Μόλις επέστρεψα από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Φαντασία (Fantasia Film Festival) στο Μόντρεαλ. Το Φαντασία είναι ένα καταπληκτικό φεστιβάλ, αφιερωμένο, όπως δείχνει και το όνομά του, στον φανταστικό ασιατικό κινηματογράφο. Προφανώς ο Ούλτραμαν (Ultraman) πρωταγωνιστεί στο Φαντασία από το 1996 που ξεκίνησε ο θεσμός –στην πραγματικότητα, τη χρονιά αυτή, ο Ούλτραμαν κλείνει τα δέκα του χρόνια στο φεστιβάλ. Εγώ ήμουν εκεί με τον Τακέσι Γιάγκι, παραγωγό της καινούριας μας σειράς, Ultraman Max –ο Γιάγκι είναι φίλος μου από τότε που άρχισα να δουλεύω στην εταιρεία, οπότε το χάρηκα πολύ που ήρθε.
Από τη σκοπιά της δουλειάς μου ως βουδιστή, το φεστιβάλ λειτούργησε πολύ καλά ως μια υπενθύμιση μιας πολύ σημαντικής διάστασης της πραγματικής βουδιστικής διδασκαλίας. Πρόκειται για τη διάταση που αποκαλώ, «Άντε και γαμίσου» και, παρακαλώ, δώστε μου μια ευκαιρία να εξηγήσω τι εννοώ.
Οι περισσότεροι σκηνοθέτες και παραγωγοί των οποίων οι ταινίες παρουσιάζονται στο Φαντασία, είναι εκτός της μεγάλης κινηματογραφικής πιάτσας (mainstream). Πρόκειται για τύπους που δεν έχουν την υποστήριξη των μεγάλων στούντιο με τα τεράστια μπάτζετ για προώθηση και πολλοί από αυτούς έφτιαξαν τις ταινίες τους χρησιμοποιώντας τις προσωπικές τους οικονομίες και εξαργυρώνοντας χάρες από φίλους –εν ολίγοις, πρόκειται για ανθρώπους με πραγματικό πάθος γι αυτό που κάνουν. ΟΙ άνθρωποι αυτοί, δεν πτοούνται όταν όλοι –κυριολεκτικά– τους λένε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρουν να φτιάξουν μια ταινία. Η στάση τους είναι απλώς «Άντε και γαμίσου»: λένε στον κόσμο «Είπες ότι δεν μπορούσε να γίνει; Να που έγινε. Άντε και γαμίσου».
Ως μαθητής του Βουδισμού, χρειάζεται να έχεις αυτή τη στάση, αυτό το «Άντε και γαμίσου». Δεν μπορείς να ασχολείσαι με το πόσο βλάκας φαίνεσαι όταν κάθεσαι και κοιτάς τον τοίχο της κρεβατοκάμαράς σου. Ούτε μπορείς να ανησυχείς για το ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος λέει ότι η άσκησή σου είναι απλώς χάσιμο χρόνου.
Και, όπως και οι ανεξάρτητοι αυτοί σκηνοθέτες, δεν μπορείς απλώς να μιλάς για το Ζεν και να το ονειρεύεσαι –πρέπει να το κάνεις. Ένας ανεξάρτητος σκηνοθέτης δεν περιμένει μέχρι να μαζέψει ένα δισεκατομμύριο δολάρια, ένα καστ από τοπ ηθοποιούς και γκρίζες διαφημίσεις από τη Nike και την Coca Cola για να αρχίσει τα γυρίσματά του. Απλώς πηγαίνει και κάνει αυτό που θέλει να κάνει. Πάρα πολλοί που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το Ζεν περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αρχίσουν να ασκούνται: ίσως ελπίζουν ότι θα συναντήσουν τον Δάσκαλο Ζεν των ονείρων τους, ίσως περιμένουν για μια ευκαιρία να πάνε σε κάποιο γαμάτο ησυχαστήριο πάνω στα βουνά ή ίσως μαζεύουν λεφτά για το εισιτήριο για το Νεπάλ –ένα κάρο δικαιολογίες για να αναβάλλουν την πραγματική δουλειά. Οι μόνοι που το πιάνουν, ωστόσο, είναι αυτοί που λένε απλώς «άντε και γαμίσου» και ξεκινάνε.
Μπραντ Ουόρνερ – Τρίτη 18 Ιουλίου 2006
Σ.τ.Μ. Μπορεί να ακουστεί κάπως αστείο, ωστόσο ο τίτλος με προβλημάτισε. Όχι επειδή πρόκειται για βρισιά, αλλά επειδή στα αμερικανικά Αγγλικά, το «fuck you» δεν είναι ισοδύναμο με το «fuck off» το οποίο θα μεταφράζαμε με ευκολία «άει γαμίσου». Έτσι, προτίμησα το «άντε και γαμίσου» το οποίο ενίοτε περιλαμβάνει λιγότερη οργή και κάποια περιφρόνηση –στοιχεία τα οποία προσωπικά θεωρώ ότι εκφράζει το «fuck you».
No comments:
Post a Comment