicide Girls και δείτε αν μου πετάξουν τίποτα εσώρουχα λάιβ στο στούντιο. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν κάποια το έκανε...

Μπραντ Ουόρνερ – Κυριακή 20 Μαΐου 2007

ΥΓ
Η ραδιοφωνική εκπομπή των Suicide Girls η οποία αναφέρεται στο κείμενο, υπάρχει ακόμα ονλάιν στο αρχείο του σάιτ. Μπορείτε να την ακούσετε ή να την κατεβάσετε σε ΜΡ3 εδώ.