Join Us

[..]

Αυτή την εβδομάδα πηγαίνω στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Άντζελες (LA Film Festival) –κατά κάποιον τρόπο σχετίζεται με την «πραγματική» μου δουλειά, όμως βασικά βλέπω τις ταινίες που μου φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες. Ως τώρα, έχω δει το Απόδραση από το ΛΑ (Escape from LA), ένα κλασσικό τρας στο οποίο ο Κερτ Ράσελ δραπετεύει από το Λος Άντζελες το οποίο –σύμφωνα με την ταινία– το 1998 έγινε αποικία καταδίκων, όταν ένας φασίστας και θρησκευτικά φανατισμένος πρόεδρος εξελέγη ισόβιος ηγέτης. Το 1998 ήμουν στην Ιαπωνία, οπότε δεν είχα ακούσει τίποτα για όλη αυτή την ιστορία, και τώρα που είμαι εδώ, ο κόσμος με τον οποίο συναναστρέφομαι δεν το συζητάει. Αν ωστόσο, λάβει κανείς υπόψη πώς λειτουργεί αυτή η πόλη, η εξήγηση αυτή βγάζει κάποιο νόημα...

Προσπάθησα να βρω εισιτήρια για την πρεμιέρα του Transformers απόψε, όμως είχαν πουληθεί όλα και ακόμα και η άκρη μου στο γραφείο του Μάικλ Μπέι (Michael Bay) αποδείχτηκε άχρηστη. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να καταφέρω να μπω με κάποιον τρόπο.

Τη Δευτέρα, είδα μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που λεγόταν Join Us –είναι ένα ντοκιμαντέρ για μια θρησκευτική αίρεση (cult) στη Νότια Καρολίνα. Σύμφωνα με την ταινία, το καινούριο είδος αίρεσης που κυκλοφορεί δεν είναι οι τεράστιες οργανώσεις όπως οι Μούνις ή η Σαϊεντολογία, αλλά μικρές οργανώσεις που έχουν την έδρα τους σε μικρές επαρχίες και που δεν τις ξέρει πολύς κόσμος. Η ταινία καταγράφει την πτώση μιας από τις οργανώσεις αυτές, μια φανατική χριστιανική αίρεση με επικεφαλής έναν Γερμανό μετανάστη ονόματι Ράιμουντ Μελτζ (Raimund Melz).

Θα προσπαθήσω να γράψω μια κριτική της ταινίας για την επόμενη στήλη μου στα Suicide Girls, όμως για να πω κάτι κι εδώ, έτσι στο φτερό, τον τελευταίο καιρό έχω την εντύπωση ότι οποτεδήποτε βλέπω μια ταινία, εστιάζω την προσοχή μου σε λάθος σημεία. Θέλω να πω, έχω την τάση να εστιάζω σε πράγματα που οι δημιουργοί της ταινίας μοιάζουν να θέλουν να περάσουν στο ντούκου. Στην προκειμένη περίπτωση, οι «ήρωες» της ταινίας είναι οι θαρραλέες ψυχές που έφυγαν από την αίρεση και που έδειξαν στους αδελφούς τους που παρέμειναν εκεί, πόσο ύπουλη ήταν η οργάνωση στην οποία συμμετείχαν, καταφέρνοντας τελικά να ανατρέψουν την εκκλησία. Οι «κακοί» του έργου, είναι ο ηγέτης της αίρεσης, Ράιμουντ και η γυναίκα του.

Εγώ, από την άλλη, εστίασα περισσότερο την προσοχή μου στον Ράιμουντ. Ως ηγέτης της δικής μου αίρεσης, μπορώ να καταλάβω καλύτερα τη δική του πλευρά από ό,τι την πλευρά των υποτιθέμενων ηρώων της ταινίας. Σκέφτομαι, πώς θα μπορούσα να κάνω τους οπαδούς μου να μου αγοράσουν έναν στόλο από σπορ αυτοκίνητα και να μου χτίσουν τζάμπα μια ολόκληρη γειτονιά, ώστε να μπορέσω μετά να τους νοικιάσω τα ίδια σπίτια σε ακριβότερες τιμές; Πώς γίνεται να πληρώνω από την τσέπη μου το νοίκι στο Κέντρο της Χιλ Στριτ (Hill Street Center) για να γίνονται τα σέσιν και τα μαθήματα του Ζαζέν και να χάνω ένα σκασμό λεφτά κάθε φορά που εμφανίζονται μόνο πέντε άτομα; Τι τρέχει μ’ αυτή την ιστορία; Δε γαμιέται –μου φαίνεται πρέπει ν’ αρχίσω κι εγώ να χρεώνω 185 δολάρια κάθε συνεδρία και να υπνωτίζω τον κόσμο για να τον κάνω να πιστεύει ότι έχει καταφέρει να βρει τη φώτιση μέχρι το απόγευμα, όπως κάνουν κάτι άλλοι Δάσκαλοι του Ζεν.

ΟΧΙ! ΟΧΙ!! ΟΧΙ!!! Κάνω πλάκα. Πλάκα –εντάξει; Όμως στ’ αλήθεια μπορώ να καταλάβω καλύτερα την πλευρά του Ράιμουντ και της γυναίκας του από ό,τι την πλευρά των οπαδών του. Μπορώ να καταλάνω ακριβώς πώς γίνεται νε μπουρδουκλωθεί έτσι ένας άνθρωπος. Και αυτό επειδή, αντίθετα από αυτό που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι δημιουργοί της ταινίας, οι οπαδοί μιας αίρεσης δεν είναι απλώς τα αθώα πλασματάκια που τα κοροϊδεύει ένας κακός, βρωμερός και άσχημος τύπος αλλά, συνήθως, πρόκειται για εκμεταλλευτές ανθρώπους που έχουν μια βαθιά ανάγκη να εξαπατηθούν. Μάγκες, το εισπράττω κι εγώ ο ίδιος μερικές φορές από διάφορους ανθρώπους που έρχονται να με δουν και που καταλαβαίνω ότι πραγματικά ψάχνουν για κάποιον σαν τον Ράιμουντ ή τον Τσαρλς Μάνσον ή τον Μπιν Λάντεν ή τον Χίτλερ. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν πρόκειται να σταματήσουν να ψάχνουν, μέχρι να βρεθεί κάποιος φουκαράς σαν τον Ράιμουντ τον οποίο θα πάρουν και θα τον μετατρέψουν στον διεφθαρμένο ηγέτη που τόσο ποθούν. Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι μονόπαντο, οπότε ο ηγέτης θα πρέπει να είναι ήδη αρκετά κακός, όμως ποτέ το πρόβλημα δεν είναι μόνο από τη δική του πλευρά –ποτέ, ποτέ, ποτέ. Ποτέ. Δεν υπάρχει ούτε ένα τέτοιο παράδειγμα. Επειδή οι σόλο επικεφαλής αιρέσεων, είναι κάτι τρελαμένοι που στέκονται και φωνάζουν στις γωνίες των δρόμων και που κανείς δεν τους δίνει σημασία.

Τέλος πάντων, θα γράψω και κάτι πιο ολοκληρωμένο για όλα αυτά και όταν τελειώσω τη μικρή μου πραγματεία, θα την παρουσιάσω στα Suicide Girls αυτό το Σαββατοκύριακο. Οπότε, συγχωρήστε με αν κλέψω μερικά από αυτά που έγραψα εδώ και τα χρησιμοποιήσω εκεί.

Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

ΥΓ
Για τον σκηνοθέτη και παραγωγό Μάικλ Μπέι (Michael Bay), περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ. Για τους Μούνις (Moonies), δηλαδή την οργάνωση Unification Church του Κορεάτη Σουν Μιούνγκ Μουν (Sun Myung Moon), μπορείτε να μάθετε περισσότερα εδώ και εδώ (αλλά και εδώ). Τέλος, για τον Τσάρλι Μάνσον (Charlie Manson) και την ομάδα του, μια ιστορία που συντάραξε τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του ’60 (και, για πολλούς, σήμανε το τέλος της αθωότητας της εποχής εκείνης), μπορείτε να ξεκινήσετε από τη WikiPedia αλλά υπάρχουν άφθονα στοιχεία και σε πολλά άλλα μέρη.