Τις προάλλες, πήρα ένα e-mail από κάποια που ήθελε να παρακολουθήσει τα μαθήματα Ζεν που κάνω στην Σάντα Μόνικα (παρεμπιπτόντως, η μέση εβδομαδιαία προσέλευση που έχουμε στα μαθήματα αυτά είναι περίπου τέσσερα άτομα, οπότε για περάστε καμιά βόλτα). Η γυναίκα μου είπε ότι όταν κάθεται στο πάτωμα πονάει και με ρώτησε αν έχω πρόβλημα να κάτσει σε καρέκλα.
Καθώς δεν ήξερα για την πραγματική της κατάσταση, δεν μπορούσα να της πω εύκολα «ναι» ή «όχι», όμως γενικά δε θέλω να ενθαρρύνω τον κόσμο να κάνει Ζαζέν στην καρέκλα. Αν κάποιος πραγματικά δεν μπορεί να κάνει την άσκηση με άλλο τρόπο, δε θα τους εμποδίσω να έρθουν. Όμως έχω καταλήξει ότι οι περισσότεροι που μου ζητάνε να κάνουν Ζαζέν στην καρέκλα, δεν το χρειάζονται πραγματικά.
Πριν από κάνα-δυο εβδομάδες, ήμουν στη Βοστόνη και έδωσα μια ομιλία στην αίθουσα συσκέψεων μιας εταιρείας. Η αίθουσα ήταν έτσι φτιαγμένη που δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε Ζαζέν καθισμένοι στις καρέκλες –αν δεν το κάναμε, δε θα κάναμε καθόλου. Επέλεξα λοιπόν να το κάνουμε στις καρέκλες, όμως ανακάλυψα ότι το Ζαζέν στην καρέκλα δεν είναι ακριβώς Ζαζέν.
Το Ζαζέν, είναι στην ουσία μια στάση (pose) ισορροπίας. Στη Γιόγκα, υπάρχουν αρκετές τέτοιες στάσεις και πιθανότατα η πιο γνωστή είναι το δέντρο –είναι αυτή που στέκεσαι στο ένα σου πόδι με τις παλάμες σου ενωμένες, μέχρι που (αν είσαι σαν κι εμένα) πέφτεις χύμα στο πάτωμα μετά από είκοσι δευτερόλεπτα. Το Ζαζέν είναι από μια άποψη πιο εύκολη στάση ισορροπίας αλλά από μια άλλη άποψη, πολύ πιο δύσκολη. Όταν κάνεις τη στάση του δέντρου, ξέρεις σίγουρα πότε έχεις χάσει την ισορροπία σου –είναι όταν έχεις βρεθεί σωρό-κουβάρι στο πάτωμα. Στο Ζαζέν όμως, τα σημάδια δεν είναι τόσο ορατά και μπορεί να συνεχίζεις απολύτως εκτός ισορροπίας για αρκετή ώρα, χωρίς αυτό να είναι εμφανές σε κάποιον τυχαίο παρατηρητή.
Όταν κάναμε Ζαζέν στις καρέκλες στη Βοστόνη, η αίσθηση ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που έχεις στο πραγματικό Ζαζέν. Στην καλύτερη περίπτωση, καθόμασταν ήσυχα μαζί –όχι ότι αυτό είναι κακό βεβαίως, όμως δεν είναι Ζαζέν. Η διάσταση της ισορροπίας της άσκησης λείπει εντελώς όταν κάθεσαι στην καρέκλα και όσο και αν έχω προσπαθήσει, δεν έχω καταφέρει να βρω έναν τρόπο να κάνω πραγματικό Ζαζέν όταν έχω την καρέκλα να με στηρίζει.
Πολλοί άνθρωποι παραπονιούνται για τον πόνο στο Ζαζέν και το να αξιολογήσεις τον πόνο του άλλου είναι δύσκολο. Είναι πολύ σημαντικό να προσέξεις να μην τραυματίσεις το σώμα σου όταν ασκείσαι –για παράδειγμα, αν δεν προσέξεις, μπορεί να κάνεις σοβαρή ζημιά στα γόνατά σου. Όταν λοιπόν ο κόσμος παραπονιέται για τον πόνο, δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς αν ο πόνος που αισθάνονται είναι κάτι σοβαρό όπως αυτό που συμβαίνει όταν τραβάς του σκοτωμού τους συνδέσμους του γόνατος ή αν πρόκειται για το συνηθισμένο ξεβόλεμα που έχει να κάνει με την προσπάθεια να μείνεις ακίνητος.
Το Ζαζέν δεν είναι φτιαγμένο για άνεση. Δεν υποτίθεται ότι είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο –αν ήταν, θα το έκαναν πολύ περισσότεροι άνθρωποι. Ένας κάποιος πόνος, είναι φυσιολογικός στο Ζαζέν καθώς πρόκειται για ένα είδος σωματικής άσκησης. Το να σταματήσεις το Ζαζέν επειδή πονάει λιγάκι, είναι σαν να σταματήσεις να κάνεις τζόγκιν επειδή κουράζονται τα πόδια σου.
Μπραντ Ουόρνερ – Σάββατο 10 Ιουνίου 2006
No comments:
Post a Comment