Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι πολλοί οι αναγνώστες αυτών των σελίδων που είναι ταυτόχρονα και φαν των ταινιών του Γκοτζίλα. Εσείς χάνετε, όμως όπως και να ‘χει, το βιβλίο για τον Έτζι Τσουμπουράγια μου έφαγε το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου μου τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν είναι σωστό να το αφήσω έξω από το συγγραφικό μου έργο. Είναι πραγματικά γαμάτο βιβλίο.
Τέσπα, τώρα τελευταία κάνω κάτι σκέψεις περί σιωπής και ξεκίνησα να μιλάω σχετικά στην τελευταία μου ομιλία στο Κέντρο της Χιλ Στριτ. Όμως εκείνη την ημέρα δεν είχα διάθεση να το πάω πολύ μακριά και «πνευματικά», οπότε δεν είμαι σίγουρος ότι μετέφερα πολύ καλά την ιδέα μου.
Απλά μιλώντας, η αίσθησή μου είναι ότι η σιωπή που βρίσκεται πίσω από την άσκηση του Ζαζέν, είναι πάντοτε στη διάθεσή μας. Στην πραγματικότητα, αυτή η βαθιά και παντοδύναμη σιωπή, βρίσκεται πίσω από όλες μας τις εμπειρίες –είτε πρόκειται για μια μέρα γεμάτη άσκηση Ζεν σε έναν ωραίο ναό, είτε πρόκειται για μια συναυλία των KISS στο Cobo Hall του Ντιτρόιτ γύρω στο 1977 (η εποχή που έκαναν την περιοδεία του Love Gun είναι η αγαπημένη μου περίοδος των KISS), είτε πρόκειται για μια νύχτα γεμάτη πάθος και φεγγαρόφωτο σε μια αμμουδιά αγκαλιά με το αντικείμενο του πόθου σου, είτε πρόκειται για ένα απόγευμα που το περνάς καθαρίζοντας σκατά στο μπάνιο επειδή ξεχείλισε η τουαλέτα σου. Όλες οι εμπειρίες μας στέκονται επάνω σε έναν ωκεανό βαθιάς, βαθιάς σιωπής, τόσο βαθιάς και τόσο σιωπηλής που κανείς μας δεν μπορεί να δει τον πάτο της. Η σιωπή αυτή κάνει όλες τις μικροσκοπικές φυσαλίδες που επιπλέουν στην επιφάνειά της να μοιάζουν τόσο ασήμαντες που είναι σαν να μην έχουν καν λόγο ύπαρξης. Και, παρόλο που οι φυσαλίδες αυτές (δηλαδή εμείς) είναι απλώς προσωρινά σχήματα που έχουν έρθει στην επιφάνεια από την ατέλειωτη αυτή σιωπή, είναι φτιαγμένες (δηλαδή, είμαστε φτιαγμένοι) μόνο και μόνο από τη σιωπή αυτή. Όντας σιωπή, είμαστε χωρίς τέλος, χωρίς όρια και χωρίς όνομα.
Πολλές φορές, οι άνθρωποι προσεγγίζουν την άσκηση του Ζαζέν σαν να πρέπει να καταβάλλουν προσπάθεια προκειμένου να κάνουν τη σιωπή να υπάρξει –έχω ακολουθήσει κι εγώ αυτό το άχαρο μονοπάτι χιλιάδες φορές. Όμως δε χρειάζεται να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις τη σιωπή. Η σιωπή είναι πάντα εκεί, πάντα ρέει από μέσα σου, δημιουργώντας εσένα και τον κόσμο που σε περιβάλλει. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να της επιτρέψεις να είναι αυτό που είναι.
Η σιωπή δεν είναι ποτέ κάτι ξέχωρο από σένα. Σε στηρίζει μέσα από κάθε σου εμπειρία. Σε κουβαλάει, όπως μια μητέρα κουβαλάει το μωρό της και σε προστατεύει από κάθε τι κακό. Η σιωπή είναι το πιο δυνατό πράγμα που υπάρχει.
Όταν κάθεστε, μην ανησυχείτε αν οι εσωτερικές σας θέσεις εισβάλλουν στον νου σας ή αν οι εξωτερικοί περισπασμοί διακόπτουν τις μάταιες απόπειρές σας να τους υπερβείτε. Απλώς επιτρέψτε στη σιωπή που πραγματώνεται σαν περισπασμό να είναι αυτό που είναι –και αυτό συμπεριλαμβάνει και τον περισπασμό της ίδιας της αίσθηση του περισπασμού. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η σιωπή που παίρνει κάποια προσωρινά σχήματα. Ό,τι κι αν έρθει στην επιφάνεια, απλώς στρέψτε ξανά την προσοχή σας στη σιωπή που βρίσκεται πίσω απ’ όλα τα πράγματα.
Ώρες-ώρες παραγίνομαι πομπώδης μαλάκας και πρέπει να το κόψω. Τα λέμε μάγκες.
Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007
ΥΓ
Για τον Έτζι Τσουμπουράγια, ίνδαλμα (ούτως ειπείν) του Μπραντ Ουόρνερ, μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό λήμμα της WikiPedia.
No comments:
Post a Comment