Sunday, May 17, 2009

Μωρό μου, βαριέμαι (Baby I’m Bored)


Οι σημερινοί Λος Άντζελες Τάιμς, είχαν ένα πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Μπλαζέ: Η Γενιά των Υπολογιστών δεν Ψυχαγωγείται Εύκολα». Το άρθρο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε αν κάνετε κλικ στο σχετικό λινκ στο τέλος, καταλαμβάνει περίπου τρεις σελίδες για να μας πληροφορήσει ότι, παρά την άνευ προηγουμένου πρόσβαση με το πάτημα ενός πλήκτρου του ποντικιού σε σχεδόν απεριόριστες μορφές ψυχαγωγίας, οι νέοι σήμερα βαριούνται αυτά που τους προσφέρονται. Η ιδέα δεν είναι καινούρια –ήδη το 1992, ο Μπρους Σπρίνγκστιν είχε γράψει ένα τραγούδι με τίτλο «57 Channels and Nothing's On» (57 Κανάλια και δεν Παίζει Τίποτα). Και ακόμα παλιότερα, ο κόσμος είχε καταλάβει ότι 3 εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα και ένα μάτσο κανάλια UHF που έπαιζαν 24 ώρες το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, δεν είχαν και πολλά να προσφέρουν. Ωστόσο, φαίνεται ότι η βασική ιδέα που οδηγεί την πληροφοριακή επανάσταση (ή όπως αλλιώς το λέμε), είναι ότι αν είχαμε μερικά ακόμα κανάλια/σελίδες/μπλογκ κ.λπ., ίσως να καταφέρναμε να βρούμε κάτι ενδιαφέρον μέσα στον όλο θόρυβο. Δεν έχει συμβεί ακόμα και βάζω στοίχημα ότι δε θα συμβεί ποτέ.

Η εφημερίδα με το άρθρο κυκλοφόρησε την ίδια ημέρα που ο Νισιτζίμα έβαλε στο μπλογκ του κάποια ακόμα καινούρια στοιχεία για την παιδική του ηλικία. Γράφει λοιπόν ότι «Είχα αποκτήσει τη συνήθεια να κάνω βόλτες και να πηγαίνω στο σινεμά, να ψάχνω για μεταχειρισμένα βιβλία κ.λπ. Εν ολίγοις, δυσκολευόμουν πολύ να βάλω σε τάξη την καθημερινή μου ζωή και, παρότι αισθανόμουν πολύ άσχημα γι αυτόν, μου ήταν απολύτως αδύνατο να βάλω σε τάξη τον εαυτό μου». Πράγμα που σημαίνει ότι και πριν από σχεδόν εκατό χρόνια, οι άνθρωποι δεν αισθάνονταν ευτυχισμένοι με το να περιφέρονται άσκοπα και να ψάχνουν για ψυχαγωγία.

Παρόλα αυτά, βρίσκομαι σήμερα να κάθομαι και να γράφω για ένα ακροατήριο βαριεστημένων σέρφερ που πηδάνε αδιάφορα από μπλογκ σε μπλογκ, ελπίζοντας ότι θα σκοντάψουν επάνω σε κάτι χρήσιμο μέσα στον κυκεώνα του θορύβου και των σκουπιδιών.

Η αίσθηση που έχω αυτόν τον καιρό, είναι ότι υπάρχει ένα όριο στον αριθμό των χρήσιμων ή ακόμα και των ενδιαφερόντων πραγμάτων που υπάρχουν γύρω μας. Για παράδειγμα, διάφοροι μου ζητάνε να τους συστήσω βιβλία για μπορέσουν να εμβαθύνουν στην αναζήτησή τους περί Βουδισμού. Και πάντοτε, τους απαντάω τα ίδια, λίγα βιβλία –βασικά το Σομπογκένζο του Ντόγκεν, το Ζεν Νους, ο Νους του Αρχάριου του Σούνριου Σουζούκι, το To Meet the Real Dragon του Νισιτζίμα (αν μπορεί κανείς να το βρει) και... λίγο-πολύ αυτά. Το ξέρω ότι στο τμήμα Βουδισμού οποιουδήποτε Νιού Έιτζ βιβλιοπωλείου, υπάρχουν ένα βουνό βιβλία, όμως όποτε πάω και τα ξεφυλλίζω, σπάνια πέφτω επάνω σε κάτι που να μου φαίνεται ότι αξίζει τον κόπο να το πάρω σπίτι και να σπαταλήσω τον χρόνο μου μαζί του. Μερικές φορές θα τύχει να αγοράσω ένα ιστορικό βιβλίο, όπως το δίτομο του Χατζιμέ Νακαμούρα, Gotama Buddha, όμως αυτό συμβαίνει επειδή δεν είμαι τόσο άνετος με τη βουδιστική ιστορία όσο θα έπρεπε. Στην ουσία, αυτά που μου αρέσει να διαβάζω, είναι βιβλία όπως το One Fine Stooge, μια πρόσφατη βιογραφία του Λάρι Φάιν (Larry Fine) από το Τρίο Στούτζες (δεν κάνω πλάκα, το φχαριστήθηκα πολύ αυτό το βιβλίο). Επίσης, μόλις άρχισα ένα άλλο που λέγεται Guilty Pleasures of the Horror Film (το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει εδώ και δέκα χρόνια αλλά εγώ μόλις τώρα το ανακάλυψα) –έχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για το πώς γυρίστηκε το When Dinosaurs Ruled the Earth!

Γενικά δε μου αρέσει να διαβάζω τα περισσότερα από τα πράγματα που κυκλοφορούν με την ταμπέλα «Βουδισμός» –συνήθως είναι βαρετά και κοινότοπα, αν όχι απολύτως απαίσια. Πρόκειται για μια ακόμα περίπτωση «57 Κανάλια και δεν Παίζει Τίποτα». Φυσικά, μπορεί να υπάρχουν άφθονα καλά πράγματα και απλώς δεν τα έχω πάρει χαμπάρι –αν λάβει κανείς υπόψη πόσο σπάνια κοιτάω στο τμήμα Βουδισμού των βιβλιοπωλείων, είναι πολύ πιθανό.

Ο χαωτικός (το έγραψα σωστά αυτό; Μου φαίνεται λάθος *) όγκος πληροφοριών που υπάρχει γύρω μας αυτόν τον καιρό, οδηγεί σε μια τάση να μην πηγαίνουμε τίποτα σε βάθος. Θέλω να πω, πώς μπορείς να αφιερώσεις χίλιες ώρες στη μελέτη ενός και μόνο πράγματος, όταν υπάρχει τόοοσα πολλά ακόμα; Πώς μπορείς, για παράδειγμα, να καταλήξεις στο Ζαζέν όταν κυκλοφορούν ένα τρισεκατομμύριο άλλες τεχνικές διαλογισμού που περιμένουν να τις εξερευνήσεις;

Το κατανοώ το συναίσθημα. Όμως έχω μάθει ότι ο μόνος τρόπος να «πιάσεις» τι είναι το Ζεν, είναι να βουτήξεις πολύ βαθιά μέσα του και για πολύ καιρό. Δε λειτουργεί αλλιώς. Όλη την ώρα βλέπω τύπους που δηλώνουν δάσκαλοι και που έχουν κάτι τεράστια βιογραφικά από σχολές διαλογισμού τις οποίες έχουν τελειώσει και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πώς μπορεί ένας τύπος που είναι, ξέρω ‘γω, 45 (ή 55 ή 75) ετών, να έχει μελετήσει τόσες πολλές παραδόσεις, κάθε μια από τις οποίες χρειάζεται δεκαετίες αφοσίωσης για να μπορέσεις να την εκτιμήσεις στ’ αλήθεια.

Στις μέρες μας, έχουμε τόσες πολλές επιλογές που αισθανόμαστε ότι είναι σχεδόν αναγκαίο να προσπαθήσουμε να τις βιώσουμε όλες. Όμως είναι αναγκαίο; Μπορούμε; Προσωπικά, προτιμώ να ακούσω το White Album των Μπιτλς για 177η φορά, παρά να ακούσω 176 δίσκους που είναι σκατά.

Πώς μπορείς να επιλέξεις το σωστό και να αφιερωθείς σ’ αυτό; Δυστυχώς, εξαρτάται από εσάς; Για μένα, όταν άκουσα πρώτη φορά το White Album, ήξερα ότι ήταν ένας δίσκος που χρειαζόταν να τον ακούσω ξανά και ξανά. Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη Σούτρα της Καρδιάς, ήξερα ότι άξιζε να την ψάξω περισσότερο. Τι σημασία είχε που υπήρχαν άλλα ένα εκατομμύριο πράγματα που ζητούσαν την προσοχή μου; Δεν είχα χρόνο γι αυτά.

Τέλος πάντων, αυτό ήταν το παραλήρημά μου για το συγκεκριμένο θέμα. Τώρα όμως πρέπει να πάω να κάνω και καμιά κανονική δουλειά. Γεια!

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 7 Αυγούστου 2006


Σ.τ.Μ. Στο σημείο με τον αστερίσκο, η ανορθογραφία υπάρχει και στο πρωτότυπο (!). Επίσης, ο τίτλος του ποστ είναι –πιθανότατα– παρμένος από τον τίτλο του πρώτου προσωπικού δίσκου του Ίβαν Ντάντο (Evan Dando), κιθαρίστα και τραγουδιστή των Lemonheads. Τέλος, ως προς τα βιβλία που αναφέρονται, το Ζεν Νους, Νους του Αρχάριου, κυκλοφορεί και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις ΣώμαΝους και μπορείτε να το βρείτε εδώ, ενώ το βιβλίο του Γκούντο Νισιτζίμα To Meet the Real Dragon, έχει επανεκδοθεί και διατίθεται από τις εκδόσεις Wisdom Books. Το Σομπογκένζο και τα βιβλία του Χατζιμέ Νακαμούρα, βρίσκονται αντίστοιχα
από τις εκδόσεις Wisdom Books και από το Amazon. Α, και για το άρθρο των Λος Άντζελες Τάιμς, μπορείτε να πάτε εδώ.

No comments: