Sunday, August 29, 2010

Φόβος


Να ξεκαθαρίσω κάτι πριν ξεκινήσουμε. Πριν από πολύ καιρό, είχα βάλει στο επάνω μέρος της σελίδας αυτής (στα αριστερά) μια σημείωση που έλεγε: «Θέλω να παίρνω e-mail σας, όμως έχετε κατά νου ότι αν μου στείλετε e-mail μπορεί να το χρησιμοποιήσω σε κάποιο από τα μπλογκ μου –εδώ ή στα Suicide Girls». Η σημείωση αυτή, ισχύει για όλα τα e-mail που παίρνω, είτε ως απαντήσεις στα άρθρα μου, είτε ως σχόλια στα βιβλία μου, είτε ως ερωτήσεις σχετικά με την άσκηση του Ζαζέν κ.λπ. Αν δε θέλετε να δημοσιοποιήσω αυτά που μου λέτε, πείτε μου το, ΟΚ;

Έχοντας αυτά κατά νου, να μια ερώτηση από έναν αναγνώστη που ίσως σας φανεί ενδιαφέρουσα:

Μπραντ γεια χαρά,

Πώς πάει; Είμαι φαν των βιβλίων σου. Διάβασα δύο φορές το Hardcore Zen και τώρα διαβάζω το Sit Down and Shut Up. Για να πάρεις μια εικόνα του ποιος είμαι, κάνω διαλογισμό καθημερινά εδώ και 5-6 χρόνια και κάνω σικ-αν-τάζα (μπορεί να το γράφω λάθος) για λίγο παραπάνω από ένα χρόνο –τώρα τελευταία έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι το κάνω κάπως καλά.

Έχω ένα πρόβλημα που δεν είμαι σίγουρος πώς να αντιμετωπίσω και ελπίζω να έχεις κάποια συμβουλή να μου δώσεις. Πριν από τέσσερα χρόνια πέθανε ο πατέρας μου και από τότε βοηθάω αρκετά τη μητέρα μου. Επίσης, από τότε αισθάνομαι αρκετό στρες. Πρόσφατα, πιθανότατα μέσω του διαλογισμού, συνειδητοποίησα ότι αυτό που με στρεσάρει περισσότερο είναι ο θάνατος ή, για την ακρίβεια, ο φόβος του θανάτου και, συνεπώς, ο φόβος ότι θα κάνω τη ζωή μου άνω κάτω. Φοβάμαι μήπως κάνω κάτι λάθος και πληγωθώ ή ότι θα κάνω κάτι στραβά και η ζωή μου θα πάει στα τσακίδια. Όταν κάποιος φίλος ή συγγενής φεύγει για ταξίδι, έχω το μόνιμο άγχος ότι θα πάθει κάποιο ατύχημα και αισθάνομαι ότι πρέπει να του αφιερώσω όλο μου τον χρόνο πριν φύγει, ώστε αν κάτι πάει στραβά να μην το μετανιώσω μετά. Όπως καταλαβαίνεις, όλα αυτά δημιουργούν ένα μεγάλο πρόβλημα και αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου έτσι, φοβούμενος όλες αυτές τις μαλακίες. Και το ξέρω ότι είναι μαλακίες και τίποτα παραπάνω (τουλάχιστον, το ξέρω διανοητικά). Μην παρεξηγηθώ: δεν ψάχνω για σωτήρα, όμως αν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω ή αν έχεις κάποια ιδέα που μπορεί να βοηθήσει, θα το εκτιμήσω πολύ.

Ευχαριστώ ξανά αδελφέ,

Ματ

Ματ, ευχαριστώ που μου έγραψες. Μακάρι να είχα κάποια μαγική λύση για το πρόβλημά σου. Όμως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.

Σε τελική ανάλυση, ακόμα και ο πιο βαθύς και φαινομενικά πραγματικός σου φόβος δεν είναι παρά μια ακόμα σκέψη. Όλοι μας φοβόμαστε κάτι –το πρόβλημα δεν είναι ο συγκεκριμένος φόβος. Είτε φοβάσαι τον θάνατο, τα ύψη ή τις πάπιες που φοράνε καπέλα, στο ίδιο πράγμα καταλήγεις.

Είναι πολύ δύσκολο να ξεριζώσουμε τους φόβους μας και το πιθανότερο είναι ότι ποτέ δε θα το καταφέρουμε 100%. Δεν νομίζω ότι κανένας κατάφερε ποτέ να το πετύχει –ούτε καν ο ίδιος ο Βούδας.

Κάτι που βοηθάει, τουλάχιστον εμένα, είναι να κοιτάξω τον φόβο μου κατάματα. Ο Νισιτζίμα σενσέι μου είπε κάποτε κάτι του στιλ «Προσπαθώ πάντοτε να κοιτάζω προσεκτικά τις μισητές πληροφορίες» –αυτό σημαίνει ότι αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που φοβάσαι, συχνά βοηθάει να το μελετήσεις προσεκτικά. Στη δική μου περίπτωση, ένα πράγμα που φοβόμουν πάρα πολύ, ήταν η ασθένεια του Χάντιγκτον, μια κληρονομική αρρώστια από την οποία πέθανε η μητέρα μου. Κάποια στιγμή, έκατσα και διάβασα ό,τι μπορούσα να βρω γι αυτή, γεγονός που με φόβισε ακόμα περισσότερο. Το θέμα είναι ότι μελετώντας, ανακάλυψα πως όλα τα στοιχεία που υπάρχουν γι αυτή την αρρώστια είναι απλώς θεωρίες που εκθέτουν διάφοροι έξυπνοι άνθρωποι –κανείς δεν ξέρει κάτι πραγματικό σχετικά μ’ αυτή. Αυτή η μελέτη, με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω τον μόνιμό μου φόβο για την αρρώστια. Βεβαίως, πού και πού ο φόβος εμφανίζεται ξανά, όμως τώρα ξέρω ότι δεν έχει κανένα νόημα να του δίνω σημασία.

Ο φόβος του θανάτου και ο φόβος ότι θα σπαταλήσεις τη ζωή σου, δεν είναι παρά μια σειρά από σκέψεις που φτιάχνουν έναν βρόγχο μέσα στο κεφάλι σου. Δε χρειάζεται να τις πιστεύεις –γενικά, δε χρειάζεται να πιστεύεις τον εαυτό σου.

Ελπίζω τα παραπάνω να σε βοηθήσουν κάπως.

Μπραντ

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

No comments: