Sunday, May 31, 2009

Τόμι Τσονγκ


Εχτές το βράδυ, είχα πάει να δω κάτι φίλους στο Γούντλαντ Χιλς (Woodland Hills) το οποίο βρίσκεται στα βάθη της περιοχής του Λος Άντζελες, στη φημισμένη κοιλάδα (Valley –όπως λέμε «valley girls»). Τέλος πάντων, επιστρέφοντας στο σπίτι, άνοιξα το ραδιόφωνο και έπεσα στη ραδιοφωνική εκπομπή Love Line η οποία είχε προσκεκλημένο τον Τόμι Τσονγκ (Tommy Chong) από τους Τσιτς και Τσονγκ (Cheech and Chong).

Ο Τσονγκ μιλούσε για την πρόσφατη σύλληψή του επειδή δέχτηκε να μπει το πρόσωπό του επάνω σε έναν ναργιλέ για χασίς/φούντα. Ο οικοδεσπότης τον ρώτησε κάτι του τύπου «Μετανιώνεις;» ή κάτι τέτοιο και ο Τόμι απάντησε «Όχι. Μόνο από τα λάθη σου μαθαίνεις –δε μαθαίνεις ποτέ από τις επιτυχίες σου».

Την ατάκα αυτή τη βρήκα ευφυέστατη. Και έχει άμεση σχέση με αυτά που έλεγα πρόσφατα εδώ πέρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν κάνουν κάποια διαλογιστική άσκηση όπως το Ζαζέν, ελπίζουν να την κάνουν με επιτυχία. Και παρότι οι φίλοι μας στη Σαηεντολογία και διάφοροι άλλοι εγγυώνται ότι οι τεχνικές τους θα έχουν επιτυχία, κανένας σοβαρός δάσκαλος του Ζεν δεν πρόκειται ποτέ να υποσχεθεί κάτι τέτοιο –στην πραγματικότητα, αν δει κανείς από τη βουδιστική σκοπιά αυτό που είπε ο Τόμι Τσονγκ, ο πραγματικός ορισμός της επιτυχίας είναι ότι πρόκειται για οποιαδήποτε εμπειρία από την οποία δεν αποκόμισες κάτι πολύτιμο.

Όταν προσδιορίζουμε μια εμπειρία ως επιτυχημένη, αυτό που εννοούμε είναι ότι οραματιστήκαμε μια συγκεκριμένη έκβαση που θέλαμε να κατορθώσουμε, καταβάλλαμε τις προσπάθειές μας προς την κατεύθυνση αυτή και στο τέλος πήραμε κάτι που θέλαμε. Πριν από κάνα-δυο μήνες, αγόρασα ένα μοντέλο Γκοτζίλα της Billiken, ακολούθησα τις οδηγίες που είχε μέσα και Τα-Ταααα! έχω πλέον το τελειωμένο μοντέλο πάνω στο ράφι μου. Τα χέρια του δεν είναι ακριβώς σωστά βαλμένα στο σώμα και το βάψιμο που έκανα στα δόντια δε βγήκε ακριβώς όπως το ήθελα, όμως είμαι αρκετά ικανοποιημένος που τελείωσα το πρότζεκτ με επιτυχία.

Το συγκεκριμένο
μοντέλο επιτυχίας, λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις. Όμως δε λειτουργεί καθόλου στην άσκηση του Ζεν και είναι κρίμα όταν ο κόσμος το εφαρμόζει στο Ζεν –κάτι που κάνουν πάαααρα πολλοί– επειδή χάνει εντελώς την ουσία της άσκησης. Ίσως οι φορές που αισθάνεστε τη λιγότερη επιτυχία μετά από ένα κάθισμα να είναι οι πιο πολύτιμες, ενώ οι φορές που αισθάνεστε ότι πετύχατε κάτι να είναι οι φορές που κάνατε την άσκηση λάθος.

Αυτό που κάνεις στο Ζαζέν, είναι να κάθεσαι ήσυχα και να μελετάς οτιδήποτε συμβαίνει τη στιγμή που ασκείσαι. Και όταν λέω «μελετάς», δεν εννοώ να το εξετάζεις διανοητικά –μελετάς τον εαυτό σου με το να του επιτρέπεις να είναι ακριβώς όπως είσαι, χωρίς κανέναν στοχασμό. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι στοχασμοί, είναι να μπουν στη μέση, να σε αποσπάσουν. Ακόμα και το να εξετάζεις την αναπνοή σου είναι περισπασμός από την άσκηση. Κάθε προσπάθεια που κάνεις να ηρεμήσεις, να καθαρίσεις, να Φωτιστείς, να Αφυπνιστείς, να έχεις μια «Εμπειρία Ανοίγματος» («Opening experience») ή όπως αλλιώς και να το πεις, είναι απλώς περισπασμός από την πραγματική άσκηση.

Μπραντ Ουόρνερ – Πέμπτη 24 Αυγούστου 2006

Σ.τ.Μ. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον θρυλικό Τόμι Τσονγκ, μπορεί κανείς να βρει εδώ. Για τα «valley girls», υπάρχουν αρκετά άρθρα στο Ίντερνετ όμως, ως συνήθως, μια καλή γενική εικόνα μπορεί να πάρει κανείς από το σχετικό άρθρο της Wikipedia. Όσοι ενδιαφέρονται για τη ραδιοφωνική εκπομπή Loveline (όχι Love Line!), μπορούν να επισκεφθούν κατευθείαν το σάιτ της. Τέλος, το μοντέλο του Γκοτζίλα της εταιρείας Billiken που αναφέρεται στο κείμενο, πρέπει να είναι κάτι σαν αυτό.

No comments: