Saturday, August 28, 2010

Διάνα


Ο Βινς Ανίλα από το Κέντρο Ζεν Still Point (Still Point Zen Center) του Ντιτρόιτ, μου έστειλε την παρακάτω πολύ ωραία ιστορία σχετικά με τον Κόμπουν Τσίνο, τον δάσκαλο του πρώτου μου δασκάλου του Ζεν.

Όντας δάσκαλος της τοξοβολίας Ζεν, ο Κόμπουν πήγε κάποτε να διδάξει ένα σεμινάριο στο Ινστιτούτο Εσαλέν (Esalen Institute) στο Μπιγκ Σερ της Καλιφόρνια. Ο στόχος είχε τοποθετηθεί σε μια πολύ όμορφη χορταριασμένη περιοχή στο χείλος ενός γκρεμού πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό και ο Κόμπουν πήρε το τόξο του, πέρασε το βέλος, σκόπευσε προσεκτικά και έριξε. Το βέλος, πέρασε πολύ πάνω από τον στόχο, έφυγε πάνω από την κουπαστή και από το χείλος του γκρεμού και συνέχισε ολοσούμπιτο για τον ωκεανό που υπήρχε από κάτω. Ο Κόμπουν γύρισε και κοίταξε χαρούμενος τους σοκαρισμένους μαθητές του και φώναξε «Διάνα!»

Αυτή είναι η θεμελιώδης στάση ζωής στο Ζεν. Είναι πολύ σημαντικό να στοχεύεις προσεκτικά, όμως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πού θα σε οδηγήσει η άσκηση και δεν πρέπει να φρικάρεις άμα το βέλος σου φύγει πάνω από τον στόχο και πέσει στη θάλασσα.

Όσο προχωρώ όλο και περισσότερο σ’ όλη αυτή την ιστορία, ανακαλύπτω ότι ο Βουδισμός δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που περίμενα. Και, βεβαίως, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που μας λένε οι ευφυολόγοι της θαυμαστής μας ποπ κουλτούρας. Ίσως ο Βουδισμός να είναι η πράξη του να στοχεύεις με το βέλος που είναι η ίδια σου η ζωή.

Η ζωή σε φέρνει σε ένα σωρό μυστήριες καταστάσεις και πρέπει να πράττεις σύμφωνα με εκεί που πραγματικά είσαι και όχι σύμφωνα με εκεί που νομίζεις ότι θα έπρεπε να είσαι. Έτσι κι αλλιώς, όλη αυτή η ιστορία με το «θα έπρεπε» είναι απλώς ένα χάσιμο χρόνου –ποτέ τα πράγματα δεν είναι αυτά που θα έπρεπε να είναι και δεν μπορείς να κάνεις αυτά που θα έπρεπε να κάνεις.

Το 2007, όλη μου η ζωή ήρθε τούμπα και ταρακουνήθηκε βίαια. Όμως παρόλα αυτά, ζω στην παραλία της Καλιφόρνια, σε ένα υπέροχο και ήσυχο παλιό σπίτι, σε ένα περιβάλλον τόσο ωραίο και ειδυλλιακό που ώρες-ώρες μου ‘ρχεται να βάλω τα κλάματα. Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι, δεν κάνω αυτά που θα έπρεπε να κάνω –πια, δεν ξέρω καν τι θα έπρεπε να κάνω. Αλλά δε με νοιάζει.

Από καιρού εις καιρόν, κάποιος θα μου στείλει ένα e-mail ή θα ποστάρει κάτι στο μπλογκ αυτό σχετικά με το τι θα έπρεπε να είμαι ή να κάνω ή να πω. Κάποτε με ένοιαζε. Δεν είναι αστείο; Το να με νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι για το τι θα έπρεπε να είμαι, να λέω ή να κάνω, ποτέ δε με οδήγησε σε κάτι καλό.

Αυτό που με νοιάζει πολύ, ωστόσο, είναι το να στοχεύω.

Αν εκθέσεις τη ζωή σου στα δημόσια βλέμματα, όλος ο κόσμος θα αρχίσει να την ψειρίζει και να σου προσφέρει τις άκυρες απόψεις του. Γάμησέ τους όλους.

Εσύ απλώς στοχεύεις προσεκτικά και αφήνεις το βέλος-ζωή σου να πετάξει.

Ουΐιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!

Μπραντ Ουόρνερ – Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

No comments: