Wednesday, May 13, 2009

Ζεν παζλ


Επέστρεψα από το Οχάιο. Η παρουσίαση της πρώτης εκδοχής του ντοκιμαντέρ μου πήγε πολύ καλά –η παρουσίαση έγινε στην Πάρμα του Οχάιο σε ένα μπαρ, που λέγεται Jigsaw Saloon (Σ.τ.Μ. Παζλ Σαλούν) και εντυπωσιάστηκα όταν είδα ότι οι περισσότεροι που ήρθαν από νωρίς για να δουν την ταινία (και ήταν αρκετοί), όντως την παρακολούθησαν, τους άρεσε και στο τέλος μου έκαναν και πολλά κομπλιμέντα. Ενόσω βρισκόμουν στο Οχάιο, κινηματογράφησα πολλές ακόμα συνεντεύξεις που θα περιλάβω στην τελική βερσιόν, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσω να πλακώνομαι στη δουλειά.

Ένα από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν στην επίσκεψή μου αυτή, ήταν ότι συναντήθηκα για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια με τον φίλο μου, Φρέιζερ «Σουϊσάιντ» Σιμς (Fraser "Suicyde" Sims) –ο Φρέιζερ ήταν αρχηγός ενός γκρουπ που λεγόταν Starvation Army. Καθίσαμε και μιλήσαμε (εγώ, αυτός και η γυναίκα του) και ανακάλυψα ότι ενδιαφέρονται και οι δύο πολύ για τον Βουδισμό. Κάποια στιγμή λοιπόν, ενώ μιλούσαμε, η κ. Σουϊσάιντ, μου λέει «Δε δείχνεις και πολύ Ζεν».

Αυτό το θεωρώ μεγάλο κομπλιμέντο. Δεν αντέχω καθόλου τους ανθρώπους που δείχνουν «Ζεν» και αν οι μόνοι εκπρόσωποι του Βουδισμού που είχα γνωρίσει έδειχναν «Ζεν», είναι βέβαιο ότι δε θα είχα αναπτύξει κανένα ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία και την άσκηση του Βουδισμού. Είμαι πραγματικά ευγνώμων που γνώρισα τον Τιμ Μακάρθι (Tim McCarthy) και τον Γκούντο Νισιτζίμα, κανείς από τους οποίους δε δείχνει καθόλου «Ζεν».

Βασικά, απεχθάνομαι να μιλάω για το «Ζεν» –προτιμώ χίλιες φορές να συζητάω για οτιδήποτε άλλο πέραν του Ζεν και αυτό επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι που θέλουν να μιλήσουν για Ζεν δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το αντικείμενο και δεν το αντιμετωπίζουν σοβαρά. Δε σκέφτονται ότι πρέπει να κάθονται μια ώρα την ημέρα, κάθε μέρα, πάνω σε ένα μαξιλάρι και να αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους όπως αντιμετωπίζεις ένα Ροτβάιλερ που θέλει να σου κάνει κιμά τα εντόσθια. Και από τη μεριά μου, δεν ενδιαφέρομαι να κάτσω και να συζητήσω το Ζεν όπως ο κόσμος συζητάει για το αν οι Λέικερς είναι καλύτεροι από τους Σέλτικς, αν το να είσαι Ίμο (Emo) είναι πιο κουλ από το να είσαι Σκρίμο (Screamo) ή από το αν ο Έλμο (Elmo) είναι καλύτερος από το Κούκι Μόνστερ (Cookie Monster). Από την άλλη, αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέμα, είμαι πάντοτε στη διάθεσή του.

Τέλος πάντων. Δε γαμιέται κιόλας –δε σας νοιάζει...

Μπραντ Ουόρνερ – Δευτέρα 3 Ιουλίου 2006

Σ.τ.Μ. Για τον Τιμ Μακάρθι, τον πρώτο δάσκαλο Ζεν-Βουδισμού του Μπραντ Ουόρνερ, μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ και εδώ. Περί Ίμο και Σκρίμο (αν δε σας έχουν καλύψει τα τηλεοπτικά παραληρήματα σχετικών και ασχέτων), μπορείτε να δείτε εδώ και εδώ, ενώ για το Σέζαμι Στριτ (Sesame Street), την ιστορική παιδική σειρά που έκανε γνωστό τον Τζιμ Χένσον (όπως λέμε Μάπετ Σόου) και στην οποία πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, ο Έλμο και το Κούκι Μόνστερ, μπορείτε να δείτε περισσότερα εδώ.

No comments: