Περί δασκάλων

[…]

Ο πρώτος μου δάσκαλος, ο Τιμ, θέλει να του γράψω ένα άρθρο για τον υποβόσκοντα κίνδυνο της προτυποποίησης στον αμερικανικό Βουδισμό και πρέπει να κάτσω να το κάνω. Από τη μια καταλαβαίνω την ανάγκη για στάνταρ ώστε να μην μπορεί καθένας να λέει έτσι, άνετα «Ναι, αμέ, είμαι Δάσκαλος του Ζεν» –τέτοια πράγματα έχουν γίνει στο παρελθόν και, πιθανότατα, θα ξαναγίνουν και στο μέλλον. Όμως έχω την εντύπωση ότι τα 60s και τα 70s, έχουν περάσει, άσχετα από το πόσο προσπαθούν κάποιοι να τα αναβιώσουν και ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο αφελείς όσο ήταν κάποτε σχετικά με τις θρησκείες της Ανατολής. Από τη στιγμή που θα έχουμε εξοικειωθεί κάπως με τους δασκάλους του Ζεν ή τους άλλους ενασχολούμενους με τον Βουδισμό που ζουν γύρω μας, θα έχουμε και λιγότερες πιθανότητες να εντυπωσιαζόμαστε κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιεί τη λέξη «κάρμα» ή τη λέξη «ντάρμα» –εν ολίγοις, θα έχουμε λιγότερες πιθανότητες να κατεβάζουμε τα βρακιά μας σε όποιον φοράει ένα ράσο, γεγονός που μπορεί να στενοχωρεί κάπως εμένα αλλά που σίγουρα θα βοηθήσει τη συγκεκριμένη φιλοσοφία.

Τέλος πάντων, έχουμε ακόμα παπαριές όπως το Big Mind® (του οποίου η χρηματοδότηση προέρχεται από τον Δάσκαλο του Ζεν, Ράμα που ανέφερα παραπάνω –όλως πρωτοτύπως!) οι οποίες βγάζουν ακόμα λεφτά. Συνεπώς είναι αναγκαίο να υπάρχει γενικότερη γνώση, όμως δεν πιστεύω ότι αυτό που θα σώσει την κατάσταση είναι το να εξασφαλίσουμε ότι όλοι φοράμε τα ίδια ράσα και ψέλνουμε τις ίδιες σούτρες. Τέλος πάντων, θα το σκεφτώ λίγο παραπάνω και θα κάτσω να γράψω το άρθρο.

[...]

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007